Een paar maanden gaan voorbij. Eva is nu in haar achtste maand. "Meld je dan ziek. Je moet mee voor deze laatste echo." smeekte ze. "Ik kan niet Eef het spijt me. Nood situatie dat begrijp je toch wel?" zei hij haar omarmend. "Ga jij maar naar Storm kijken of alles in orde is. Kun je me vanavond vertellen hoe ongelooflijk sterk die kleine meid is." zei hij en kuste haar. Ze keek hem even beteuterd aan. "Nee, niet zo naar me kijken Eva. Ik wil je niet weigeren maar ik moet wel."hij gaf haar een lange diepe zoen en vertrok.

Zuchtend reed ze naar de arts. "Eva Van dongen?" riep de assistent 5 minuten na aankomst. Eva knikte en liep de onderzoeks- kamer in. "Hoe bevalt de rust mevrouw van dongen?" vroeg hij "saai"zei ze. "Ga maar even liggen Eva."hij onderzocht haar even. "Ik vind je buik wat veel voor 8 maanden. Dat kan duiden op veel vrucht water.of." eva ging in lichte paniek zitten. "Of wat?" vroeg ze. "Rustig maar. Ik maak nog een echo niets aan de hand. Na dat hij het apparaatje op haar buik had gezet en wat had bewogen keek hij eva aan. "Dat dacht ik al." ze keek hem angstig aan. "Er is toch niets mis hé?" vroeg ze. "Nee hoor kijk maar. Het was eerder moeilijk te zien maar kijk. Daar heb je een beentje. 2 beentjes en dan nu de verassing."hij bewoog zijn apparaatje iets hoger. "Beentje 3 en 4. Zo te zien allebei meisjes." zei hij. "Hoe bedoel je? Allebei?" vroeg eva. "Een tweeling mevrouw van dongen. Een op het oog gezonde tweeling."

Licht versuft reed ze terug naar huis. 2 meisjes. Ze kon het nog steeds niet geloven. Dit zou zo een verassing zijn voor Floris die ooit had gezegd dat hij een groot gezin wilde als het maar van haar was. Na 3 uur kwam Liselotte thuis. "Ongelofelijk, het lef van mama. Ze kwam het bureau vandaag in hè. En zei dat ze er alles aan zou doen om ons te ruïneren. Floris heeft haar licht hard handig uit het bureau laten verwijderen en daarna moest ik naar huis." zei ze. Tegen eva die wat versuft op de bank zat nog steeds bij komend van het nieuws. "Gaat het Eef?" vroeg ze. Eva knikte. Ze hoorde de deur weer open gaan

"Hoe gedraagt ze zich vandaag daar binnen? " Vroeg hij toen hij thuis kwam. "Prima. Mama verveelt zich alleen dood tot 3 uur." Zei Eva en kuste hem kort. "Ik heb bij Zitman verlof gevraagd tot na de kerst dus ben ik bij je tot dan. Zei hij. Ze glimlachte."ik ben even weg." zei Lieselotte en liep de trap op maar een minuut later kwam ze weer naar beneden. "uhm Floris, Eva."zei ze. Ze wilde meer zeggen toen 2 mensen langs haar liepen. "Goede avond." Floris zuchtte. Hij herkende een van hen al. Brigitte de Nooijer. Van de rijksrecherche. "Ik weet wie u bent want komt u doen? "meneer Wolfs. U wordt aangehouden op verdenking van mishandeling." zei ze. "Wat? Waar slaat dat op?" vroeg hij. "U gaat met ons mee." zei ze en ze boeide hem. "Nee. Mijn vrouw heeft me nodig. "Dan had u mevrouw Wagenaar niet zwaar moeten mishandelen." zei Brigitte haar collega. "Waar heeft u het over?" vroeg hij. "Daar hebben we het over op het bureau.

"Dit slaat toch nergens op?" vroeg eva aan haar zusje. "Hij kent haar niet eens." Lotte ging zitten "hij is een heet hoofd." zei Liselotte. "En ze wilde de voogdij over Carmen."zei ze. "jij geloofd ze toch niet? Floris zou dit nooit doen." zei Eva. "Ja hij is wat opvliegend maar hij doet zo iets niet." zei Eva. "jij kent hem het beste." zei Liselotte. "jij denkt dat hij iemand mishandeld?" zei Eva. "Nee."Zei Liselotte. "Dat doe je wel. Ik dacht dat ik je kende Lotte." zei Eva. "Floris is mischien opvliegend. Maar hij is niet gewelddadig." Eva stond op en liep de keuken uit.

"Waar was u vanmiddag om tien over 5?" vroeg Brigitte aan Floris. "In mijn auto onderweg naar huis." zei hij. "Kan iemand dat bevestigen?" vroeg ze. "Mijn partner is met zwangerschap verlof dus nee. Maar als u goed was geweest i uw werk zou u mijn telefoon gegevens kunnen opvragen om te zien waar ik ben geweest voor dat u mij weg haalden bij mijn hoogzwangere vrouw." zei hij. "Dat zullen we ook zeker doen. En we zullen camera's bekijken. Tot dan blijft u hier." zei Brigitte. "Dat kan dagen duren. Mijn vrouw heeft me nodig." riep hij weer. "Zo als ik u al eerder zei dan had u beter moeten na denken. U gaat terug naar uw cel."

"jij geloofd ze toch niet Eva?"vroeg hij op kerst ochtend wandelend door het buiten verblijf van het huis van bewaring. "Nee. Natuurlijk niet dat doe jij niet. Waarom zou je ook. Omdat ze de voogdij over Carmen wilde hebben? Dat had ze toch al verloren." zei Eva. "Ik ga je hier uit krijgen." zei ze. "Nee Eef dat doe je niet. Jij moet je klaar maken voor die kleine." zei hij. "Als we het overlaten aan de rijksrecherche ben jij er niet uit voor dat ik beval." zei ze zijn handen pakkend. "Ik meen het Eva." zei hij. "Ja ik ook. Ik ben niet doodziek. Ik ga je hier uit krijgen." zei ze.

"Ik wil geen ruzie met je Eva." zei hij haar. "Ik ook niet. Als je me gewoon mijn werk laat doen krijg ik je hier wel uit." hij zuchtte. Hij kende haar door en door. Als ze iets bedacht had, kon je haar er niet af praten. "Als je me een ding beloofd." ze draaide met haar ogen. "En dat is?" vroeg ze. "Dat je wel op jezelf let. Jij bent belangrijker voor me dan wie dan ook Eef. Wees alsjeblieft voorzichtig met jezelf." zei hij smekend. Ze omhelsde hem. "Denk jij dat je ook maar iets minder belangrijk voor mij bent?" zei Eva. "Beloof me gewoon dat je voor jezelf zorgt." zei hij. "Ik zal voorzichtig zijn." zei ze. "Ik moet gaan." zei Eva en gaf hem nog snel een kus.

Stolen story; please report.

"We worden tegen gewerkt." zei Lotte toen Eva thuis kwam. "Wat bedoel je?" vroeg ze. "Ik wilde zijn telefoon gegevens opvragen maar ik krijg geen toestemming." zie ze. Eva glimlachte. "Dank je dat je het probeert. Ik dacht even dat je het geloofde." zei ze. "Na dat de schok er van af was zag ik ook wel dat je gelijk had." zei ze. "Het enige probleem alleen. Mam krijgt meestal haar zin." Zei Lotte. "Ik weet niet wat ze nu van plan is maar wat het ook is ze wilt er Wolfs voor uit de weg hebben." zei ze. "Maar als wij kunnen bewijzen dat hij niets heeft gedaan." zei Eva. Proberend te verbergen dat ze een wee voelde. Dat kon ze nu egt niet gebruiken. Ze moest Floris vrij krijgen. "Heb je hem al vertelt dat het er 2 zijn?" vroeg Lotte. "Niet aan toe gekomen we hadden maar 5 minuten dat is niet iets wat je snel vertelt." zei ze.

"Waar kunnen we nog verder zoeken? Camera's hangen er niet bij haar huis," zei Eva. "Nee we kunnen niet veel nu. Misschien moet een van ons morgen aan Floris vragen waar hij dan wel was." eva Knikte "rond het tijdstip van de vermeende mishandeling reed hij naar huis. Dat is het probleem hij kan niet bewijzen dat hij daar niet was zonder die mast gegevens." zei Eva. "Al hoewel. Langs zijn route naar huis staan wel camera's niet over al. Maar." begon Eva. Maar een hevige wee brak haar af.

"Eva?" vroeg Liselotte. "Het gaat wel." zei ze. "Als we door de camera's langs de route kunnen bewijzen dat hij aan de andere kant van de stad was. Is hij vrij. Ik geloof dat ik moet koken?" zei Eva. "Dan word het dus Chinees." zei Eva. "Als ik kook word het kale pasta met ketchup." ze lachte even. "Niet tegen Floris zeggen, hoor. Maar ik geloof dat ik culinairder ben geworden. Al is een goed bord bami nog steeds het beste." zei ze.

"jij denkt mij vrij te krijgen door mijn auto te volgen?" ze knikte. "Als jouw Advokaat de beelden opvraagt en je telefoon gegevens kunnen Lotte en ik kijken of." zei eva de volgende dag in dezelfde binnen tuin van het huis van bewaring. Ze had de weeën genegeerd ze zaten nog een half uur uit elkaar. Dus waren nog in leidend.

Eva kromp in een van weer een wee. "Eef?" vroeg hij. "Gaat wel. "Gewoon een partijtje voetbal daar binnen schopte gewoon te hard." zei ze glimlachend naar hem. "Je moet hier uit komen Floris. We hebben die beelden en telefoon gegevens nodig. Die de Nooijer wilt alleen bewijzen dat je schuldig bent. Niet dat je onschuldig bent." een nieuwe wee liet haar weer in een kruipen. "Nu niet liegen tegen me Eva van Dongen." ze keek hem aan. "Waarover zou ik dan liegen." zei ze. "Dat weet je best. Eva kom op. Ze komt er aan of niet?"hij keek haar aan. "Eva!" hij streelde haar. "Daar heb ik geen tijd voor Floris.Jij moet eerst hier uit." zei ze.

"Eva hoe vaak moet ik het nog zeggen. Jij bent belangrijker voor me dan wie dan ook. Ook mezelf. Jij moet naar het ziekenhuis. En laat me raden je bent hier alleen heen gereden." hij Zuchtte. "Koppig ezeltje dat je bent." hij kuste haar. "Maar wel mijn ezel."zei hij. "Ik meen het meisje. Jij moet naar het ziekenhuis." ze schudde haar hoofd. "Niet zonder jou." Floris zuchtte. "Eefje ik kan hier niet weg. Ik laat Marion bellen kom." hij pakte haar hand.

"Kom op Eva persen dit kun je." onderweg naar het ziekenhuis braken Eva's vliezen en was haar bevalling te ver om haar nog naar het ziekenhuis te krijgen. "Kom op Meis je kunt dit. Persen." riep Marion. "Ik kan dit niet alleen Marion." zei Eva die met de minuut uitgeputter raakte.

"Je bent niet alleen Eef kom. Tijd om dit kleintje te laten komen." zei Marion. "Het zijn er twee Marion." Marion knikte. "Dan moeten we zeker ons best doen kom op Eef. Persen." Elke pers wee voelde ze een van de baby's bewegen. "Goed zo Eva vol houden meisje ik laat een Ambulance bellen door Romeo. Marion pakte haar telefoon en belde Romeo, "ik ben klaar vandaag Marion. "Mond dicht Romeo en luister." Marion legde snel uit wat er aan de hand was. "Ja natuurlijk. Sorry."zei Romeo en hing op. "Ambulance komt er aan Eva kom op. Nog even vol houden." voor dat de Ambulance arriveerde beviel Eva van 2 meisjes.

"Goed gedaan Eef." de ambulance kwam niet veel later aan. "Is alles goed gegaan?" vroeg de ambulance broeder. "voor zo ver dat kan. Al lijkt Eva me nog al zwak."legde Marion uit. "Mevrouw bent u in orde?" vroeg de broeder. "Eva knikte zwakjes. "we nemen u en de kinderen mee naar het ziekenhuis."

In het ziekenhuis werden de meisjes gecontroleerd. Eva viel al snel in een diepe slaap. Toen ze weer wakker werd, keek ze in het gezicht van Marion. "hey Meis. Je hebt me wel bezorgd gemaakt. Ze waren bang dat je te zwak was." zei Marion. "dan kennen ze mij nog niet." zei eva licht glimlachend. "het was gewoon zwaar." Marion knikte. "ja dat zal best wel. Maar meis die twee meisjes van je zijn prachtig dat gaat nog wat worden." Eva ging zitten. "hebben ze al een naam?" vroeg Marion. "Floor Esmee Liese Wolfs en Frieda Marion Lotte Wolfs." zei Eva Marion omhelsde haar. "prachtige namen en wat een eer voor mij." Marion keek haar aan. "gaat het weer?" vroeg ze. "ik heb me beter gevoeld maar komt vast goed." zei eva die weer in haar kussen zakte.

"ik moet morgen weer naar Floris kunnen." zei ze. "jij gaat nergens heen ik bezoek hem wel. Iemand moet hem vertellen dat hij thuis nu wel heel erg in de minderheid is. " zeiden."hij wist nog niet. Dat ze met zij 2e waren." Zei Eva. "Komt goed. Rust uit meisje."