"Wil je wat eten? Of drinken?"vroeg hij nerveus.hij wist zichzelf geen houding te geven. Ze was zo dicht bij hem. Maar voelde zo ver weg. Hij wilde haar vasthouden. Haar kussen. En nog zo veel meer. Maar door haar geheugenverlies wist ze niet eens wie hij was. Of wie ze zelf was. "Pistoletje gezond en een glaasje water." zei ze glimlachend. "Dan ben ik zo terug." zei hij en hij liep weg. "Hij is nerveus." merkte Eva op. Fleur knikte. "Ja, hij hoopt iemand terug te zien." zei Fleur maar. Ze wist dat hij zich zo gedroeg om dat hij geen houding kon geven. Ja, dit was Eva. de vrouw waar hij Onvoorwaardelijk en heel diep van hield. Na al die jaren was dat niet veranderd, dat zag ze wel in zijn ogen

"hij is knap." zei Eva. "Vast een domme vraag hoor Fleur. zijn je ouders nog samen?" vroeg ze. Fleur lachte even. De aantrekkingskracht tussen hen was er dus wel degelijk nog steeds. "Nee joh. Ik was een vakantie foutje. papa is met zijn boeren fatsoen met mijn moeder getrouwd. Maar een maand na dat ik werd geboren zijn ze gescheiden. Ik heb hem tot ik in Maastricht op school ging niet meer gezien." fleur moest zich in houden om de rest niet te vertellen. Dan zou ze zichzelf tegen spreken, dat zou Eva opvallen ze was nog steeds intiligend en oplettend. "Heeft hij iemand?" vroeg Eva. "Er was wel iemand waar hij stapel gek op was ja. maar die is overleden." zei Fleur.

"Dat is vreselijk voor hem." zei ze. Fleur knikte. "Ja, hij is al maanden depressief." zei ze. Eva kreeg een meelevende blik in haar ogen. "Nou, een broodje gezond en een flesje water, ze haalde anders een glaasje water uit de kraan. Jij verdient mineraal water." flapte hij er uit. "Nou papa! ze heeft een vriend zeg." probeerde fleur de situatie te redden. Hij bloosde. Eva glimlachte weer naar hem. Er stond iets speels in haar mooie ogen. Normaal vond hij het fijn als ze zo naar hem keek. Hij kon haar dan niets meer weigeren. Maar nu moest hij zijn hoofd koel houden. hij moest zich concentreren

"Fleur vertelde me het een en ander over je. Ik denk dat ik dat vroeger vast heb geweten hoor maar ja. Dat geheugenverlies." zei ze. "Wat zei Fleur allemaal. "O niets bijzonders dat jij en haar moeder gescheiden zijn. En dat je vriendin laatst is overleden." zei ze. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Moest hij zeggen dat ze zijn vriendin niet was? Of dat ze dat juist wel was? Hij wist zelf niet eens wat ze waren. Hij wist dat hij ongelofelijk veel van haar hield. En als ze hem zo speels aankeek hij eigenlijk alles met haar wilde doen. Maar dit was ook niets voor haar. Iemand speels en uitdagend aan kijken als het om iemands overleden naasten ging. Eva had medelevend geweest bij na bestaande.En voor zo ver zij wist was zijn geliefde overleden.

Hij wist niet wat hij nu voor haar voelden. Zijn lieve mooie Eva was daar ergens. En dat wist hij ook wel. Maar Mauro had haar persoonlijkheid vergiftigt met iemand die hij wilden dat ze was. Dat kon hij haar moeilijk kwalijk nemen. De vrouw voor hem. Chiara was een product van Mauro. Die haar voor loog over wie en wat ze was. Over hoe ze eigenlijk was. Hij wilde zijn Eva terug. Niet deze afgezwakte versie. Als hij daar genoegen mee kon nemen Dan had hij wel ingegaan op Valencia. Het verschil daarin was dat Valencia echt iemand anders was. Dit was moeilijker. Chiara was ook Eva. Het karakter wat hij Chiara had gegeven maakte gebruik van het mooie lieve gezicht en lichaam van Eva. Dezelfde prachtige zilveren ogen die nauwelijks anders keken dan ze zouden doen als ze zijn Eva wel was. Dezelfde ondeugende glimlach die ze kon opzetten als ze alleen waren. Waardoor hij alles deed wat zij maar wilden.

"Had je allang iets met die overleden vrouw?" vroeg ze. Toen hij weer in haar ogen keek, zag hij weer die compassie. "Officieel was het niets. Maar ik hield van haar." zei hij met tranen brandend achter zijn ogen. "Nee. Niet hield." zei hij haar aan kijkend. "Ik houd van haar." zei hij.'Ik houd van jou.'dacht hij even. Haar blik veranderde een paar seconde lang even in een van teleurstelling. 'Kijk nou niet zo naar me Eef.' zei hij in zichzelf "ik denk dat ik even. Wat te drinken, ga halen. "zei fleur en ze liep weg. Ze wist wel dat haar vader het moeilijk had, maar ze wist ook uit ervaring dat herinneringen ook ineens weer terug konden schieten. En wat Eva en haar vader voor elkaar voelden kon net dat zetje zijn wat Eva nodig had. Eva had aan Fleur toe gegeven verliefd te zijn op haar vader. Dus was het een poging waard.

Eva legde haar hand op de zijne. Daar waren ze weer die tintelingen over zijn lijf. Ze keek hem indringend en uitdagend aan. Zijn hart klopte honderd keer sneller. Allerlei gedachte wisselde elkaar in rap tempo af. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar kon niet bedenken wat. Hij wist dat hij helder moest blijven, maar de manier waar op ze keek en haar hand op de zijne verdoofde hem. Ze boog naar hem toe. 'Niet doen meisje.' riep hij in zijn hoofd. Ze kwam nog dichter bij hem 'Doe nou niet' smeekte hij zwijgend.

Hij deed zijn ogen dicht om even niet in haar ogen te kijken. Hij kon haar ogen anders niet weerstaan.wie ze dan ook was. Een seconde later voelde hij haar lippen op die van hem. 'Weersta haar.' Gilde hij in zijn hoofd. Maar zijn verlangen naar haar nam over. Hij beantwoorde haar kus. Zichzelf heel even voor de gek houdend dat ze gewoon weer zijn Eva was. Al zijn passie en liefde in zijn zoen vrijlatend omdat hij dat niet kon beteugelen niet wilde beteugelen. Ze was Eva. hoe ze zich dan ook noemde. Hij streelde over haar haren."Oeps ik had iets moeilijker moeten bestellen geloof ik." zei Fleur. Wolfs brak met tegenzin de zoen af. "nee ben je gek." Hij keek Eva aan. "Het spijt me Chiara. Dat had ik niet moeten doen." zei hij terwijl het bonzen in zijn hart over uren draaiden. Ze is Eva niet meer moest hij zichzelf vertellen, 'ze lijkt op haar maar ze is Eva niet meer. Eva is dood.dit is Chiara die Eva,s lichaam heeft gestolen.' probeerde hij zichzelf te vertellen. Fleur ging weer zitten en zette haar best ingewikkelde drankje op de tafel.

Stolen from Royal Road, this story should be reported if encountered on Amazon.

"als je net zo'n goede minnaar bent als dat je kan zoenen wow." Zei Eva. Zichzelf koelte toe wuivend. Zijn hart brak in duizend stukjes. Dit was Eva echt niet meer. Dit was een ander in haar lieve lijf. Die door Mauro in zijn grote liefde was gekropen. Hij had haar van hem af genomen, zonder haar fysiek te vermoorden. hij wist niet wat erger was. Werkelijk haar ontzielde lichaam vinden en moeten begraven. Of dat ze hier zo voor hem zat, met karakter trekjes van Eva, Maar met een ander in haar prachtige zilveren ogen. De ogen waar hij verliefd op was geworden. Maar ze was meer dan die mooie ogen. Hij hield van Eva van alles wat haar Eva maakten. Haar koppigheid,vindingrijkheid, haar kracht. Maar voor al de dingen die ze alleen an naasten toonden. haar warmte,haar liefdevolle hart. en haar zachtaardigheid. Wie ze nu ook was. hij moest haar bij Mauro weg halen. Mocht ze ooit weer terug komen was ze in gevaar. En hij hield te veel van wie ze ooit was om haar aan haar lot over te laten."juiiist." riep Fleur. Ze wist dat haar vader zijn hoofd koel moest houden. en hij leek het nu heel moeilijk te hebben.

"Jij Gore Slet." hoorde ze iemand roepen. Wolfs op keek en zag hij Mauro in de deur opening staan. Hij pakte snel zijn telefoon en tikte het nummer van Marion aan. Mauro liep naar binnen en baande zich een weg naar hun tafel. "Lupo." Zei hij. "Rikatoni." Beet Wolfs. "Probeer jij mijn Bella te versieren?" Hij stond op. "Ze is niet van jou." Riep hij. "Jij hebt haar vergiftigd. Dit is niet wie zij hoort te zijn." zei hij woedend naar Mauro. "Wie hoort ze dan te zijn Lupo? Saai en verliefd op jou? Ik heb haar wat spannender gemaakt. Meer mijn smaak." Wolfs keek hem woedend aan. "JE HAD MET JE POTEN VAN HAAR OF MOETEN BLIJVEN!" riep hij. "Ze was verdomme perfect zo als ze was." zei hij.

Hij keek naar Eva die geschrokken op keek. "Eva kijk nou niet zo naar me "zei hij "Fleur, neem haar mee.en zorg dat jullie veilig zijn" Zei hij. Fleur stond op en pakte Eva's hand. "Kom mee." Zei ze. "Wie is Eva?" Vroeg ze. "Dat leg ik zo wel uit. Kom mee." Ze stond ook op. "Dat dacht ik niet." Zei Mauro en hij pakte zijn geweer en richten dat op Eva's s hoofd. "Zij gaat nergens heen." Zei Mauro." Wolfs pakte in een oogwenk ook zijn pistool en richten het op Mauro." Laat je wapen vallen." Riep hij.

"Kijk Lupo. We kunnen dit op 2 manieren doen." Zei hij. "Ik schiet haar door haar mooie poppen kopje. Of jij laat je wapen vallen en vergeet dat ze leeft. Wat je ook doet je bent haar kwijt." Zei hij grijnzend. "Doe haar wat en ik schiet je door je lelijke gladde kop." Riep hij. "Fleur wegwezen." Fleur liet Eva's hand los en rende het restaurant uit. "Haar kun je in ieder geval niet afpakken." Zei hij. Hij keek even naar Eva. Haar mooie zilveren ogen keken bang. Hij moest haar redden. "Laat dat wapen vallen Mauro." Jij houdt toch ook van haar." Zei hij. "Ik houd van Chiara. Jij van Eva. En dat gaat niet samen" Zei Mauro. "Chiara is Eva. Wat je ook met haar hebt gedaan Mauro. Je hebt Eva niet uit haar gekregen." Zei hij. "Ze herinnert zich niks meer Lupo." Riep hij.

"Jawel. Ze weet het alleen zelf niet. Omdat het bij haar karakter hoort. Simpel eten, chocomel. Dat is Eva." Zei Wolfs. "Wat is haar Levelings eten? Bami zeker, hè? En ik durf te wedden dat ze nog altijd even sterk is. En van zich af durft te bijten. Dat allemaal is Eva." Zei hij. "Mijn partner. Mijn lieve, mooie. Stoere Eva." Hij keek haar in haar ogen. "Alles in haar waar ik zo van houd zit er nog. Dat kun je niet doden." Zei Wolfs. "Wel als ik haar doodschiet." Riep Mauro."kun je dat?" Vroeg hij. Hopend tijd te rekken. "Schiet mij dood Mauro. Niet haar." Wolfs legde zijn wapen op de tafel. "Schiet mij neer. Niet Eva. Ik smeek je. Haal dat geweer van haar hoofd." hij stapte voor haar en keek naar Eva. "Ik weet dat je niet weet wie je bent. je was en bent perfect. Je bent mooi, grappig. een beetje en moeilijke eter. Sterk een enorme stijfkop soms zo erg dat ik je achter het behang wilde plakken. Maar je bent ook lief en zo slim. laat hem dat nooit van je af nemen "Zei hij "het spijt me meisje. Mocht je ooit terugkomen. Weet dan dat ik van je houd."hij streeld haar wang. "jij wint Mauro."hij draaide zich van haar weg. "Ze is te speciaal, en ik houd te veel van haar om haar dood te laten schieten." hij stapte voor haar weg. "Neem haar maar me."

"het is wat jij zegt. ze is sterk. misschien wel sterk genoeg om zich terug te vechten." Zei Mauro en zette het geweer op haar slaap." heel ontroerend hoor. je had zelfs mij bijna." Hij keek Wolfs aan. "Het is jouw schuld Wolfs." Zei Mauro. Eva schudde haar hoofd kort heen en weer. Alsof ze een gedachte wilde verdrijven. "Ik heb mezelf gezegd dat als jij haar vond ik haar voor jouw ogen zou doden." Hij laadde zijn pistool door. Wolfs greep het zijne weer. "Ik zweer je Rikatone. Ik jaag een kogel door je kop. Als je dat wapen niet nu laat vallen" Zei Wolfs. Mauro trok aan zijn trekker. Een seconde later klonk er een schot.