KABANATA 1101

Kabanata 1101

Laking gulat ni Elliot kaya bumuhos ang kanyang likod sa malamig na pawis.

Nakaupo siya sa tabi ng kama at kumakain ng lollipop sa sakit habang inii-scroll niya ang phone niya nang may biglang sumigaw mula sa likuran niya. Sino ang makakayanan ng ganoong uri ng pagkabigla?

Dinala niya ang kalahating kinakain na lollipop kay Avery.

“Bakit ang bilis mong nagising?” Nakita niya ang galit sa mga mata nito, pagkatapos ay bumulong, “Nag-aalala akong matutunaw ito, kaya tinulungan kitang kumain nito.” “Bakit hindi mo na lang ako ginising?” Inagaw ni Avery ang lollipop at napakagat. “Sabi ko sayong naiinitan ako pero kinain mo pa rin. Hindi mo ba hiniling sa mayordomo na magpadala ng isa pa?”

“Huwag masyadong kumain ng mga bagay na iyon.” Hinaplos ni Elliot ang noo ni Avery. “Nahihilo ka pa rin ba?” “Oo!” Kumunot ang noo ni Avery. “Nakakatulong ang pagkain ng malamig na ganito.”

“May ilang sabaw na makakatulong sa iyo na maging matino. Gusto mo?”

“Mamaya ko na ‘to kukunin.” Napatingin si Avery sa insulated container. Ito ay isang medyo maliit na pink na lalagyan. “Anong klaseng sopas ito?”

“Bubuksan ko ito at titingnan.” Dinala ni Elliot ang lalagyan at binuksan ang takip. “Mukhang tomato soup.” “Gusto ko ng ilan.” Bigla siyang nag-crave ng isang bagay na may kaunting acidity. Agad naman siyang binuhusan ni Elliot ng isang mangkok ng sopas. Inubos ni Avery ang kanyang lollipop, kumuha ng dalawang full bowl ng tomato soup, pagkatapos ay humiga muli sa kama nang mabusog ang kanyang cravings.

Nang maisip niya na sa wakas ay mahuhulog na siya sa isang malalim na pagkakatulog, isang alon ng pagduduwal ang biglang nanaig sa kanya at hindi niya napigilan!

“Blergh!” Sumampa si Avery sa naka-carpet na sahig gamit ang kanyang mga paa at sumuka sa basurahan. Naisuka niya ang lollipop at ang sabaw ng kamatis na katatapos lang niyang kainin. Nagmamadaling lumapit si Elliot, pagkatapos ay tinulungan siyang tumayo gamit ang isang braso at pinunasan ang mga labi niya ng napkin gamit ang kabilang kamay niya,

“Iinom ka na naman ba?” Kumunot ang noo niya at bumuntong-hininga.

Tinabi siya ni Avery at pumasok sa banyo.

Agad na tinawagan ni Elliot ang mayordomo at pinapunta ito at maglinis. Sa sandaling naisuka ni Avery ang lahat ng natitira sa kanyang tiyan, binuksan niya ang gripo GVYTLAR hugasan ang kanyang mukha ng malamig na tubig,

Mas gumaan ang pakiramdam niya pagkatapos sumuka. Nawala rin ang init na naramdaman niya kanina, at medyo nakaramdam siya : owner of this content.

malamig ngayon sa halip. Sa oras na lumabas siya mula sa banyo, natapos na ng mayordomo ang paglilinis ng kwarto. “Matino ka na ba ngayon?” Masasabi ni Elliot na mas malinaw ang kanyang mga mata kaysa dati. “Hindi ako lasing. Naaalala ko ang lahat.” Lumapit si Avery sa kama at humiga. “Mayroon kaming tatlong anak. Halos walo na ang mga panganay at wala pang isang taon ang bunso. Mas marami kaming mga anak kaysa matatanda sa aming pamilya. Patay na ang mga magulang ko at ang lolo’t lola ko. Patay na rin ang mga magulang mo… Ah, hindi tama. Ang namatay ay hindi ang iyong biyolohikal na ama…”

“Tumigil ka nga, Avery. Matulog ka na.” Humiga si Elliot sa tabi niya at kinulong siya. “Ayaw mong maduduwal na naman.” “Ano ang kahulugan ng buhay? Saan tayo pupunta kapag tayo ay namatay?

Maaari ba nating isipin na tayo ay nabubuhay, ngunit tayo ay talagang patay? At ang mga taong sa tingin natin ay patay na ba ay talagang nabubuhay sa ibang mundo?”

Nawalan ng masabi si Elliot. Kinaumagahan, nagising si Elliot sa ringtone ng kanyang telepono. Masyadong marami ang nainom ni Avery noong gabing iyon at hindi nakatulog hanggang alas kuwatro ng umaga. Mahimbing pa rin siyang natutulog nang mga sandaling iyon, ngunit sumasakit ang ulo ni Elliot dahil sa pagkagising. Sinagot niya ang telepono, pagkatapos ay ipinikit ang kanyang mga mata at sinabing, “Ano iyon?” “Sir, isinuko ni Nathan White ang kanyang sarili sa istasyon ng pulis kaninang umaga,” sabi ni Chad sa kabilang linya. “Gusto mo bang tingnan ang mga bagay sa istasyon?” “Sumuko?” Napamulat ang mga mata ni Elliot nang maging malamig ang kanyang tingin. “Ano bang ginawa niyang mali? Gusto niya bang piyansahan ko siya? Sabihin mo sa kanya na kalimutan na niya iyon!”

“Hindi iyon,” paliwanag ni Chad. “Sinabi niya na siya ang pumatay kay Eason Foster.” Ang ekspresyon sa mukha ni Elliot ay agad na natigilan. “Ipinaalam na ito ng pulisya kay Henry Foster. Ang isang ulat ay isinampa at si Nathan White ay maaaring tumitingin sa isang parusang kamatayan, “patuloy ni Chad. “Gusto mo bang pumunta at tingnan ang mga bagay-bagay?”