Wolfs:

Ik was hier nu 4 maanden. Caya En ik hadden het leuk. Het lukte me zelfs om niet zo vaak aan Eva te denken. Ik begon werkelijk van Caya te houden. Ja, ze was anders maar daarom misschien ook precies wat ik zocht. Ze kwam graag mee uit eten. Las net als ik graag boeken. We gingen wel eens naar een museum. Ja, ze was wat cultureler. En dat vond ik wel leuk. Ze was vrolijk en maakte me vaak aan het lachen. Ik miste haar zelfs een beetje als ze er niet was. We hadden besloten om het een Lat relatie te houden.

Als we een dag iet samen waren betrapte ik me er op dat ik aan Eva dacht. Ze was er altijd wel. Maar dan net onder de oppervlakte. Ergens wilde ik dat ze daar weg ging. Ik wilde haar vergeten. Hoe veel ik haar ook miste. Ze was mij blijkbaar al wel vergeten. Ze had me al maanden iets meer gebeld. Ik respecteerde haar altijd door zelf niet te bellen. Maar nu was ik wel nieuwsgierig. Ik drukte op haar nummer. Na 3 keer over gaan nam ze op.

"Met Eva?" hoorde ik haar zeggen. Ze klonk minder krachtig dan ze vroeger deed. "Met mij. Ik was nieuwsgierig hoe het met je ging." zei ik zo opgewekt mogelijk. Haar stem liet mijn hart nog steeds sneller kloppen. "Gaat prima. Moeilijke zaak. Dat is alles." zei ze als of ze zich ergens voor moest verdedigen. "Wat voor een zaak heb je?" vroeg ik haar. Ik wilde het niet toe geven voor al niet aan mezelf. Ik miste de samenwerking met haar.

"Mogelijke serie ontvoerder, er zijn 5 meisjes vermist." zei ze. "Vervelend al aanknopingspunten?" vroeg ik haar. "Het zijn meisjes in het laatste jaar van het voortgezet onderwijs. En het enige wat ze bindt, is dat ze geblondeerd haar hebben."zei ze. "Je kunt moeilijk alle geblondeerde 16 tot 18-jarige in de cel stoppen onder beveiligende aanhouding."grapte ik naar haar. Ik hoorde haar even lachen. "Ik moet ophangen Wolfs." zei ze. "Niet meer bellen oké." zei ze. "Als je dat wilt Eef. Dan houd ons contact hier na op." Zei ik haar. Ook al wilde ik dat niet. Ik moest haar respecteren. "Dat is het beste." zei ze ze klonk raar als of ze huilde. "Dan kan ik je alleen maar zeggen dat het je goed gaat Eva." zei ik "ja."zei Eva. "Ja. Jij ook." ik hoorde de wel bekende klik dat ze het gesprek uit klikte.

Ik was haar nu echt kwijt. Ach. Dacht ik misschien is het ook maar beter. Een hele nieuwe start. Ik drukte op haar contact gegevens om haar te wissen. Mijn vingers bleven boven het rode woord 'contact verwijderen' hangen. Maar wilde het niet indrukken. Ik kon het niet. Ik drukte op het kruisje en zette mijn telefoon weer op stand-by.

Unauthorized use of content: if you find this story on Amazon, report the violation.

De bel ging. Wie dat kon zijn wist ik niet. Ik stond rustig op en liep naar de deur. "POLITIE OPENDOEN." Hoorde ik de stem van Marion zeggen. Ik trok de deur open. "Je hebt hier geen jurisdictie Dreesen." zei ik plagend. "Ik kon het proberen hè."zei ze terug plagend. "Wat kom je doen Marion?" vroeg ik haar. "Ik wilde mijn collega een keer bezoeken" zei ze. Ik liet haar binnen.

"Tenminste iemand die ik niet kwijt ben." mompelde ik. "Wat zei je?" vroeg Marion. "Niets. Laat maar." zei ik. "Wie ben je kwijt?" vroeg ze. "Doet er niet toe Marion. Wil je wat drinken?" vroeg ik hopend dat ze er iet over zou door vragen. "Een glaasje cola als je dat hebt. Maar wie ben je nou kwijt dan?" vroeg ze weer. "Niemand." zei ik. "Eva?" zei Marion de vinger, maar gelijk op de pijnlijke plek leggend. "Ze wil geen contact meer."zei ik. "Ik wist niet dat, dat zo veel pijn kon doen." zei ik ondoordacht.

"Je kunt tegen je zelf liegen. Maar niet tegen mij. Je houdt van haar." zei Marion glimlachend." "Ik heb een vriendin Marion."zei ik. Ze keek me aan met een lichte grijns op haar gezicht. "Ja, dat kan. Omdat je eva niet kan krijgen."zei ze. "Ik houd er over op. Ik kwam om gezellig uit eten te gaan met je." zei Marion. "En jij weet vast de betere restaurants hier al." zei ze. Ik lachte en bood haar mijn arm. "nou dan gaan we, maar op een Date." plaagde ik haar.

"Hoe is het in Maastricht."vroeg ik. "Ja z'n gangetje." zei ze. "Mechels mist haar Koningskoppel." zei ze grijnzend. "Wie is de partner van Eva nu?" vroeg ik. "Romeo tot we een nieuwe Wolfs voor haar vinden."zei ze "ik denk alleen niet dat we die zullen vinden." zei ze. " Houdt op. Marion." zei ik. "Dat bedoelde ik niet zo. Ik bedoelde dat jullie samen iets hadden. Iets wat volgens mij niemand anders heeft." zei ze. "Ik zei houd op Marion." ze keek me aan. "Ik bedoel professioneel Wolfs. Jullie hebben aan het minste genoeg. Eva let je heel ver toe, dat heeft ze nooit eerder met een partner gehad. En ik denk dat dat ook heel moeilijk terug te krijgen is." Zei ze.

Ik knikte. "Je hebt ook wel gelijk. Chris is een oké gozer, maar hij snapt me niet zo volledig als zij deed. Maar ja, het is wat het is." zei hij. "Je kan vragen om terug te komen." zei Marion. Ik schudde mijn hoofd. Dat kon ik niet. Ik wilde haar geluk niet in de weg zitten. "Dat kan ik niet." zei ik. "Omdat je niet kan aan zien dat ze iemand heeft? Jij hebt nu toch ook iemand."zei ze. "Ik ben er klaar mee Marion, ik heb hier nu mijn leven wat ik probeer op te bouwen." zei ik.

Marion liet het varen, de rest van de avond kletste we gezellig over van alles en nog wat. Rond een uur of tien vertrok ze. "Ik zal iedereen de groeten doen. Hou je haaks hè." zei ze. En ze ging weg. Ik haalde het cadeautje van eva van de muur en legde het in mijn bestek la. Ik kon er niet meer naar kijken. De foto van haar en mij legde ik in een kastje. Als ze geen contact meer wilde moest ik haar ook maar gaan vergeten.