Er waren nu 6 weken voorbij gegaan. De artsen hadden hem bij aankomst in het zieken huis verteld dat als ze nu niet snel wakker zou worden de kans dat ze nooit meer wakker zou worden wel heel groot was. Na deze cruciale week was een patiënt meestal hersendood.

Met tranen in zijn ogen keek hij naar haar. Misschien was dit het wel, waarschijnlijk zou ze nooit meer wakker worden. Hij begon weer te wanhopen. Ze verbeterde al weken niet meer. "Als je sterft mijn Liefste lieve Eva. Dan hoeft het voor mij ook niet meer." Hij kuste haar lippen. "Dankjewel meisje, voor de gelukkigste jaren uit mijn leven." Hij pakte haar hand. "Ik zal ons meisje opvoeden tot de mooiste en liefste vrouw die ze maar kan worden. Mocht je het redden tot die kleine daar binnen er is, zal ik die ook liefdevol opvoeden. Voor jou."

Hij zuchten. "Heb ik jou ooit verteld hoeveel ik van jou houd? Zo veel dat ik het niet in woorden kan uitdrukken. Ik zou alles geven om je nog een keer te zien lachen. Je mooie ogen in de mijne te zien kijken, je stem te horen. Alles. Hij streelde haar haren. En even leek het of haar mond hoek bewoog. "Eva?" Hij schudde zijn hoofd het zou zijn verbeelding wel geweest zijn. Hij pakte haar hand weer. Zijn telefoon ging. Hij zuchtte." ik ben zo terug meisje." Hij kuste haar hand en liep weg. Bij de balie nam hij op.

"Dit kan beter belangrijk zijn." Zei hij. "Leuk Wolfs. Hoe is het bij je kasplantje?" Vroeg Sonja. "Ik zei belangrijk als je alleen mijn vrouw wilt beledigen ga ik liever gewoon weer naar haar toe. "We hebben een verdachte." Zei ze. "Stefan Oosting. We gaan hem morgen aanhouden voor verhoor, ik dacht dat wil je vast wel weten." Zei Sonja . "Arts met spoed naar kamer 6. Ik herhaal met spoed naar kamer 6." Hoorde hij door de zieken huis speakers komen. "Eva!" Riep hij in paniek. "Zeg hoor je mij wel?" Vroeg Sonja. Zonder antwoord hing hij op.

Hij rende terug naar haar kamer waar de deur nu van dicht zat en er een rode lamp boven Branden. Zou het nu dan over zijn? Zou ze hem nu dan echt achterlaten.

Versuft ging hij op de stoel naast de kamer zitten. De bewaker die er neer was gezet bood hem een glaasje water aan. "Er rende net een arts naar binnen." Hij zuchtte. En knikte. Hij kon niet meer dan dat. Zijn angst nam bezit van hem. Na wat uren leek te duren kwam de arts de kamer uit en liet de deur open. "Ga maar weer naar binnen hoor." Zei hij. Hij legde een hand op Floris zijn schouder. "Wat kan uw vrouw vechten, ongelofelijk. Zei de arts en liep weg. Hij zuchtte. Ze leefde in ieder geval nog.

Hij keek naar de grond en liep weer naar binnen. Hij zuchtte en keek op. Lag ze nou anders? Hij trok zijn schouders op. De arts zal ik wel hebben verplaatst. Hij glimlachte even naar haar zo als hij altijd deed als hij binnen kwam. "Was ik weer." Hij ging weer naast haar zitten en sloot zijn ogen even en legde zijn hoofd in zijn handen.

Hij had al dagen weer niet geslapen. Hij voelde iets over zijn haar glijden. Het voelde als of het Eva's hand was. maar dat beelden hij zich vast weer in. Hij wilde zo graag haar aanraking weer voelen dat zijn brein hem voor de gek hield. Hij voelde het weer. Hij keek op. Zijn hart sloeg minstens 10 slagen over.

"Eef." Hij kon zijn. Eigen ogen nauwelijks geloven. Ze was wakker. "Mijn God Eva." Zei hij. "Daar geloof jij toch niet in?" Fluisterde ze. Tranen stroomde over zijn wangen. Ze was niet alleen wakker. Ze leek ook gewoon zichzelf te zijn.

The story has been illicitly taken; should you find it on Amazon, report the infringement.

Hij kuste haar. "Ik heb, jou zo gemist." Zei hij voor hij haar weer kuste. "Zo verschrikkelijk gemist." Ze glimlachte naar hem. Hij ging weer naast haar zitten. "Carmen." Zei ze haar ogen werden angstig. "Rustig maar Eef, Carmen is in orde, alleen wat schrammetjes." Zei hij haar wang strelend. "Hoe lang Ben ik hier al?" Vroeg ze haar stem nu harder."6 weken. Ik was zo bang dat ik je kwijt was, jullie kwijt was."

Hij legde zijn hand op haar buik. "Je weet het?" Hij knikte. "Ja, Romeo gaf me de echo foto. Ik heb hier de muur in elkaar geslagen daarvoor ." Zei hij haar hand weer pakkend. "Waarom doe je dat dan ook?" Zei ze. "Omdat ik dacht dat ik jou en die kleine daar binnen verloren was. En voor je weer in paniek raakt. De baby is in orde." Zei hij voor hij haar een lange zoen gaf. "Ik houd van je Eva. Ik ben nog nooit zo bang geweest." zei hij. "Mijn mooie, lieve Eva. "zei hij bij elk woord haar een kus gevend. "Ik moet de collega's vertellen dat je er weer bent." zei hij. "Mag ik dat doen?" hij glimlachte. "Natuurlijk. Mag ik eerst wat plezier hebben?" vroeg hij terwijl hij haar aan keek met een ondeugende twinkel in zijn ogen.

"Je gaat ze pesten hè?" hij knikte. "Voor uit dan. "zei ze glimlachend. Hij pakte de vaste telefoon naast haar bed en ging bij haar zitten. "Ja goede middag mevrouw." hij zuchtte. "ik wil dit niet vaker hoeven herhalen. Mag ik op de speaker?" Hij Hoorde een zucht. "Vooruit dan." Zei Zitman. "Iedereen luistert ." zei ze na minuutje. "hey allemaal.." hij zuchtte weer. "Ik heb nieuws." Zei hij en hij wachten een paar seconde." Dit is lastig zeg. Ik weet niet hoe ik dit moet vertellen." Eva mimede het woord pestkop. "Ik laat het iemand anders doen. Hier." Zei hij zo droef mogelijk klinkend voor hij de Hoorn aan Eva gaf.

"Dit was zijn idee hoor. Maar als jullie dachten van mij af te zijn. Moet ik teleurstellen." Ze hoorde de andere kant van de lijn ontploffen in vreugde. "Hoor dit." Ze drukte op de speaker knop. "Wolfs jij ongelooflijke rotzak." Riep Romeo. "Genoteerd." Riep hij Eva in zijn armen nemend. "Wolfs luister. Mensen even rustig nou. Luister. Blijf de rest van de dag maar Bij haar. Laat me weten wanneer ze naar huis mag. Dan krijgt u nog een paar dagen verlof? Eva. Ben blij je te horen." Zei Zitman. Ze hing de telefoon op. "Je bent een pestkop jij." Zei ze zich nestelend in Floris zijn armen. Hij genoot met volle teugen dat hij haar weer vast kon houden. Hij kon de wereld weer aan. Zijn geliefde Eva was weer bij hem.

"Mevrouw van Dongen wat fijn u wakker te zien." Zei verpleegster Elena. "In de laatste 6 weken heb ik zoveel over u gehoord." Zei ze. "Van hem zeker." Elena glimlachte. "Ja hij heeft me heel veel verteld. Vooral over uw bijzondere ogen. Maar ik denk niet dat dat tegen mij was." Zei Elena grinnikend. bedankt, hoor. " Zei Floris gespeeld gewond. "Kunt u me dan vertellen of meneer geslapen heeft." Vroeg Eva." Hij keek haar aan. "Hoezo?" Zei hij. "1 ik ken je. 2 je ziet er doodmoe uit." Hij gaf een kus in haar haren. "Ik red me wel." Zei hij. "Ik kom u vertellen dat de artsen u nog een paar dagen willen houden. Als alles zich goed evolueert, mag u naar huis. Uw behandelend arts noemt u een wonder." Eva zuchtte ze had geen zin in niets doen.

"Zal ik Carmen ophalen?" Vroeg hij." nee. Je gaat eerst naar huis, een paar uur slapen. Daarna breng je Carmen." Zei ze. "En rijd voorzichtig. Ik heb geen zin om je hier te hebben liggen." Hij glimlachte." is goed." Hij kuste haar nog een keer. Zie ik je straks."

"Mama." Riep Carmen enthousiast toen ze de kamer in liep. "Mama op bed." Eva glimlachte. "Moet je papa even vragen." Zei ze. "Papa Carmen op bed." Hij tilde haar op en zette haar bij Eva. "Mama mist." Zei Carmen en ze kroop tegen haar moeder aan. "Ik jou ook kleine." Zei ze. "Zal ik haar hier laten? Ik moet zo weer gaan. Kijken of we de dader hebben." Zei hij "In welke zaak?" Vroeg ze "3 maal poging tot moord. " Zei hij. "Vertel nou is meer." zei Eva.

"Oke een poging was voor een dubbele moord op een vrouw en kind door een zwaar ongeluk te veroorzaken . En een keer in het ziekenhuis. Op een vrouw met infuus spuit. De vrouw nog niet kunnen verhoren. Maar aantrekkelijke vrouw is het wel hoor." Zei hij plagerig. "Nou zeg." Zei Eva terug plagend. Ze wist heus wel dat hij haar bedoelden. "Breng haar maar weg ze moeten straks wat tests doen."