De volgende ochtend stond Marion bij de deur van het huis van bewaring."nee u mag niet naar binnen." Zei de bewaker bij de poort."ik heb nieuws voor Floris Wolfs. Hij moet dit weten. Het gaat over zijn gezin." De man keek haar aan."alleen zijn advocaat." Zei hij. "Zijn vrouw mocht hem ook bezoeken." Zei ze. "Ja, van wegen de kerst dagen. Nu ook niet meer." Marion zuchtte. Ze reed naar de Ponti

"Tante Marion." Hoorde ze. Ze werd begroet door haar vrolijke 4-jarige peetdochter. "Carmen." Ze omhelsde haar. "Tante Marion waar is mama? Die zit toch ook niet in de nis hè?" Vroeg ze."welnee, mama is in het ziekenhuis. Ze heeft kindjes gekregen. Je hebt 2 zusjes." Zei Marion zo enthousiast mogelijk. "2. Pf dat is veel." Marion lachte even. Er ging niks boven kleuter logica. "Lieverd. Weer jij wie papa's advocaat is?" Vroeg ze.

"Een wat Kaat tante Marion?" Ze zuchtte. "Niets schat waar bewaren papa en mama belangrijke brieven?" Vroeg ze. "Daar boven." Carmen wees naar een oude lege servieskast. "Dank je wel." Na een tiental brieven vond ze een factuur van 'k. Middelheim advocatenkantoor.' " Mooi zo. Carmen jij gaat bij mij Logeren oké?" Carmen knikte en ging met Marion mee. Onderweg belde ze het nummer op de factuur. "Kaat Middelheim advocatenkantoor kan ik u helpen?" Zei een vrouw. "Is Floris Wolfs cliënt bij u?" Vroeg ze."daar kan ik geen mededelingen over doen." Zei de vrouw. "Luister dit is belangrijk. Ik app het mobiele nummer van je baas, nu een foto. Als meneer Wolfs Client is belt zij mij onmiddellijk terug." Zei ze en hing op.

3 minuten later ging haar telefoon weer. "Dreesen?" Zei ze. "Kaat Middelheim hier, wat is hiervan de bedoeling. Ik krijg een foto met de tekst extreem dringend en uw politie Id?" Bent u de advocaat van meneer Wolfs?" Vroeg Marion."ja is er nieuwe informatie?" Vroeg ze. "Nee, maar ze laten me niet binnen en dit is belangrijk. Ik moet mij zeer in hem vergissen als hij nu niet gek wordt van bezorgdheid." Zei Marion."wat is er? Is er iets met zijn vrouw? Of zijn kind? Zijn vrouw is toch hoogzwanger." Vroeg Kaat. "Eva is vanmorgen vroeg bevallen van een gezonde tweeling." Zei ze. "Ik dagt als u hem nou vandaag kunt bezoeken." Zei Marion."ja natuurlijk dat is belangrijk." Zei ze. " ik stuur een foto. Zeg er ook bij dat zijn vrouw wat zwak is, maar in orde en zijn oudste bij haar tante Marion is." Antwoorden Marion. "Uiteraard." Zei Kaat "de meisjes heten Floor Esmee Liese en Frieda Marion Lotte Wolfs. En zijn 100 procent gezond, ik app u nu een foto. Alvast bedankt."

"Wolfs mee komen je advocaat is er." riep de bewaker. Hij stond op van het bed in zijn cel. Hij was net gestopt met ijsberen. Hij liep tegen de muren op. Er was na bijna 15 uur geen nieuws gekomen over zijn Eva. Hij wist dat in het kraambed sterven tegenwoordig zeldzaam was maar het gebeurde wel.

Hij liep denkend in doem scenario's achter de bewaker aan. "Kaat. Waar is mijn Eva?" vroeg hij gelijk. "Ga, is zitten."zei ze. Hij vreesde het ergste. "Is Eva in orde?" vroeg hij. "Ze is wat zwak, maar dat is te verwachten" zei ze terwijl ze tegen over hem ging zitten. "Wel een pittige meid hoor. Zei me gelijk dat ik van alles moet aanvragen. Wat ik ook zal doen." hij glimlachte even. Als ze bezig was met hem vrij pleiten was ze in orde. "En mijn baby?" vroeg hij. Kaat schoof haar I phone naar hem toe. "Van morgen om 2 uur geboren. Jouw 2 dochters."

This book is hosted on another platform. Read the official version and support the author's work.

Floris staarde even voor zich uit. Een tweeling. En hij had er niet bij geweest. "Gaat het?" hij knikte. "2, holy." hij keek haar aan. "Ze heten Floor Esmee Liese dat is die linkse geloof ik. Roep naam Floor omdat Floris voor een meisje wat lullig is. En die rechtse is Frieda Marion Lotte." zei Kaat. "Roep naam Frieda zeker"zei hij glimlachend. "Goed geraden. Floortje daar he is de oudste, zij kwam wel 2 en een halve minuut eerder dan Frieda." zei Kaat die het heerlijk vond hem dit nieuws te vertellen. "Eva moet nog even in het ziekenhuis blijven. Nee, niets ergs, maar ze is erg verzwakt na de bevalling tot dan blijft jouw oudste bij haar tante Marion. Ik zal die aanvragen doen, dan kun jij naar je gezin." hij glimlachte. "Je gelooft me. "Iemand die met zo veel angst en liefde mij vraagt hoe het met zijn net bevallen vrouw is, doet dit niet. Niet omdat je het niet zou kunnen maar jij had erbij willen zijn. Jij komt vrij dat beloof ik je."

"Ik heb het!" riep Liselotte. Marion liep naar haar toe. "Laat maar eens zien." er waren een paar dagen voorbij gegaan, maar Eva lag nog altijd in het ziekenhuis, de artsen vonden haar nog niet sterk genoeg om naar huis te gaan. "Volgens de rijksrecherche was de aanval toch rond 5 uur?"vroeg Lieselotte. "Ja, ik dacht van wel. "nou ken ik Wolfs zijn auto een beetje en dit is volgens mij zijn auto op de Lindelaan. Om 5 voor 5." zei ze. "Ja, dat klopt wel kenteken komt overeen. Maar dat is 5 voor 5 schatje." zei Marion. "Ja, maar hij kan nooit in een kwartier van de Lindelaan naar het huis van mijn moeder rijden. Dat is onmogelijk. Ik heb het in kaart gebracht samen met zijn mobiel gegevens. Hier is het huis van mijn moeder, daar is hij."wees Liselotte aan op haar scherm. De kortste route naar mijn moeder is 25 minuten. Als zij tussen 5 en tien over 5 is mishandeld kan hij dat nooit zijn geweest." zei ze. " Marion knuffelde haar. "Hij heeft zo gelijk. Jij lijkt op je zus speurneus." zei Marion. "Kom, we gaan de rijksrecherche boos maken."

Eindelijk vrij, liep hij door de gangen van het ziekenhuis. Dankzij zijn schoon zusje en Marions bewijs kon hij worden vrij gelaten. Hij deed de kamer deur van Eva open, ze lag in een diepe slaap. Hij glimlachte. Wat was ze toch prachtig. Hij ging naast haar zitten. Hij wilde haar niet wekken. Hij kuste haar zachtjes op haar wang. Ze opende haar ogen. "Het spijt me meisje, ik wilde je niet wekken." zei hij. "Je bent vrij." zei ze recht opzittend. "Ja Marion en dat Zusje van jou hebben ontlastend bewijs gevonden. Heb is wat meer vertrouwen in je collega's ezeltje." zei hij haar wang strelend. "Moet jij nodig zeggen." zei ze en kuste hem. Na nog een week mochten Eva en de meisjes eindelijk naar huis. Ze moest nu nog wel rustig aan doen en deze keer stond de arts er op dat ze dat ook deed. Alles leek nu eindelijk zijn gang te gaan. Eva vertrouwde het alleen nooit helemaal. Elke keer als ze gelukkig was kwamen er weer donkere wolken die dat probeerde weg te nemen.