Eva en Juna hadden zich na aandringen van Wolfs verschanst in het hutje. "Moeten we daar binnen ook nog kijken Karl?" Hoorde ze iemand zeggen. Eva bond de draagdoek van Sharon om bij Juna. "Neem haar mee en ga de jungle in." Zei ze. "Klim het raam uit." Eva trok een raam zachtjes open. Ze hielp Juna eruit te klimmen en gaf haar de baby. "Ga." Riep ze. "En jij dan?" Zei ze. "Ik kan Wolfs niet achterlaten." "Ga." Zei ze nog een keer. "Waar kan ik jullie vinden?" Vroeg Juna. "Ik laat hier wel een briefje achter." Juna knikte en verdween snel de jungle in.

Vlak nadat Juna verdween ging de deur open. 2 volgelingen liepen binnen. "Kijk nou. De koningin. We hebben orders om u terug te brengen. De heer der verlossing was erg bezorgd over u. "Raak me niet aan." Riep ze. Ze pakte een van de stukken hout uit de open haard als wapen. Een van de mannen die ze herkende als Jesse, de rechterhand van Bols, pakte haar beet. Ze sloeg met haar wapen, maar trof geen doel.

Karl, de andere man, pakte haar ook Beet en samen sleurden ze haar de hut uit. "Laat haar los." Hoorde ze Wolfs zeggen die voor ze stond met een getrokken wapen. " Laat ons erdoor. Wij moeten haar terugbrengen." Zei Karl. "En ik moet haar beschermen. "Zei hij." "Laatste waarschuwing. Laat haar los of ik schiet." Zei hij weer. "Ik ook", kwam er van de andere kant. Eva keek om en zag Romeo met getrokken wapen. "Laat haar gaan." Riep Wolfs weer. "Wij missen niet van deze afstand." Riep Romeo, laat haar los." Karl liet Eva los. Jesse greep haar nog steviger vast. "Loslaten nu." Riep Romeo weer. "Ik heb mijn orders." Riep hij. "Bereid om te sterven?" Vroeg Wolfs. "Ik wil niet doden, maar als jij nog 1 stap met haar verzet schiet ik je neer." Riep Wolfs.

Jesse bleef staan. "Laat haar los." Zei hij. Hij greep eva bij beide armen. Dit gaf haar de mogelijkheid om op naar achteren te schoppen. Ze trof nu wel doel. Ze wist niet wat ze raakten, maar hij liet haar los. Wolfs greep haar hand en met zijn drieën rende ze de jungle in. Daar werden ze opgewacht, Donald en tot Eva's verbazing Juna. "Het is eigenlijk te vroeg, maar we moeten hier weg." Riep Wolfs. "Halve wegen verborgen door een waterval staat een oud huis." Zei Donald, "maar dat pad is gevaarlijk." Zei hij. "Wat is gevaarlijker daar heen of rechtstreeks naar beneden?" Vroeg Eva. "Rechtstreeks naar beneden is geen optie. Dan is het donker. Door de jungle in het donker word je dood. Als we nu gaan redden we dat huis net." Zei hij. "leid ons de weg." Zei Wolfs.

Het was een gevaarlijk pad. Waar ze over gevallen bomen moesten klimmen en langs dunne randen moesten schuiven. Op een punt moesten ze zelfs over een gevallen boomstam lopen die vervaarlijk kraakte bij het oversteken. Maar na een uur of 3 lopen kwamen ze bij een prachtige open plek uit. Waar een waterval uitmonden in een beekje. Het kraakheldere water glinsterde in het late zonlicht. Donald leidde ze naar een piepkleine opening achter de waterval. Daar kwamen ze in een half door schaduw verscholen grot. Waar een huisje ineens opdoemde in een verlaten soort valleitje.

"We zijn er. Ik zal voedsel halen voor ons allemaal. We kunnen hier wel even blijven. Ik denk zelfs dat sinds mijn ouders overleden zijn niemand meer weet van deze plek." Zei Donald. "Dit is het oude vakantieverblijf van mijn ouders." Verklaarde hij. "Ze hielden van klimmen en hier kun je wel goed klimmen. En om hier van beneden te komen is makkelijker dan van boven. Mijn ouders kwamen hier al 10 jaar voor, ze stierven niet meer. Ik heb het bijgehouden tot ik bij de genezers van het bestaan kwam. Dus het is nog in goede conditie. "Zei Donald, en hij toverde een ouderwetse sleutel tevoorschijn.

Hij opende de deur. Het huis rook licht muf. Door de stoflakens over de meubels leek het zelfs spookachtig. De schilderijen aan de muur leken statig. Donalds ouders waren vast vermogend. Hij pakte zijn telefoon, na een paar seconden liep hij wild pratend weg.

You could be reading stolen content. Head to Royal Road for the genuine story.

"Dan gaan wij het hier leefbaar maken." Zei Romeo,"Wolfs jij de slaapkamers?"" Ik de benedenverdieping. Eva, jij ontfermt je over je kind en Juna. "Ik kan ook helpen!" Riep Eva. "Ik maak wel een vuur in de haard." Beet ze. Wolfs draaide met zijn ogen. In de open haard ging een ouderwetse rager heen en weer. Dit was een soort slinger die de schoorsteen openhield. Eva zette het ding vast aan een haak die ervoor gemaakt was. En begon een vuur in het rooster. Binnen een paar minuten was het behaaglijk warm in de huiskamer. Juna had de stoflakens van de banken gehaald en wiegde Sharon heen en weer in haar armen.

Eva nam haar van Juna over. "Wist je gelijk dat je haar wilde houden?" Vroeg Juna. "Niet gelijk. Maar toen ik aan het idee gewend was, wel. Ik wist dat ze van Hem was. En ik was bang dat zij het enige was wat ik bij me kon houden." Zei Eva. Na een uurtje kwamen Romeo en Wolfs bij ze zitten. "Lekker warm hoor." Zei Romeo. "We moeten een plan hebben." Zei Eva. "Niemand kent deze plek. Laten we hier een paar dagen, misschien zelfs wat weken ons gedeisd houden. "We kunnen hier rustig onze weg naar huis plannen. Er is hier stroom. We kunnen tv kijken. Schoon water uit de beek buiten. Donald haalt wat we nodig hebben." Eva zuchtte, ze had niet heel veel zin om hier lang te blijven. Maar veel keus had ze ook niet. De abrupte vlucht naar deze plek had haar uitgeput. En Juna had ook haar rust nodig. Voor haar baby.

"Oké, maar hoelang blijven we dan?" Vroeg ze. "Eerst een week, daarna zien we verder. "Afgesproken?" Eva en Juna knikte. Dit was veel beter dan dat hutje. Het huis had 3 slaapkamers. Een mooie grote keuken. Een ruime huiskamer. Een eetkamer met een enorme tafel. Een studeer kamer die vol stond met boeken. Er stond zelfs een oude computer. In de bijkeuken stond een wasmachine en wasdroger. En in de kledingkast was nog kleding te vinden. Het enige nadeel. Er was geen plek om Sharon neer te leggen. De ouders van Donald hadden geen wiegje.

Na 2 uur kwam Donald terug. Hoe hij het voor elkaar kreeg was een raadsel, maar hij had proviand voor een week gehaald. Nu er een koelkast tot hun beschikking was, kon dat wel. Maar ook had hij een campingwiegje, flesvoeding, flessen, luiers en babykleding meegenomen. Hij moest er wel drie keer voor heen en weer. Maar hij had werkelijk aan alles gedacht. "Hoe gaan we de kamers verdelen?" Vroeg Romeo. "Juna, slaapt in de middelste jij en Donald in die links, Eva en Sharon in de grote ik hier op de bank?" Stelde Wolfs voor. "Ben jij gek, bed is groot genoeg hoor, je kan wel bij mij." Zei Eva.

Die avond kookte Wolfs een simpele pasta. Eva had zijn kookkunsten echt gemist. Ze keken samen wat tv. Romeo vond een oud computerspel waar hij de hele avond mee zoet was. Het was enorm gezellig. Rond tien uur voelde Eva haar ogen dichtzakken. "Ik denk dat we allemaal eens ons bed op moeten opzoeken." "Zei Romeo, intense dag." Beaamde Wolfs. Iedereen wenste elkaar een goede nacht en vertrok toen naar hun slaapkamer. "Eef, weet je zeker dat je mij erbij wilt, ik kan op de bank. Zei hij. "Dat weet ik zeker." Zei Eva die hem kuste. "We zijn nu toch al veel meer dan vrienden." Zei ze. "Wat zijn we dan?" Vroeg hij. Hij voelde dat zijn hart wild tekeergaan.

"Als jij dat ook wilt. Zou ik wel willen proberen jouw vriendin te zijn." Hij glimlachte naar haar voordat hij haar in zijn armen nam. "Natuurlijk wil ik dat ook Eef. Ik houd van je, dat weet je toch." Zei hij. Eva knikte en kuste hem. "Ik ook van jou." Antwoordde ze.

Voor het eerst in misschien wel jaren sliep Wolfs tevreden. Zijn prachtige lieve Eva in zijn armen. Die hij nu zijn vriendin mocht noemen. Zijn tweede dochter in een wiegje op de hoek van de kamer. Een kind dat hem geschonken was door zijn grote liefde. Voor het eerst sinds Johns dood was hij gelukkig. Hij streelde Eva over haar haren. Ze lag in een diepe slaap. Het enige wat hem zorgen baarde was dat Bols net zo verliefd op zijn Eva was als hij. En waar hij zich liet stoppen door fatsoen en gezond verstand. Was Bols in staat om alles tot het angstaanjagende af te doen om haar maar de zijnde te kunnen noemen. Ongeacht of zij ook van hem hield of niet. Hij was bang dat Bols haar niet zou opgeven. In ieder geval niet zonder gevecht.