Geërgerd kwam Floris aan rijden. Alle hulp diensten waren ter plaatse. Het was duidelijk een ernstig ongeluk. Het medische personeel was nog aan het proberen iemand te reanimeren "wat hebben we?" vroeg hij aan Romeo die met tranen in zijn ogen hem aan keek. "Romeo?" riep hij. "Ik denk dat je even moet gaan zitten Wolfs." zei hij. "Wat is er? "Vroeg hij. Romeo keek naar de richting van Marion. "Ik kan het niet." zei hij. Marion liep naar hem toe. "Ik denk dat je even moet mee lopen."zei ze en trok hem zachtjes mee. Ze Lijde hem naar haar politiewagen. "Probeer kalm te blijven." zei ze en ze opende het portier. "Papa!" riep Carmen en ze sprong de auto uit.

"Wat doet zij hier?" vroeg hij. Maar na een seconde daalde het besef in. "Eva! Nee." hij draaide om naar de ambulance medewerkers die nog steeds aan het reanimeren waren. "Marion zeg me dat het niet zo is. Alsjeblieft Marion." smeekte hij. "Dat is niet Eva. ZEG ME DAT, DAT EVA NIET IS." Carmen gilde van de uitbarsting van haar vader en klom gouw Marions auto weer in. "het spijt me." zei Marion met tranen in haar ogen.,

Zijn wereld stortte in. Hij voelde de grond on zijn voeten wankelen. "Gaat het?" vroeg Romeo. "Nee natuurlijk niet." riep hij. Hij voelde zich machteloos. En doodsbang. Hij kon Eva niet verliezen, dat kon gewoon niet. "Je had het over mogelijk opzet?"zei hij zijn hoofd erbij proberen te houden, maar zijn aandacht bleef getrokken worden door het ambulance-team. "Ja!"riep een van hen na wat uren leek. "Ze heeft een hartslag." Floris zuchtte van opluchting. Ze was er nog. Ze had een kans. "Wil je met haar mee?", Vroeg Marion. "Ja, nee. Ik weet het niet." zei hij. Hij wilde met haar mee bij haar zijn. Maar hij wilde ook dit 'ongeluk' onderzoeken.

"Carmen?" zei hij weer, beseffend dat zijn dochter in de auto van Marion en Romeo zat. "Daar zorg ik voor. Waar is een Peettante anders voor?" zei Marion. "Ga met haar mee. Ik bel Lucas wel op. Hij helpt wel onderzoeken." zei ze. Hij knikte en stapte achter in de Ambulance. "Ik heb wat cruciale vragen." zei de verpleger. Hij knikte versuft, "heeft ze allergie voor medicijnen." Floris schudde zijn hoofd. "Niet dat we weten." zei hij. Hij voelde zich verdoofd. Alsof iemand anders door zijn ogen keek. "Is ze gezond?" tranen rolde over zijn wangen. "Eva is kern gezond." zei hij. Hij streelde haar over haar haren. De rest van de vragen hoorde hij niet meer. Hij was verdoofd door de shock.

In het ziekenhuis werd eva meteen mee genomen om onderzocht te worden. Het ging allemaal langs hem heen. Versuft zakte hij een stoel in. "Wolfs" hoorde hij ineens naast zich. Het was Romeo. Hij schudde zijn hoofd, om de mist er in te doen optrekken, maar het hielp niet. "Wolfs?" Hij keek Romeo aan. "Hoort hij mij?" Vroeg hij een arts. "Hij is emotioneel in shock." Zei de man. Weer schudde hij zijn hoofd, nu trok de mist daarin wel op en maakte het plaats voor keihard besef.

"Eva." Hij stond op. "Rustig. Kijk me aan. Wolfs kijk me aan." Riep Romeo. "Goed zo, ga rustig zitten." Zei hij. "Bent u helder?" Vroeg een verpleger. Hij knikte. "Mijn vrouw?" Zei hij. "Ze zijn met haar bezig. Ik zal eerlijk zijn. Het kan beide kanten op gaan." Zei de man. "Hoe veel kans heeft ze?" Vroeg Floris. "Onmogelijk te zeggen. We moeten afwachten." Hij legde zijn hoofd in zijn handen. Tranen stroomde over zijn wangen. Maar hij had de kracht niet ze weg te vegen. Dan was hij maar zwak. Dan zag zijn collega zijn verdriet maar. Het kon hem even niets meer schelen.

Zijn wereld wankelden. Zijn mooie lieve Eva vocht ergens in een kille kamer voor haar leven. En dit moest ze alleen uitvechten. Hij kon haar er niet bij helpen. Dat maakte hem bang. Het gevoel van machteloosheid.

Romeo keek zijn collega en vriend aan. Ze hadden in de auto iets gevonden.iets wat Wolfs moest weten. Wat hij vast wilden weten. Maar hij durfde het niet. De kans dat Eva hier niet meer uitkwam was aanwezig. En als. Hij wist wat Romeo nu te weten was gekomen, zou die klap dubbel zijn. Maar als hij het niet vertelde dan zou een arts dat wel doen. Hij zat met een dilemma. Hij keek Wolfs aan. Hij had hem nog nooit zo gebroken gezien. Tranen stroomde vrij over zijn wangen. Hij had zijn handen in zijn haar en hij staarde voor zich uit.

Unauthorized use: this story is on Amazon without permission from the author. Report any sightings.

Romeo pakte zijn telefoon en belde zijn partner. Zij was veel beter in dit soort dingen.hij liep weg zo dat Wolfs hem niet kon horen. "Marion." Hoorde hij haar zeggen. Op de achtergrond Hoorde hij kleine Carmen Wolfs roepen om haar moeder. "Ze is zwanger." Zei hij. "Wat? Wie? Waar heb je het over?" Vroeg Marion. "Eva." Zei hij en zuchtte." Eva is of was zwanger."zei hij. "Mijn god." Riep Marion uit. "Vertelde Wolfs je dat?" Vroeg ze."nee, we vonden een echo foto in haar auto. Met de tekst 'verrassing al 12 weken.'" Zei Romeo. "Ik denk dat ze het hem wilde vertellen." Zei hij. "Romeo dit moet hij weten." Hij knikte, maar bedacht dat Marion dat niet zag. "ja. Maar ik kan het niet." Zei hij. "Hij is al zo gebroken. Dit kan hij er niet bij hebben." Marion zuchtte. "Je moet Romeo." Hij hing op.

Met lood in zijn schoenen liep hij terug. "Wolfs." Zei hij. Hij keek Romeo aan zijn ogen rood van de tranen. "Ik moet je wat vertellen." Begon hij. "We." Hij zuchtte 'kom op Romeo.' Zei wolfs in zichzelf." we vonden dit in haar auto." Zei hij en hij gaf de bebloede foto aan hem. Wolfs bekeek hem. Een minuut of twee leek het hem niet te raken. Maar toen stond hij op en liep naar de drink automaten. Romeo keek hem na. Wolfs verfrommelde de foto en sloeg met al zijn kracht tegen de muur. Zijn vuist begon te bloeden, maar hij bleef slaan. Daarna zakte hij naar de grond van wanhoop. En huilde. Het soort huilen waar je medelijden mee kreeg.

Romeo begreep hem. Eerst Fleur. En nu misschien wel zijn vrouw en tweede kind die hij in een klap verloor. Het verdriet en de angst die zijn collega moest voelen moest overweldigend zijn. Eva was zijn enige echt grote liefde. "Gaat het?" Vroeg hij. Stomme vraag, natuurlijk ging het niet, maar hij wist niet wat hij dan anders moest vragen. Of zelfs maar zeggen. Misschien moest hij wel even helemaal niets meer zeggen. Wolfs leek hem niet gehoord te hebben. Hij hielp Wolfs weer op een stoel. Daar zat hij starend naar de leegte voor hem. Romeo wist niet wat hij moest doen. Maar hij wist wel dat hij Hem niet alleen moest laten. "Dit is mijn straf." Zei Wolfs ineens. "Ik wist dat ik haar niet verdiende." Tranen rolden weer over zijn wangen. "Ik had haar moeten weerstaan." Hij keek op. "Ik heb haar mijn ellende bezorgd. Ik had nooit van haar mogen houden. Dan was ze nu veilig." Romeo liet hem maar praten. Hij wist niet wat hij anders kon doen.

"Zou zij niet hetzelfde zeggen?" Vroeg hij toen Wolfs weer stilviel. Hij haalde zijn schouders op. "Ze is zo veel beter dan ik. Dat wist ik de dag dat ik haar voor het eerst zag." Zei hij. "Maar? " Zei Romeo. "Maar niets. Ze is een beter mens dan ik. ik word gestraft om wat ik heb gedaan in Amsterdam." Zei hij. "Ik dacht dat jij atheïst was." Zei Romeo. Hij begreep dat Wolfs een reden zocht om iemand de schuld te geven. Hij zweeg weer. Zo zaten ze een tijdje. "Dit duurt te lang." Zei hij. "Ze zijn al een uur met haar bezig."Hij stond op en liep wat rond.

Romeo wist ook wel dat Marion beter was in dit soort dingen. Hij appte haar. "Heb je hulp nodig. Vraag Liesje anders om even op te passen." Stuurde hij. Na een minuut op 10 appte Marion terug dat ze er aan kwam. 5 minuten daarna liep ze het ziekenhuis in. "Is er nieuws?" Vroeg ze. Romeo schudde zijn hoofd. "

Marion liep naar Wolfs toe."hou je het nog vol?" Zei ze. "Ik raak haar kwijt Marion." Sprak hij uit. "Ze is sterk hè." Zei Marion. "Ze zijn al meer dan een uur met haar bezig."zei hij en hij ging weer zitten. "Dat is gunstig." zei Marion."hoe zo gunstig."vroeg hij "ik wil gewoon weten hoe het met mijn vrouw is." Voegde hij toe. "Als ze niet meer had geleefd hadden ze je dat al verteld." zei Marion, die een hand op zijn schouder Legde. "Ze is zwanger." zei hij. Marion nam hem in haar armen. "Niet wanhopen." zei ze. "Eva zal vechten. Die geeft niet zomaar op." hij knikte. En staarde weer voor zich uit.

Hij hoorde zijn vrienden wel. En hij wist dat ze gelijk hadden. Zijn Eva gaf niet zomaar op. Ze was een vechter. Maar hoe hard moest ze vechten? En waarom duurde het zo lang? 100 angsten vlogen door zijn hoofd heen. En leren dat ze zwanger was van hun 2e kind samen had hem niet echt geholpen, het had hem angstiger gemaakt. Er stonden nu 2 levens op het spel. Hij durfden het niet uit te spreken. Maar als hij moest kiezen tussen het kind wat ze bij zich droeg of Eva. Zou hij Eva kiezen. Ook al betekende het dat ze hem altijd zou haten. Zij moest overleven. Anders had het voor hem ook niet veel zin meer. "Meneer Wolfs?" hoorde hij roepen. Hij stond op. Voor hem stond een grimmig kijkende arts.