Weken verstreken. De rust in het huisje was zo fijn dat ze besloten nog 2 maanden te blijven. Donald nam elke dag de krant voor ze mee en een tijdelijk internetcontract bood ze contact met de buitenwereld. Eva gaf het niet graag toe, maar ze voelden zich met de dag sterker worden. Met elke dag dat ze in het huis verbleven groeide ook haar verlangen om weer naar huis te gaan. Naar haar geliefde Maastricht.

Ze wist ook dat Wolfs gelijk had. Dat was wat Bols van haar verwachtte. Dus zouden ze na thuiskomst eerst een maand of zo ergens anders verblijven. Ze waren nog aan het kijken waar. Ze zouden verblijven. Romeo vond een schattig huisje midden in het bos in Driebergen, een klein dorp in de Utrechtse Heuvelrug. Donald wilden niet mee naar Nederland. Juna wilde dat wel. Romeo besloot terug naar Maastricht te gaan en weer te gaan werken.

De reis zou over twee weken plaatsvinden, dat was de eerste mogelijkheid. Ze hadden op Donalds naam de tickets geboekt. Bols zijn invloed op de Ghanese president leek groot te zijn. Op de laatste dag van hun verblijf had Donald een krant bij zich. "Dit gaan jullie niet geloven." Zei hij en hij gaf de krant aan Wolfs.

"Micheal van de genezers van het bestaan uitgeroepen tot ereburger."

De leider van de religieuze beweging, de genezers van het bestaan, is vanmorgen vroeg uitgeroepen tot ereburger van Ghana. Door zijn positieve invloed op de kijk van de mens hied. Ziet de president in dat hij meer rechten zou moeten hebben dan de gemiddelde Ghanees. Na het tragische overlijden van zijn vrouw Deladem. Is hij zich volledig in gaan zetten om de goede kanten van zijn Gods dienst te verbeteren? Waardoor hij volgens velen in de omgelegen dorpen een geweldige invloed heeft op hen. Veelal de vrouwen van zijn gemeenschap doen veel aan liefdadigheidswerk. Wij spraken een van de vrouwen.

'Wij worden aangemoedigd om werk te doen voor de gemeenschap.' De mannen moeten het zware werk verrichten in onze nederzetting. Voorheen was dit ook het geval voor ons, maar de laatste maand mogen wij werkzaamheden verrichten in de dorpen. Ja, dat hebben we allemaal aan onze Heer der verlossing te danken.'

Ondergetekende trekt zijn vraagtekens bij deze omzwaai. Na wat onderzoek naar de vermeende dood van Deladem. kon ik geen overlijdens bericht vinden. Noch een onderzoek naar haar vermissing. Het enige concrete dat ik kon vinden waren berichten van 2 maanden terug dat zij ontvoerd zou zijn door 3 mannen. Er was gezien door een bewaker van de nederzetting hoe zij en haar pasgeborene werden meegestuurd de jungle in. Vanaf dat moment lijkt er geen enkel spoor van haar vernomen te zijn.

Om heel eerlijk te zijn denk ik dat Deladem is gevlucht voor haar echtgenoot. Ze leek mij doodongelukkig toen ik haar ongeveer 7 maanden geleden zag.

Na het spreken met meerdere ex-leden die een luguber beeld schetsten van het leven bij de genezers van het bestaan. Zo werden vrouwen afgeranseld als zij ook maar iets deden dat in de ogen van Micheal niet door de beugel ging. 'Soms zelfs zoiets simpels als aan de verkeerde kant van de weg wandelen.' Aldus een oud-lid. Toen ik Donald sprak, een van de eerste afzwaaiers van de gemeenschap, zei hij mij dat Deladem de enige goede invloed was in de stam. Was Deladem een gevangene van Micheal? En was zij daar alleen maar om iemand waar zij werkelijk van hield veilig te houden. Ik vraag mij af waar de mooie en sterke Deladem nu is. Want van haar dood geloof ik steeds minder".

This novel's true home is a different platform. Support the author by finding it there.

"Was dat niet gevaarlijk Donald om zoveel te vertellen?" Vroeg Juna. "Morgen zijn jullie weg." Ik vermoed dat hij de vrouwen in de dorpen laat werken om jullie op het spoor te komen. Dus moeten we voorzichtig zijn." Zei Donald "kunnen we tot vlak bij het dorp komen om daar mijn auto te pakken als het donker is?" Vroeg Wolfs. "Dan moeten we nu wel vertrekken." Zei Donald. "En Abel dan?" Vroeg Eva. "ik kan er heen om hem te zeggen dat hij kan vertrekken daarna kom ik naar beneden." zei Romeo. "Tenzij hij natuurlijk bewijzen wil vinden." Vulde Wolfs aan. "Maar die keus is aan hem." Zei Romeo. "We moeten gaan." Zei Donald.

De weg naar beneden was gevaarlijk, ze moesten 3 ravijnen over waar een van een heel zwakke brug had. Eva had het gevoel alsof bij elke stap de brug het zou begeven. Maar wonderwel kwamen ze allemaal veilig over. Na de brug was er nog een deel waar ze meren over moesten waar krokodillen waren gezien. Maar eindelijk vlak voor zonsondergang bereikte ze het einde van de jungle. "Over een uur is het donker." Zei Donald. "Ik breng jullie naar het vliegveld." Vanuit daar moeten jullie zelf vluchten. " Voegde hij toe." Romeo voegde zich bij hen. "Abel blijft." Hij wil zeker weten dat Bols jullie niet op het spoor is. Hij komt terug zo gouw dat kan." Zei hij.

"Het is tijd." Riep Donald na 2 uur. Het was pikkedonker. Maar Donald wist blijkbaar de weg. Ze waren in het verkeerde dorp voor Wolfs zijn huurauto. Maar wisten er een te lenen van een vriendelijk oude vrouw. Na een stressvolle autorit van een paar uur kwamen ze op het vliegveld van Ghana. "Luister goed, jullie vliegtuig gaat over 5 uur." Je moet 2 uur van tevoren inchecken. Hier hebben jullie de tickets, en fake paspoorten. Maar verberg je nog. Ik weet niet meer wie allemaal loyaal is aan hem. Succes." Zei Donald. Eva omhelsde hem. "Dank je wel hè, voor alles." Zei ze. "Leef een vol en gelukkig leven, Eva." Dat is dank genoeg." Zei Donald. "Hey, wel mijn vriendin hè." Grapte Wolfs.

"Het gaat jullie goed." Houd contact." Zei Donald voordat hij de auto instapte en de nacht in verdween. Na 3 uur checkte ze eindelijk in en werden ze naar een wachtkamer gebracht. Eva voelde zich constant bekeken. "Dit voelt niet goed." Fluisterde ze naar Wolfs. Hij nam haar in zijn armen. "Rustig, maar ik ben bij je, wat er ook gebeurt of hij komt of niet, hij komt niet meer aan je." Zei hij haar haren strelend. De uren kropen voor Eva voorbij. Op een bepaald moment dacht ze iemand te herkennen. "Flight 207 Ghana to Rotterdam is now boarding." Zei de stem over de intercom. "Kom op meisje, we kunnen gaan." Zei hij haar hand pakkend. Na een korte wachtrij stapte ze in het vliegtuig. Eva zat met Sharon op schoot naar buiten kijkend. "Kijk." zei ze naar de lucht wijzend, "sterren." Vijf minuten voor vertrektijd viel haar oog op een groep mensen.

Ze stonden op de grond te praten. Het waren 5 agenten. Een officieel uitziende man. Wat grondpersoneel en Jens Bols." Eva sloot haar raampje. "Wat is er?" Vroeg Romeo." Bols staat buiten." Zei ze in lichte paniek. "Het komt goed, Eef." Zei Wolfs die in haar hand kneep. Een paar stressvolle minuten volgden, maar op het moment dat Eva dacht het niet meer uit te houden begon het vliegtuig te rijden. Ze werden naar de startbaan getaxied. Na nog een paar minuten steeg het vliegtuig eindelijk op.

"Je bent vrij nu, Eva." Zei Romeo. "Dat weet je met Bols nooit." Zei Eva. "Hij geeft nooit op."