De eerste week verkende ze Venetië. Het was een mooie, maar wel heel drukke stad. Overal waar ze kwam waren er drommen aan toeristen. Ze besloot een week later naar de andere kant van het land te gaan. Naar Sicilië. Haar vader vond dat een slecht idee, daar zat zo veel maffia. En Fleur was alles wat hem nog dierbaar was. Maar na wat smeken vloog ze de volgende ochtend toch naar Sicilië.

Ze liep over de beroemde stranden. Haar vader had haar nog een keer proberen over te halen bij hem te blijven. "Maar Fleur al die maffia daar, ik ben Eva al kwijt." Had hij gezegd. Eva was nu al 9 maanden vermist. Hij had zich erbij neergelegd dat ze waarschijnlijk niet meer leefden. Ook al zag ze in haar vaders ogen dat die wetenschap hem verscheurde. Hij hield zo veel van haar. Ze wist zeker dat Eva haar stiefmoeder had geworden als ze niet was verdwenen. In gedachten liep ze verder over het strand. Het was hier prachtig. Veel Italiaanse mannen spraken haar aan. Ze waren allemaal te glad voor haar.

Ze liep de wereldberoemde boulevard op. Winkeltjes en cafeetjes wisselden elkaar af. In een souvenirwinkeltje kocht ze een paar leuke dingetjes. Waaronder een knuffeltje dat ze haar vader wilde geven. Het beertje had een chefs uniformpje aan. Ze hoopte dat dat hem weer eventjes opvrolijkte. Hij leek zo depressief. Alsof hij de dood van Eva niet kon verwerken. Hij had zich inmiddels neer gelegd bij die gedachte. maar verwerken kon hij het niet.

In een cafeetje besloot ze iets te drinken. In haar beste Italiaans, wat niet al te goed was. Bestelde ze een cola en ging zitten aan een tafeltje. Wat het snoezige café in keek. Ze nam een slokje van haar cola en staarde even voor zich uit. Na 20 minuutjes ging de deur van het café luid open. "Mauro, Che Bello." "Cosa hai Trovato qui?" Hoorden ze zeggen. Ze verstond er geen klap van. In de deuropening stond een glad uitziende Italiaan. Met zwart geolied haar in een veel te duur pak met glimmende schoenen aan. Zijn bruine ogen scanden arrogant het café door.

"il mio amico selvaggio è stato bevuto" zei de man. Wat Fleur hiervan verstond was vriendin en drinken. De man liep door om een jongere vrouw binnen te laten. Ze had kortgeknipt bruin haar en droeg een zwarte jurk die haar slanke lichaam accentueerde. Fleur zag alleen de achterkant van de vrouw. Ze bestelde in het Engels wat te drinken. Ze draaide zich om zodat Fleur nu ook haar gezicht zag. Haar mond viel open. Het was Eva. Het korte haar liet haar er iets ouder uitzien, maar het was zonder twijfel Eva.

Ze gingen een paar tafels verder op zitten. Haar vriend leek verveeld, maar Eva keek rond het cafeetje. Fleur moest iets doen. Eva leefde nog. Ze moest iets ondernemen. Elke keer als haar ogen even die van Eva ontmoeten, leken ze haar niet te herkennen. Ze moest voorzichtig zijn. Ze stond op en liep naar het tafeltje. "Hey. Dat is lang geleden." Zei ze tegen Eva. "Jeetje, zelfs zo lang dat ik je naam even kwijt ben." Zei Fleur. Ze had toneelervaring. Dus acteren kon ze wel. "Chiara Ricci." Zei Eva. "Natuurlijk Chiara." Ken je me niet meer? Ik ben het Fleur. Van school." Verzon Fleur. "Nou, wat leuk zeg, wat doe jij in Italië?" Eva schudde haar hoofd. Ze leek Fleur echt niet te herkennen.

Unauthorized usage: this narrative is on Amazon without the author's consent. Report any sightings.

"Sorry." Ik herinner me niet heel veel." Zei Eva. Dat was wel duidelijk voor Fleur. Ze moest Eva hier houden en haar vader bellen. "Nou, wat erg zeg." Zei Fleur die bij haar ging zitten. De 'vriend' van Eva leek dat niet leuk te vinden. "We hebben geen tijd Chiara." Zei hij. "Hè, wat rot."" Chichi waarom kom je morgen niet weer hierheen? Gaan we samen wat drinken? Herinneringen ophalen." Zei Fleur, haar improvisatielessen kwamen hier nu van pas. Eva keek bedenkelijk. Ze hoopte dat de bijnaam verzinnen genoeg was. "Ja, dat is goed." Zei ze. "Zullen we zeggen rond 12 uur." Lunchtijd? Lunchen we samen." Zei Fleur. "Ja graag." Mauro eet altijd zo ingewikkeld." Fleur glimlachte. Dat klonk heel erg als Eva. Ze wist zeker dat Eva daar nog ergens was. Wat betekende dat de aantrekking tot haar vader er misschien ook nog was. "Zie ik je morgen." Zei ze. Mauro trok Eva met zich mee die dat niet leuk leek te vinden. Ze mocht dan misschien niets meer weten, maar Eva's karaktertrekken zaten er nog wel.

Ze pakte snel haar telefoon. Drukte op face-time en wachtte tot haar vader opnam. "Pap." Zei ze. Hij leek moe, hij had donkere kringen rond zijn ogen. En ze waren rood alsof hij gehuild had. "Gaat het wel papa?" vroeg ze. Hij knikte. "Natuurlijk wel." zei hij. zijn stem klonk zo bedroefd. ze wilde het hem gelijk vertellen maar hield zich in. "Hoezo meisje?" vroeg hij. "Rode ogen pap", zei ze. "Gewoon allergieën", ze draaide even met haar ogen. "Maak dat de kat wijs." zei ze "Pap, ik denk dat jij een paar dagen vrij moet nemen en lekker naar mij toe moet komen", zei ze. "Nee Fleur." Ik moet werken. "Ik moet", zei hij zonder zijn zin af te maken. Ze wist wat hij wilde zeggen, hij moest Eva vinden. Dood of levend. Het liefst het tweede . "Kom op pap, de rest kan ook naar die idioot zoeken, hoe heet ie ook alweer?" vroeg ze. "Mauro. Mauro Rikatoni." "Hij heeft haar vermoord, fleur, ik weet het zeker", zei hij, ze zag zijn ogen vochtig worden.

"Toe nou pap." "Dit cafeetje is superschattig, ze hebben hier vast hele lekkere broodjes", ze trok het gezicht wat ze altijd opzetten als ze hem wilde overhalen.dat had ze van Eva geleerd. Al lukte het Eva altijd makkelijker. Het kostte haar een paar minuten om hem zo ver te krijgen. "Goed dan Fleur, ik kom vanavond." "Is het goed als ik Marion en Romeo ook meeneem?" ze glimlachte, ze had hem zo ver. "Prima pap. Zie ik je vanavond?" zei ze. "Ik wil wel maandag weer terug hoor", zei hij. Ze knikte. Het enige wat ze voor elkaar wilde krijgen was dat haar vader Eva zou zien.