Wolfs:

"Wat weten we Chris?" Vroeg Eva terwijl ze bij het lichaam van een meisje knielde. "Eva Dirkx. Net 16. Komt uit Gent." Zei hij. "Dus nu ook al Belgen. God weet hoeveel meisjes ontvoerd en vermoord." Zei ik kijkend naar het jonge meisje. "Belgen, maar bellen dan?" Vroeg Eva. "Ja, we gaan hulp nodig hebben." Na het bezoek aan Timo leerde we dat het meer van hetzelfde was. Versmoord ingepakt in folie en geen sporen. Het begon er met de dag wanhopiger uit te zien. Toen ik thuis kwam, werd ik begroet door een lege keuken. Op het aanrecht lag een briefje.

"Hey we zijn aan het rennen. Je weet wel waar. We zien je vanavond. Xx Eva. (En ik kom ze innen) "ik glimlachte. Even. Eva was zichzelf weer. Grappig, ondeugend, stoer. Gedreven. Ik belde Fleur om wat te komen drinken. Ze had eindelijk een nieuwe vriend. Maar die kwam nog niet mee. Ik was te streng vond Fleur.

"Pap" hoorde ik en ze omhelsde me. "Dag fleur. Hoe gaat het?" Vroeg ik "ja prima en met jou? En je liefdesleven? "ik lachte even fleur wilde altijd weten hoe dat ging. "Een beetje ingewikkeld. Maar ik hoop net zo goed als dat van jou." Antwoordde ik. "Ooh iemand ontmoet papa?" Zei ze plagend. Ik schudde mijn hoofd. "Niemand ontmoet, maar het gast wel. NEE!" Riep ze ineens. "Wat is er fleur?" Vroeg ik."jij en Eva?" Riep ze. Ik gaf geen andwoord."kom op pap. Heb ik gelijk?" Ik zuchtte.. "Paaap kom op antwoord, anders ga ik er sowieso van uit, hoor." Zei ze grijnzend. "Ik weet het niet fleur. Ja, er is iets gebeurd tussen mij en Eva. Maar ik weet het verder niet." Zei im haar. Ze zag het briefje liggen en las het hard op. "Oeh ze komt de kusjes innen, dat is dik aan hoor pap." Plaagde ze. Ik lachte met haar mee stiekem hopend dat ze gelijk had en ik Eva als mijn meisje kon zien.

Ze bleef nog een uurtje en vertrok weer. "Nou fleur tot volgende keer en neem die Ruud nou eens mee. "Wie weet pap. Misschien word je minder streng door Eva" fleur liep grinnikend de trap op naar buiten. Een half uurtje later kwamen chris en Eva weer thuis. Ik legde net de laatste hand aan mijn nasi toen ze vrolijk naar me toe kwam. "Ruikt heerlijk." Zei ze. Ik had haar sinds ik terug was niet zo opgewekt meer gezien. Haar ogen glommen van plezier. Iets wat mijn hart altijd 3 slagen harder liet kloppen. Die onvergetelijke ogen van haar. Vol passie en vuur. "Wat maak je?" Vroeg ze haar armen om mijn middel slaand. Ik was verdoof."nou kom op wat maak je?" Vroeg ze weer. "Nasi. Zoals jij die lekker vindt." Zei ik haar aan kijkend. Ze kuste me op mijn wang "kan ik nog even douchen?" Vroeg ze. "Het is eigenlijk klaar. "Zei ik schuld bewust. "Nou goed dan eten we nu." Zei ze. "Op voorwaarde dat je zo mee doucht." Fluisterde ze in mijn oor." Ik voelde mijn wangen rood worden. "Dat is chantage mevrouw van dongen." Plaagde ik."dat is strafbaar." Zei ik. Ze kuste me. "Dan straf jij me toch." Zei ze plagend, ze had een ondeugende twinkel in haar ogen, ze wist me weer gek te maken.

"Dus niets gevonden?" Vroeg ik hun. We zaten met zijn 3e aan tafel. Een paar uur later. "Nee, maar we gaan morgen weer. "Zei Chris. "Ik vind het nog steeds geen fijn idee." Zei ik. "Jij denkt dat alleen jij haar kan beschermen. "Zei Chris.", maar ik let wel goed op je favoriete partnertje hoor." Zei hij plagend. De volgende ochtend klopte ik op het kantoor van Mechels. "Kan ik u even spreken mevrouw?" Ze was aan de telefoon, maar seinde dat ik kon gaan zitten. Na een paar minuten hing ze gefrustreerd op. "Wat kan ik voor je doen?" Vroeg ze.

Eva:

Ik kwam binnen en zag gelijk Wolfs bij Mechels zitten. Hij had me beloofd te blijven, maar ik moest het allemaal weer ingewikkelder maken door to te geven aan mijn verliefdheid. Ik hoopte dat hij zijn woord zou houden. Als we werk en privé konden blijven scheiden dan zouden we prima door kunne gaan zoals we nu deden. Inzag Mechels hem de hand schudde. Ik vreesde het ergste. Ze kwamen samen het kantoor uit. "Mag ik even de aandacht." Zei Mechels. "Ik wil jullie voorstellen aan de nieuwe partner van Eva." Zei ze glunderend. "Het spijt me Romeo. Maar." Begon ze. "U hoeft niets te zeggen. Ik begrijp het volkomen." Zei Romeo.

Smidags rende ik samen met Chris door het bos. "Dus jij vond dat je mijn partner kon terugstelen?" Zei hij. Ik knikte. "Ja, je mocht hem lenen. Maar wat je leent moet je teruggeven." Zei ik plagend. Bij het oude pd hielden we stil. Ik dacht iets te zien liggen. "Bel Wolfs." Zei ik en ik rende er heen. Op de grond wat een hoop plastic leek lag een meisje dat ik herkende als Juna paard. Ik scheurde het plastic rond haar mond en neus weg en voelde haar hals. Ze had nog een pols.

Ik begon haar te beademen. "Ik heb hem aan de lijn." Zei Chris. "Wolfs ambulance pd met extreme spoed. Juna paard. Nog een pols geen adem." Riep ik en ik begon haar weer te beademen. "Kom op meisje." Zei ik. En ging door. 5 minuten later snelde er verpleging naar me toe. "Ja nemen het over." Riep de man en legde snel een zuurstofmasker op haar gezicht met daar aan een Balon. "Ze heet Juna Paard. Ze is en van 12 vermiste meisjes. Ik hoop dat ik op tijd was." Zei ik buiten adem. "Chris we moeten sporen zoeken." We keken het pd een keer over tot de Collega's kwamen. We hoorden gejuich na een paar minuten. "Ze ademde zelfstandig." Zei een van de verplegers. "Geweldig gedaan." Riepen ze naar elkaar. "U ook ik denk dat uw snelle handelen haar heeft gered." Zei hij. "Ze is een bloedhond die geeft niet op." Hoorde ik Wolfs zeggen.

Did you know this text is from a different site? Read the official version to support the creator.

"Zit je me nou te beledigen meneer Wolfs? "Zei ik plagend." Ik zou niet durven." Plaagde hij terug, hij omhelsde me. "Ik denk dat jij net eigenhandig de zaak hebt gered." Ik knikte, ik hoopte het van harte. "Kom meisje. We gaan naar huis."

"We kunnen haar dus over een uurtje horen?" Zei ik tegen de vrouw die me belde. Ik had vlak voor we weggingen gevraagd of ze me wilde bellen, zo gouw duidelijk was of we Juna konden horen. Ik hing op en keek de heren aan. "Ik weet dat de dienst erop zit." Zei ik. Wolfs glimlachte naar me. "Het is al goed. Wie wil je mee?" Vroeg hij me. "Ze komt uit Sittard. En aangezien jij weer in Maastricht werkt." Zei ik plagend. "Ik hoor het al je wilt boot mee." Zei hij plagend. Hij stond op en zoende me. "Beloof me dat als we een aanknopingspunt hebben jij me gelijk belt. Niet alleen achteraangaan." Ik knikte. "Beloofd."

Chris en ik liepen de kamer van Juna in. "Hallo Juna ik ben Eva en dit is mijn collega Chris. We willen even met je praten." Zei ik zo vriendelijk mogelijk. Het meisje knikte. Ze leek erg zwak en vermagerd. "Jullie willen weten waar ik was?" Vroeg ze ik knikte. "Maar voor al weet je bij wie je was?" Zei ik. Het meisje dacht na. "Ik heb zijn naam niet gehoord, maar hij sprak met zo'n achterlijk Belgisch accent war al Nederlands door heen zat. Je weet wel zachte G, maar wel harder dan de echte Belgen. Hij had een tattoo op zijn arm die je eigenlijk altijd zag. Een engel met hoorntjes en rode vleugels. Het sloeg op zijn naam of zo zei Josien."

Ik schreef alles op wat ze zei. "En Josien, hè. Heeft die een kind gekregen?" Vroeg ik. Juna knikte. "Een meisje. Daar werden hij en die vrouw waus van joh." Zei Juna. "Ze heet nu iets van Angelisa. Volgens Charlotte was die naam spottend. Zij wisten zijn naam wel hij vond mij niet belangrijk genoeg." Zei ze. "Weet je nog iets van waar je was?" Vroeg Chris.

"We zaten in een schuur denk ik. Stene vloer wel bak stenen muur. Bovenin zaten gaten in de muur voor een klein beetje licht en frisse lucht. Als het heet was stikte je binnen van de hitte was het koud dan bevroor je. Het dak was lek. En je kon er alleen van onderin met een code." Zei ze. Ik knikte. Ik zag haar moe worden. "Rust maar uit. En als je met me wilt praten kun je bellen." Ik gaf haar mijn kaartje waar ook mijn privénummer op stond. "Sorry dat ik niet meer weet." Zei ze."dat geeft helemaal niets. Dit is meer dan dat we in maanden hebben gehad. Je hebt geweldig geholpen."

Ik keek chris aan. "Ik denk dat we hulp nodig hebben van de belgen." zei ik. We verlieten het ziekenhuis en gingen naar huis. "Wat heeft ze gezegd?" vroeg Wolfs zo gouw we binnen kwamen. Dut vond ik zo heerlijk aan hem. Hij begreep als geen ander dat ik even aan het werk wilden. Ik vertelde hem alles wat Juna Ons vertelde. Ik voerde in mijn laptop snel in wat Juna ons had verteld en ging het fotoarchief door of we iemand hadden in ons systeem met de Tattoo die ze beschreef. Ik kwam op niets uit. Gefrustreerd deed ik mijn laptop weer dicht. "We kunnen op Google Maps kijken of er een plek is die lijkt op wat ze beschreef." opperde Wolfs. Die zijn eigen laptop open had.

Maar ook hij kwam op niets uit. "Je hebt gelijk Eef we moeten de belgen om hulp vragen. Maar Mechels is al naar huis dus wordt dat morgen." zei hij me. "Ik ben daar ook bang voor. Zal hij weten dat we Juna hebben gered?" vroeg ik. "Dat wordt de Media uit gehouden als hij het weet houdt hij of de pd of ons in de gaten." zei Wolfs. Hij kwam dicht bij me staan. "Je moet wat eten Eef." zei hij zijn handen op mijn schouders leggend. Ik keek op de klok, het was inmiddels 9 uur en ik had inderdaad nog niets gegeten. "We moeten die meisjes snel vinden Wolfs." zei ik. "Dat weet ik Eef." ik voelde dat hij me op mijn kruin kuste. "Maar we hebben alles gedaan wat we nu kunnen. Morgen vinden we vast meer. "Ik kan Mechels even bellen." zei ik. Ik hoorde hem zachtjes lachen. "Als ik haar bel laat je het daarna rusten en ga je dan nu even eten?" zei hij me bezorgd aan kijkend. Ik knikte en schepte een bordje uit de pan die hij had neergezet op een warm houd plaat. "Ja dank u wel Mevrouw Mechels." hoorde ik Wolfs in zijn telefoon zeggen. "U heeft groot gelijk, dit moeten we snel oplossen." hij hing het gesprek weer op.

"Mechels is het met je eens, zij belt zo de Belgen. Om te zien wat ze hebben." zei hij. "Maar het ligt nu bij de belgen."zei hij en hij kuste me in mijn nek. Ik gaf een onbedoeld giecheltje. "Ik ga naar mijn kamer." riep Chris en hij liep snel de trap op. "Nog even en we hebben de ponti weer voor onszelf." zei Wolfs me ondeugend aan kijkend. Ik moest kiezen tussen mijn wil om de zaak op te lossen en mijn groeiende verlangen. Na nog een zoen verloor mijn plicht besef. En liet ik mijn verlangens winnen.

De volgende ochtend was ik al vroeg wakker. Hopend iets gehoord te hebben van de Belgen. Het enige wat ik kreeg was een mailtje met "dit behoefd meer onderzoek we zullen u op de hoogte houden." wat hadden we daar nou aan. Snapte die Belgen dan niet dat tijd aan het dringen was. En dat we elk moment weer een meisje konden vinden?