Pling! kwam eruit zijn pc. Hij zuchtte. Hij had geen zin in nog meer onzinklusjes. Mechels kon maar beter met echt werk komen deze keer. Hij klikte zijn mailbox open. E.V.A Detective. Was de mail van. Hij wilde het mailtje eigenlijk al deleten, maar hij verveelde zich zo dat hij weleens wilde zien welke onzin ze hem nu weer stuurden.

"Hey, ik ben het weer." Je weet wel wie. Hoe is het met je? Ik sla me er wel door heen hoor. Ik had gehoopt iets van je te horen. Ik kan je niet vertellen waar ik ben, dan ben je in gevaar, dat snap je hopelijk zelf wel. Hoop snel iets van je te horen. Al is het maar dat ik weet dat je nog leeft. Mam nadzieję, że do zobaczenia wkrótce (dat is hopelijk tot snel in mijn nieuwe thuisland). X... E."

Wie was deze grapjas nou weer? Er stond geen rare link onder, dus dat wilde zeggen dat dit mailtje persoonlijk naar hem was gestuurd. En wie was E? Hij wist wel wie hij hoopte dat het was. Maar voor de bijna onmogelijke kans dat ze het wel was, mailde hij terug.

"Wie ben jij? E?" "Was het enige wat hij schreef. Hij had al te vaak dit jaar gejaagd naar aanwijzingen die hem alleen maar teleurstelden. "Wolfs mijn kantoor." Riep Mechels vriendelijk. Zuchtend stond hij op. "Goedemorgen." Zei ze. Hij had een jaar al geen goede morgens meer. Maar zo goed als hij kon, glimlachte hij. "Ik wil je voorstellen aan Abel Berkzicht. Jouw nieuwe partner. Zei ze. Hij zuchtte. Hij wilde Eva terug. Geen nieuwe partner. Maar hij wist ook dat hij er weinig aan kon doen.

"Is er al nieuws?" Vroeg hij. "Over Bols?" Vroeg Mechels. "Nee, meneer Wolfs, sinds gisteren is er geen nieuws. Hij staat internationaal geseind, maar na Rusland is hij niet meer gezien. Wolfs zuchtte. Geen nieuws over die rotzak. Dus ook geen nieuws over Eva. Hij miste haar. Zelfs zo erg dat hij het aanbod van Marion had aangenomen om in Esmees oude appartement te gaan wonen. In de ponti blijven kon hij niet. 'Pling' weer een bericht. Hij opende het.

"Ik begrijp het al." Het spijt me, ik zal je niet meer lastigvallen. Het ga je goed, Wolfs. "X. E"

Hij wist niet waar hij hiervan moest denken. Maar ik wilde ergens wel weten wie die mysterieuze E was. Hij besloot er morgen verder over na te denken. Hij wilde naar huis. Dankzij Marion was het niet heel eenzaam.

Hij deed zijn deur open. En zuchtte. Weer een dag geen spoor, hij wilde iets vinden. Om de hoop te hebben haar weer te zien. Hij glimlachte naar de foto van haar op zijn dressoir. "Dag Eef." Zei hij zo als elke dag. Het was een ritueel geworden. Even haar foto groeten. Alsof ze er werkelijk stond.

Er werd op zijn deur geklopt. Zuchtend draaide hij zich om en keen door het kijkgaatje. Marion en zijn nieuwe partner Abel stonden er. Hij deed zuchtend zijn deur open. "Geen zin in gasten, Marion." Zei hij. "Peg gehad Wolfs." Zei ze en ze begeleidde Abel naar binnen. Bij het langslopen pakte Wolfs de foto van zijn dressoir en verstopte die. Hij kende deze jongen niet. Dus wilde hij niet dat hij Eva zag. "Leuk huis hoor." Zei Abel. Wolfs haalde zijn schouders op. "Tis een dak boven mijn hoofd." Zei hij blasé "zal wel wat kosten." Zei hij. "Niet echt. Ik huur het van een oude dame die een zwak heeft voor agenten. Zei hij. "Niet echt een zonnestraaltje, zie ik." Grapte Abel.

This novel's true home is a different platform. Support the author by finding it there.

"Sorry, het is 11 april, beetje een rotdag voor me." Zei hij en hij pakte zijn fles whisky. "Ook wat?" Vroeg hij. "O nee, mij te sterk, biertje?" Vroeg Abel. "Kijk maar in de koelkast." Zei Wolfs terwijl hij een glas inschonk. "Zo, zo. Chocomel. Had ik niet achter je gezocht hoor. Wolfs glimlachte. "Dat drink ik eens per jaar." Marion liep op ze af. "Ik had de datum niet in de gaten. "Moeten we gaan?" Vroeg ze. Hij schudde zijn hoofd. "Misschien wel prettig. De eerste verjaardag zonder haar". Marion knikte begrijpend.

"Ik wilde vandaag Bami koken. Haar drankje erbij. Abel keek hem aan. "Wiens verjaardag was het?" Vroeg hij. "Is het." Verbeterde Wolfs. "Die van mijn Partner Eva." Zei hij. "Ben ik je partner niet dan?" Vroeg Abel. "Vat dit niet verkeerd op, maar als het aan mij lag niet." Zei hij. "Hoe kan ik dat goed opvatten?" Vroeg Abel.

"Eva is ja, ingewikkeld. Ze is een vermist soort van. Ze is om erger te voorkomen meegegaan met iemand." Zei Marion. "Eva. Heeft haar vrijheid voor mij en mijn dochter opgegeven. Het liefste had ik haar nog bij me." Abel knikte begrijpend. "Dat is kut joh, en het is haar verjaardag.?" Wolfs knikte. Abel, hees het pak chocomel de lucht in. "Fijne verjaardag Eva." Riep hij. Marion glimlachte. Dit leek haar wel een lieve jongen. Misschien werd dit wel een goede collega.

Ze kletste een tijdje. Ze leerde al snel dat Abel uit Woerden kwam. Maar dat hij daar niet helemaal op zijn plek was, hij wilde een gezelliger team dan daar en hoorde dat ze in Maastricht wel een close team hadden. Hij hield van voetbal, wandelen, gamen. En had op een toneelvereniging gezeten vanaf dat hij heel jong was. Dat miste hij wel. Hij had geen levenspartner, zijn ex-vriendin woonde nog in Woerden. Het ging stuk op het feit dat hij naar Limburg wilde.

Wolfs vond hem wel oké, hij was vriendelijk en ambitieus. Ook wel grappig. Zo goed als met Eva zou het waarschijnlijk nooit klikken. Maar deze jonge knul was misschien wel een prima partner."

Hij keek op de klok, het was al 10 uur. Hij had er geen erg in gehad dat de tijd zo snel ging. "Ik ga jullie naar huis sturen." Zei hij. "Het wordt al laat." Abel glimlachte. Ik zal mij dan maar terugtrekken naar mijn fort van de eenzaamheid." Zei hij dramatisch. Wolfs lachte. Misschien kon deze jongen iets plezier in zijn werk brengen. Abel vertrok, maar Marion bleef nog zitten. "Gaat het echt wel weer met je?" Hij knikte. "Ik moet door, hè. Ik moet haar maar eens gaan vergeten." Zei hij. "Wil je dat?" Haar vergeten? Ik ben niet blind Wolfs. Je zoekt nog elke dag."

"Ze is weg, Marion. Als ze wilde dat ik haar vond, was er iets."zei hij. "Dat geloof je zelf toch niet?" Die glibber zal alle sporen wel wissen." Zei ze. Hij knikte. Ze zou wel gelijk hebben. Maar wat veranderde dat? Niets. Er was nog steeds geen spoor van haar. Misschien wel nooit meer. Hij moest haar vergeten. Marion nam afscheid. Hij pakte zijn telefoon en belde Eva's nummer. Hij wist dat hij haar voicemail zou krijgen. Maar dan kon hij even haar stem horen. "Hey met Eva, ik kan niet opnemen." Een pieptoon klonk. "Hey Eef, ik weet dat je dit niet hoort, maar fijne verjaardag, ik mis je." Hij hing op. Marion had gelijk. Hij wilde haar niet vergeten. Maar als hij dat niet deed, verscheurde het gemis hem. Hij moest kunnen werken. Ook zonder haar.