Ze kende veilig op Rotterdam Airport. "Wat nu?" Vroeg Eva. "Ik ga. Naar Maastricht. " Zei Romeo. Eva gaf hem een klopje op de schouder. "Wij komen snel." Zei ze, "ik heb zitten denken. Wolfs misschien moet jij ook een paar dagen mee." Zei hij. " Ben jij gek geworden? Nee, Romeo, ik laat mijn vriendin niet achter." zei Wolfs. "Valt dat niet op? Ik bedoel als Bols hier heen komt om te zoeken?" Zei Romeo. " Dan zoekt hij eerst in Limburg Daarom deze oplossing. " Zei Wolfs. "Ik meen het Romeo, ik laat Eva niet alleen." Voegde hij toe. "Succes dan." Zei Romeo huurde een auto en vertrok.

"Ik denk dat we het beste de trein nemen." Hij pakte Eva's hand. "Hoe minder we namen achter laten hoe beter." Eva knikte. Ze had in het vliegtuig niet geslapen. Ze was constant bang dat Bols in het vliegtuig zat. Dit maarte Wolfs bezorgd. Eva was nooit een bang vogeltje gewest. Maar nu. Ze was zichzelf niet. Hij hoopte dat hij in het bos van de heuvelrug haar weer zichzelf kon laten worden.

"Ze konden al snel een trein in. Die ze via Utrecht naar het kleine station Driebergen Zeist bracht. "En nu?" Vroeg Juna. " Ik heb een beschrijving." Zei Wolfs. Ze liepen van af het station. Met Utrecht in de rug rechts het bos in. Na 2 minuten lopen stond rechts op een heuvel van hen een koepeltje waar op dat moment een groepje mensen zat die kaarsen aan het branden waren. Ze liepen het linker pad af. Zoals op de kaart stond aangegeven. Aan het einde van dat pad kwamen ze bij een spoor overgang met een oud wachthuis. "Vroeger hè, dan woonde hier de spoorwachter. Die dan met de hand de slagbomen open en dicht deed. Dat was toen er 1 keer per uur een trein ging." Zei Wolfs hopend de meisjes te kalmeren. " Dan hier het spoor over en recht door."

Ze liepen een minuut of 5 langs een rij duur uitziende huizen. Aan hun rechterhand links een groot hek en een deel van een het bos. Volgens een meisje waar Eva de weg aan vroeg was dat niet het bos war ze naar zochten. Dat was een geplant bos, ze moesten Bornia hebben. Het natuurlijke bos dat om het hele dorp liep en zo'n beetje 4 dorpen de beide kanten op uit strekten. Ze liep een stuk met ze mee. Naast een bord met 'Bossenbroek bv. Stopte ze. "Zie je die stroom kast daar? Daarnaast zit een licht verborgen ingang naar het bos. Het kleine heuveltje over de steilere kant af dan het pad volgen tot het gelegde schelpen pad. Recht door tot tegenwoordig een van de tunnels. Ik raad de eerste tunnel aan, dat is de kleine tunnel. Dan naar links en je kunt het theehuisje niet missen." Zei ze. Het meisje kwam hier duidelijk vandaan.

Voor ze haar bedankte vroeg Wolfs niemand te zeggen dat ze hen geleid had en waar ze waren. Het meisje glimlachte knikte "pas wel op hoor, blijf in de cirkel als je wilt wandelen en mocht je in het theehuis slapen. Neem dan hetzelfde pad als ik je gezegd heb voor boodschappen als je hier verdwaald kun je goed verdwalen." Zei het meisje en vertrok. Ze volgde de aanwijzingen en kwamen al snel bij een prachtig stuk bos. Het pad zelf was al mooi en de tunneltjes waar er 3 van bleken te zijn waren indruk wekkend. Maar niets was zo mooi als wat er achter de tunnels bevond. Ze werden begroet door een kraakhelder meertje. Midden in het meertje een mini-eilandje. Het meertje liep in een cirkel, Eva vermoede dat het meisje dat bedoelde met, blijf op de cirkel. Aan hun linkerhand zat een hek gemaakt van oude dunne takken en ijzerdraad. Wat Eva zonde vond je kon nu niet helemaal rondlopen. Ze liepen rechts om wat stalen trappen op en kwamen bij een ronde picknick tafel. Vanuit daar was het uitzicht nog mooier. Eva voelde zich op de een of andere manier kalmeren. Ze volgden links het pad over de heuvel. En kwamen al gouw bij een schattig klein huisje uit. De bovenkant was van hout met rond om grote ramen, aan de achterkant een balkon wat over het meer keek.

De onderkant was van steen. Waarvan een deel binnen het hek op onder het heuveltje uitkwam het liep naar een stenen rand wat vroeger misschien een stijger was geweest. Ze werden er opgewacht door een man. "Meneer de vries?" Vroeg hij. Het leek Wolfs verstandig om onder een schuilnaam te boeken. Hij knikte.

"Dan heb ik hier uw sleutels. Onbepaalde tijd zie ik?" Zei de man. "Ja minstens een maand om even tot rust te komen." Zei Wolfs. "Dan bent u hier uitstekend. Ik moet u waarschuwen niet te ver te wandelen, u kunt hier flink verdwalen." Zei de man. "Ja, dat was ons al verteld." Zei Wolfs. "In dat houten schuurtje aan de andere kant van de heuvel staan 4 fietsen heeft u ook de sleutels van. Fijn verblijf." Zei de man. Eva bedankte hem en vroeg ook als er om hen. Werd gevraagd niets te zeggen. Hij knikte en vertrok.

Het was er prachtig. Ze liepen naast het huis een trap op naar de ingang. Binnen lag een boekje klaar met regels. Een omschrijving, geschiedenis van het huis. Een kaart van het dorp en een legende. "Zullen we die vanavond eens door nemen?" Vroeg Wolfs. Het houten gedeelte van het huis bleek de woonkamer en keuken. Het was niet heel groot maar groot genoeg. Een 3 Zits bank en 2 stoelen. Een eettafel met 4 stoelen. Een kleine keuken. Naast de keuken een deur naar het balkon. Naast de deur waar ze binnen kwamen een stenen trap de oude ijskelder in wat was op gedeeld in 3 kamertjes. De badkamer waar ook de was, machine en droger stonden. 2 slaap kamers. En een klein leeg kamertje voor eigen invulling. Ze besloten Sharon haar camping bedje hier neer te zetten. In een van de slaapkamers stonden 2 1-persoons bedden. De iets grotere kamer onder aan een klein stenen trapje had een 2-persoons bed. In die kamer zat ook de deur naar buiten. Het was bijzonder koel in de slaapkamers. Het was nu hoog zomer en buiten was het 30 graden.

Support creative writers by reading their stories on Royal Road, not stolen versions.

"Ik ga dit dorpje is in Eef." Zei hij. " Kleding halen wat spullen voor Sharon. Eten drinken, andere benodigd heden. Ik ben zo snel mogelijk terug." Hij kuste haar. Hij wilde haar eigenlijk niet alleen laten. Hij was bang dat als hij haar alleen liet ze weer weg zou zijn als hij terugkwam. Maar er moesten boodschappen gehaald worden. Hij pakte een van de fietsen en vertrok. Eva en Juna hielden zich bezig met de bedden opmaken. Spelen met de baby. En genieten van het uitzicht. Na 3 uur werd Eva bezorgd. Hoelang kon boodschappen doen duren?

Een half uur later kwam hij gelukkig weer binnen lopen. "Sorry duurde iets langer, ik moest na de boodschappen en kleding naar Zeist. Voor de laatste spullen. Hij lade veel tassen uit. Meeste waren boodschappen voor wat leek een hele week. Een tweede en derde tas was kleding. Voor Eva had hij wat zwarte en grijze shirts mee genomen, wat spijkerbroeken en een 2 paar laarzen. "Je schijnt me te kennen." Zei ze grinnikend. Hij had voor haar ook een wat uitdagend negligeetje mee genomen. Ze Glimlachte. "Jij dacht Eva is mijn vriendin dus mag ik haar zo kleden?" Hij bloosde. "Vond hem wel mooi." Ze kuste hem. "Stapel gek jij." Zei ze. Voor Juna had hij van alles me genomen. Hij kende haar niet, dus kocht hij maar wat. Hij was blijkbaar ook in een elektronica zaak geweest. Hij had een babyfoon gekocht. 3 iPhones, 3 iPads en 3 laptops. Gekocht. De laatste tas was kleding voor zichzelf en een hele hoop baby kleren voor Sharon. Maar ook een speelkleed. Flesjes speentjes. En een wipstoeltje. "Hoe in Gods naam heb je dit betaald dit kost fortuinen." Vroeg Eva. "Hoef jij je niet druk om te maken. In die telefoons zit een gedeeld abonnement." Zei hij.

Die avond zaten ze met zijn 3e op het balkonnetje. Het was nog een graad of 25 en nog licht buiten. "Wat is het hier mooi en rustig zeg." Zei Juna. "Ja even tot rust komen na die hele vlucht van uit Ghana. Dat was gekkenhuis." Zei Wolfs. Eva zat tegen hem aan. "Ik voel me nog niet helemaal veilig." Zei ze. "Dat snap ik wel." Hij kuste haar in haar haren. "Je weet waar die gek toe in staat is." zei hij. "Maar hij komt met geen vinger meer aan jou als ik het kan helpen Eef." zei hij haar haren strelend.

"Ik heb nooit gevraagd, maar hoe hebben jullie elkaar ontmoet?" vroeg Juna. "Dat is lang geleden." zei hij. "Ik kwam uit Amsterdam en was overgeplaatst naar Maastricht waar een of andere briljante geest haar en mij samen zetten als partners." vertelde hij en kuste Eva. Juna glimlachte. "Was het liefde op het eerste gezicht" vroeg ze. "Voor mij wel. Hij keek naar Eva. Voor haar niet. Ze had al een vriend. Is zelfs met hem getrouwd." zei hij. Hij wilde verder niets vertellen als dat niet hoefden. "Dat is wel kort door de bocht hoor Floris." Zei Eva

"ik had het vervelende dat ik verliefd was op 2 mannen. Mijn man en hem" vertelde eva, "was dat niet moeilijk dan?" vroeg Juna. "Heel moeilijk. Maar mijn man verliezen was moeilijker." zei Eva. "Hij is overleden?" vroeg ze. Eva knikte. "Ja, Doodgeschoten op onze bruiloft." vertelde ze Juna. "Wow. Door de heer?" vroeg ze. "Nee, die kwam pas veel later op ons pad." zei Eva. "Het doet er niet meer toe, het is lang geleden." zei ze.

De zon ging onder, het gaf het meertje iets bijzonders, het leek even in de brand te staan door de kleur van de zon. "Goed dan is het nu tijd voor de legende van dit huis." zei Wolfs om de sfeer luchtiger te krijgen. Hij voelde wel aan eva dat ze wat emotioneel was. Hij liep even naar binnen en pakte het boekje. Daarna ging hij weer naast eva zitten en sloeg het open. "Ik heb hem." hij schraapte zijn keel.

"Lang geleden niemand weet hoe lang. Monde dit dorpje uit in de zee. Een schipper en zijn vrouw vonden dit dorp zo mooi dat hij voor haar dit huis liet bouwen. Hij wilde met pensioen. En een paar jaar waren ze hier gelukkig. Maar hij werd opgeroepen voor de koopvaardij. En vertrok weer naar zee. Om nooit meer terug te keren. Nooit levend althans. Na de dood van zijn vrouw maar een half jaar later. Leek het of het huis nog steeds werd gebruikt, er waren stemmen te horen, schaduwen te zien en soms s 'avonds zelfs licht. De mensen zeggen dat het de schipper en zijn vrouw zijn die na hun dood zijn herenigd." las Wolfs voor.

"Niet slecht voor zo'n klein dorpje een eigen Legende. Zei hij glimlachend. "Ik vind het wel romantisch." zei Eva. "Niet dat ik in spoken geloof maar het idee is wel lief. Zo van elkaar houden dat je na je dood dat ook nog doet." Zei ze. "Er schuilt wel een romanticus in jou." zei Wolfs plagend. Ze zaten nog een paar uur buiten. "ik denk dat het tijd is om te gaan slapen." zei Eva en stond op. "Kom je mee?" zei ze Wolfs zijn hand pakkend en hem met zachte dwang mee trekken.