De dagen die volgden waren zwaarder dan hij dacht. Hij sliep slecht omdat Eva niet bij hem lag. En er waren geen aanknopingspunten. Om op te zoeken. Ze hadden er acuut een opsporingsbericht uit gegooid. Op L1 bij Opsporing verzocht. Zelfs bij spoorloos en hart van Nederland wat al heel snel werd opgepikt door Alle landelijke journalen op tv en radio. Op de sociale media was het ook verspreid maar het hielp niets. Ze werd niet gezien. Het bloed op de PD was inderdaad van haar. Dit maakte Wolfs bang. Het was zo veel bloed.

Hij stopte met zoeken naar Rikatoni. En Giovanni. hij moest Eva vinden. "Marion besloot in de ponti te blijven om op hem te letten. Hij zag er met de dag slechter uit. Hij kookte niet meer. Hij sliep slecht en had woede aanvallen. Vooral Valencia moest het dan ontgelden. Marion vermoede dat het kwam omdat Valencia iets van Eva weg had. Ze was een constante herinnering aan haar. En aan het feit dat ze nog steeds niet veilig was.

Na 3 weken stond Viktor toe dat ze het opsporingsbericht internationaal zouden verspreiden. Eigenlijk zag hij het nut niet zo in. Wat zagen die buitenlanders nou anders. Wolfs had hem woedend keer op keer gezegd dat het nut had. Hij wist zeker dat Mauro haar had. En die had vriendjes over de hele wereld.

Na 3 maanden werd Eva officieel dood gewaand. Dit was voor Wolfs bijna te veel. Hij wilde niet op geven. "Ze is pas dood als ik haar lichaam vind." Zei hij na de bekendmaking. "We gaan morgen allemaal afscheid nemen met het korps en andere naasten Wolfs. Ik denk dat je daar bij moet zijn." Zei Marion. Ze begreep hem wel. Hij wilde niet onder ogen zien dat hij haar waarschijnlijk nooit meer bij hem zou hebben. Maar als hij eindeloos zou blijven jagen op een spook zou hij uiteindelijk gek worden. Nu had hij de steun van het korps.

"We zouden je er allemaal bij willen hebben Wolfs." Zei Marion. "Wat zou Eva willen dat je deed?" Vroeg ze. "Dat ik niet opgeef." Riep hij. "En als ik naar een afscheid ceremonie ga, geef ik toe dat ze er misschien niet meer is." Riep hij boos. Marion wist ook wel dat hij niet egt kwaad was. Maar met zichzelf in de weg zat. Dat angst en hoop tikkertje in zijn hoofd en hart speelden. "Kom dan voor mij en Romeo." Zei ze. "We willen je er graag bij. Ook om je gewoon weer even te zien." Zei ze. "Je ziet me nu toch." Beet hij toe en vestigde zijn aandacht weer op zijn computer. Op de uitzichtloze zoektocht vreesde Marion.

De volgende ochtend zaten ze allemaal in de kerk. In het midden stond een grote foto van Eva. Met daar om heen bloemstukken. Maurice Eva's oudere broer zat voor aan met zijn gezicht in zijn handen. Marion wist dat Maurice jaren geleden had geroepen haar nooit meer te willen zien. Maar wist ook dat hij het niet helemaal meenden. Ze besloot naast hem te gaan zitten. Ze kende hem al van af dat hij een jaar of 5 was. "Hey die Maus." Zei ze. Hij keek naar haar op. Hij had duidelijk gehuild. "Hoi Marion." Zei hij. Maurice was zwak begaafd. Dus begreep ze zijn reactie. "Gaat het een beetje?" Vroeg ze. "Nee, eigenlijk gaat het helemaal niet. Ze was mijn kleine zusje Marion. Ik hoor eerder te gaan dan zij." Zei hij. "Hey kop op hè ze denken dat ze dood is. Maar dat weet niemand zeker." Zei ze geruststellend.

"Is het daarom dat Wolfs er niet is?" Vroeg hij. "Ik hoop dat die nog komt." Zei Marion. "Hij komt toch niet." Zei Maurice. "Eva was maar zijn collega." Zei hij. "Dat is niet waar Maurice. Wolfs houd heel veel van je zusje. Zelfs zo veel dat hij zal blijven zoeken." Zei ze. "Als hij van haar houd waarom komt hij dan geen afscheid nemen?" Vroeg hij. "Omdat hij dat niet kan Maus. Omdat hij bang is om afscheid te nemen."zei Marion. "Dat is stom. Dat ga ik hem ook gewoon zeggen." Riep Maurice." Ze hoorde de kerk deur open gaan en zag Wolfs achterin plaats nemen.

"Zullen we beginnen?" Vroeg de priester. Iedereen ging zitten. "Wij zijn hier allen bij een gekomen om het leven van Eva Magdalena Van Dongen te vieren." Begon hij. "Ze was een geliefd lid van de maatschappij, dat zie ik aan het verdriet in jullie en aan de hoge opkomst van deze plechtigheid. Deze is wat anders dan anders. Omdat mevrouw van Dongen officieel nog niet is gevonden. Maar er was behoefte aan een symbolisch afscheid. Om zo het genezing proces samen te kunnen in gaan"

Ensure your favorite authors get the support they deserve. Read this novel on Royal Road.

Wolfs luisterde bewegingsloos. Hij wilde geen afscheid nemen. Afscheid betekende opgeven. Toe geven Dat ze er waarschijnlijk niet meer was. Hij kon deze wereld alleen maar aan als zij er ook deel van uitmaakte of ze nou in zijn buurt was of niet.

Hij moest geloven dat ze nog leefden. "Tea Zitman wilt een paar woorden spreken." Zei de priester."Ja dank u wel." Ze schraapte haar keel "we zijn hier om afscheid te nemen van Eva, ze was een levenslustige vrouw, die haar dierbaren onvoorwaardelijk liefhad. En waar ze onvoorwaardelijk ook voor vocht. Ze was hard, sterk en hield van aanpakken. Maar wij die ons tot haar naaste mochten rekenen wisten beter. Onder haar harde schelp zat een meelevend mens. Die wilden helpen en beschermen. Frank haar man wist misschien wel het meest van haar zachte kant. Laten we hopen dat ze nu weer samen zijn." Zei Zitman. "Zo jong van ons afgenomen. Dit is iets wat niet zou mogen zijn." Sloot ze af.

"Omdat het ook niet zo is." Zei Wolfs die opstond. "Ik weiger afscheid van haar te nemen. Ik weiger jullie te vertellen hoe mooi, lief, en geweldig ze was. Omdat ze niet was. Eva IS." Tranen sprongen in zijn ogen. "Het spijt me ik dacht dat ik dit kon. Ik ga wel." Hij stond op en liep snel de kerk uit. Na een minuut of tien ging zijn telefoon.

"ze Hebben haar misschien gezien Lupo. In Italië. We gaan er vanavond nog heen. Ga je mee?" vroeg Aida. "Boek mij er maar bij. En Aida. Dank je wel." zei hij. Hij glimlachte eventjes. Het was gunstig dat ze mogelijk was gezien. "Ik geef je niet op Eva." zei hij stapte in zin auto en reed naar huis. Hij smeet snel wat kleding in een koffer en reed naar Schiphol waar de rest al stond te wachten. Tot zijn verassing ook Aziza. Aida drukte hem een sleutel in zijn handen. "Je huis wacht op je."zei ze. Ze had Marion en Romeo gebeld die ook aan kwamen lopen. Ze hadden onbepaalde tijd onbetaald verlof aan gevraagd om hem te helpen. Marion deed het om een beetje op hem te letten. Ze was bang dat hij anders door zou slaan.

Na 2 uur waren ze in zijn oude huis. Aida had het opgeruimd. De laatste keer dat hij hier was geweest had hij alles kort en klein geslagen dat kapot kon. Ook dat was door Eva geweest. Marion haalde een zwarte foto lijst uit haar tas en zette dat op een kastje in de hal. Het was een foto van Eva. "Luister dit is niet om afscheid van haar te nemen."Zei Marion. Ook al deed ze het daar wel een beetje om. Maar ze wilden de foto ook gebruiken als middel om hem op het rechte pad te houden.

Hij liep naar het raam wat over de stad keek. "Mooi huis hoor." zei Romeo. "Dank je Romeo." zei hij niet heel erg luisterend. "Ik ga de bedden opmaken. Kom Romeo help me even." riep Marion. Hij staarde uit het raam. Hij wilde zijn hoofd leeg maken om goed te kunnen na denken. Als ze in Italië was zou hij haar vinden. Het enige probleem was. Italië was groot. En het was niet zeker dat Mauro haar naar Venetië zou brengen. Hij was niet langer actief deel van het team. Al waren hij Marion en Romeo als passief lid toe gevoegd zo dat ze Mauro mochten arresteren als die mogelijkheid er kwam.

Aida beloofde hem op de hoogte te houden van alles wat ze vonden. Maar dagen werden al gouw weken. En weken werden maanden. Ook hier in Italië leek het uitzicht loos te worden. Na nog eens 3 maanden had Marion Kaarsen bij Eva's foto gezet. Ook al wilde hij het niet. Hij begon ook te geloven dat hij zijn grote liefde. Zijn Eva misschien nooit meer zou zien. Er waren genoeg informanten die geïnfiltreerd waren geweest bij Mauro die dood gewaand waren maar nooit terug gevonden

En Eva was nu al een half jaar vermist. Hoe veel hij ook van haar hield en nooit zou opgeven. Moest hij toe geven dat de kans klein was dat ze nog leefden. Die wetenschap maakte hem Depressief. Hij ging niet met Marion en Romeo uit. Hij at snelle maaltijden. En hij sliep slecht.

Na nog eens 2 maanden werd hij gebeld door een nummer uit Nederland. "Fleur wat leuk dat je belt. Ik weet het schat ik ben al bijna een jaar niet geweest. Maar ik heb een zaak in Italië die mijn aandacht nodig heeft." zei hij. " Ik kom vrij!. Ik weet het. Een jaar te vroeg maar iets met toekomst prognose en goed gedrag. Ik kom gewoon over 2 weken Vrij!" Hij glimlachte. "Dat is fijn lieverd. Als je me de datum geeft kom ik je dan ophalen." zei hij. "Is er iets papa? "vroeg ze. "Wel nee. Ik zie je over twee weken meisje." Zei hij en hing de telefoon weer op.