Hand in hand liep ze door de straten van Warschau. Voor de buitenwereld leken ze perfect. De mild aantrekkelijke Tobias. En de mooie Izolda. Tobias adoreerde zijn vriendin. Voor hem was er niemand mooier dan zij. Hij Overlade haar dan ook met cadeaus, van dure sieraden en dure kleding, eigenlijk alles. Ja, Izolda leek alles te hebben wat haar hart haar begeerde. 

Tobias zette haar af bij haar zaak, ze was Privédetective. Hij kuste haar. "Ik haal je vanmiddag weer op Liefste."zei hij. En hij vertrok. Zoals altijd als hij uit het zicht was liep Izolda naar de badkamer van haar kantoortje waar ze een fles mondwater had staan. Ze spoelde snel haar mond. Ze wilde hem uit haar mond spoelen. 

Daarna ging ze achter haar computer zitten. Ze bekeek haar e-mails. Weer niet een van hem. Ze zuchtte, het was nu een jaar geleden dat ze uit haar thuisland was vertrokken. Wel vrijwillig maar niet helemaal uit vrije wil. Tobias had haar gedwongen te vertrekken, en ze na wat omzwervingen en naamsveranderingen hadden ze zich hier gevestigd in Warschau. Ze was de meeste namen al vergeten. In Brazilië waar ze de eerste 2 maanden woonde was ze Ada. In Venezuela was ze Consuela. In Rusland Elena. Ze had er nog een gehad in Duitsland maar die was ze echt vergeten. Nu was ze alweer een half jaar hier in Warschau. En was ze dus al een half jaar Izolda. 

Ze had al die tijd e-mails gestuurd om een spoor te creëren. E-mails naar hem. Ze had hem zelf weg gestuurd. Op die vreselijke dag in dat pakhuis. Hij had zich vrij weten te vechten. Hij wilde haar ook losmaken. Maar ze had hem gezegd te gaan. Om haar achter te laten. Het een derde keer gezegd te hebben vertrok hij ook. 

The story has been stolen; if detected on Amazon, report the violation.

Een half uur later hoorde ze iemand naar haar toe komen en ze hoopte dat hij het weer was met versterking. Maar het was Tobias geweest, ook hij had veel namen gehad. Marcus. Mathias. Marco. De meeste met een M, maar om zich te vestigen in Polen had hij Tobias aangenomen. En hij had ze in geschreven als echtpaar. Iets wat Izolda vreselijk vond. 

Ze wilde terug naar huis. Naar hem. Ze had de keuze gekregen om met Tobias mee te gaan of om hem te zien sterven. De man waar ze eigenlijk van hield. Om hem te beschermen had ze besloten mee te gaan. Ze had in haar korte afscheid hem verteld dat ze haar mannetje wel zou staan en dat als ze ooit kon, terug zou komen. 

Dat was nu een jaar geleden. Eerst had Tobias haar niet vertrouwd en moest ze binnen blijven. nu had ze gelukkig al een maandje dit kleine detective bureautje. Ze had nog geen zaken. Ze hoopte dat die snel zouden komen. Ze keek weer naar haar mails. Niets. Ze zuchtte een laatste poging dan maar. 

Hey, ik ben het weer. Je weet wel wie. Hoe is het met je? Ik sla me er wel door heen hoor. Ik had gehoopt iets van je te horen. Ik kan je niet vertellen waar ik ben, dan ben je in gevaar dat snap je hopelijk zelf wel. Hoop snel iets van je te horen. Al is het maar dat ik weet dat je nog leeft. Mam nadzieję, że do zobaczenia wkrótce (dat is hopelijk tot snel in mijn nieuwe 'thuis' land.) X... E.