Eva:

Weken verstreken. Chris merkte al snel dat op het werk Wolfs en ik weer naar elkaar trokken. Als ik iets dacht te vinden, hielp hij me met spitten of het ook echt iets was. Deze morgen zaten we met het hele team bij elkaar. Romeo stond bij het grote touchscreen. "Van morgen hebben wandelaars Josien van de waard gevonden." De ruimte werd even stil. Josien was het eerste meisje dat verdween ruim een jaar geleden. "We weten nog niet heel veel.De autopsie moet nog afgerond worden. Vrijwilligers om bij Timo langs te gaan?" Vroeg Romeo. Wolfs stak zijn hand op. "Ik ga wel." Zei hij, voordat ik het wist, stak ook ik mijn hand op om te gaan. De andere mompelde iets van 'jij liever dan ik'.

Een uur later liepen we bij Timo binnen. "Meneer Wolfs, u bent er weer." Zei Timo enthousiast. "Wat een aangename verrassing", ik glimlachte. "Dat zal best Timo", zei ik plagend. "Wat heb je voor ons?" vroeg Wolfs. Hij was altijd wat zakelijker bij Timo. "Josien van de waard. Nu 19 jaar. Tragish geval. Om het leven gebracht door versmoring." zei hij. "Versmoring?" vroeg Wolfs. "Ja. Ik heb sporen gevonden van vershoudfolie rond haar gezicht en verdere lichaam. "Ik ben bang dat het meisje levend is begraven", zei hij. "Jezus." was alles dat ik kon uitbrengen. "Ja. Geen fijne manier om uit te checken. Ik heb nog meer gevonden. De jonge vrouw was moeder."

Dit nieuws schokte me diep. "Wat bedoel je daarmee?" vroeg ik ook, al wist ik precies wat hij bedoelde. "Dat ze ongeveer 2 tot 3 maanden geleden een kind heeft gebaard." Ze is ook niet meer dan 72 uur geleden om het leven gebracht." Zei hij. "Ik ben bang dat ze nog leefden toen ze gedumpt werd op de plaats delict", zei Timo. "Waarom heeft ze zich dan niet bevrijd?" vroeg ik. "Haar hele lijf was verbonden in folie. Ik heb het naar het lab laten sturen. Ik denk dat de vinder haar nog hoopte te kunnen redden. Het folie om haar gezicht was kapot getrokken." Wolfs knikte. "Wat vreselijk", zei hij.

"We moeten echt opschieten voordat we ze allemaal zo vinden", zei ik. Dit moest stoppen, we moesten redden wat er te redden viel.de tweede briefing deed Wolfs. "Josien de waard. Verdwenen vlak voor haar 18e verjaardag. Vanmorgen gevonden op de grens tussen Nederland en België. "In het bos wat boven op de Sint-Pietersberg groeit", vertelde hij. "Wat wij weten is dat ze waarschijnlijk in het verleden minstens een keer is verkracht." Iedereen luisterde aandachtig. "Omdat er tekenen zijn dat ze kortgeleden is bevallen van een kind", zei hij, keek me even aan. Hij wist dat ik zaken met kinderen altijd wat moeilijk vond. Ondanks dat we een jaar gescheiden waren, kende hij me nog steeds beter dan wie dan ook.

"We hebben nu dus nog steeds 12 vermissingen. Want nu de baby van Josien en de andere meisjes vinden prioriteit heeft. Aangezien ze op de grens is gevonden, kan het ook een belg zijn. Ik heb al rechtshulp aangevraagd. "En ja, Eef met toestemming van Mechels," zei hij plagend. "Wat is er met jou gebeurd, Wolfs?" zei ik terug plagend. Ik wilde het niet toegeven, maar het begon als vanouds te voelen. "Romeo Ganderd en Chris zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om naar haar ouders te gaan en die het vreselijke nieuws vertellen." stelde Wolfs voor"En vragen te stellen." zei hij "Esmee Marion doe zo goed en kwaad als het kan een buurt onderzoek doen." Marion knikte "Eef jij en ik gaan haar telefoonverkeer en paal gegevens na, we moeten iets vinden, nu jongens kom op." Ik knikte naar hem. Ik vond het een fijn idee om weer samen met hem te puzzelen. Ganderd leek woedend. Iets wat Wolfs ook opviel. "Wat is er meneer Smallenbroek?" zei hij. "En waarom wil jij dat met Eva uitzoeken?" vroeg ganderd. Mijn naam uitsprekend met Klem. "Om dat Eef en ik goed samen werken", antwoorden Wolfs. "Ze heet Eva voor jou," zei ganderd. Ik wist dat ik dit moest betalen met een aframmeling thuis als hij zo klonk. Maar ergens vond ik het heerlijk om te zien hoe Wolfs op hem reageerde.

"Als EEF het niet erg vindt dat ik haar nog steeds EEF noem, zie ik niet in waarom ik haar Eva moet noemen," zei Wolfs licht geïrriteerd. "En wat maakt het uit? Hoe langer we hier ruzie gaan staan maken, hoe minder kans we hebben om die meisjes levend te vinden." riep hij. Ik zag Wolfs zijn spieren aanspannen. Wat mij vertelde, dat hij op het punt stond van echt boos worden. Wat voor mij tijd was om in te grijpen.

Ik stond op van mijn stoel en legde mijn hand op Wolfs zijn borst. "Rustig," zei ik hem en ik draaide me om. "Hij heeft gelijk. We moeten nu gaan zoeken. "Ik wil gewoon dat jij met mij en Romeo meegaat, Eefke," zei Ganderd. "Ik heet geen Eefke," beet ik hem toe. "Als jullie klaar zijn met ruzie maken," hoorde ik Mechels achter me. Ik glimlachte even, ik wist dat Mechels in het belang van het onderzoek zou kiezen. "Meneer Wolfs, mevrouw van dongen paal gegevens en alles wat jullie verder kunnen vinden," begon ze. "Meneer Smallenbroek, meneer Boot, jullie gaan naar de ouders. Meneer Sanders, mevrouw Van Rooy en mevrouw Dreesen, buurtonderzoek alsjeblieft. Meneer Wolfs heeft gelijk. hoe sneller wij zoeken, hoe meer meisjes we veilig terug kunnen brengen."

Unlawfully taken from Royal Road, this story should be reported if seen on Amazon.

Ganderd keek woedend naar Mechels. "Ik wil haar bij mij hebben" riep hij. "Jij hebt niets te willen, meneer Smallenbroek. Als ik je iets opdraag, doe jij dat. Of je vertrekt. Wij werken hier in een team met een leider, ik ben die leider, ik besluit wie wat gaat doen, anders is daar het gat van de deur." Ganderd snoof uit zijn neus, maar zei verder niets meer. Ik dacht Mechels iets te horen mompelen dat klonk als 'heb ik ze eindelijk weer bij elkaar, denkt hij even dat ik ze ga scheiden, is hij gek?'

Chris liep naar Wolfs toe. "En ik dacht nog wel dat wij partners waren", zei hij plagerig. "Maar ja, als je met haar kan werken." Wolfs keek hem licht geërgerd aan, maar verzachte zijn blik snel. "Hoelang duur het om die paal gegevens te krijgen?" vroeg hij mij een paar minuten later. "Uurtje denk ik. "Wat is de laatste plek waar ze levend is gezien?" vroeg ik. "Bij het bonefante. "Maar ik denk niet dat het ons helpt Eef," zei hij terwijl hij dicht bij me kwam staan om op mijn scherm te kunnen meekijken. "Waarom niet?" Hij glimlachte even. "Omdat jij waarschijnlijk alle beelden al hebt opgevraagd en niks erop hebt gezien," ik knikte hij had wel gelijk. 'Ik weet wat je wilt zeggen, Eef. 'Hij heeft een jachtgebied' en daar heb je wel gelijk in. Maar het loopt van hier naar Sittard."

We keken elkaar aan. "Dat is wel zo. Maar als we de mastgegevens van al de vermiste meisjes nou eens naast elkaar leggen." zei ik. "Dan zien we mogelijk een route." Zei ik." "Goed bedacht." zei hij mij een van onze high vife's gevend. "Niet te vroeg juichen. "Als we geen patroon zien zijn we terug bij af." ik dacht even na. "Ik weet niet of dat kan hoor. Maar kunnen we niet kijken of we bij de providers kunnen vragen of we inzage mogen krijgen bij elk van de laatst bekende locatie van alle meisjes, alle telefoons die daar in de buurt waren?" Wolfs keek me even verward aan. "Wat bedoel je." vroeg hij.

"Nou, kijk. Ervan uit gaand dat onze dader een telefoon heeft prepaid of niet. Die waant zich veilig, anders keerde hij niet terug naar Maastricht. Als we kunnen zien bij elke paal waar die meisjes hun telefoon uit de lucht gingen.Welke nummers er het dichtst in de buurt waren." zei ik. "Dan kunnen we zien of er een patroon is en dan die telefoon uit pijlen.Als dat nog kan natuurlijk", zei Wolfs. "Niet zo pessimistisch Wolfs, we hebben iets." antwoordde ik. In mijn ooghoek zag ik Mechels naar ons kijken. En tevreden knikken.

Die avond zaten we gezellig met zijn 5e in de keuken. Wolfs had weer iets ingewikkelds gekookt, maar het was best lekker. Zijn vriendin leek Persies te weten wat het was. Chris vond het allemaal wat te moeilijk doen, wat was er mis met stamppot? Het was zo enorm gezellig dat we pas door hadden hoe laat het was toen mijn telefoon ging.

"Ja, met Eva?" De stem aan de andere kant vertelde me dat er op precies dezelfde plek weer een meisje was gevonden. Nu was het Tanja van poeken. Het tweede meisje. Het leek er op dat de dader ze een voor een op volgorde om het leven bracht. "Wat is er?" Vroeg Wolfs en hij legde zijn hand op mijn schouder, wat direct tintelingen door mijn hele lijf stuurde.

"Ze hebben een tweede gevonden op dezelfde plek. Verdomme, die plek was nog. Maar 2 uur vrij gegeven." Zei ik. "Luister, Eef, dat betekent dat hij." Begon Wolfs. "Ja, dat hij daar in de buurt moet wonen. Maar Nederland of België?" Vroeg ik. "We moeten telefoongegevens hebben van de dichtstbijzijnde paal. Camerabeelden. Zoals Romeo zou zeggen The whole enchilada." Zei hij. "Zeg partner, wij zijn er ook nog." Riep Chris plagend. "Een of meerdere van ons moet er heen." Zei ik. "Jij hebt al genoeg gedaan, Eef. En Chris voelt zich blijkbaar nogal verwaarloosd. "Waarom gaan hij en ik niet?" Zei Wolfs, terwijl hij met zijn hand over mijn wang streelde en me diep in mijn ogen aan keek.

Weer die tintelingen door mijn lichaam. Waardoor mijn lijf schreeuwde om hem te omhelzen of te zoenen. En nog veel meer. Ik dacht alleen zijn vriendschap en onze samenwerking te hebben gemist. Maar ik voelde nog altijd veel meer voor hem. "Ja, dat is goed." Zei ik mezelf dwingend om me te concentreren. Ik voelde de ogen van Ganderd al in mijn rug. En Caya leek het ook niet helemaal goed te keuren. Maar dit was hoe we elkaar altijd behandelden. Was dat dan raar? "Hier." Zei ik en ik liep naar de sleutelkast. "Je oude sleutel voor als jullie klaar zijn.

Caya zuchtte en zei dat ze ging slapen. Ganderd bleef mij woedend aankijken. Nadat iedereen vertrokken was, stond hij op. "Wat was dat?" Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Wat was wat?" Vroeg ik. "Laat je vreemde mannen je altijd zo aanraken, Eva?" Ik wist acuut waar hij op doelden. "Hij is niet bepaald vreemd." Zei ik. "Dat is dus een ja." Zei hij. Hij klonk vreemd. IJzig kalm. Maar tegelijkertijd ook woedend.

"Ik snap het al. Jij gaat met hem naar bed hè, daarom moesten wij het bureau uit." Zei hij. "Doe niet zo belachelijk. Ik heb hier geen zin in Ganderd." Zei ik. Ik wilde weglopen, maar hij trok me aan mijn staart terug. "Ik zweer je Eva, als ik ooit merk dat jij me bedriegt dan sla ik je dood." Zei hij. En hij trok harder aan mijn staart. "Heb je dat begrepen?" Vroeg hij. Ik wilde hem negeren. Ik vond dit geen antwoord waard. Hij sloeg met zijn vuist in mijn buik. "Ik vroeg of je dat begrepen had?" Zei hij. "Ja." Antwoordde ik de pijn verbijtend.

Zo ging het al weken. Sinds Wolfs terug was, werd Ganderd zijn gedrag erger. Ik wist niet hoelang ik dit nog kon volhouden. Maar hem op straat zetten durfde ik ook niet. Ik was bang geworden voor zijn woede. Bang dat hij zijn daad bij het woord zou voegen en mij of nog erger Wolfs iets zou aan doen. Dus verbeet ik zoals zo vaak in het afgelopen jaar de pijn. En bleef. Hoe graag ik ook met hem wilde breken. Ik had nooit moeten kiezen om met hem een relatie aan te gaan, dan was alles beter geweest. Maar er was niets meer aan te doen.