Eva:

We hadden ruzie gehad. Ganderd en ik. Hij had ontdekt dat ik met Wolfs contact had gehad. Hij had mijn telefoon kapot getrapt en had bijna alles in de keuken gesloopt. Toen hij aan het receptenboek van Frank wilde beginnen, ging dat me te ver. Toen ik het uit zijn handen trok, gaf hij me een klap. "Ik bepaal wat blijft en gaat in dit huis, Eva," riep hij. "Dit is mijn huis, niet het jouwe. En dit is van Frank. Daar blijf je af." riep ik. "Je hebt mij nu Eva. "Dat je hem nog in je hart draagt, moet maar eens afgelopen zijn," riep hij. "Daar heb jij niets mee te maken." woedend liep ik de trap op naar mijn kamer. Ik wilde hem vandaag niet meer zien.

Een half uur later bonsde hij luid op mijn deur. "Eva, doe die deur open," riep hij. Ik reageerde niet, "ik zei, doe die deur open!" Weer negeerde ik dat. Na nog 3 keer tegen de deur rammen trapte hij hem in. "Hoe durf je loeder?" Hij sloeg me weer. "Ik beslis hier wat er gebeurt, Eva van Dongen," hij sloeg nogmaals dit keer in mijn gezicht. Een kwartier lang bleef hij schreeuwen en slaan om vervolgens weer te vertrekken.

Ik liep naar de spiegel om te kijken hoe erg het was. Ik was door mijn jeugd wel gewend aan klappen. Ik had een blauw oog, een gespleten lip. Ik rommelde in mijn oude make-uptas. Ik had gelukkig nog oude Faundation. Ik kon morgen dus gewoon naar mijn werk.

"Zo hevige make-up. Eva. "Aan het solliciteren naar een ander beroep?", plaagde Esmee. Ik lachte het met haar weg. In mijn puberteit had ik dat zo vaak moeten doen dat ik er best goed in was geworden. "Nieuwe vermissing." Riep Mechels. "Rebecca De Leeuw. 16 jaar. Gisterenmiddag niet thuisgekomen van school. Dat schijnt ze vaker te doen. Maar toen ze niet op school kwam, werd men bezorgd." Ik knikte even. "Wat weten we verder?" Vroeg ik. "Ze woont in Beek. Ik heb de collega's in Sittard overtuigd dat dit grensgebied tussen hen en ons even onze zaak is, omdat we het al onderzochten. Maar we moeten alles met hun contactpersoon delen." Zei ze. "Wolfs zeker." Mompelde ik. "Ja, hij sprak de wens uit alleen maar contact te hebben met mij of Romeo" ik voelde tranen achter mijn ogen branden. Hij wilde niet eens meer voor werk met me praten. Betekende ik na al die jaren dan zo weinig?

Na een paar weken liep het onderzoek dood. Rebecca's fiets was gevonden bij een sloot op de route van haar school naar huis. Volgens Romeo, die samen met Wolfs haar ouders had gesproken, was dit vreemd gedrag voor haar. Ik was ergens jaloers op Romeo. Ik wilde hoe vluchtig ook weer met Wolfs kunnen werken. Ik miste hem. De relatie tussen Ganderd en mij was niet verbeterd. Ja, we gingen wel eens met elkaar naar bed en dat was best prettig. Maar de keerzijde was dat hij me bij elke tegenslag sloeg. Ik droeg al weken zware make-up.

Stolen from Royal Road, this story should be reported if encountered on Amazon.

De maanden die volgden werd het alleen maar erger. Elke 2 weken verdween er een meisje. Na Beek verdween er een meisje in Elsloo, 2 weken later in Urmond. Een maand later een meisje in Geleen. Daarna een maand stil, er waren vervolgens 2 meisjes in Kollenburg en Sittard die verdwenen. We konden er geen chocola van maken. Geen van de meisjes werd gevonden. Wat 2 mogelijk heden had. De ontvoerder vermoorden ze niet. Of dat deed die wel, maar werkte de lichamen werkten perfect weg. We moesten deze gek van de straat halen voor er nog meer verdwijning kwamen. Toen na nog een maand de verdwijningen terug leken te komen richting Maastricht, riep Mechels ons bij elkaar.

"Hogerhand wil dat wij samen met 2 rechercheurs uit Sittard deze zaak gaan oplossen." Zei ze. Ik wist even niet wat ik moest voelen. Wie zouden er komen? "Wie zijn het?" Vroeg ik. Mechels beantwoorden mijn vraag niet. "Wanneer komen ze?" Vroeg Marion vanavond nog. Mevrouw van Dongen, alle hotels zitten vol vanwege de vrijthofconcerten. Zouden ze in de ponti mogen logeren?" Vroeg ze met een rare blik in haar ogen. "Ja, wat mij betreft wel." Ganderd keek daar op woedend naar me. "Hoor ik dat niet te beslissen?" "Zei hij," ik zie niet in waarom meneer Smallenbroek. Het is het eigendom van Eva. Zij beslist wie er verblijft."

Ze zouden die avond rond etenstijd tijd komen. Mechels had me laten weten dat een van de rechercheurs zijn vriendin zou meenemen. Ik deed mijn best om pasta te maken voor iedereen. Met werkelijke saus en geen 'spaghetti à la Eva'." Rond kwart over 6 werd er aan de deur gebeld. "Hij is open!" Riep ik. De deur werd open en dicht gedaan. Ik focuste weer op mijn pasta. "Dat ruikt lekker. Hoorde ik de bekende stem van Chris Boot zeggen. "Best wel ja." Zei een dame waar ik de stem niet van kende. Mijn hart zakte even in mijn schoenen. Ik had stiekem gehoopt dat Wolfs mee had gekomen. Maar ik begreep hem ook wel. Hij dacht vast dat ik uit vrije wil het contact met hem had verbroken.

"Wat eten we chef?" Vroeg Chris toen hij de keuken inliep. "Spaghetti." Zei ik. "Toch niet jouw beroemde recept hè?" Mijn hart maakte een salto. Die stem herkende ik uit duizenden, hij stapte ook de keuken in. "Wolfs." Was het enige wat ik kon uitbrengen. Het was nu een jaar geleden dat ik hem voor het laatst had gezien. Maar hij was niets veranderd. "Dag Eva. Bedankt dat we hier mogen blijven." Zei hij. Het klonk wat afstandelijk. Ik wist even niet wat ik wilde of moest doen. Mijn lichaam schreeuwde om hem om de hals te vliegen. Maar ik voelde afstand tussen ons.

"Nieuw servies?" Vroeg hij. "Jammer Frank was zo gesteld op het oude." Ik knikte. "Ja, ongeluk gehad, de kast is een keer om gevallen, al het servies en glas goed aan diggelen." Jokte ik. In werkelijkheid had Ganderd het kapot gegooid, omdat hij vond dat alles nieuw en van ons moest zijn. Wolfs kwam bij me staan om in de pannen te kijken. Mijn knieën voelden aan als plumpudding. Het kon me nu niet meer schelen. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en omhelsde hem.

Tot mijn opluchting en verbazing voelde ik zijn armen ook om mij heen slaan. Ik had hem zo vreselijk gemist. Hij drukte me stevig tegen zich aan. Het deed pijn vanwege de blauwe plekken die ik over mijn lijf had. Maar het kon me even niet schelen. De omhelzing duurde maar een minuutje. Maar het was zo fijn.

"Kennen jullie elkaar allemaal?" Vroeg de vrouw in het gezelschap. "O ja, dat weet jij niet, Ca." Zei Wolfs. "Caya, dit is mijn ex-partner Eva Van Dongen. De beste rechercheur van Limburg." Zei hij. Ik voelde me blozen. "Hey!" Riep Chris gespeeld beledigd. "Sorry Chris. Het is een feit. Plaagde Wolfs. "En Eva. Dit is mijn vriendin. Caya van Utrecht." Ik schudde de hand van de vrouw. "Aangenaam." Zei ik. Terwijl ik het ergens niet aangenaam vond. Verdorie, was ik nou jaloers op Wolfs zijn vriendin?