Nog steeds woedend liep hij naar de keuken. "Oei Wolfs je hebt een regenwolk boven je hoofd." Zei Marion. "Hoi Marion hoe is het?" Vroeg hij. "Hoe is het met jou kan ik beter vragen." Zei ze. "Als die zak zijn poten van haar af houd prima." Gromde hij. "Waar is Eva?" Vroeg hij. "Mijn kamer in orde aan het maken. Ik heb een lekkage thuis en ze bood aan dat ik hier logeer." Zei ze."hadden we nog een kamer dan?" Vroeg hij. "Ja de hare. Ze slaapt wel hier beneden zei ze." Antwoorde Marion. "No way. niet met die creep die achter haar aan zit." Riep Wolfs en hij liep de trap weer op. Hij klopte op haar deur. "Eef,doe is open." Zei hij. Na een paar seconde stond ze in de opening. "Wat is er?" Vroeg ze nieuwsgierig. "Jij slaapt daar niet beneden." Zei hij. "Niet gaan dwingen." Zei ze. Hij zuchtte even. "Goed. Ik denk niet dat jij.beneden moet slapen meisje. Die smeerlap wil Jou. En hij deinst niet terug voor ongewenste acties. Ik zou het fijner vinden als Marion in mijn. Kamer slaapt." Zei hij.

"Ik sta mijn mannetje wel hoor." Zei Eva. "Ik wil niet dat je dat moet Eva. Ik zou veel beter slapen als jij veilig hier bent 's nachts." Hij klonk smekend. Ze glimlachte. Hij werd dan zo aandoenlijk. "Goed dan." Zei ze. "Marion blijft een weekje." Vulde ze aan. "Prima." Hij nam haar in zijn armen. Hij deed zijn ogen even dicht zodat hij van elke seconde kon genieten. Dit liet ze gelukkig nog wel toe. "Ik zal je kamer dan maar klaar maken voor Marion, zal ik je playboys dan verstoppen?" Zei ze plagend terwijl ze hem speels aan keek met het puntje van haar tong tussen haar tanden en een glimlach op haar gezicht die haar zilveren ogen ondeugend lieten glimmen. Als ze zo naar hem keek, bontste zijn hart tegen zijn ribben. Ze was zo mooi. Zo ongelofelijk mooi.

Na een uur kwam ze de keuken weer in. "Marion deze is van jou." Zei ze Wolfs zijn sleutel gevend. "Zijn kamer. En hij dan?" Vroeg ze. "Ik slaap hier, wees niet bang liever ik dan dat zij het doet." Zei hij. Marion zag de passie voor haar beste vriendin in zijn ogen als hij naar haar keek. Ook zag ze licht verdriet. Ze had medelijden met haar mannelijke collega. De liefde in hem leek on beantwoord. En leek hem daarom te verdrinken in een mix van verlangen en verdriet.

Hij werd wakker van de bank die van vorm veranderden als of er iemand ging zitten. Op de hoek van de bank zag hij het bekende silhouet van Eva zitten mysterieus verlicht door de maan. "Kun je niet slapen?" Vroeg hij. Ze schrok. "Sorry." Zei hij. "Geeft niet. Nee ik kan niet slapen." Zei ze. "Wat is er?" Hij ging rechtop zitten. "Niks." Loog ze. Hij wist dat ze loog. "Jokkebrok. Wat is er?" "Weet ik niet." Loog ze weer. Ze wilden niet toegeven dat ze hem miste. Hoe had het zover kunnen komen? Dat ze niet kon slapen zonder hem naast haar."je kunt me alles vertellen. Dat weet je toch?" Zei hij. "Ik loop wel even met je mee." Zei hij en stond op. Met zijn arm om haar schouders liepen ze de trap weer op naar haar slaap kamer. "Nou mevrouw van Dongen. Van bank tot deur service." Zei hij met een lichte buiging. Ze lachte zachtjes. "Slaap lekker Eef." Zei hij en gaf haar een kus op haar wang. Ze voelden haar hartstocht weer de kop opsteken. En in een opwelling zoende ze hem. Ze wilde vannacht niet alleen zijn.

Toen ze de volgende ochtend wakker werd, lag ze dit keer keer niet alleen naast hem maar diep in zijn armen. Ze had bezworen dat het niet meer zou gebeuren. Ze keek even naar hem. Hij was zo knap en ze hield zo vreselijk veel van hem. En elke keer als ze bij hem wakker werd, wist ze minder en minder waarom ze hem wilden weerstaan. Hij werd wakker. "shit Eef het spijt me." zei hij. En hij stond snel op. Het speet haar helemaal niet. "Ik." begon hij maar hij zei niets verder. "misschien." Begon hij weer maar de rest van de zin leek weer verloren te gaan in zijn hoofd. Hij haalde diep adem. "Ik denk dat het tijd is dat ik verhuis. Ik." zei hij weer hakkelend. Hij legde zijn hand op haar wang. "Ik kan je niet weerstaan Eva. En dat moet ik wel. Ik moet jouw wensen hier in gehoor geven. Als ik hier blijf, word het erger." ze had hem zwijgend aan gehoord.

Stolen from its rightful place, this narrative is not meant to be on Amazon; report any sightings.

"Het is ook mijn schuld hè. Ik nodig je uit. Ik laat je toe. Valencia heeft gelijk. Ik houd je aan het lijntje." zei ze schuld bewust. Ze wist wat hij voelde. Ze wist dat als haar passie en hartstocht te veel was dat hij er voor haar zou zijn. "misschien Eva is het beter als ik met ze mee terug ga als we Mauro hebben gevonden. Dan gebeurd dit niet meer." zei hij 'hoe veel ik ook van je houd' dacht hij er achter aan. Maar wilde het niet uit spreken. Hij ontweek die o zo mooie zilveren ogen. Haar lieve gezicht. Hij moest dit voor haar doen. Dan werd hij maar weer dood ongelukkig. Dat van haar ging voor. Ze was te bijzonder om te kwetsen. Ze pakte zijn hand. 'Doe nou niet Eefje dan kan ik niet meer helder na denken' dacht hij. "Ik wil helemaal niet dat je weg gaat." zei Eva.

"misschien." nu was het haar beurt om te hakkelen. Ze wist wat ze zeggen wilden 'misschien was het tijd om het gewoon toe te laten en te laten gebeuren.' Waren de gedachte die ze had. Hij kwam weer bij haar zitten. "misschien moeten we het wel gewoon zo laten." wist ze uit te brengen. "Wat bedoel je?"vroeg hij. Ze kuste zijn schouder. "Dat ook al vertel ik mezelf dat we dit laten stoppen dat toch niet lukt." zei ze. Ze sloeg haar armen om hem heen. "Had je maar een slechtere minnaar moeten zijn." zei ze plagend. "Weet je dat zeker Eva. Ik kan ook terug gaan naar Italië. " Zei hij zijn hard bonzend. Ze zoende hem. "Ja dat weet ik zeker." al zoenend ging hij weer naast haar liggen en nam haar weer in zijn armen. Moest hij haar vertellen hoe dol hij op haar was of zou dat het alleen maar ingewikkelder maken.

Hij streelde haar zachtjes. Hij wilde dit moment stil zetten en voor altijd zo blijven liggen. Zijn mooie lieve partner dicht tegen hem aan. Er werd luid op de deur geklopt. "Eva je bent te laat." riep Viktor geïrriteerd. "Waar heeft die last van?" vroeg Wolfs. "Van jou denk ik." zei ze. "Dat zal best. Hij vindt je leuk." zei hij. Hij beet op zijn lip om er niet meer uit te gooien zonder na te denken. "jij niet dan?" vroeg ze speels. "Ik vind je veel meer dan gewoon leuk Eef."zei hij zonder er bij na te denken. Ze vroeg het toch. Dus kon hij het uitspreken. Of maakte hij zich zelf dat wijs

Ze kuste hem. "Ik jou ook." zei ze en stond snel op. Samen liepen ze naar de keuken. "En wat voor een tijd is dit?" Vroeg Marion. "Vast te goed geslapen" vulde Aida aan. "Wel nee heb je ze niet gehoord vannacht" zei Marion zich zelf speels koelte toe wuivend met haar hand. "Leuk Marion." Zei Eva "het werd tijd dat jullie het is toegaven. Zei Marion nu serieus klinkend. "We weten allemaal al tijden wat er tussen jullie moet zijn." Viel Aida bij. Eva draaide met haar ogen. "We zijn al laat." Zei ze en ze smeerde snel wat broodjes.

"Hoe zou dat nou komen?" Hoorde ze Marion aan Aida vragen. Om vervolgens beide dames hard te horen lachen. Eva kwam hoofdschuddend de kantoor zolder op. "Jullie zijn laat." Beet Viktor toe. "Ook goede morgen." Zei Wolfs. "We krijgen vanmiddag een nieuwe collega. Ze heet Aziza Voldemort. Ze is een Marokkaanse Nederlander uit Rotterdam." zei de chef. "Gezellig." zei Wolfs. "Mogen we dan haar naam niet noemen?"vroeg hij. Eva porde hem speels in zijn zij met haar elleboog. "Omdat zij ons komt versterken heb ik besloten dat Wolfs bij de nacht dienst gaat." zei Viktor. "Ik heb al gezegd dat ik samen met Eva werk." zei hij. "Ik wil de dames op de dag dienst hebben, de nacht dienst is voor Eva toch veel te gevaarlijk." zei hij. Eva legde haar hand op zijn arm. "Als we dag en nacht kunnen zoeken met een van de beste van Maastricht vinden we hem zo. Dan kunnen we terug naar het bureau." zei Eva hem in zijn ogen kijkend. Hij zuchtte. Als ze hem zo aan keek, kon hij haar niets weigeren.