KABANATA 400

“Miss Tate, sa wakas gising ka na!” Isang boses ng lalaki ang umalingawngaw sa kanyang tenga.

Napatingin si Avery kung saan nanggagaling ang tunog. Bodyguard iyon ni Elliot.

“Miss Tate, naalala mo pa ba ang nangyari kagabi?” Tumayo ang bodyguard sa gilid ng kama at sinabing, “Kagabi nang buhatin ka pabalik ni Mr. Foster, umuulan nang napakalakas! Nawala pa ang sapatos niya! Binuhat ka niya pabalik na walang sapin ang paa!”.

Hindi nakaimik si Avery.

“Kahit na ang iyong binti ay malubhang nasugatan, ang mga paa ni Mr. Foster ay naputol din ng malalim…” Ang bodyguard ay tumingin sa kanya. “Nasa ilalim ka ng ulan kagabi, at nilagnat ka, at ganoon din si Mr. Foster. Matapos kang ibalik, hinarap niya ang sugat sa kanyang mga paa, uminom ng gamot, at umalis upang dumalo sa libing ni Madame Rosalie nang walang anumang oras upang magpahinga.”

Tiningnan ng bodyguard ang walang emosyon niyang mukha. Naisip niya na, marahil, ang lagnat ay nagpakatanga sa kanya.

“Miss Tate, ikaw ang pinakabaliw at pinakamatapang na babae na nakilala ko.” May ekspresyon ng paghanga ang bodyguard. “Sayang singko ng umaga, nakita namin ng aking mga kasamahan ang isang sugatang lobo. Dapat yung kumagat sayo kagabi diba? Ikaw ay kahanga-hanga! Napakaliit mo, ngunit kaya mong labanan ang isang lobo gamit ang iyong mga kamay!”

“May dala akong punyal,” itinutuwid siya ni Avery. Pagkatapos magsalita, may naramdamang bumara sa kanyang lalamunan, at naubo siya nang husto!

“Miss Tate, wag kang magsalita. Ang kailangan mo lang gawin ay makinig sa akin,” patuloy ng bodyguard, “Kinain namin ang lobo! Isipin mong ipaghihiganti ka!”

Hindi nakaimik si Avery.

“At saka, ang aking kasamahan ay labis na nagkasala sa ginawa niya sa iyo sa cellar kahapon! Ang sawa ay hindi kumakain ng tao. Sinusubukan lang nilang takutin ka.”

“Bakit ka humihingi ng tawad sa akin?” paos na tanong ni Avery.

“Dahil natatakot kami! Naisip namin noong una na kinasusuklaman ka ni Mr. Foster hanggang sa mamatay. Hindi namin akalain na ganoon kalaki ang pag-aalaga niya sa iyo,” walang magawang sabi ng bodyguard. “Alam ko na dapat na kinamumuhian mo si Mr. Foster sa ngayon. Hindi ako nagsasalita para sa kanya o ano pa man. Sana lang ay huwag mong pahirapan ang mga kasamahan ko. Nagiging loyal lang sila kay Mr. Foster —”

Pagod na sinabi ni Avery, “Gusto kong magpahinga.”

“Oh, kukunin ko ang doktor na pumunta upang suriin ka,” sabi ng bodyguard at umalis.

Ilang sandali pa, dumating ang doktor at tiningnan si Avery. Matapos sukatin ang temperatura ng kanyang katawan at presyon ng dugo, sinabi ng doktor, “Miss Tate, may kaunting lagnat ka pa!

Isa pa, napakaraming dugo ang nawala sa iyo. Anemic ka. Kailangan mong manatili sa kama sa mga susunod na araw. Hindi mo kayang sipon. Napakahina ng iyong katawan ngayon. Malubha din ang sugat sa iyong hita. Malaki ang sugat mo, at baka mag-iwan ng peklat.”

Nanghihina at nanginginig si Avery. Pagdating niya, gusto niyang makita kung kaya niyang itaas ang kanyang mga paa. Hindi niya kaya.

Bagama’t gising siya, hindi siya naiiba sa isang paralisadong tao. Wala siyang lakas o lakas

Walang tao o pag-iisip ang makakakuha ng reaksyon mula sa kanya. Ito ay isang normal na bagay kapag ang isa ay mahina.

“Kukunin ko ang yaya na gumawa ng ilang simpleng pagkain,” sabi ng doktor at lumabas ng silid.

Nakahiga si Avery sa kama at tulalang nakatingin sa mga ilaw sa kisame. Ang liwanag ng araw ay sumikat. Ang salamin sa mga ilaw sa kisame ay napakakinang.

Ang kadiliman sa kanyang puso ay nakatayo sa matinding kaibahan sa liwanag ng araw.

Hindi nagtagal, isang busina ng sasakyan ang narinig sa labas ng bintana. Huminto ang itim na Rolls- Roice sa harap ng courtyard. All text © NôvelD(r)a'ma.Org.

Bumaba si Elliot sa sasakyan.

“Ginoo. Foster, gising na si Miss Tate!” Sinabi ng bodyguard kay Elliot, “Hindi siya umiyak o gumawa ng kaguluhan. Mukhang nasa magandang lugar siya.”

Nang malaman ng mga bodyguard ang totoong nararamdaman ni Elliot para kay Avery, hindi sila nangahas na magsabi ng masama tungkol sa kanya.

Narinig siya ni Elliot at pumasok sa mansyon. Nakita niyang may dalang mangkok ng lugaw ang yaya. Paakyat na sana siya sa itaas nang makita niya ito.

“Pinaluto ako ng doktor ng magaan para kay Miss Tate,” sabi niya sa kanya.

Kinuha ni Elliot ang mangkok ng lugaw mula sa mga kamay ng yaya at umakyat sa itaas.

Binuhat niya ang mangkok at lumapit sa gilid ng kanyang kama.

Nang makita ni Avery si Elliot na paparating, hindi siya nag-react. Gayunpaman, medyo sumikip ang dibdib niya.

“Buksan.” Sumandok siya ng isang kutsarang lugaw at inilapit sa bibig niya. “Avery, kung gusto mo pa ring makita ang iyong mga anak at makaganti kay Wanda, buksan mo ang iyong bibig!”

Ibinuka ni Avery ang kanyang bibig, ngunit hindi niya ginawa ang inaasahan niya.

“Kakainin ko mag-isa.” Ang kanyang nilalagnat na boses ay paos, ngunit ang pagsuway sa kanyang mga buto ay kasing lakas ng dati.