KABANATA 926

Kabanata 926 Red Spider Lilies

Pagkaraan ng ilang saglit na paglalayag, mabilis na nakarating ang cruise ship sa maliit na isla.

Bagama’t bumaba na ang lahat, nanatiling naka-angkla ang cruise ship, dahil isang araw lang ang oras nila. Kung sino ang makabawi sa Luminous Pearl at makabalik sa barko ay idedeklarang panalo.

Paglapag, napagtanto ni Jared at ng kanyang mga kasamahan na ito ay isang maliit na isla na may mga tanawin na nagpatangay sa kanila. Ang laki talaga, dahil kung masyadong malaki ang isla, hindi nila makumpleto ang kanilang layunin sa isang araw.

“Ginoo. Chance, the air here is so fresh that it feels great just breathing it,” sabi ni Shane habang matakam na huminga ng malalim.

Sa halip, napakunot ang noo ni Jared pagkatapos ng marahan na singhot.

“Captain Walsh, sabihin sa mga lalaki na huminga at i-recycle ang hangin sa loob ng kanilang mga katawan habang umaasenso sila,” utos ni Jared.

Natigilan si Shane sa nakakagulat na utos ni Jared. Bakit kailangan nating pigilin ang ating hininga sa gitna ng napakasarap na hangin?

Sa kabila ng kanyang pag-aalinlangan, sinunod niya ang mga tagubilin ni Jared at inutusan ang kanyang mga tauhan na gawin din iyon.

Sa kabutihang palad, walang mas mababa sa antas ng isang Grandmaster. Samakatuwid, kaya nilang i- recycle ang hangin sa loob ng kanilang katawan habang pinipigilan ang kanilang hininga sa loob ng ilang panahon.

“Andrew, patigilin mo ang mga tauhan mo.” payo ni Jared.

“Jared, anong nangyayari? May napansin ka ba?” nagtatanong na tanong ni Andrew.

“I can feel that there’s something wrong with the air as if someone had tampered with it,” paliwanag ni Jared na nakakunot ang noo.

“Nakialaman?” Sandaling nagulat si Andrew bago ngumiti, “Jared, masyado kang maingat. Kung gaano kalaki ang isla, imposibleng makialam ang hangin.”

Hindi naniwala si Andrew kay Jared.

Walang sinuman ang may kakayahang makialam sa hangin sa buong isla. Paano ito posible?

Dahil hindi siya pinaniwalaan ni Andrew, hindi na pinilit ni Jared ang isyu. Sa halip, patuloy niyang binabantayan ang hangin sa isla.

Samantala, si Ichiro at ang kanyang mga tauhan ay mabilis na nagmartsa patungo sa gitna ng isla sa sandaling sila ay bumaba.

Ngayong nahuli na si Jared at ang kanyang pangkat, sinamantala nila ang pagkakataong umabante.

Kasabay nito, si Andrew at ang kanyang mga tauhan ay dumikit kay Jared, na walang intensyon na itago ang katotohanan na sila ay nasa alyansa sa isa’t isa.

Habang lumalalim sila sa kagubatan sa isla, lalong nabagabag si Jared. At gayon pa man, hindi niya magawang ilagay ang kanyang daliri sa kung ano iyon. Kaya, ang tanging bagay na maaari niyang gawin ay dagdagan ang kanyang pagbabantay.

Para naman kay Ichiro, pinangunahan niya ang kanyang mga tauhan sa hinterland ng isla. Sa gitna mismo, isang bungkos ng mga rosas na bulaklak ang inilatag sa bakanteng lupa. May tatlong lalaking nakamaskara na naka-itim na balabal na patuloy na umaawit sa gitna ng mga bulaklak na naglalabas ng kulay-rosas na ambon sa hangin.

Nang makita nilang dumating si Ichiro ay agad na tumayo ang mga nakabalabal na lalaki at lumapit sa kanya, “Mr. Watanabe.”

“Ano ang pag-unlad? Nailabas mo na ba ang pollen ng red spider lilies sa buong isla?” Tanong ni Ichiro sa tatlong lalaking nakamaskara.

“Ginoo. Watanabe, napuno nga natin ng pollen ang isla. Gayunpaman, upang hindi mapukaw ang kanilang mga hinala, naglabas kami ng mas mababang konsentrasyon nito sa mga gilid ng isla,” sagot ng isa sa mga nakabalabal na lalaki.

“Napakagaling. Malaki ang gagantimpalaan mo kapag nakabalik na tayo.” Tumango si Ichiro bilang kasiyahan.

“Salamat, Mr. Watanabe.” Ang tatlong lalaking nakabalabal ay masayang lumuhod sa lupa.

Tungkol naman sa mga mandirigmang dala ni Ichiro, awkwardly ang naging reaksyon nila nang malaman na nilabas ni Ichiro ang pollen ng pulang spider lilies sa buong isla.

Pagkatapos ng lahat, ang pollen ay lubhang nakakalason. Nagagawa nilang magdulot ng mga guni-guni at itaboy ang kanilang mga biktima sa pagkabaliw. This material belongs to .

Dahil hindi ipinaalam ni Ichiro sa kanila ang kanyang plano nang maaga, lahat sila ay hindi sinasadyang nakahinga sa pollen.

Nang makita niya ang mga mukha ng kanyang mga nasasakupan, napangiti si Ichiro. “Mayroon akong antidote dito. Kaya naman, hindi mahalaga kung gaano karami ang natanggap mo.”

Habang nagsasalita siya, binato ni Ichiro ng isang bungkos ng puting pulbos ang kanyang mga tauhan. Sa isang kisap-mata, lahat ng iyon ay nahinga sa tiyan ng kanyang mga mandirigma.