's Avonds zaten ze met zijn vieren bij een kampvuur in de tuin van het hotel. "Hoe gaat het met je Fleur?" Vroeg Marion. "Goed. Zo heerlijk om vrij te zijn na al die jaren, en de psycholoog in de gevangenis heeft ook geweldig geholpen, dus ja, het gaat goed," zei ze. Ze kletste nog een uur of 2 door, daarna excuseerde Wolfs zich en ging naar zijn kamer. "Gaat niet zo goed met hem, hè?" vroeg Fleur. "Nee." Zuchtte Marion. "Ik heb altijd geweten dat hij van haar hield. En ook wel hoe veel hij van haar hield." Zei ze bezorgd klinkend "Maar ik wist niet hoe diep het zou gaan als ze er niet meer zou zijn. hij is zo gebroken", zei Marion. Fleur knikte. "Ik wil morgen even alleen met hem lunchen", zei ze. "Ja, misschien doet dat hem wel goed." Zei Marion. "ja dat zou zo maar kunnen." Zei Fleur glimlachend. Na nog een uurtje gingen ze allemaal slapen.

De volgende ochtend, rond een uur of 11, trok Fleur haar vader mee. Hij had er niet zo veel zin in, dus moest ze hem weer overhalen. Dit lukte wel, maar ze wist dat hij het voor haar deed. Ze gingen zitten aan hetzelfde tafeltje als Fleur de dag ervoor had gezeten.

Hij keek om zich heen. Ja, het café was best leuk. En hij zag ook wel hoe Fleur dit als Schattig kon zien. Maar hij had de laatste maanden sinds Eva's dood geen zin meer om leuke dingen te doen. Ook al hoopte hij dat ze nog leefde. Was er geen enkele aanweizing. Dus moest hij zich maar verzoennen met het idee dat Eva was overleden. De kleur was daar door zijn leven wel zo'n beetje uit. Maar voor Fleur zette hij zijn verdriet even opzij. Zijn dochter was de enige die hij nog had. Het enige wat een spatje kleur in zijn leven bracht naast het grauwe zwarte gat dat Eva's dood had achter gelaten. "Wat wil je eten pap?" vroeg ze. Hij glimlachte zo goed en kwaad als hij dat kon. "Kies jij maar", hij keek op zijn horloge, het was bijna 12 uur. Hij had liever gehad dat Romeo en Marion ook mee waren gekomen. Dan zou het niet zo opvallen als hij stilviel. Maar die wilden per se gaan winkelen.

Na een minuut of tien bracht de barista een koffie en een ciabatta naar ze toe. "Nou, eens kijken of je net zo'n smaak hebt als je vader," probeerde hij luchtig te zeggen. De deur van het café ging open en een vrouw stapte binnen. Ze droeg een grote zonnebril, waardoor deel van haar gezicht wegviel. Ze had kort bruin haar. En een slank postuur. Hij lette er eigenlijk niet zo heel erg op, totdat Fleur naar haar wenkte om naar ze toe te komen. "Papa, je moet nu rustig blijven." begon Fleur "Ik denk niet dat ze nog weet wie ze werkelijk is" zei ze. "Waar heb je het over?" vroeg hij. "Beloof me dat je het meespeelt papa en me vertrouwd", Hij keek op. De vrouw had de zonnebril af gedaan. Zijn hart maakte een salto. De vrouw die naar hen toe liep was Eva. "Onthoud papa, ik denk niet dat ze weet wie ze is," hoorde hij Fleur zeggen. Hij knikte. Maar kon zijn ogen niet van haar afhouden. Het kortere haar maakte haar wat ouder, maar ze was nog steeds beeldschoon.

"Je hebt iemand meegenomen." Zei Eva. Hij was met stomheid geslagen. Hoe ze hem aankeek was raar. Haar ogen misten het licht van herkenning. Nog kon hij in haar zilver grijze ogen verdrinken. "Chiara, dit is mijn vader," zei Fleur, waardoor hij uit zijn gedachten werd getrokken. Ze glimlachte naar hem en stak haar hand uit. hij smolt als altijd van haar glimlach, die haar mooie ogen lieten stralen. "Aangenaam", zei ze. Hij pakte haar hand. Hij was even vergeten hoe haar aanraking zijn hele lijf liet tintelen. "H. Hoi", stotterde hij. Fleur keek van de een naar de ander. Ze herinnerde zich zo te zien werkelijk niets als ze zo koel op hem reageerde.

"Dat je hem niet herkent, zeg," zei Fleur. "Je was vaker bij ons dan dat je in je eigen huis was," zei ze glimlachend. "Dat zal best Fleur maar." Zei Eva "Ik weet het niet meer"Legde ze uit . "Hoe komt dat?" vroeg hij. "Ik heb een ongeluk gehad. Gelukkig vond mijn vriend me op tijd" zei ze glimlachend. "Je vriend?" vroeg hij. Fleur hoorde een lichte jaloezie in zijn stem.

"Wil je wat eten, E. ik bedoel Chiara," vroeg hij en bood haar zijn ciabatta aan. "O nee joh, veel te ingewikkeld. Doe mij maar een broodje kaas", zei ze. Fleur zag het licht in zijn ogen weer aangaan. Eva zat er nog ergens binnenin. "Ik trakteer", zei hij. En hij liep naar de bar en bestelde een broodje kaas en haar signaturen drankje Chocomel. Hij draaide zich zo dat hij naar hun tafeltje kon kijken. Fleur en Eva waren vrolijk in gesprek. zijn hart klopte luid. Ze leefde nog. Ze was niet zichzelf. Maar in leven. "Meneer. Uw bestelling", hoorde hij achter zich. Hij glimlachte naar de barista en betaalde. Daarna liep hij terug naar de tafel. "Alsjeblieft. "Eet smakelijk", zei hij, en hij ging weer op zijn stoel zitten. "Hoe wist je dit?" vroeg Eva. "Wat meisje?" vroeg hij voor hij er erg in had. Ze fronste eventjes. "Dat ik zo van chocolademelk houd?" zei ze. "Ja, hèhè suffie, hij heeft geen geheugenverlies," zei Fleur.

This novel's true home is a different platform. Support the author by finding it there.

Na een uurtje keek Eva op haar horloge. "Ik moet gaan", zei ze. Hij keek haar aan. Hij wilde niet dat ze ging. Hij wilde haar in zijn buurt houden. Haar in zijn armen nemen en nooit meer loslaten. Maar hij wist ook dat zij dat niet zou begrijpen. Wat die rotzak ook met haar had gedaan, ze had geen idee wie hij voor haar was. Of eerlijker gezegd, wat zij voor hem was. "Waarom kom je morgen niet weer?Of kom je langs bij ons in het hotel?" zei hij voor hij er erg in had. "We zitten aan het strand. Prachtig uitzicht", zei hij. Hij wilde haar in zijn buurt. ze was bij Mauro niet veilig. Hij wist dat de 'Vriend' waar ze het over had Mauro moest zijn. Als hij haar had pijn gedaan zou hij hem persoonlijk wat aan doen.

Ze glimlachte naar hem. "Ja, is goed" zei ze. "Zelfde tijd Fleur?" vroeg ze. "Ja joh.Gezellig" zei Fleur en gaf haar het adres van hun hotel. "Dan zie ik jullie morgen." Zei ze. En ze vertrok. "Hoe?" was alles wat hij kon zeggen. "Heel toevallig eigenlijk." Ik kwam hier gisteren gewoon wat drinken en ineens stond ze daar. Ze herkende me niet, dus heb ik me voorgesteld als vriendin van school. Hij trok Fleur in een knuffel. "Dank je wel, Fleur," zei hij. "En dan noem jij je politieman?Je zoekt haar al maanden en niks. Ik ga wat drinken en poef, daar is Eva," plaagde Fleur. Hij glimlachte naar haar. "Pestkop." plaagde hij terug" Ik ben blij te zien dat je meer jezelf bent pap. "Zei Fleur. "Komt door haar Hé? Omdat ze nog leeft." Zei ze "Ik zag iemand anders in haar ogen, Fleur." zei hij toen. "Eva is nog ergens daar binnen papa. Ze leeft nog. Er is een kans dat ze terugkomt.dat jij haar terug krijgt." Zei ze. "En nu niet liegen papa. jij houd ontzettend veel van haar of niet soms?" hij knikte. "Ik durf haar wel mijn grote liefde te noemen." Fleur trok haar wenk brouwen op. "Zo zo. dat heb jij nooit iemand genoemd. is ze zo bijzonder?" hij zuchtte. ze hoefde het antwoord niet te horen ze zag het wel in zijn ogen.

"Zo, jij bent opgeknapt na die lunch," merkte Marion op." Ze waren rond een uur of 3 weer in het hotel aangekomen. Marion en Romeo kwamen een kwartier later. Het was Marion opgevallen dat zijn ogen helderder waren dan de afgelopen tijd. En zijn glimlach was minder geforceerd. "Wat is er gebeurd in dat café?" Vroeg ze. "Zal ik het hele verhaal vertellen?" Vroeg Fleur. Marion knikte. Fleur vertelde hoe ze Eva tegen het lijf was gelopen tot het kleinste detail.

"Dus ze weet niets meer?" Vroeg Romeo. "Nee." Ze vroeg me zelfs hoe ik wist dat ze dol was op chocolademelk."Vertelde Wolfs. Marion keek bezorgd. "Dat wordt niet makkelijk." Zei ze. "Nee, misschien niet, maar Marion ze leeft. Dat betekent dat we haar terug kunnen krijgen." Zei Wolfs. Ze zag de verlichting in hem ook wel. Het feit dat Eva nog leefde was een opluchting, ook voor haar. Maar ze zag het minder rooskleurig. Iemand van geheugenverlies afhelpen kon lang duren. Maar hij had ook gelijk. Dat ze nog leefde, betekende dat er een kans was haar terug te krijgen.

"Hoe wil je dat aanpakken?" Vroeg ze. "Ze noemde zichzelf Chiara, dat was haar undercover-identiteit." Dat betekent dat ze bij Rikatoni is." Zei hij. "Dus?" Vroeg Romeo. "Als we hem pakken kunnen we haar redden." Ze komt morgen hierheen. Als ze weggaat, wil ik haar volgen. Als ik weet waar hij zit, bel ik de rest en haal ik haar daar weg." Zei Wolfs. "Is dat niet gevaarlijk?" Hij keek Romeo aan. "Het is Eva Romeo. Ik raak haar niet nog eens kwijt. Dat kan ik niet aan." Zei hij. "ik ga liever dood haar proberen te redden, dan dat we haar bij die rotzak laten." vulde hij aan

"Wat als Mauro meekomt?" Vroeg Marion. "Ja, sorry, advocaat van de duivel." Zei ze. "Dan schiet ik een kogel door zijn kop." Zei hij. "Dat doe je niet!" Zei Marion streng. " Zou dat Eva helpen, denk je?" Zei ze" Als haar partner, beste vriend en parttime lover. Levenslang krijgt?" Vroeg Marion. Hij zuchtte. "Nee.Maar ik kan hem ook niet zomaar laten gaan. Zei hij. "Zei je nou parttimer Lover?" Zei Fleur "Papa toch." Plaagde ze om de spanning een beetje te breken. Wolfs bloosde tot aan zijn kruin. "We moeten ervoor zorgen dat één of meerdere van ons stand-by staat als jullie nou binnen iets gaan drinken, met zijn drieën, Romeo en ik buiten.Mocht hij dan komen, laat je mijn telefoon overgaan." Zei Marion.

Voor het eerst in maanden sliep hij weer goed. Hij zou de volgende middag Eva weer zien. En hij zou haar redden van die eikel. Al zou hij dat zelf met de dood moeten bekopen. Om 7 uur werd hij weer wakker. Hij wilde alles tot in de puntjes voorbereid hebben. Eva moest niet weer uit zijn vingers glippen. Hij had Viktor en de andere op de hoogte gesteld en die waren onderweg. Zijn en Fleurs telefoons waren volledig opgeladen. Hij had een memorecorder in zijn tas gestopt. Voor het geval dat. Niks mocht aan het toeval over gelaten worden. Zijn Eva moest veiliggesteld worden. Of ze nou ooit weer zijn Eva werd of niet.

Om 11 uur liep hij naar het restaurant en gaf de barman haar foto. "Ze heeft nu kort haar, maar je herkent haar wel." Zei hij glimlachend." Zeg haar dat we bij tafel twee zitten aan het raam." Zei hij en liep naar het tafeltje. Hij plakte de memorecorder eronder en zette hem aan. "Papa." "Wat wil je eten?" Vroeg Fleur die bij hem kwam zitten. "Ik heb geen trek, lieverd dank je." Zei hij, hij was te nerveus.

Om 12 uur liep ze binnen. Weer maakte zijn hart salto's. "Chiara, ga lekker zitten." Zei hij een stoel naar achteren trekkend. "Zo, zo je vader is een gentleman, hoor Fleur." Zei Eva. Hij wilde. Zijn hand door haar haren halen of haar strelen, maar hij moest zich inhouden. hoe moeilijk dat ook was.