Eva had de laatste 4 maanden haar kind verborgen kunnen houden. Maar nu was het onmogelijk geworden. Ze vermoede dat ze rond de 6 maanden zwanger was, het was nu ook al flink te zien. Bols had er nog niets over gezegd, maar ze wist zeker dat hij het ook zag. Ze hoopte dat hij zou denken dat het zijn kind was. Ze had de laatste maanden de perfecte echtgenote uitgehangen.

Doen wat hij zegt. Toe laten wat hij wilde. Alles om er maar voor te zorgen dat haar kind veilig zou zijn. Wolfs zijn kind. Op een morgen tijdens het ontbijt, kwam Bols naast haar zitten en bekeek haar van top tot teen voordat hij haar in haar ogen keek. Het was een vreemde blik die hij in zijn ogen had.

"Dat heb jij heel sluw gedaan Deladem." Zei hij. "Eva in privé momenten Alsjeblieft." Zei ze. "Dat blieft mij niet Deladem. Ik weet dat je zwanger bent. En ik weet ook van wie. Ik zou je eigenlijk publiekelijk moeten straffen. het uit je schoppen." Eva keek hem strak aan hopend dat ze niet zo bang leek dan ze zich voelden. "Maar het is de volgelingen op gevallen en nu denkt iedereen dat jij de nieuwe licht brenger bij je draagt." Zei hij. "Je mag het souvenirtje van meneer Wolfs houden. Maar jij voed het op. Ik ga er niets mee doen behalve publiekelijk." Zei hij. "En ik waarschuw je Deladem. Als jij hierna geen kind van mij krijgt. Verzuip ik die bastaard als nog." Hij sloeg haar hart in het gezicht. "Laat dit een les voor je zijn kleine sloerie. Alleen ik mag dingen met jou. Jij bent mijn bezit."

Eva keek hem. Woedend aan. "Ik ben niemands bezit." Riep ze. "Jawel. Dat van mij. En als jij niet wilt dat je mormel daar binnen jong sterft, zou ik me daarnaar eens naar gaan gedragen Deladem." Er werd op de deur geklopt "binnen." Zei hij. Een jonge vrouw kwam binnen lopen. "Heer der verlossing ik kom met heugelijk nieuws." Zei het meisje dat Eva herkenden als Juna. Conforme de regels keek zij Bols niet aan en sprak verder geen woord. "En die is Kweker?" Vroeg Bols. Kweker was de term voor elke vrouw in de sekte. Hij zag de vrouwen naast Eva alleen maar als doel om kinderen te krijgen. "Er is een Gade in het kantoor, die zich mogelijk bij ons wil aan sluiten." Zei Juna. "Ja fijn dank je wel Kweker. Ik zou maar weer vertrekken." Zei hij. Juna knikte en vertrok snel. "Een nieuwe man in ons midden, net wat we nodig hebben. Meer heren om alle smerige Kwekers in toom te houden. Kleed je aan Deladem. Jij moet mee."

Ze deed wat haar werd gevraagd. Ze wist dat als hij woedend was hij haar zou mishandelen. Ze wilde dat risico niet lopen voor haar baby. Na een kwartier liepen ze het kantoor in. Daar zat een jonge man van midden 20. Hij had bruin haar dat golvend net boven zijn schouders hing. Een rond gezicht met volle lippen die vriendelijk lachte bruine ogen die vriendelijk keken en hij droeg een Dik plastic bril.

"Goedemorgen ik ben Micheal. Ook wel de Heer der verlossing. En dit is mijn vrouw Deladem. De koningin van de genezers van het bestaan. En u bent?" Vroeg Bols. "Daniël hond." Stelde hij zichzelf voor. "Meneer hond. Waarom wilt u zich bij ons voegen?" Daniël lachte vriendelijk. "De wijzen waarop ik mijn leven heb ingedeeld in het verleden was on juist. Ik wilde mij meer richten op de heer, en na het artikel wat mij door mijn zuster. Maria Johanna Thérèse Rood is toe gezonden wist ik het zeker. Uw pad is het enige juiste." De jonge man keek Eva steeds aan. "Fijn om dat te horen meneer hond. Maar beseft u wat onze levenswijze vraagt?" Daniël knikte. "Natuurlijk. Ik mag naast de koningin geen contact mag hebben met een persoon van het zwakkere geslacht tenzij ik uw uitdrukkelijke toestemming heb. Zijne verlosser." Zei hij.

" Dat is het begin. U dient de Woensdag dienst bij te wonen. U dient hard te werken op de plek die ik u aanwijs. U woont in de barakken, en u dient mijn woord als wet te nemen voor ik ben de enige spreekbuis van de heer." Zei Bols zo geloofwaardig dat Eva bang was dat hij het zelf begon te geloven. "En waarom is uw zuster niet mee gekomen?" Vroeg Bols. "Haar man William deelt uw overtuiging niet. Zij willen spijtig zich niet aan sluiten, zij houden zich vast dat hun zoon Wolfsgang bij hen hoort en niet samen met zijn gelijk gestelde in een betere omgeving." Hij keek Eva weer aan met de naam van zijn neefje. Eva begon te begrijpen dat het codes waren waarin hij sprak.

"En mijn oude moeder Friedela Mengsels was te ziek om deel uit te maken van deze gemeenschap." Zei hij. Ze begreep het. Dat dacht ze dan ten minste dat hoopte ze. Deze jongen moest Abel zijn. De nieuwe partner van Wolfs. En hij Romeo, Marion en Mechels wisten er van. "Heeft u andere familie?" Vroeg hij. "Ja een broeder. Hij wilde aansluiten, maar zijn Partner bleek in verwachting van hem en daar was hij zo blij mee dat hij besloot niet meer met mij te zoeken naar het juiste. Haar veiligheid ging hem voor alles." Zei hij. Weer naar Eva kijkend. De gecodeerde berichten die de jonge man uitsprak leken Bols te ontgaan.

"Nou, van harte welkom in onze gemeenschap meneer Hond. Deladem zal u wegwijs maken." Zei Jens. "Deladem." Blafte hij. Eva stond gelijk naast hem. "U bent in verwachting koningin? Dat is een Aangename verrassing." Zei Hij. "Volgt u mij maar." Zei Eva en ze Lijde hem het kantoor uit. Hij schudde haar hand. Ze voelden een papiertje tussen zijn vingers en nam die tijdens de hand schudde over. Samen liepen ze het gebouw uit. "Jij bent Abel hè?" Zei ze. "Je bent echt zo slim." Zei hij. En hij knikte. "Romeo dacht dat je de verborgen berichten misschien niet zou herkennen." Eva glimlachte even. "Dus Wolfs was niet woedend op me van wegen" zei Eva en legde haar hand op haar bollende buikje. Abel schudde zijn hoofd. "We hebben met man en macht naar deze locatie gezocht het kostte maanden, maar we gaan jou hier wegkrijgen. Ik weet alleen nog niet hoe." Zei hij. "Marion zegt wees verstandig niks over haasten. Zij wachten op je aan de andere kant. Lees het briefje en verbrand het daarna."

Zei hij. Eva bracht hem naar de barakken waar kleding en een bed klaar waren gemaakt. "Dank u wel koningin voor deze rondleiding. Ik hoop uw inspiratie snel weer te mogen aanschouwen." Zei Abel overdreven. Achter de barakken opende ze het briefje.

"Eef, als je dit leest heeft Abel je gevonden. Hou vol meisje we halen je daar weg. Vertel alles aan Abel, ik vertrouw hem en ik hoop dat jij mij nog vertrouwd. Ik houd ook van jou Eva. En nu al van ons kind. Je hoeft geen spijt daarvoor te hebben. Houd vol. Tot snel. Wolfs."

Ze glimlachte. Het moest nu allemaal goed komen. Ze pakte een aansteker uit de broekzak die ze onder haar jurk droeg en verbrande snel Wolfs zijn briefje. Ze moest vol houden. Maar nu stond er iemand aan haar kant en als Wolfs hem vertrouwden was het een goede jongen.

Voor ze er erg in had waren er 2 maanden verstreken. Ze had Bols over weten te halen om Abel meet te sturen als ze naar het dorp moest. Daar liet hij de prullenbak zien waar Romeo, die de Runner was, van Abel berichten achterliet en ook wekelijks checkte voor nieuws van hun kant. Dagelijks zou opvallen.

Stolen from its original source, this story is not meant to be on Amazon; report any sightings.

Abel gooiden een papiertje weg en checkte de bovenste rand van de prullen bak. Hij haalde een briefje tevoorschijn. Hij rolde het open en las het even door. "Ze kunnen nog niets omdat Bols niets gedaan heeft, hier kunnen ze hem niet oppakken. Er wordt gevraagd of jij over een half uur in het toilet van het restaurantje wilt zijn." Zei hij. "Waarom?" Abel schudde zijn hoofd. " Misschien wil een van ons je horen." Ze deden samen nog wat inkopen in het kleine megamarktje zo als het dorp het noemde. Wat dat inhield was dat je alles kon kopen daar. Kleding voedsel maar ook elektronica speelgoed. En zelfs dingen voor de tuin of op het land.

Na een half uur liep ze het toilet van het enige restaurantje van het dorp in zo als haar was gevraagd. Ze had voor de zekerheid een mes van een tafel gegrist. Je wist, maar nooit of Bols het had ontdekt. Ze keek om zich heen, maar er stond niets of niemand. Ze hoorde de deur achter zich open en dicht gaan en hij werd, op slot gedraaid. Angstig draaide ze zich om, er stond iemand. Ze kon die niet beter beschrijven als een gedaante. Het persoon droeg vormeloze kleding en een hoed met een dik muggen rooster ervoor zo dat je het gezicht niet kon zien.

"Wie ben jij?" Vroeg ze haar wapen klaar houdend. "Wat wil je van me?" De gedaante deed een hand omhoog en greep naar de hoed. "Ik waarschuw je. Ik ben nog snel genoeg. Het persoon nam een stap dichter bij Eva en stak de andere hand naar haar uit. "Laatste waarschuwing." Zei Eva. De gedaante trok de hoed af. Verbijsterd liet Eva haar wapen vallen. Voor haar stond Wolfs. Haar hard klopte luid. "Dit is de dames-wc wist dat?" Plaagde ze om haarzelf tijd te gunnen het bonzen van haar hart te bedaren.

Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. "Hij heeft je niet gebroken." Hij trok haar in een omhelzing. "Mijn god Wat heb ik jou gemist." Zei hij haar stevig tegen zich aan drukkend. "Ik moest je zien." hij liet haar los om haar goed te kunnen zien. "Red je het nog een beetje?" Vroeg hij. Eva knikte. "Als ik de perfecte echtgenote speel, doet hij niets. Sinds ik van de Baby weet doe ik dat dus maar. Het spijt me dat je het per post moest horen."

Hij kuste haar slaap. "Ik ben blij dat je het deed, zo kwamen we je op het spoor." Hij legde zijn hand op haar flinke buik. Ze was nu na genoeg 9 maanden zwanger. "Eva luister goed. We kunnen niets doen nog, hij doet voor zover bekend. Niets tegen de wet hier. Ghana bestraft alleen overtredingen en misdaden hier begaan. Jij moet bewijzen vinden. Vind je die over een maand of 2 nog niet. Dan laten we je ontvoeren. Jij moet hier weg. Jullie moeten hier weg." Zei hij haar over haar buik strelend. "Ik moet gaan anders valt het op." Hij kuste haar hand en hield die nog even tegen zijn borst aan. "Houd je taai hè meisje. Ik kom je daar zo snel mogelijk weg halen. Wat er straks ook gebeurd weet Alsjeblieft dat ik van je houd." Zei hij voor hij haar hand nog en keer kuste zijn hoed opzetten en vertrok.

Op de drie uur durende terug weg naar de nederzetting begonnen bij Eva de weeën. De eerste 2 subtiel zat ongeveer een uur tussen. Maar het laatste uur door de dikke jungle kwamen ze dichter op elkaar en waren ze heviger, zelfs zo hevig dat ze af en toe moest stoppen. "5 minuten na elkaar. Eva dit duurt niet lang meer." Zei hij. "Haal hulp ik moet naar het medische gebouw." Zei Eva een wee opvangend. "Snel." Zei ze. "Ik kan je niet achterlaten hier midden in de rimboe dat vind ik nooit meer terug." Eva haalde een grote bol rode wol uit haar zak. .knoop dit aan je pols en ga lopen. Zo vind je de weg terug. Ga hulp halen." Zei ze. Abel keek haar aan. "Niets daarvan we gaan stukje bij beetje kom op." Hij hielp haar overeind, ze waren nog een kwartier lopen van de nederzetting.

Niet dat het zonder gevaren was. Ze moesten een enorme touw brug over. En Eva's weeën werden steeds heviger en dichter op elkaar. Vlak voor ze de touwbrug op wilden stappen braken haar vliezen. "Dit gaat niet meer Abel." Zei ze een hevige wee opvangend. "Dit moet. Houd je aan mij vast. Nu de weeën 3 minuten van elkaar kwamen werd het gevaarlijk om de brug ook werkelijk over te steken. Abel pakte haar handen en plank voor plank liepen ze de brug over. In het midden. Waar de brug op zijn laagst was werd Eva overvallen door een heftige wee waardoor ze bijna haar evenwicht verloor. "Rustig nou. Kijk me aan Eva." Ze knikte en ze begonnen hun weg naar boven.

Na nog geen 2 minuten werd ze overvallen door nog zo'n heftige wee en voelde ze haar evenwicht het op geven. Haar linkervoet gleed van de plank af. Ze greep de touwen vast in een poging zicht zelf te stabiliseren. Maar dit lukte niet. Ze voelde zichzelf steeds verder naar beneden glijden. Ze had met een hand zich vastgeklampt aan Abel die ook niet heel stevig stond. Dit was het einde. Ze wist het zeker.

In eens voelde ze zich stevig terug getrokken worden. Wie haar ook vast had, bracht Haar en Abel het laatste stukje brug over. "Abeltje jij haalt hulp." Ze herkende de stem van Wolfs. Bij een nieuwe wee hield ze haar adem weer in, ze wist niet beter. " Puffend ademhalen Eef anders raak je bewusteloos." Zei hij. Hij streelde haar haren die nat om haar gezicht plakten. "Dit kan ik niet." Zei ze toen de wee weer weg was. " Dit kun je wel. Ik help je zo lang ik kan." Hij kuste haar kruin. "Dit kun je." Herhaalde hij. Weer kwam er een wee, deze voelde nog erger dan de vorige. "Dit was de ergste." Zei ze buiten adem. " Dan was dat je eerste pers wee. Verdomme hij moet opschieten. " Riep Wolfs. "Deladem!" Kwam Abels stem uit de jungle. "Ik moet gaan Eef. Bols mag me niet zien." Hij kuste haar. Met tranen in zijn ogen keek hij haar nog een keer aan en verdween toen de jungle in. Abel en een paar heren kwamen de jungle uit gesneld en samen hielpen ze haar naar het ziekenhuis gebouwtje.

"Volledige ontsluiting. Koningin u mag gaan persen bij de volgende wee." Zei de verpleegster die haar had opgevangen. Ze deed wat haar werd gezegd en met de volgende wee perste ze met al haar kracht. Die tien minuten bij de brug oever waar Wolfs haar ondersteunde waren makkelijker geweest. "Nog een keer flink persen koningin. Zei de verpleegster. Eva voelde zich uitgeput. Bij de volgende wee perste ze uit alle macht. Eindelijk voelden ze het kind bewegen. "Doorgaan koningin." Hoorde ze een minuut later voelden ze de baby uit haar gaan. Ze verwachte het huilen van een baby te horen, maar ze hoorde niets.

'Kom op kleintje huilen' smeekte ze. Na wat uren leek te duren hoorden ze een klein huiltje. Ze liet haar ingehouden adem opgelucht uit. "Een prinses koningin. Hier zal de heer der verlossing niet blij mee zijn. De troon opvolger moet een gade zijn. Ik zal hem op de hoogte stellen. " Zei de verpleegster en zonder terug te kijken liep ze met Eva's baby de deur uit. "Breng haar terug." Riep Eva. Ze wist niet waar ze de kracht vandaan haalden. Maar ze wilden haar dochter bij zich houden."u kent de regels, ze moet naamloos naar de baby barakken." Zei de verpleegster in de deuropening. "Geef haar hier."

Riep Eva weer verbaasd van haar eigen kracht. "Het spijt me." Zei het verpleegstertje en ze liep weer weg. Na een half uur werd ze ruw wakker geschud. "Wat is er?" Vroeg ze. "Wakker worden jij." Riep Bols. Ze deed haar ogen moeizaam open. "Waar is mijn baby?" Vroeg ze slaperig. "Waar ze hoort. Ergens maar goed dat het een meisje is dan hoef ik niets met haar," zei hij grijnzend. "Ik wil haar bij me." Zei Eva. "Daar komt niets van in Deladem." Zei hij. "Jij hebt een voorbeeld functie." Zei hij. "Ik doe alles wat je maar wilt als jij mijn dochter bij me laat."zei ze smekend.Bols grijnzende. "Jij doet Persies wat ik zeg. Gedraag je als mijn vrouw. Doet wat ik wil. En je geeft mij minstens 3 eigen kinderen. Zweer dat en ik zal haar laten halen." Zei hij. "Ik zweer het." Zei Eva verslagen. Ze zou alles doen als ze haar kind maar bij zich had.