"Waar gaan we heen? En wie ben jij?" vroeg Eva aan Aziza. Als ze er over na dacht, had ze geen flauw idee wie ze eigenlijk zelf was. Wat was haar naam? Hoe oud was ze? Waar was ze? Welke taal sprak ze?" ze zag een man in de verte staan wie was hij? De vrouw naast haar liep naar de man toe. "Hier is ze. Zeg hoe lang werkt dat Experimentele spul eigenlijk?" vroeg ze. "Ik heb geen idee. Volgens Mauro zo lang ze geen geheugen steuntjes krijgt, zal ze niets herinneren behalve de dingen die hij wil." zei de man.

Eva snapte er niets van. Waar had hij het over. Hij trok haar mee. "Het is goed, ik breng je naar een veilige plek." zei hij "arme Chiara toch. Zo'n ernstig ongeluk dat ze geen geheugen meer heeft." zei de man. Ongeluk? Ze voelde helemaal geen pijn. Bij een auto hield hij stil. Hij pakte een mes uit zijn zak en maakte een snee in de arm van Eva. Ze schreeuwde het uit. "Stil maar, ze moeten denken dat je dood bent meisje, anders ben je in gevaar." zei hij, hij druppelde een beste hoeveelheid bloed op de straat voor hij haar arm verbond. "Het spijt me."zei hij,hij begon Eva te slaan. Daarna trok hij haar de auto in en reed weg.

Ze werd weer wakker in een grote kamer. Ze keek om zich heen. Wie was ze? Waar was ze? Hoelang was ze al hier?"ze had geen idee. "O god dank Chi, je bent wakker." zei een man van ongeveer 40 jaar. Hij had bruine ogen, geolied bruin haar en een gebronsde huid. "Waar ben ik?" vroeg ze. "O Chiara. jeetje we waren even bang dat je dood was." zei hij. "Chiara?" vroeg ze. "Dat is je naam toch."zei hij. "Lief, ik ben het. Mauro." hij leek heel bezorgd te zijn. "Mauro?" vroeg ze. Niks klonk of leek bekend.

"Ik laat een dokter komen." zei hij bezorgd en hij liep de kamer uit. Na tien minuten hoorde ze gemompel op de gang. Duidelijk 2 mensen die praten. Een minuut later ging de deur weer open en kwam er een man in een witte jas naar binnen. "Dag Chiara. Ik ben Dokter Colombo. Hoe gaat het met je?"vroeg hij. "Waar ben ik? "Je bent thuis. In Sicilië. Herken je het hier niet?" vroeg hij. Eva schudde haar hoofd. "Ik weet eigenlijk niets meer." zei ze. "O jee. Hoe heet je?" vroeg hij. "U noemde me Chiara, dus dat zal mijn naam wel zijn." zei ze. "Hoe oud ben je?"vroeg hij. "Dat weet ik niet."snapte dan niemand hoe frustrerend dit was. Kon die man niet gewoon vertellen waar ze last van had en het verhelpen?

Na 20 minuutjes keek hij haar mede levend aan. "Ik ben bang Chiara,dat je lijd aan amnesie. Ook wel bekend als Geheugenverlies. En het lijkt al geheel te zijn. Volgens je vriend. Mauro heb je een ernstig auto-ongeluk gehad. " Zei de arts. "Is het blijvend dokter?" vroeg de man die zichzelf Mauro noemde. "Dat is moeilijk te zeggen. Het zou hysterische amnesie kunnen zijn en ja, dan komt het vanzelf terug. Het zou ook definitief kunnen zijn. Dat is moeilijk te zeggen, het menselijk brein is complex." zei de arts. "Sterkte meisje." zei hij. Dat woord kwam haar bekend voor. Alsof ze dat vaker was genoemd. Maar dan warmer. Ze schudde haar hoofd. Ze had geen idee wat ze nu moest gaan doen.

"Chiara. Ik ga je helpen. Ik zal je alles vertellen wat je moet weten over jezelf." de man streelde haar over haar armen. Dat voelde vreemd. Alsof ze dat niet wilden. "Ik ben het Schat. je Vriend Mauro." zei hij. En hij kuste haar. Na een minuut of 3 verbrak de zoen. Ze vond het helemaal niet fijn. Als dit haar vriend was, moest hij eerst, maar even leren zoenen. Ze had geen idee waarom, maar haar gevoel vertelde haar dat ze iemand kende die daar veel beter in was. Wie dat dan ook was.

"Mijn lieve Bella toch. Ik denk dat we onze kinderwens, maar even opzij moeten zetten." zei hij. "We wilden kinderen?"vroeg ze. "Ja, mijn Bella. En zo veel tijd hebben we niet meer." zei hij en hij zoende haar weer. Dit keer streelde hij haar ook." ze dacht even na. Wilde ze echt kinderen? Als dat zo was, kon ze zich niet voor stellen dat ze dat met hem wilden.

"Ik zal je wat eten laten brengen Chiara."zei hij na een halfuur bracht een jonge vrouw van ongeveer 25 tot 30 jaar, een bord naar haar toe op een bed tree. Ze keek ernaar. Het was een ingewikkeld uitziend bord. Met van alles en nog wat er op. Ze nam een hap. 'Bah, Vis.' dacht ze. "Zeg heb je niet iets zonder Vis? Dit is echt niet te eten." zei ze. "Hoeft niet moeilijk te zijn hoor. iets simpels. Broodje gezond. Broodje kaas. Kopje thee." zei ze.

Ze zuchte. En ging recht op zitten. Haar hoofd zat nog vol mist. Savonds kwam Mauro bij haar liggen. Een onsmakelijke gedachte dat ze dit dus blijkbaar al jaren deden. Maar omdat ze niet veel beter wist liet ze het maar gebeuren.

Dagen en weken gingen voorbij. Mauro sliep elke nacht bij haar en soms dan gebeurden er wat. Ze begon er eigenlijk wel aan te wennen. Niet dat hij een goede minnaar was. Hij vond zich zelf voornamelijk erg goed. Ze voelde niets. Ze had gedacht dat verliefd zijn anders voelden. Warmer. Zo als in de boeken die ze las. Het gevoel hebben dat je zonder die ene persoon in je leven incompleet was. Dat had ze bij Mauro beslist niet.

Soms in haar dromen zag ze een gezichts loze man. Waarscheinlijk ook deel van haar amnesie. Maar de man was belangrijk voor haar,dat voelde ze wel. Ze kreeg meer gevoel van die onbekende gezichtsloze gedaante in haar dromen dan dat ze die kreeg van Mauro. Maar hij was best lief voor haar en overlade haar met kado,s. dus liet ze het maar. Ze wist ook niet of de man in haar dromen wel echt bestond.

Ze liep langs de grote flatscreen. Ze had al wel geleerd dat ze de Italiaanse taal niet onder de knie had, ze kende wel wat woorden, maar niet genoeg. Er kwam een Opsporing bericht op de tv. "Lekker slim geen foto erbij hoe moeten mensen het dan weten?" Het ging over een vrouw genaamd Eva van Dongen, ze was 40 jaar oud met een slank postuur. Lang bruin haar wat ze in een staart droeg en grijze ogen. Ja, dat kon zij zelfs zijn. Behalve de lange haren dan. Die vond Mauro haar niet staan, dus had hij al vrij snel na haar diagnose laten af knippen. Ze deed de televisie weer uit.

Ze had Mauro,s vader ontmoet die blijkbaar zijn zegen had gegeven. wat dat ook betekende. Ze hoopt niet voor het huwelijk. Daar had ze absoluut geen zin in. Nu ze volgens Mauro weer toonbaar was sleepte hij haar mee naar feestjes en premieres. Zijn vrienden leken haar allemaal te kennen. Maar niemand verder sprak haar aan.

Maanden gingen voor bij van eindelozen feesten premieres. En andere onzin. Het ergste vond ze nog wel dat ze telkens een jurk aan moest. Dat vond Mauro Mooi. Zij vond die dingen vreselijk, elke maand stuurde hij haar naar de kapper. Dan werden haar haren weer te lang.

Na een half jaar verraste hij haar met een vakantie van een week naar Amsterdam. Ze wist niet veel van Nederland. Niet dat dat veel zei, ze wist eigenlijk niets meer dan het kleine dorp in Sicilië waar ze woonden. Na een paar dagen in culinaire restaurants te hebben gegeten wilde ze is wat anders. Ze had van een Nederlandse medewerker van Mauro gehoord dat er in Amsterdam een leuk chinees restaurantje zat. Na wat rond vragen in de vreselijke stad vol onvriendelijke mensen toeristen en drukte. wist ze het te vinden. Wat ze vreemd vond, is dat ze iedereen verstond.

"Goede middag kan ik u helpen?" zei de duidelijk uit China afkomstige vrouw. Ze besloot Bami pangang is te proberen. Ze kon niet verklaren waarom maar het klonk wel lekker. Na een paar minuutjes stond er al een dampend bord voor haar neus, met slierten die iets weg hadden van dikke spaghetti. Daar in zat rode sous en wat vlees wat ze niet kon thuis brengen. Mauro keek haar aan met een smerig gezicht. "Wat is dit?'"vroeg hij. Ze moest lachen om zijn reactie. Ze nam voorzichtig een hapje van haar gerecht.

De sensatie in haar mond was geweldig. Dit smaakte haar zo ontsettend goed. De een naar de andere hap schoof ze naar binnen. Dit zou ze wel elke dag willen eten. Mauro leek het niet met haar eens te zijn. Maar zij vond wat dit dan ook was heerlijk. Na dat ze haar bord leeg had gegeten bestelde ze er snel nog een. En daarna een loempia met kroepoek wat ze op de een of andere reden samen voegde en op at. Mauro had met afgrijzen naar haar gekeken. de week vakantie kon haar niet snel genoeg gaan. Ze haate deze stad. Ze wilde naar huis.

This novel is published on a different platform. Support the original author by finding the official source.

2 maanden na dat ze thuis waren gekomen. Liep ze met Mauro door de stad. Hij vond het vreselijk. Hij wilde eigenlijk alleen maar in het publiek zijn als hij de situatie kon controleren. Ze zag op de hoek van de straat een schattig klein cafeetje. "Kom, we gaan daar wat drinken." Zei Eva. "Chiara moet dat nou echt." Zei hij. " Ja, dat moet. Toe nou Mauro." Smeekte ze. En maakte haar grijze ogen groot. "Nou voor uit dan heel even." Ze liepen het cafeetje in. De barkeeper leek hem te herkennen en ze knoopte even een praatje aan in het wel heel snelle Italiaans. Ze keek het cafeetje door aan een tafeltje in de hoek zat een jonge vrouw van ongeveer haar leeftijd. Ze had blond krullend haar en opvallend blauwe ogen. Ze kwam duidelijk niet uit Italië. Het meisje keek even vreemd naar haar. Maar voor dat ze er aandacht aan kon besteden vroeg Mauro wat ze wilde drinken. Ze bestelde een grote fles water en een kopje thee.

Ze gingen in de andere hoek aan een tafeltje zitten. Het meisje liep na een paar minuten hun kant op. " Hey dat is lang geleden zei ze. Eva herkende de vrouw niet, maar dat zei natuurlijk niets, ze herkende bijna niemand uit haar verleden. "Jeetje zelfs zo lang dat ik je naam even kwijt ben." Zei het meisje. "Chiara Ricci." Zei Eva. "Natuurlijk Chiara. Ken je me niet meer. Ik ben het Fleur. Van school." Het meisje leek haar echt te kennen. "Nou, wat leuk zeg wat doe jij in Italië?" Eva schudde haar hoofd.wie was dit meisje? Misschien kon ze haar meer vertellen over haar jeugd. "Sorry. Ik herinner me niet heel veel." Zei Eva. Dit meisje was fascinerend voor haar. "Nou, wat erg zeg." Zei Fleur die bij haar ging zitten."

Dit vond Mauro maar niets. dat vreemde kind naast zijn ' Bella' We hebben geen tijd Chiara." Zei hij. "Hè wat rot. Chichi warom kom je morgen niet weer hier heen? Gaan we samen wat drinken. Herinneringen ophalen." Zei Fleur het leek haar heel leuk en nuttig om deze jonge vrouw nog een keer te zien. "Ja is goed." Zei ze. "Zullen we zeggen rond 12 uur. Lunchtijd? Lunchen we samen." Zei Fleur. "Ja graag. Mauro eet altijd zo ingewikkeld."het meisje glimlachte naar haar. Dan zie ik je morgen." Zei Eva.Mauro trok haar aan haar elleboog omhoog. En trok haar het cafeetje weer uit. "Wil jij echt met haar gaan lunchen morgen?" Vroeg mauro. "Ja ze leek me te kennen er is nog zoveel dat ik niet meer weet." Zei ze.

"Kom op Mauro ik wil niemand mee. Ik kan mijn eigen boontjes doppen." Riep ze de volgende dag. Mauro stond erop dat een van zijn lijfwachten mee ging. "Ik sta erop Chi." Zei hij. "Prima. Maar hij blijft buiten." Riep ze. En voor hij kon proteseren liep ze weg. Een klein uur later kwam ze bij het cafeetje aan. De zon was fel dus had ze haar zonnebril op. toen ze binnen stapte. Aan het tafeltje waar Fleur gisteren had gezeten,zat ze weer nu samen met een man. Ze zag alleen zijn profiel. Fleur wenkte Haar enthousiast. En zei wat tegen de man naast haar. Ze deed haar zonnebril af en ving de blik van de man. Hij was knap. Hij had grijs haar. Dezelfde blauwe ogen als Fleur alleen waren die van hem bedroefd. Zelfs depressief. Hij bleef maar naar haar kijken.

"Je hebt iemand mee genomen." Zei Eva. "Chiara dit is mijn vader." zei Fleur. Dit vond ze goed nieuws. Ze vond de knappe vreemdeling best interessant "Aangenaam." zei ze. Hij pakte haar hand. Een titeling die ze niet kon verklaren schoot door haar arm heen "H.hoi." stotterde hij. Ze glimlachte even. Hij was best aan doenlijk als hij stotterde. "dat je hem niet herkent zeg." zei Fleur "je was vaker bij ons dan dat je in je eigen huis was." zei ze glimlachend. "Dat zal best Fleur. maar Ik weet het niet meer." zei Eva. "Hoe komt dat?" vroeg hij. "Ik heb een ongeluk gehad. Gelukkig vond mijn vriend me op tijd." zei ze glimlachend. "Je vriend?" vroeg hij. Er zat iets in zijn stem, ze kon niet thuis brengen wat het was.

"Wil je wat eten E... ik bedoel Chiara." vroeg hij en bood haar zijn ciabatta aan. "O nee veel te ingewikkeld. Doe mij maar een broodje kaas." zei ze. Ze keek de man aan. Zijn ogen veranderde. Ze begonnen iets te glimmen. Wat hem nog knapper maakten. "Ik trakteer."zei hij. En hij liep naar de bar. "Hij is Galant." zei Eva. "O niet altijd hoor. Maar hij kan het wel zijn. "Hoe lang hebben we elkaar nou niet gezien Fleur?" vroeg ze. "O, een jaar of 11. ik ben een tijdje weg geweest." zei ze. "Ja, dat verklaard waarom ik je niet herken. Ik ben 9 maanden geleden mijn geheugen kwijt geraakt. "Ja, je zei al zo iets. wat erg joh." zei Fleur. "Wat wilde hij me nou noemen?" vroeg ze. "Hoe bedoel je?" "nou hij begon met de E. en daarna zei ze mijn naam wel goed."zei ze. "O dat. Hij is een beetje in de war, komt wel weer goed.

"Alsjeblieft. Eet smakelijk." zei hij en hij ging weer op zijn stoel zitten. "Hoe wist je dit?" vroeg Eva. "Wat meisje?" vroeg hij. "Ze fronste. Hij zei het zo warm. Het leek bijna bekend. "Dat ik zo van chocolade melk houd?" zei ze. "Ja hèhè suffie, hij heeft geen geheugenverlies." zei Fleur. Na een uurtje keek Eva op haar horloge. "Ik moet gaan."zei ze. Fleurs vader keek wat bedrukt. Alsof hij helemaal niet wilden dat ze weg ging.

"Waarom kom je morgen niet weer? Of kom je langs bij ons in het hotel?"zei hij. Ze glimlachte. Ze wilde hem wel nog een keer zien. "We zitten aan het strand. Prachtig uitzicht." zei hij. Ze glimlachte nog een keer. "Ja, is goed."zei ze. "Zelfde tijd Fleur?" vroeg ze. "Ja joh. Gezellig." zei fleur en gaf haar het adres van haar hotel. "dan zie ik jullie morgen. Zei ze. En ze vertrok. Buiten werd ze opgewacht door de lijfwacht van Mauro die haar geen seconde meer alleen liet. Toen ze thuis aan kwamen liep hij naar hem toe en zei hem een paar dingen.

Die nacht droomde ze weer van diezelfde man. Maar in plaats van dat hij geen gezicht had. Was die nu ingevuld door het knappe gezicht van de vader van fleur. De volgende ochtend werd ze vroeg wakker. En kleedde zich aan. Ze deed nu is een simpele spijker, broek aan en een T-shirt. Met daar onder simpele laarzen. Om half twaalf vertrok ze naar het hotel. Het was inderdaad prachtig gelegen aan het beroemde strand. Ze liep naar binnen. "Chiou. Ik zoek Fleur." de man knikte en wees haar naar een tafeltje in de hoek met uitzicht op het strand. Fleur en haar knappe vader zaten er al. hij stond op toen hij haar zag "Chiara ga lekker zitten." Zei hij een stoel naar achter trekkend. "Zo, zo je vader is een gentleman hoor Fleur." Zei Eva.

"Wil je wat eten? Of drinken?"vroeg hij nerveus. Eva Glimlachte naar hem wat hem nog nerveuzer leek te maken "pistoletje gezond en een glaasje water." zei ze glimlachend. "Dan ben ik zo terug." zei hij en hij liep weg. "Hij is nerveus." merkte Eva op. Fleur knikte. "Ja, hij uhm hoopt iemand te zien." zei Fleur. Eva keek even naar de bar.

"Hij is knap." zei Eva. "Vast een domme vraag hoor Fleur,maar zijn je ouders nog samen?" vroeg ze. Fleur lachte even."Nee joh. Ik was een vakantie foutje.papa is met zijn boeren fatsoen met mijn moeder getrouwd. Maar een maand na dat ik werd geboren zijn ze gescheiden. Ik heb hem tot ik in Maastricht op school ging niet meer gezien." "Heeft hij iemand?" vroeg Eva. "Er was wel iemand waar hij stapel gek op was. maar die is dood." zei Fleur. Ze kon het niet helpen dat haar hart een klein sprongetje maakten. ook al was het vreselijk dat diegene overleden was. Het betekende wel dat hij vrij was.

"Dat is vreselijk voor hem." zei ze. Fleur knikte. "Ja, hij is al maanden depressief." zei ze. Eva knikte meelevend. Het moest nog niet zo lang geleden gebeurd zijn. Ze zag ook wel in zijn ogen dat hij bedroefd was. Al leken ze vrolijker dan gister. "nou een broodje gezond en een flesje water, ze haalde een glaasje uit de kraan. Jij verdient mineraal water." Eva Bloosde. "nou papa!"zei Fleur lachend. "Fleur vertelde me het een en ander over je. Ik denk dat ik dat vroeger vast heb geweten hoor maar ja. Dat geheugenverlies." zei ze. "Wat zei Fleur allemaal. "O niets bijzonders dat jij en haar moeder gescheiden zijn. En dat je vriendin laatst is overleden." zei ze hij keek naar de vloer. "Had je allang iets met die overleden vrouw?"vroeg ze. Hij keek haar diep in haar ogen aan. Ze voelde de vlinders in haar hart wild rond fladderen.

"Officieel was het niets. Maar ik hield van haar. Nee. Niet hield. Ik houd van haar."zei hij. Hij sprak met zo veel liefde over haar. Ze voelde medelijden met hem. Die vrouw had duidelijk een gat in zijn hart achter gelaten. "Ik denk dat ik even. Wat te drinken, ga halen."zei fleur en ze liep weg. Eva legde haar hand op de zijne. Ze voelde diezelfde titeling weer door haar arm schieten. Ze keek hem aan. Er leek een interne strijd in zijn ogen gaande te zijn. Hij leek wat te willen zeggen, maar de woorden kwamen niet. Hij deed zijn ogen dicht. Ze kon zichzelf niet meer tegen houden en kuste hem voorzichtig op zijn lippen. Hij kuste haar terug. Dit was hoe een kus zou moeten zijn. Vol passie en hartstocht. De vlinders in haar hard verspreiden zich over haar hele lichaam alsof er vuurwerk afging in haar.

"Oeps ik had iets moeilijkers moeten bestellen geloof ik." zei Fleur. Hij brak de zoen af en keek haar schuld bewust aan. "nee ben je gek. Het spijt me Chiara. Dat had ik niet moeten doen." zei hij. Eva keek naar het drankje in Fleurs hand. Ze dacht niet dat er een veel ingewikkelder drankje was dat ze kon bestellen. "Als je net zo'n goede minnaar bent als dat je kan zoenen wow." Zei Eva. Zichzelf koelte toe wuivend. Ze schaamde zichzelf voor wat ze er uit flapte. "juiiist." riep fleur. En keek om zich heen. "Jij Gore Slet." hoorde ze Mauro roepen. Hij had duidelijk hun zoen gezien. Hij leek woedend terwijl hij naar hun toe kwam lopen. Als dit maar goed ging, dacht ze.