Een jonge vrouw kwam haar kantoor binnenlopen. "Hallo", snikte ze. "Kan ik je helpen?" voegt ze. "Is dit E.V.A. privédetective?" vroeg ze. Izolda had nog geen tijd gehad haar bedrijfsnaam op de deur te zetten; ze was alleen nog maar vindbaar online en in een ouderwets telefoonboek. "Ja, dat klopt", zei ze. Snikkend ging de vrouw zitten. "Ik denk dat mijn man vreemd gaat", zei ze. Izolda gaf haar een doos tissues. "Vertel is meer", vroeg ze. "Nou, toen ik laatst onverwacht thuiskwam, stonden er allemaal kaarsen in huis en overal bloemen." Hij was nooit zo romantisch. "En laatst vond ik blonde haren op zijn kleding", zei de vrouw overstuur.

"Ik zal kijken of ik je kan helpen, maar dan heb ik wat gegevens nodig," zei Izolda. De rest van de ochtend spendeerde ze met het ondervragen van de vrouw. Het voelde bijna weer als het thuis deed. Maar ze miste wat. Haar partner en beste vriend. Ze besloot de zaak maar aan te nemen. Ze zat hier anders toch alleen maar te wachten.

Reading on this site? This novel is published elsewhere. Support the author by seeking out the original.

Ze besloot eerst wat informatie in te winnen over Olaf Kaminski. De echtgenoot van de vrouw. Door wat slimme trucjes wist ze het bevolkingsregister in te komen. Hij was een werkeloze man, geboren in 1985 en was getrouwd met Ewa. Dat was de vrouw met wie ze had gesproken. Ze glimlachte even. Ze vond het heerlijk om weer bezig te zijn. Ook al miste er een groot deel van dat plezier. Omdat hij niet bij haar was.

Ze wist dat ze dit wilden doen. Maar overspel zaken waren saai, meestal was het posten en foto's maken. Ze was ten minste weg bij Tobias. Ze maakte een plan van aanpak. Ze zou de eerste dagen posten om zijn gewoontes te leren. Zijn ritme. Daarna zou ze kijken met wie hij omging. Misschien zelfs wel met hem wat drinken. Kijken of ze hem uit de tent kon lokken. Hier kon ze haar echte naam als dekmantel gebruiken. Dat vond ze een fijne gedachte. Weer even Eva kunnen zijn.