Wolfs:

De eerste zaterdag na de gruwelijke vondst van slachtoffers 3 en 4 zoals ze in het bureau werden aangeduid. Volgende ik ganderd weer. Hij maakte nu een ander rondje. Maar nu kon ik hem wel verder volgen. Ik zag hem rond een uur of half 11 bij een huis aankloppen. Een rondborstige blonde jonge vrouw deed open. En voor ik kon knipperen zoende ze elkaar.'die vuile (...) hij sloeg eva. Zo ver was ik al wel ook al loog ze er tegen mij over. Hij holde die prachtige lieve Eva uit. En hij bedroog haar ook nog eens,

Ik wist uit woede even niets te doen. Moest ik dit eva vertellen? Ik had geen geheimen voor haar. Maar zou ik dan helpen bij het breken van haar? Ik besloot het met Marion op te gaan nemen. Zij wist altijd wel raad.

De volgende ochtend hadden we een mogelijke doorbraak. Een jonge vrouw dacht een van de slachtoffers gezien te hebben bij een man aan de rand van Biesland, ze wees ons zelfs het adres. Wat betekende dat we rond de klok zouden moeten gaan posten."jippie posten." riep Eva op het bureau. We hadden de mogelijke verblijfplaats van de ontvoerder gevonden. En dus ook bijna zijn identiteit. We werden in twee teams opgesplitst. Tot mijn verbazing vroeg Eva om met mij te werken in plaats van Romeo en Ganderd die tijdelijk aan ons team was toe gevoegd.

"Waarom wilde je met mij werken Eef?" vroeg ik. "Omdat ik jou 100% vertrouw. Dat is nooit weg geweest."zei ze. Ik glimlachte naar haar. We hoorden een deur open gaan. "Kut" riep Eva. "We staan in het zicht." we keken elkaar aan "als hij ons ziet." Zei Eva. Ze pakte me vast en drukte haar lippen op die van mij. Alle vlinders waar ik van dacht ze gedood te hebben werden wakker. Na een minuutje liet ze me los. "Sorry." Zei ze "Geeft niet Eef." Zei ik. Ik wist dat het niet meer was geweest dan niet opvallen. Maar ik besefte daardoor wel dat Caya gelijk had. Ik was nog altijd smoorverliefd op Eva.

"Wat hebben jullie gezien?" Vroeg ze in haar microfoontje. "Niets. Jullie wel dan?" Hoorde ik Chris vragen."niet genoeg wij moeten hier weg dus wisselen we de auto's" zei Eva. Haar lipstick bij werkend. "Waarom draag je al die troep Eef? Dat heb jij toch niet nodig. Je bent prachtig van jezelf." Flapte ik eruit. "Wel nee." Zei ze. Ik kuste haar op haar slaap. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik van een ander kon houden. Ze was zo leuk. Zo mooi. Zo lief. Zo stoer. Waar ik bij Caya me af vroeg of ze wel leuk genoeg was, wist ik dat Eva de leukste was die ik kende. Was zij de mooiste die ik ooit had gezien. Waar ik bij Caya iets dacht te missen was dat bij Eva niet het geval. Eva was het totaalplaatje. Ja, ze had haar nukken. Te perfectionistisch soms. Koppig eigenwijs. Ik kon me niet vinden in haar culinaire smaak. En ze was een beetje een workaholic. Maar dat woog niet op tegen haar goede kanten. Al leek het mooiste aan haar gesmoord. Haar ogen waren doffer dan voor heen. Ik wilde eenieder die daar voor verantwoordelijk was hoogst persoonlijk pijn doen.

Om 5 uur werden we afgelost door de avond ploeg. "Zullen we ergens wat gaan drinken?" Hoorde ik mezelf vragen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik vroeg haar gewoon uit. Eva glimlachte naar me. "Gezellig." Zei ze. Mijn gevoelens voor haar liepen op dat moment een polonaise. We reden naar het cafeetje van een vriend van me. "Is dit nu je vriendin Floris?" Vroeg mijn maat Robbin. "Nee." Antwoorden ik. "Ik heb geen vriendin meer." Voegde ik toe. "Dit is mijn collega." Zei ik. "Eva was het dan toch?" Zei hij. Eva knikte. "Hebben jullie het vaak over mij gehad?" Vroeg ze. "Hij heeft een tijd gehad dat hij aan niets anders dacht dan zijn mooie leuke collegaatje Eva. " Zei Robbin. Ik wilde hem een schop geven.

Ze bloosde. Wat was ze toch schattig als ze bloosde. "Leuk er is een gezicht bij te hebben. Zei hij. "En wat wil Floris zijn leuke collegaatje drinken?" Vroeg hij. "Chocomel." Zei ze. Ik bestelde een cola. Ik moest haar nog naar huis brengen. Een uur lang kletste we. Over de zaak over Sittard. Over de nieuwe partners die we hadden die verre weg niet zo goed waren als wij samen waren. Eva's telefoon ging af. Ze zuchtte. "Wat is er?" Vroeg ik haar. "Ganderd wilt dat ik thuis kom." Zei ze."je mag toch zelf weten wat je doet? Je bent zijn eigendom niet." Zei ik haar. Hij had haar veranderd. Haar vuur was vele malen minder. "Laten we maar gaan. Zullen we zaterdag anders ergens heen gaan. Dan gaat hij zuipen met zijn vrienden." Zei ze. Nu was zij degene die mij uit vroeg.

"Ja gezellig." Ik betaalde de rekening en samen liepen we naar buiten. Ik hield de auto deur voor haar open. Ze keek me aan. Haar gesmoorde ogen leken melancholisch. Er moest een manier zijn om haar ogen weer aan te zetten. Ik wist alleen niet hoe. "We zijn thuis freule." Zei ik plagend. Na dat ik de auto parkeerde Ze glimlachte even. "Eef." Ze deed de deur open om uit te stappen, maar ik pakte haar arm beet. Dit leek haar pijn te doen. "Als er iets is hè, ik ben nog altijd je maatje." Ze knikte en stapte uit de auto. Ik volgde haar een minuut of 3 later. Ik kon de gedachte niet verdrijven dat er iets niet in orde was.

Ganderd keek woedend naar Eva. "Ik verwacht dat je thuis bent als ik kom." Zei hij. Eva keek naar de grond. "Waar was jij?" Vroeg hij. "Gewoon in de stad." Zei Eva. "Met wie?" Ik durfde niet te antwoorden. Maar hield ze wel scherp in de gaten. "Ik vroeg je wat Eva." Zei hij. "Wat doet dat er toe met wie?" Zei ze. "Hoi." Zei ik en liep de keuken in. "Zal ik wat lekkers maken?" Vroeg ik om de sfeer luchtiger te krijgen. "Nee, ik wil trouwens dat jij mijn huis uit gaat Wolfs." Zei hij. "Dat dacht ik niet. Dit is haar huis niet het jouwe." Riep ik. "Eva zeg hem dat hij optieft." Riep Ganderd.

Eva keek me niet aan."ik denk dat." Begon ze." Eef als jij echt wilt dat ik vertrek, dan ga ik weg. Maar alleen als jij dat echt wilt." Zei ik. Ik wilde niet dat ze haar oren liet hangen naar hem. Wat had die klootzak met haar gedaan? Die mooie sterke Eva was verdwenen. "Nee" riep ze ineens. "Nee Gan. Hij mag blijven." Ze stond op en liep van hem weg.

Ik werd weer wakker van geschreeuw. "ALS IK ZEG DAT HIJ VERDWIJNT VERDWIJNT HIJ." Hoorde ik Ganderd roepen. "Ik bepaal wat er gebeurd Eva. Niet jij. Jij bent een vrouw." Die woorden maakte me misselijk. Eva was meer waard dan onder de plak gehouden worden van deze eikel. Ik Hoorde Eva wat schreeuwen, maar kon haar niet verstaan. "SPREEK MIJ NIET TEGEN." Hoorde ik hem brullen. Daarna Hoorde ik Eva gillen. "Dat zal je leren mij tegen te spreken." Riep Ganderd. Daarna Hoorde ik de deur van hun kamer open en dicht gaan.

Ik stond op het kon me geen reet schelen wat hij mij zou doen, maar zo te horen had hij Eva geslagen. Een vrouw slaan ging mij altijd al te ver. Een vrouw sla je niet. Zeker niet een vrouw zo speciaal als Eva. Ik liep woedend de trap af. De keuken in. Agter het fornuis met een zak ijs op haar gezicht stond Eva. "Gaat het?" Vroeg ik. "Ja stom ongeluk." Zei ze. "Lieg niet tegen me Eva. Ik heb jullie gehoord." Zei ik naar haar toe lopend. "Zo erg is het niet." Zei ze ik pakte haar hand. "Hoelang slaat hij je al?" Vroeg ik het icepack van haar gezicht halend. Ik schrok van wat ik zag. Voor het eerst sinds ik terug was droeg ze geen make-up. Onder haar rechteroog had ze een verse blauwe plek. Haar onderlip was gescheurd en bloeden. Maar op haar kaak en bij haar linkeroog zaten al vergeelde bloed uitstortingen.

De woede die ik voelde verdubbelde. "Eva. Hoelang slaat hij je al en is dat alles wat hij doet?" Vroeg ik zo kalm mogelijk. Ze haalde haar schouders op. "Zeg me niet dat dit de eerste keer is je bent bont en blauw." Zei ik. "Hij kan ook best lief zijn." Zei ze. "Dat vroeg ik je niet." Zei ik iets strenger. "Al sinds we samen wonen." Zei ze. "Als iets hem niet zint dan slaat hij. Sinds jij terug bent is het erger." Zei ze.

"Meisje toch. Jij bent toch zo veel meer waard dan dit." Ik streelde haar haren. "Jij bent zo veel meer waard dan hem. Kijk nou wat hij met je doet." Zei ik haar. "Wat doet hij?" Vroeg ze. "O Eef dat zie je toch zelf ook wel. Je bent mager. Je bent bont en blauw. Maar het ergste is nog wel dat hij het vuur in je aan het doven is. Het is je ogen al uit." Ze glimlachte even naar me."dat valt toch wel mee." Ik keek haar bijna smekend aan."nee dat valt niet mee." Ik omhelsde haar. Mijn hart luid bonzend omdat ze zo dicht bij me was. Ik kuste haar voorhoofd, daarna haar wang. En voor ik er erg in had, zoende we.

Toen ik besefte wat ik deed, trok, stopte ik de zoen. Onder wild protest van mijn hart. "Het spijt me Eef. Dat had ik niet moeten doen." Zei ik haar schuld bewust. "Dit is precies waarom ik vertrok." Zei ik haar. "Waarom spijt het je?" Vroeg ze. "Omdat ik jou dan laat vreemd gaan. Dat wil ik niet." 'Hoe veel ik ook van je houd.' Vulde ik in mijn hoofd aan. Hij zou haar dood slaan als hij dat wist. "Ik ga wel bij Fleur logeren." Zei ik. "Maar Eef Alstjeblieft. Laat hem je niet breken. Je bent te speciaal om zo'n rotzak je te laten breken." Ik streelde haar wang. God wat hield ik van haar. "Ik wil dat je blijft." Zei ze. Mijn hart smeekte om naar haar te luisteren. Mijn verstand eigenlijk ook. Ik wilde haar net zo veel beschermen als dat ik naar haar verlangde. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar ik wist niet wat.

"Alsjeblieft Wolfs. Blijf." Er zat weer wat licht in haar smekende ogen. Ik kon haar nooit weigeren als ze zo naar me keek. "Goed dan. Maar als hij je nog een keer slaat sta ik niet voor mezelf in." Ik moest even weg. Ik keek op mijn horloge. Het was 10 uur 's morgens Eva en ik hadden vrij gekregen. Mechels vond dat nodig. Ze had me nog een keer gevraagd te blijven. Maar ik wist nu wel dat ik dat niet moest doen. Ik kon niet tegen mijn gevoelens meer liegen.

The tale has been illicitly lifted; should you spot it on Amazon, report the violation.

"Ik ga even." Zei ik. "Ik streelde door Eva's haar. "Ik kom weer terug." Ik liep naar mijn kamer om me om te kleden. Tenminste dat was ik van plan. Ganderd deed zijn deur open."je bent laat." Zei ik. "Wat boeit jou dat?" Vroeg hij. "Nog minder dan voor ik vertrok. Wist jij waarom ik ging?" Vroeg ik. Mijn woede beteugelend. "Omdat je het niet verdroeg dat ik eva won." Zei hij grijnzend. "Omdat ik dacht dat jij beter voor haar was dan ik zou zijn." Zei ik. "Dat Ben ik toch ook." Zei hij arrogant. "Jij vuile klootzak. Je slaat haar. Ze heeft me bezworen dat je haar alleen slaat. En haar mooie vuur dooft. Maar dat vind ik al onvergeeflijk." Zei ik. "Een vrouw hoort te luisteren, zo niet verdient ze een correctie. "Een. Vrouw.sla.je. Niet." Zei ik elk woord apart uitsprekend. Ok mijn woede in toom te houden.

"Ze is mijn bezit." Riep hij. Ik greep hem aan zijn het shirt. "Ze is je vriendin. Ze heeft jou haar hart gegeven. En jij misbruikt het." Ik probeerde rustig te blijven. "Jaloers Floris?" Zei hij. "Ik gun haar alle liefde en geluk die ze krijgen kan. En ik dacht voor ik weg ging dat jij het waard was haar prachtige hart te krijgen. Maar ik zweer je. Nog 1 tik en ik sloop je." Ik liet hem los en kleden me snel aan om naar Marion te gaan. Ik moest even met iemand praten.

"Hij slaat haar Marion." Zei ik toen ik een uur later bij Marion op de bank zat."ik wil haar niet haar eigen huis uit halen. Maar die klootzak denkt dat de ponti en Eva van hem zijn en hij slaat haar." Marion had me in stilte aangehoord. "Ik weet dat ze steeds vaker ruzie hebben, maar Wolfs eva zou het toch nooit accepteren." Zei Marion "Ze zat onder de blauwe plekken. Ik heb haar gezien Marion. Zonder die laag plamuur op haar prachtige gezicht. "Hij beschreef haar als zijn bezit. En dat ze maar moet luisteren zo niet slaat hij. Een vrouw hoor je niet te slaan." Ze keek me licht geschokt aan.

"Ik geloof je. Maar ze moet zelf bij hem weg gaan." Ik blies lucht uit mijn neus. "Ik wil aangifte doen bij Mechels. Van geweldpleging." Zei ik. Ik kon het niet aan zien hoe zo'n rotzak iemand die ik zo lief had kapot maakte. "Wolfs ik weet dat je van haar houd. Ik weet dat je alles voor haar over hebt, maar dit moet ze zelf doen." Zei Marion. "Over mijn lijk." Riep ik en stond op. "Je weet dat mishandeling nooit uit zichzelf ophoudt. En dat het sluimert. Dat mishandelde vrouwen en mannen zwijgen, omdat ze denken van de ander te houden. Of omdat ze bang zijn. Of zelfs dat ze het verdienen. Ik laat Eva dit niet jaren ondergaan."

Mijn telefoon ging af. Woedend pakte ik die op. Het was een voor mij onbekend nummer. Ik voelde Marion haar hand op mijn schouder. "Lat het ..." zei ze toen haar oog op de display van mijn telefoon viel. "Dat is Eva's nieuwe privénummer."weet je dat zeker?" Vroeg ik. Eva had me al maanden niet gebeld. "Ja." Zei Marion. "Ganderd verbood har contact met je te hebben. Dus een nieuwe telefoon zo dat ze mij kon bellen." Ik nam op. "Eef.?" Ik Hoorde haar. Snikkend adem halen." Eef?" Vroeg ik weer. "Het is nu wel heel erg." Zei ze. Op de achter grond Hoorde ik Ganderd brullen. Het klonk gesmoord. "Eva, ga daar weg." Zei ik. "Kan niet ik zit in een de badkamer." Ik Hoorde gebonk. "Eef hang op en bel de collega's. "Wolfs ik." Begon ze. Ik Hoorde weer een luide bonk. "Wat er ook gebeurd weet dat ik." Zei ze. Het was of moeilijk te zeggen of ze was bang. Het gebonk klonk nu harder. "Ik heb altijd van je gehouden." Zei ze snel. Ik Hoorde het breken van houd. "JIJ HEBT MIJ HEEL WAT UIT TE LEGGEN. MET WIE BEL JIJ SLET?" Hoorde ik Ganderd schreeuwen.

Ik zette snel de telefoon op speaker en maande Marion om iets te zeggen. "Wie is dit? Haar minnaar? "Ganderd?" Zei Marion. "Leuk geprobeerd Dreesen. Op de achter grond Hoorde ik Eva pijnlijk kreunen. "Wolfs?" Hoorde ik hem roepen."nee, ik ben het dit is mijn privénummer." Zei Marion. "Leuk geprobeerd ik ken al jouw nummers Dreesen." Weer Hoorde ik Eva een pijn kreet slaan. Ik hield het niet meer uit. "Vuile klootzak. Laat haar met rust." Riep ik. "Dus ze had wel contact met je. Dat zal haar dan duur komen te staan. Ik hoop dat het contact het waard was. Ik heb haar al gezegd als jij weer terugkwam in haar leven ik haar zwaar zou straffen." Ik Hoorde haar een lange kreet slaan. Ik schreeuwde haar naam, maar de verbinding werd wild verbroken.

"Bel de Collega's en een ambulance Marion. Ik moet naar haar toe." Ik greep mijn jas. "Wacht." Zei ze. "Nee. Hij slaat haar dood." Ik rende Marions huis uit, sprong in mijn auto en reed weg. Voor mijn gevoel duurde het uren voor ik bij de ponti kwam. Ik zette mijn auto bij de deur stil. Trok de deur open en rende naar beneden. In de verte hoorde ik Eva gillen. Ik rende te trappen naar de kamers op. "Vuile teef." Hoorde ik Ganderd roepen. Ik greep uit automatisme naar mijn riem, maar mijn wapen lag nog in mijn kluisje. Ik Hoorde een zwakke kreet. "Dat zal je leren contact te onderhouden, terwijl ik het verbiedt bitch." Hoorde ik hem woedend gillen. Ik Hoorde Eva niet meer. Dat maakte me bang. Bij de deur van hun slaapkamer Hoorde ik hem schreeuwen. "Kijk me aan snol." Ik trapte de deur in. Die hij blijkbaar had gebarricadeerd met een stoel. Ik zag hem nog net haar een schop in haar buik geven. Ze lag bewegingloos op de grond. "Waar is die stoere bek nou gebleven?" Vroeg hij. Hij maakte aanstalten om weer te schoppen. K greep hem vast en duwde hem tegen de muur.

"Had ik jou niet gezegd dat als je haar ook maar met een vinger aan raakte ik je zou slopen." Riep ik. Ik greep de boeien om zijn riem en zette hem vast aan de spijlen van het bed. "Ik sloop je nog wel stuk vuil. Maar zij gaat voor. Ik knielde bij haar neer. "Eva hoor je me?" Ik draaide haar op haar rug. Hij had zich vreselijk uit geleefd. Haar gezicht zat onder de verse blauwe plekken. Ze had schrammen op haar armen en benen. Haar T-shirt was bebloed. En ze had bloed op een van haar mondhoeken. Ik was woedend maar ook bang. Eva lag als een Lappe pop bewegingloos loos op de grond. Ik kon niet zien of ze ook adem haalde.

"Eef toe nou." Ik Hoorde roepen van beneden. "HIER! KAMER 1 SNEL." Riep ik. "Eef doe je ogen open meisje. Kom nou." Ik zocht naar een pols. Ik scheurde haar T-shirt open om te zien of ik het bloed kon verklaren. Haar hele boven lijf zat onder de plekken. Het bloed kwam uit een diepe snijwond in haar buik. Ik vond er zwakke hartslag, maar ze ademde niet. Inmiddels snelde er ambulance medewerkers naar binnen. "Ze is mishandeld. Ze heeft een Zwakke pols maar ademde niet. Die rotzak daar heeft haar geschopt en weet ik wat nog meer." Riep ik. Door mij werk wist ik dat alles belangrijk was.

"Hoe heet ze?" Vroeg de jonge ambulance verpleegkundige. "Eva." Antwoordde ik. "Eva kun je ons horen.? De oudere verpleger beademde haar door een zuurstofmasker. "Eva?" Riep de jonge man weer. Een paar collega's kwamen binnen lopen. "Wolfs?" Riep Marnix "houd die kl." Begon ik. "Houd hem aan kijk wat hij haar heeft aangedaan." Zei ik. Marnix zuchtte van schrik. "Ganderd Smallenbroek je bent aangehouden op verdenking van zware mishandeling." Zei de collega. Ik maakte hem los en droeg hem aan hen over. "Dit is poging tot doodslag Marnix." Ei ik Ganderd woedend aan kijkend.

Eva werd een brancard op gehesen en weg gebracht. Volgens de jonge man ademde ze nog niet. Ze vreesde een klap long of bloed en haar longen.verslagen liep ik mee naar buiten. De collega's kwamen naar me toe." Wil je een verklaring afleggen? "Ja. Ik kom er aan. "Ben je gek." Riep Marnix. "Ik kom naar het ziekenhuis. Het hele korps weet dat Eva wat ze bij de Belgen zeggen je Chou Chou is" dankbaar klom ik achterin de ambulance ze werd beademd omdat ze dat nog niet zelf deed.

In het ziekenhuis brachten ze haar naar de spoedeisende hulp. En werd ik weer van haar gescheiden. Een vriendelijke iets mollige vrouw met bruin krullend haar ving me op bij de balie. "Goede middag. Ik ben Vanessa." Zei ze ze klonk als een Vlaamse. "Wolfs. Sorry Floris Wolfs." De vrouw glimlachte meelevend. "Floris. Mag ik Floris zeggen?" Ik knikte. "Ze is in goede handen. Dokter bijlevens is een uitstekend arts." Zei Vanessa. "Ik moet u waarschuwen met zulk letsel zal ik de flikken ik bedoel de politie moeten bellen." Ik knikte. "Is al gebeurd ze zijn onderweg." Ze glimlachte wat. "Dan is het goed. Ik moet haar nog wel even inschrijven." Ik gaf haar al de gegevens die ik van Eva wist en verwees haar naar Mechels voor medische details. "Dat hoeft niet, ze staat al in het systeem. En wie bent u?" Vroeg ze. "Collega en goede vriend." Antwoordde ik. "Floris Wolfs zei u toevallig dezelfde als haar contactpersoon bij noodgevallen?" Vroeg Vanessa. "Ja, dat denk ik wel." Antwoordde ik stom verbaasd. Ik was contactpersoon net die eikel die haar dit had aangedaan. " Ik zal het Seves doorgeven aan de dokter." Ik glimlachte. Ik vond dat de Vlaamse taal sommige dingen zo grappig uit drukte.

De chauffeur van de ambulance kwam bij de balie staan. "Die vrouw. Is dat uw lief?" Vroeg hij in eenzelfde Vlaams accent. "Stel uw zelf eerst eens netjes voor he Cisse." Zei Vanessa streng. "Sorry Franciscus de klein. Maar iedereen noemt me Cisse. Vanessa bijlevens en ik werkte vroeger samen in Antwerpen bij de spoed, maar dat werd verkleind. Bezuinigingen. U kent da wel." Zei de man."zo netjes genoeg Vanessa?" Zei hij plagerig "maar is dat vrouwtje uw lief?" Vroeg hij weer. "Nee." Antwoordde ik. "Als ze dat was, had ze hier niet gelegen.een vrouw sla je niet. Zeker niet iemand zo mooi en bijzonder als Zij." Antwoord ik. " Niet uw lief, maar zo te horen ziet u haar wel graag." Zei de ambulance chauffeur lachend. "Och zagevent." Ze Vanessa geërgerd. Ik vond hem wel een welkome af leiding. "Heb ik ongelijk dan Vanessa. Zoals hij over haar spreekt, ziet hij haar dood graag." Zei hij. Was het zo overduidelijk dat ik van haar hield? Vroeg ik mezelf af.

Na een half uur kwam er een arts richting de balie. "Dat is goed nieuws." Zei Cisse. "Hoezo?" Vroeg ik. "Als ze bij de deur blijven staan met hun must in de hand is het fout." Zei hij. "U bent met mevrouw van Dongen meegekomen?" Vroeg de arts. Ik knikte. "Ze komt er wel doorheen. Ze had een licht thorax trauma door zwelling van het weefsel langs de longen. Die hebben wij kunnen verhelpen waardoor ze zelf standing is gaan ademen. Wonder boven wonder is er geen enkel vitaal orgaan geraakt. De hematomen zijn ernstig en we houden haar hier voor een paar dagen." Zei de arts. "Hé Joske, nu nog in verstaanbaar Nederlands." Zei de ambulance Chauffeur.

"Kan ik naar haar toe?" Vroeg ik. "Ja geen probleem. Ze is naar boven gebracht, ik loop wel even mee." Zei de arts vriendelijk. "Wie heeft haar zo toegetakeld?" Vroeg hij onder het lopen. "Haar vriend. Als ik die in mijn poten krijg hè." Zei ik. "Dat is het niet waard jong." Zei hij. "Zij is alles waard." Zei ik. "Oei. " Zei de arts. "Ik meen het. Ze heeft meer aan u als u haar ondersteund en niet voor haar met uwe klikken en klakken in de bajes vliegt. " Zei de arts. "We zijn er." Zei hij. "Niet verschieten hoor, ze ziet er best gehavend uit. Maar het komt wel goed. Als u maar 2 minuten later was geweest hadden we haar er niet doorheen gekregen." Zei de arts vriendelijk en hij opende de deur naar haar zaal.