Eva:

Ik liep de volgende dag het Bureau in om iemand op mijn plek te vinden, het was een man. Hij droeg een grijze jas, had een stevig postuur. Kort grijs haar. Hij draaide zich naar me om toen hij me blijkbaar hoorden aan komen. Hij had een vriendelijk rond gezicht met bruine ogen die me vriendelijk aan keken. “u bent zeker Eva Van Dongen?” zei hij. De man had een overduidelijk Vlaams accent.

Ik knikte. “En u bent?” vroeg ik. “Wilfried Pasmans Commissaris” stelde hij zichzelf voor. “Wat doet een Belgische Commissaris hier?” vroeg ik hem. “Ik werk nog gewoon als Resercheur hoor. Al dat kantoor werk is niets voor mij.” zei hij. Ik glimlachte. Dat zou ook voor mij niets zijn. “Uw Collega Floris heeft geen woord gelogen over u.” ik rolde even met mijn ogen? “En wat heeft Meneer Wolfs over mij vertelt. “Dat u een aantrekkelijk vrouwtje bent en vurig.” zei hij. Ik voelde mezelf blozen. “Maar de reden dat ik hier ben. U wilde weten of wij een verdachte hebben die zou kunnen aansluiten op een zaak hier?” vroeg hij. Ik knikte.”we hebben gisteren een meisje kunnen redden die al een half jaar is vermist. Zij is de eerste uit 8 die we hebben kunnen redden. En er zijn er nog 4 vermist. In ieder geval hier in Nederland.” zei ik. “Ja uw overste beschreef dat de meisjes werden gevonden in plastiek gewikkeld met ene plastieke zak om hun hoofd.” ik knikte.

“Hij, dumpt de slachtoffers terwijl ze nog leven. Een collega en ik Jogde er toevallig en daarom konden we Juna Paard redden.” hij keek me aan. “Dat lijkt sterk op een stel vermissingen die we 15 jaar geleden hebben onderzocht. Daar hebben we alleen geen van de meisjes kunnen redden. Maar hij was onvoorzichtig bij een slacht offer en deze had een tekening bij haar gestoken van wat we dachten een schildering, maar het zou ook een tatoeage kunnen zijn.” zei hij. “En hadden jullie een verdachte?” vroeg ik. “Ja, de vermoedelijke dader, had een haar achter gelaten bij zijn laatste slachtoffer. Wij dachten destijds dat hij snel van deze af wilden zijn. En dus slordig was.” zei hij.

Ik knikte naar hem. “En van wie was die haar?” vroeg ik. “Van een zekere Engel van Hel. Mijn oud-collega Britt Michiels vond dat nogal komisch. Zijn naam dan, hè. Niet zijn daden natuurlijk.” ik glimlachte naar hem. Wolfs en ik hadden Jaren geleden met haar gewerkt als het dezelfde was tenminste en zij leek mij inderdaad niet het persoon dat zulke daden leuk zou vinden, maar zijn naam klonk inderdaad wel komisch. “Ja, ik ken haar denk ik. Kort grijzend haar.?” vroeg ik. Hij knikte. “Ja, ze zeiden al dat ze haar naar Nederland hadden gestuurd jaren geleden.”

“Nu even terug naar onze zaak, want de tijd dringt waarom zit meneer van hel niet vast?” vroeg ik. “Omdat hij van onze radar verdween. Wat ik nu concludeer, is dat meneer van hel waarschijnlijk de grens is overgestoken en hier een tijdje onder de radar heeft geleefd, maar nu zijn behoeftes niet meer kan bevechten.” ik vermoede hetzelfde. “Hebben jullie een foto van meneer van hel?” vroeg ik. “Ze laat er geen gras over groeien hè.” zei Pasmans naar Wolfs kijkend. “Ik heb je voor haar vuur gewaarschuwd Pasmans.” zei hij. “Ja, hij zit in dit dossier. Mag ik mee om de jongedame te horen?” vroeg hij. “Ja natuurlijk. “

Een klein half uur later stonden we weer in de ziekenhuiskamer van Juna. Nu zat haar vader naast haar. “Hé Juna weet je nog wie ik ben?” vroeg ik toen ik binnen liep. Ze knikte. “Eva van de politie toch?” zei ze. Ik knikte naar haar. “En dit is mijn Collega Wolfs. Hij is mijn partner. En onze Belgische Collega Pasmans. Hij heeft een foto voor je mee om te zien of je hem herkent.” zei ik. “Daar is ze nog niet klaar voor.” riep haar vader die op me af liep met gebalde vuisten. “Meneer u heeft een agressieve houding, ik moet u vragen op afstand te blijven.” zei Wolfs die half voor me kwam staan. “Ze is hier nog niet klaar voor.”herhaalde hij. “Nee pap dat ben jij niet.” zei Juna met kracht in haar stem die ik niet had verwacht. “Laat maar zien.” zei ze. Wilfried opende een map en haalde er een foto uit. “Is dit uw belager?”vroeg hij. Ze duwde de hand van Pasmans weg en knikte met haar ogen dicht. “Ja. Dat is hem.” zei ze. “Dank je wel. We gaan hem nu vinden.” zei ik. En we vertrokken weer.

“Dus Engel van Hel. Hij staat ingeschreven als wonend op de Lage Kanaaldijk 129.” zei ik. Wolfs kwam naast me staan om op mijn scherm mee te kunnen kijken. Mijn hart bonsde luid maar ik moest me concentreren op mijn werk. “Dat is wat 4 minuten lopen van het noordelijkste deel van Wallonië.“ zei hij. “Och ja Walen.” flapte Pasmans uit. “Mijn excuus ga voor al verder.” ik glimlachte even. “4 minuten van Wallonië dus. En van onze pd?” vroeg ik. “Dat dal wat 3 minuten verder zijn. En hij moet ze dragen. Omdat er geen sporen van wat dan ook op ze zit.” zei hij. “Ja, maar ook echt niets. Je zou denken huid schilfers haren iets.” zei ik. “Hij wast de folie af voor dat hij ze dumpt?” zei Wolfs als theorie. “Dan zouden we vezels vinden. “Hij spuit ze af?” zei Chris mee sparrend. “Dat kan. Maar daar haal je niet alle vezels van kleding mee weg. Als je dat wilt, heb je een tuinslang of iets dergelijks nodig en een van 3 kilometer heb ik nog nooit gezien.” zei ik.

“Zal Juna het weten?” vroeg Wolfs. “Nee dan had ze dat verteld, ik denk dat hij ze verdoofd en dan in plastic wikkelt.” zei ik. “Hij wikkelt zichzelf ook in plastiek. En draagt ze dan daar de grens?” schoot Pasmans in. “Dat zou nog best eens kunnen. Dat zou niets achterlaten. Dat of zo'n Fo pak. Maar die krijg je niet zomaar.” Wolfs knikte. “Wat weten we van Engel“ vroeg hij. “Geboren in Ghent en woonde in Hoek. Maar woont al 14 jaar in Maastricht. In die tijd altijd daar gewoond.” zei ik door zijn geschiedenis scrollend “geen strafblad. Getrouwd met Rita van hel. Geboren in Waterloo op 12 november 1993. Die is dus 30 nu. “Wat is haar meisjes naam?” vroeg Pasmans. “Dat is het rare dat kan ik niet zien. Waarom?”vroeg ik.

“15 jaar geleden hebben we 1 slachtoffer niet kunnen vinden, we hebben haar opgegeven als ze zal wel te goed verstopt zijn en we vinden haar niet. Maar haar naam was Rita Meas. Geboren 12 november 1993 in Waterloo. Maar ja Walen en Vlamingen werken nou niet bepaald goed samen. “ Ik glimlachte. “Dan houden we rekening met het feit dat ze een slachtoffer kan zijn.” zei ik. “Waarom is ze nooit gevlucht?” vroeg Pasmans hard op “Stockholm syndroom.” zei ik. “Zo lang vast zitten dat je gevoelens krijgt. “ Zei Wolfs. “Ja, dat kan heel goed Eef. Maar waarom nu weer beginnen?” vroeg hij.

Ik dacht even na. “Ja 30 dan word je echt wel ouder. Als hij nou op jong valt. Tot je 30é word je gezien als jeugd. Na je 30 ’e als al wat ouder. En als hij haar echt heeft gestokholmed zal zij hem zijn driften gunnen. Dat zag je bij Britta. En die geert. Zij liet toe dat ze een nieuw ‘zusje’ zou krijgen.” Wolfs knikte. Ik herinnerde me die zaak nog levendig. Geert was een Pedofiel die zijn slacht offertjes ontvoerde en dan wijs maakte dat hun ouder ze had verkocht aan hem. En dat hij dus nu hun ‘Nieuwe” vader was. De slachtoffertjes deze zaak waren 8 of 9 jaar oud en hoe ouder ze werden, hoe minder interesse hij in ze had en dus ook uiteindelijk ombracht en mijn zijn 'nieuwe dochter’ vertrok om ergens anders te gaan wonen. Ik had, geert doodgeschoten omdat hij een geweer wilde pakken. Deze zaak leek er wel een beetje op. Alleen waren het hier meerdere verdwijningen.

Stolen content warning: this content belongs on Royal Road. Report any occurrences.

“Eef ben je er nog?” vroeg Wols mij uit mijn gedachte gang halend. “We moeten ingrijpen en wel nu.” zei hij. “Ik vraag toestemming en een AT.” zei hij en hij liep het kantoor van Mechels in. Na een minuut of 5 kwamen ze samen weer naar buiten. “We hebben dus een heel sterke verdachte die herkent, is door het overlevende slachtoffer. Ik heb de OVJ gebeld, hij is akkoord jullie krijgen een AT mee. Hij stond erop dat we slachtoffer hulp ook ter plaatse hebben. Jullie vertrekken nu, maar grijpen nog niet in tot het AT er is.” zei Mechels. Ze keek daarna mij en Wolfs indringend aan. “Hebben jullie me gehoord jullie wachten op het AT!”

Met zijn 4e reden we naar het huis van de verdachte. “Waarom was uw overste zo stellig tegen jullie?” vroeg Pasmans in de auto. “Omdat die twee zich meer niet dan wel houden aan niet in grijpen.” zei Chris grinnikend. Na aankomst stelde we ons in het bos er om heen op. “Is dat niet een schuurtje zo als Juna beschreef?” Vroeg Chris. Wijzend naar een oud stenen schuurtje. Ik knikte. “We moeten weten of de meisjes daar zitten.” zei ik. “Maar we moesten toch wachten?” zei Pasmans. “Kijken mag wel.” zei ik en ik liep, naar de schuur toe. “Eef pas nou op.” riep Wolfs me achter na. “Begin jij nu ook al?” vroeg ik geërgerd. “Hij kan dat ding ge booby trapped hebben. Of camera's en dan weet hij dat we er zijn.” zei hij “zo slim is hij niet” beet ik hem toe.

Wolfs.

Ze was weer koppig zo als altijd. Ze was dan zo mooi. Maar ze moest ook voorzichtig met zichzelf zijn. “Zo slim is hij niet.” beet ze me toe. Ik knikte naar haar. “Misschien wel, maar wat is het verschil als we voorzichtig zijn?” zei ik haar. Ze zuchtte en liep naar de schuur toe. “Ik wil alleen weten of ze hier binnen zijn.” zei ze. En ze liep weg. Toen ze een halve meter bij de schuur vandaan was verloor ik haar uit mijn zicht. Een paar seconde later hoorde ik een enorme knal. “EVA!” ik rende richting de schuur. Chris greep me beet.”ben jij gek.” riep hij. “Boot je bent een beste vent maar laat me nu los!” riep ik, ik trok me los van hem en rende weer richting de schuur. “Eva!” riep ik weer. Ik zag haar op de grond liggen.

Mijn hart stopte even. “Eef!” ik knielde bij haar neer en draaide haar om. “Eef?” ze had, haar handen op haar ogen. “Verdomme wat doet dat zeer.” Zei ze. Ik kon het niet helpen om even te glimlachen. Ze was in orde. “Klote licht granaat.” zei ze. “Ik had je gewaarschuwd.” ik hielp haar overeind. “Dat zal je leren om alleen op dingen af te gaan.” zei ik haar omhelzend. “Ja of niet, jij bent zo koppig” ze zuchtte. “Ik zie nu niet veel alleen wat ligt vlekken.” ik hielp haar terug te komen bij de andere. “Bent u in orde?”vroeg Pasmans. “Was een flash granaat. Ze ziet nog wel even een paar minuten sterretjes.”zei ik lachend. “Ja zo kan die wel weer. Waar blijft dat AT. Als we nog langer moeten wachten ga ik zelf wel.” ik schudde mijn hoofd. “Is zij altijd zo vurig?” vroeg Pasmans. Ik knikte. “Een van de beste dingen aan haar.

Na 2 minuten kwam het AT eindelijk terplaatsen. “Waar kunnen we ongezien er in komen?” vroeg Michiel. “Langs achter denk ik.” hij knikte kort en deed zijn bivakmuts op, net als alle andere. “Laten we gaan.” in een lijn liepen we naar de achterkant van het huis. Michiel schopte de deur in en de heren van het AT vielen binnen waarna we volgden. Eva keek gelijk achter elke deur. “Wolfs!” hoorde ik haar roepen. Uit instinct rende ik haar kant op. “Trap. Juna vertelde over dat hij van beneden bij hun ruimte kwam.”zei ze en ze liep de trap af. Ik volgde haar gelijk. Na 3 minuten lopen kwamen we bij een trap naar een luik waar een elektronisch slot op zat. Ze pakte haar pistool en richten het op het slot. “Eef we kunnen ook wachten!” zei ik. “Nee.”zei ze en ze schoot op het slot. Wat na haar kogel vonkte en uit ging. We hoorden achter het luik gegil. Eva klom de trap op en duwde het luik omhoog.

Ze verdween al snel de ruimte in. Ik volgde haar een paar seconde later. “Rustig, maar dat is mijn Collega.”zei Eva. Ik werd begroet door 6 paar angstige ogen. “Het is voorbij.”zei ze. Een voor een hielpen we de meisjes de trap af en de gang in. “Hier hebben we FO nodig.” zei Eva, ze liep de gang verder in. Waar er ineens een verborgen deur open ging Engel stapte er uit met een machine geweer in zijn handen wat hij op eva richten. Ik pakte mijn pistool en richten het op Engel. “Laat je wapen vallen.”riep ik “jullie hebben 2 keuzes”zei Engel. “Jullie geven me mijn trofeeën terug en lopen weg. Of ik schiet haar door haar hoofd.” zei Engel.

Ik drukte een paar keer op mijn porto om een code te geven die chris zou snappen. “Rustig blijven Van Hel. Laat dat wapen vallen of ik zweer je ik mol je.” zei ik. Eva keek me met een betekenisvolle blik. Ik wist acuut wat ze van plan was en wat ze van mij verwachte. Ik knikte. Wat er daarna gebeurde, ging razendsnel. Ik schoot in het plafond boven zijn hoofd. Met de souplesse van een kat dook eva in de verwarring naar beneden en schopte Engel onderuit. Greep haar eigen geweer en richten het op zijn hoofd. “Nooit een meisje onderschatten van Hel.” zei ik dichter bij stappend.

“Engel van Hel u bent aangehouden op verdenking van ontvoering. Verkrachting, bedreiging en moord.” zei Eva triomfantelijk. “Heb jij hem?” vroeg ze. Ik knikte. Eva borg haar geweer op knielde naast hem neer. “Ik ga je boeien.” zei ze en ze boeide Engel. “Waar is Je vrouw?” vroeg ze. Hij hield zijn mond dicht. “Ik vind het prima hoor, we vinden haar wel.” zei ik. Het At snelde de kleine gang binnen, nam Engel van eva over en liepen met hem naar buiten. Eva Chris Pasmans en ik liepen de kamers door. Maar vonden Rita niet. “Ik kan het niet hebben.”zei ze.”ik kende haar. Ze wilde per se Rita en die baby vinden.

Ze liep terug de gang in op zoek naar die verborgen deur waar Engel doorheen was gekomen. Toen ze hem opendeed, klonk er een schot. “EEF!” ik rende naar haar toe. “ben oké niet door mijn vest.” zei ze. Ik hielp haar omhoog en pakte snel mijn pistool. En richten die de kamer binnen. Daar zat een jonge vrouw op een stoel naast een wiegje. “Rita?” vroeg ik nog steeds mijn wapen getrokken omdat zij de haren ook nog getrokken had. “We zijn van de politie.” eva kwam naast me staan met haar eigen pistool in haar hand. “Laat je wapen vallen, anders moeten we je voor de ogen van de baby wat aan doen.” zei ze.

“Jullie willen haar afpakken hè.” zei ze haar pistool weer richtend. “Het is mijn dochter. Hij had het beloofd.” riep ze. “Rustig jij bent Rita Meas toch?” vroeg ik mijn geweer opbergend. “Hij beloofde het.” zei ze weer “dan heeft hij gelogen net als hij al 15 jaar doet. Leg je wapen neer.” zei ik weer. En ik stapte rustig op haar af. “Jullie nemen haar af!” ik greep de loop van haar pistool en trok hem uit haar handen. “Rustig maar.” zei ik en ik boeide haar voor de zekerheid. “Eef jij pakt de baby, ik breng Rita naar buiten, zij heeft hulp nodig, geen gevangenis.” ik begeleide Rita naar buiten. En werd al snel gevolgd door Eva die voorzichtig de baby overgaf aan Slachtoffer hulp. “Ze is van mij!” riep Rita. “Rustig, maar we gaan je helpen.” zei ik weer. Ik maakte haar boeien los en begeleide haar naar een aangesnelde ambulance. “Breng haar maar naar een psychiatrische afdeling. Zij moet heel veel meegemaakt hebben. Zei ik de medewerkers.

“Knap werk allemaal. Mijn god, wat was dit een moeilijke zaak. Maar dankzij al jullie inzet is deze tot een goed einde gekomen.” zei Mechels op het bureau. Diezelfde avond. “Wolfs van dongen, ik ben blij om jullie weer als een team te rekenen. Ik denk niet dat het was opgelost zonder mijn koningskoppel.” zei ze trots klinkend. Ik sloeg mijn arm om Eva heen. Ik kon mezelf nog steeds voor mijn opslaan dat ik ooit vertrokken ben uit Maastricht. Er was niemand op de wereld waar ik liever mee werkte als met mijn geliefde Eva.

Een uur later. Zaten we voor de laatste keer met zijn 3e in de Ponti. “Kom je echt niet mee terug naar Sittard?” vroeg Chris. Ik lachte even. “100% zeker. Ik blijf hier. “ Zei ik. En ik nam een slok uit mijn glas whiskey. “Jammer hoor. Ik vond het werken met jou wel fijn. “ Zei hij. “Ik het werk met jou ook wel, maar als ik met de beste van Limburg mag werken dan grijp ik die kans met beide handen aan.” zei ik. “Ja alleen daarom.” zei Chris zijn wenkbrauwen optrekkend. “jij had het over werk Chris.” zei ik plagend. “Ik laat haar niet meer in de steek, Chris die fout maak ik maar 1 keer in mijn leven.” zei ik haar op haar slaap kussend. Ik had haar eindelijk terug in mijn leven. Ik kon haar niet weer verliezen. Dan zou ik nog beter dood zijn.