Weken verstreken Abel werd al snel een vriend. Hij en Romeo probeerde zijn gedachte van Eva te krijgen die hij nog steeds krampachtig zocht. Na een maand sloeg Romeo een arm om hem heen. "Ik weet dat jij van voetballen houd." zei hij. "Nu even niet Romeo. Ik ben denk ik wat op het spoor. Bols zijn pin pas is het laatst gebruikt op schiphol om een vliegtuig te Boeken naar Brazilië. "Laat het even los Wolfs. Luister Abel en ik hebben 3 weken vakantie. We gaan naar de halve Finale, Polen Nederland in Warschau en we hebben voor jou ook een kaart gekocht dus ga je mee." Zei Romeo.

"Ik moet Eva vinden. Romeo dat snap je toch wel?" zei hij. "Alles wat je nodig hebt, is je politiecomputer toch? als je Mechels verteld dat je met ons mee gaat en je laptop ook. kun je daar zoeken. Kom op man iets leuks doen zal je goed doen. Kun je daarna met nieuwe energie verder gaan zoeken. Dan komen Abel en ik je zelfs helpen. Hij zuchtte hij wilde niet mee. Hij moest er achter komen waar Bols Eva naartoe had gebracht. Abel en Romeo probeerde het nog een paar uur. Een half uur voor zijn dienst erop zat zei hij maar dat hij mee ging zo dat ze zouden stoppen met zeuren.

Hij had zich laten overhalen door Romeo en Abel om met ze mee te gaan voor 3 weken naar het EK in Polen. Hij had er geen zin in. Hij wilde verder zoeken naar Eva, maar volgens Abel deed hij dat toch te koortsachtig. "Laat het nou wat los man. Wet van Murphy. Als je er niet naar zoekt, vind je het. Of in dit geval haar." had Abel hem gezegd. Maar hij kon makkelijk praten. Hij had Eva nooit ontmoet.

Ze reden eindelijk Warschau in. Hier zou de wedstrijd Nederland Polen plaats vinden, het was een halve finale. Dus de 3 mannen waren wild aan het speculeren wie er opgesteld zou worden. En ook wild aan het discussiëren wie er zou winnen en met welke stand.

Wolfs moest toegeven dat hij het naar zijn zin had met zijn 2 collega's en heel even niet aan Eva dacht. Of aan, jens Bols. Ze reden de parkeergarage van hun hotel in wat tegen over het stadion was. Romeo had dit duidelijk al even geplant. Ze kregen de sleutels van hun kamers. Wolfs had uitzicht op het bos. Nu hij alleen was kwam Eva alweer snel in zijn hoofd. Waar was ze? Was ze veilig. Miste ze hem net zo veel als dat hij haar miste? of had ze Vreden met haar nieuwe leven en was ze hem vergeten. Zij was onvergetelijk maar hij zeker niet.

De volgende ochtend werd hij vrolijk wakker gemaakt door Abel en Romeo. Ze hadden van die vreselijke oranje kleding en hoeden meegenomen. "Kom op dat is leuk." riep Abel. "kom op kleed je aan."

Een uur later stonden ze met zijn 3e volledig oranje uitgedost in het publiek. Abel zong vrolijk mee met de liedjes. Romeo probeerde de zoveelste wave teweeg te brengen. Wolfs moest toe geven dat hij het met zijn 2 collega's best naar zijn zin had. Eva was nog wel in zijn gedachte en vooral zijn hart, maar hij kon nu eindelijk ook weer wat plezier hebben en even niet naar haar zoeken.

Hier deden ze blijkbaar aan de Amerikaanse aanpak. Tijdens de wacht tijden ging er een Camera door het publiek en op grote schermen zag je de mensen voorbij komen. Blijkbaar was de camera bediende iemand die wel van het vrouwelijke schoon hield. Regelmatig hield de camera stil bij mooie wulpse dames. Een groep je van 10 meisjes waar de camera op stil viel tilde zelfs hun shirts op waarna het hele mannelijke publiek uit zijn dak ging.

Ze hadden nog een minuut of 20 te gaan. Wolfs lette niet eens meer op de schermen. "Zo, die is knap." Zei Abel. "Ja, dat zal best." Zei Wolfs die met Romeo in gesprek was. "Kijk dan man." Zei Abel. Wolfs zuchtte. Al die dames waren knap Abel." Zei Wolfs. Hij had geen zin meer om te kijken. "Romeo kijk jij dan." Zei hij. Romeo keek even op om Abel een plezier te doen. Zijn mond viel open. "Romeo wat is er?"hij wees naar het scherm waar de camera blijkbaar nog steeds op dezelfde groep dames hing. "Dit wil jij zien Wolfs snel." riep Romeo. Geërgerd keek hij op. Zijn hart vertraagde en versnelde tegelijkertijd. Op het scherm stond Eva!

Wolfs twijfelde geen minuut en klom de trappen op die naast zijn stoel lagen. Hij liep zo snel, hij kon naar de controlekamer van de Camera's een man zei iets in het pools. Hij verstond het niet. De pool leek dat te snappen. "What you doing here sir?" zei de man in een dik accent. Wolfs pakte zijn pasje. "You not have authority here." zei de pool, hij probeerde zo calm mogelijk uit te leggen dat hij om een gunst wilde vragen.

De medewerkers wilde echter geen gehoor hieraan geven, gefrustreerd liep hij weg. Hij moest haar vinden. Ze was zo dicht bij nu. De wedstrijd begon. Het had geen zin om nu naar haar te zoeken

Unauthorized reproduction: this story has been taken without approval. Report sightings.

De volgende ochtend ging hij op pad. Met zijn telefoon als wapen ondervroeg hij de meeste mensen op straat. Na uren gevraagd te hebben of ze Eva hadden gezien wilde hij bijna op geven. Hij sprak een man aan van ongeveer 30 jaar oud. Donker haar donkere ogen. "Sorry? Maar heb jij haar gezien?" vroeg hij in het Engels aan de man en liet een foto zien. "Ja!" riep de man bijna boos. "Heeft ze jouw huwelijk ook verpest. Dat irritante detectiveje. Ze heet Izolda of zo." hij vertelde in het Engels een heel verhaal over hoe Eva zijn luizen leventje had verpest. Door zijn vrouw te vertellen van zijn minnaressen. En daarna noemde hij hem een adres van blijkbaar haar detectivebureau. Met de verwensing dat hij die bitch maar eens een goede pak rammel moest geven.

Hij stond voor de deur van een winkel achtig pand met daar op E.V.A. Detective services geschreven. Hij kon zichzelf wel voor de kop slaan, die mailtjes waren van haar. Natuurlijk waren ze van haar haar bureau heten Eva als je de puntjes weg haalde. 'Lekker slim weer ouwe.' mopperde hij tegen zichzelf. En liep naar de deur.

Hij stapte jet detective bureau in. Er klonk zo'n fout winkel belletje dat liet weten dat er iemand binnen kwam. "będę tam" zijn hart bonsde. Dat was duidelijk Eva. Ze klonk zo verslagen. Ze liep het kantoor uit de grotere ruimte in."czy mogę ci pomóc?" zei ze met haar ogen neergeslagen. Ze was schrikbarend afgevallen, haar huid was dof. Hij kon haar ogen niet zien. Maar vreesde dat die ook te leiden hadden gehad. Ze keek op. Een fractie van een seconde zag hij inderdaad dat het licht in haar ogen niet aan was. Maar dat kwam terug toen haar blik de zijne kruiste.

"Wolfs!" Zei ze haar ogen duidelijk niet gelovend. Hij glimlachte naar haar. "Eva." Hij nam even diep adem 'rustig' zei hij zichzelf. "Jij bent moeilijk te vinden." Zei hij. "Jij wilde geen contact!" Beet ze. "Ik heb die 2 mailtjes gehad wist ik veel wie je was. Je kon ook hem zijn die me in de val wilde lokken. Eef het spijt me." Ze keek hem met een vreemde blik aan. "Maar 2? ik heb er zeker 4 maanden elke dag 1 gestuurd." Ze begon zijn reactie te begrijpen. "Is al goed." Zei ze. En ze vloog hem in de armen. "Ik heb je gemist." Zei ze buiten adem. Hij kuste haar slaap. "Ik jou ook." Zei hij haar op haar wang kussend "zo vreselijk veel" in een opwelling kuste hij haar op haar lippen. Toen ze niet terugtrok, kuste hij haar weer. Voor dat hij er erg in had, werd het een lange zoen. Ze pakte zijn hand en trok hem mee haar kantoor in. Waar ze al zoenend op de bank vielen.

"Hoelang ben je in polen?" Vroeg eva. "Romeo en Abel mijn nieuwe partner hebben me over gehaald voor 3 weken. Eva glimlachte, stond op van de bank en liep naar haar bureau. Ze pakte iets uit haar la. "Dit is de sleutel van mijn kantoor hier. Kom zo vaak je wild." Zei ze.

De 3 weken die volgden zagen ze elkaar elke dag. Haar bedrijf liep blijkbaar niet echt goed, ze had geen zaken om op lossen. "Eef ik moet morgen weer naar huis. Kom met me mee." Zei hij. "Dat kan niet." Zei ze en zoende hem. "Dat kan wel Eva" zei hij. "Hij vermoordt je." hij omhelsde haar. "Laat hem maar komen. Ik wil je niet weer uit het oog verliezen Eva." ze keek hem aan. Hij zag de angst in haar ogen. "Ik ben alleen maar met hem meegegaan zo dat hij jou en fleur niets zou doen. Hij vermoordt je als hij van ons weet. Ik kan niet naar huis, hoe graag ik het ook wil." tranen sprongen in haar ogen. "Ik houd van je. Maar dat kan niet, dat wordt jouw dood. Dus vergeet me Floris Wolfs." ze haalde haar hand door zijn haar. "Zoek iemand die wel van je kan houden zoals je verdient." zei ze vechtend tegen de tranen.

"Je kan niet zeggen dat je van me houdt en dan weer verdwijnen Eva." zei hij. "Snap het dan. Ik moet wel. Voor jou. Ik wilde dat je wist wat ik voelde. Het is niet eerlijk, dat weet ik zelf ook wel. Maar ik moet." zei ze tranen stromend over haar wangen die ze ruw afveegden. Hij haten het haar zo te zien. Hij wist hoe sterk ze normaal was. Eva huilde bijna nooit. "Het spijt me Eef." meer kon hij niet uitbrengen. "Goed, ik ga naar huis, zonder jou." hij wilde meer zeggen, maar de voordeur van haar pand werd ruw open getrokken.

"Izolda!" hoorde ze de stem van Jens bols. "Ga." zei Eva. "De achter deur." Wolfs schudde zijn hoofd. "Ga nu!" zei ze smekend. "Ik weet dat je er bent!" riep, jens. "Ga nou." smeekte ze nog een keer. Hij kuste haar en vertrok snel. "IZOLDA!" riep Jens. Ze liep het kantoor uit. "Waar is hij?" vroeg, jens. "Waar heb je het over? En ik heet Eva." jens, keek haar woedend aan. "Ik weet dat hij je gevonden heeft Eva en ik weet dat jullie het bed delen met elkaar, je bent niet zo discreet. Waar is hij?" vroeg Bols woedend. "Weg. Naar huis. Waar jij hem niets kan doen." zei ze. Hij sloeg haar.

"Ik dacht je te kunnen vertrouwen. Maar blijkbaar niet. Je moest zo nodig met hem naar bed. Ik zou je moeten wurgen, niemand bedriegt mij." zij hij haar bij haar keel grijpend. "Niemand." hij begon te knijpen. Na een paar seconde liet hij haar los. Eva kwam hoestend weer op adem. "ik geef je nog 1 kans Eva. Bedrieg mij niet nog eens!" Eva probeerde nog steeds op adem te komen.

"Ik zal je vriendje sparen. Maar zo'n gunst vraagt natuurlijk een wederdienst. En je zult ook begrijpen dat we nu weg moeten hier." zei hij. "Nee. Ik doe alles wat je wilt, maar laten we hier blijven." smeekte ze. "Zodat je weer met hem. Nee, Eva. Wij vertrekken het liefst vandaag nog."