Wolfs reed met een rot vaart richting de plek dat het rode puntje aangaf. Nog 10 minuten was hij ervan verwijderd. Hij had in de tijd dat hij reed Joris bij Eva horen komen. En blijkbaar kon die rat niet mijn zijn handen van Eva afblijven. Hij hoorde haar terug vechten. "Hou vol Eva ik ben er bijna." riep hij tegen het geluid wat uit zijn telefoon kwam.

Nog 5 minuten moest hij rijden. Toen er op de matrix borden 50 kwam te staan. Hij vloekte en sloeg op zijn stuur hij wist wat dit betekende. File. Een kilometer verder op stonden de auto's stil.

Eva probeerde zich los te vechten. "Raak me niet aan." Riep ze terwijl ze hem weg probeerde te schoppen. "Je moet je gedragen." Riep Joris en hij pakte Eva's hoofd beet wat hij met kracht tegen de grond sloeg. Ze raakte bewusteloos.

Joris ging weer naast Eva zitten. "Je bent een meesterwerk." Zei hij. "Maar net als alle meesterwerken mijn liefste ben je te gewild." Hij pakte een flacon uit zijn broekzak. "Hij mag je nooit meer beminnen." Hij stak een naald in het flacon. En trok het vocht de spuit in. "Ze komen te dicht bij mijn liefste. Ik wilde dat ik meer tijd met je had." Zei hij terwijl hij haar over haar wang streelde.

"Maar mijn lief het is tijd." Hij spoot de vloeistof in haar arm en drukte daarna haar neus en mond dicht. Na een minuut haalde hij zijn hand weg een traan viel op haar huid. Vaarwel mijn prachtige meesterwerk." Hij stond op en pakte zijn pistool "als ik je niet kan krijgen dan krijgt niemand jou." Joris lade zijn Pistool door en richten het op Eva.

Wolfs ver vloekte de trage Oplossing van de file. Eindelijk na een half uur kon hij weer verder. Hij had Joris dingen horen zeggen tegen Eva die hem bang maakte. Maar wat hij nu hoorde, bevroor zijn bloed. "Als ik je niet kan krijgen. Dan krijgt niemand jou." Hoorde hij met vlak daarna het geluid van een doorladend pistool. Hij smeekte elke hogere macht waar hij niet in geloofde om haar te sparen. Toen hij een piepend geluid uit de telefoon hoorde komen. Hij keek op het scherm. 'Verbinding verloren.'

Hij raakte in paniek. Hij wist dat hij in de buurt was maar hij had geen flauw idee welke kant hij op moest. Hij zette zijn auto aan de kant. De moed zakte dieper dan zijn schoenen. Terwijl zijn angst hem naar de keel greep. Hij zou nooit meer op tijd komen. Hij moest nu vertrouwen en hopen dat zijn Collega's dat wel waren.

Lucas schoot op de hang slot. Na twee kogels viel het uit elkaar. Daarna gaf hij een schop tegen de deur. Deze gaf niet gelijk mee. Het kostte hem nog twee keer trappen om de deur open te krijgen.

"Vaarwel Eva. Het spijt me dat het zo moest eindigen." Hoorde hij Joris zeggen. Hij rende naar binnen trok zijn wapen en richten het op Joris die zijn Eigen wapen op Eva had gericht.

"Wapen weg!" schreeuwde Lucas. "Leg hem zelf neer Guppy straks doe je jezelf nog pijn." zei Joris Bols"Ik meen het Joris. Wapen weg." Marion rende ook de kelder in. Ze greep snel naar haar wapen. "Leg dat pistool neer." schreeuwde ze terwijl ze kort om zich heen keek. Haar oog viel op Eva die niet bewoog.

"Eva?" riep ze. Maar Eva bewoog nog niet. Ze vreesde het ergste. "Maak het nou niet erger dan het is Bols laat dat pistool vallen." riep Marion. "EVA!" riep ze nog een keer maar weer bewoog Eva niet.

"Ze is van mij." riep hij terwijl hij zijn wapen op Lucas en Marion richten. "Neer dat wapen." riep Marion nog een keer. Joris laden zijn pistool door. "Niet doen." riep Lucas. "VAN MIJ!!" Riep Bols en hij spande zijn vinger om de trekker. Er klonk een schot.

Joris viel op de grond. Een kogelwond op zijn slaap bloeden nog. Marions pistool rookte nog na. "Eva!" Marion rende naar haar toe. Ze bewoog nog steeds niet. Ze durfde niet te denken dat ze te laat waren. Marion legde haar vinger in Eva's hals. Ze was nog warm maar voelde geen hartslag.

"O nee. Heb het lef niet van Dongen. Je gaat er niet tussen uit knijpen. Marion maakte haar los en draaide haar volledig op haar rug ging naast haar zittend legde haar handen op Eva's borstkas en begon te reanimeren. "Lucas met spoed een ambulance. FO en lijkwagen.

Lucas keek versuft naar Marion en Eva. Marion opende Eva's mond en blies er wat lucht in. "NU LUCAS EN DAN KOM JE ME HELPEN. Lucas schudden zijn hoofd. "Hier de 1106. Ik heb met spoed een ambulance nodig. Blijkbaar ook een FO en een lijkwagen." Daarna liep hij naar Marion. "Jij gaat haar beademen Lucas elke keer als ik zeg lucht. Blaas je lucht in haar longen. We gaan haar erdoor krijgen."

Floris kwam slippend tot stilstand. Voor hem zag hij een ambulance en een lijk wagen. Het voelde of zijn hart stopte. Romeo stond bij een afzetting.waar een groep mensen zachtjes pratend bij stonden. Hij rende er naar toe. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij. "Daar kan ik geen mededelingen over doen meneer." zei Romeo zonder te kijken.

"verdomme Romeo ik ben het." zei Floris. "Wolfs. Sorry. Mogelijk 2 doden ik weet niet meer." Zei Romeo terwijl hij Floris toe liet. "Eva! Waar is Eva?" hij keek om Romeo heen maar hij zag niets. "Ik weet het niet."zei Romeo weer.

"Zo zonde hè. Zo'n prachtige vrouw.nog een heel leven voor haar." hoorde Floris zeggen terwijl 2 mannen een gesloten witte zak naar buiten droegen. "Is dat Eva?" vroeg hij. Hij keek Romeo aan. "Is dat Eva!" vroeg hij weer. "Dat weet ik niet." zei Romeo. "Neem me niet in de zeik Romeo." zei Floris. "IS DAT EVA!" riep hij weer bijna wanhopig. "Ik weet het niet." riep Romeo.

Floris rende naar de twee mannen toe. "Wie is dat?" vroeg hij. "Dat kunnen we u niet zeggen." Zei een van de mannen. Floris pakte een pasje uit zijn broek zak. "Wolfs recherche. Wie is dat!" riep hij de wanhoop niet uit zijn stem filterend. De man opende zijn mond om antwoord te geven. "Wolfs" hoorde hij Marion zeggen.

Hij draaide zich om. "Marion." hij liep naar haar toe. "Wat doe je hier man? Zitman had je naar huis gestuurd." zei ze. "Eva." zei hij. Marion knikte. "Ik moet het weten Marion." zei hij. "Was dat Eva?" vroeg hij weer. "We hebben haar proberen te reanimeren. "NEE!." Hij probeerde naar binnen te rennen Maar Marion en Lucas hielden hem tegen.

"Ho nee daar wil je niet naar binnen." zei Lucas. "Moet jij is opletten kroon!" riep Floris. "Rustig nou." riep Marion. "Ik moet het zelf zien." Riep hij "het is een PD." zei ze. Alle zuurstof leek uit zijn lijf verdwenen. Eva was dood en lag in die zak. Hij wist het zeker. Hij deed zijn ogen dicht. Even wilde hij denken dat hij nog sliep. En dat ze elk moment zijn naam koen noemen of tegen hem aan kruipen. Hij wilde het zo graag geloven. Eventjes maar. Even niet weten dat hij haar nooit meer zou zien. Nooit meer zou horen.

Nooit meer haar stralende ogen. Haar lieve lag. Haar mooie gezicht. Nooit meer haar stem horen die of gepassioneerd Vogt voor een zaak. Hem troosten of plaagde. Hij zou zelfs haar weer boos op hem willen horen zijn. Maar nee.dat was voor altijd verdwenen

Hij deed zijn ogen weer open en moest het nu wel accepteren. Hij draaide zich van zijn collega's af zo dat niemand zou zien dat hij tranen in zijn ogen had. In huilen uitbarsten was nou niet bepaald zijn stijl. Maar zijn hart brak in duizend stukken. Hij kon het niet helpen.

Was hij zijn geliefde Eva nu echt kwijt? Dit had zijn grootste nachtmerrie geweest al die jaren. Na de dood van Fleur was Eva alles waar hij nog om gaf. Alles waar hij nog van hield. Hij zou alles in de wereld over hebben om haar nog één keer te zien. Haar stem te horen. Haar vast te kunnen houden. Alles,

"kom maar we onderzoeken u even. Kunt u lopen?." hoorde hij achter zich. Hij liep richting de afzetting. Hij wilde niks meer weten. Dat monster was er nog. Maar zijn mooie.Lieve Eva lag in een gesloten witte zak in een kist. De enige keer dat hij haar nog zou zien zou bij Timo zijn. Die dan weer grapjes over haar zou maken.

Huilend liep hij richting zijn auto hij had het toch niet kunnen bedwingen. "Wolfs!" hoorde hij. Het was Marion. Hij schudden zijn hoofd en brak nu in huilen uit. Hij kon het niet meer tegen houden.

Unauthorized use: this story is on Amazon without permission from the author. Report any sightings.

Hij nam nog een paar stappen vechtend tegen nog meer tranen die hij op voelde komen "Floris." hoorde hij dit keer. Was dat Eva haar stem? Dacht hij. Hield zijn hart hem voor de gek of Hoorde hij haar echt?

Zijn hart sloeg een slag over. Hij hoopte dat het betekende wat hij wanhopig wilde dat het deed. Dat in die witte zak niet de mooie, lieve Eva lag, maar het monster wat haar gevangen had gehouden.

Hij draaide zich om. en daar stond ze. Naast twee ambulance medewerkers. Zijn grote liefde. Zijn Eva. Ze was bond en blauw, haar kleding hing in scheuren om haar lijf. Haar voeten waren bloot. Haar haren waren dof en smerig. Ze leek extreem zwak. Maar ze leefde nog. "Eva." riep hij. Met diepe opluchting in zijn stem hij rende zo snel hij kon naar haar toe.

Lucas hield hem weer tegen. "Laat me los ik moet naar haar toe." riep hij. "5 minuutjes. Ze moeten haar onderzoeken en sporen veilig stellen dat weet je." zei Lucas vriendelijk. Wolfs haatte dat deze Jonge knul gelijk had. Maar hij wilden niet wachten. Hij wilde Eva tegen zich aan voelen "Laat hem maar Lucas. Hij heeft haar nodig." zei Marion. "Ga naar haar toe. We halen de sporen wel van de PD."

Hij rende langs Lucas richting de Ambulance waar Eva naar toe werd geleid. "Eva!" riep hij. "Floris!" ze maakte zich los van de verpleegkundige die naar haar riep dat ze toch egt onderzocht moest worden.

In een paar stappen was hij bij haar.Hij nam haar in zijn armen. Eindelijk kon hij haar weer tegen zich aan houden. De wereld kon om hem heen neer storten elke pijn kon hij gevoeld hebben. Zo lang hij Eva maar tegen zich aan kon houden. Dan was alles weer goed.

"Ik was zo bang." zei hij terwijl hij haar zo stevig als hij kon vast hield. "Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien." zei hij terwijl hij haar los liet. En diep in haar ogen keek. Om zichzelf te overtuigen dat ze er echt levend en wel stond 'mijn God wat ben je toch mooi' dacht hij. Zelfs al was ze bond en blauw. Ze was zo ongelooflijk mooi.

"Ik weet het," zei Eva. "Ik wist ook dat jullie zoude komen." zei ze. "Ik wist dat jij zou komen." Hij legde zijn hand op haar wang en streelde haar een paar seconde. Floris wist niet wat hij liever wilden. Haar eindeloos kussen of haar dicht en stevig tegen zich aan houden en nooit meer loslaten. Eigenlijk deed hij het liefste alle bij. Maar hij wist dat hun relatie geheim moest blijven en dat hij nu niks kon doen anders zou iedereen het weten. Ook al schreeuwden elk klein deel in zijn lijf om haar aanraking.

"We moeten gaan." zei de vrouw van de ambulance. Eva knikte. Voor ze in de ambulance stapte, keek ze Wolfs aan. Ze zag aan hem dat hij zijn gevoelens voor haar verborgen hield voor de andere. Ze wist ook wel Waarom. Maar ze was er klaar voor om ze de vrije loop te laten. Dan zag iedereen maar dat ze verliefd waren.

Ze onderging de consequenties later wel. Ze wilde daar ook niet eens aan denken. Eva draaide zich naar Wolfs en zoende hem met alle passie die ze bezat. Ze voelde hem haar kus met minstens zet zo veel passie beantwoorden en haar stevig vast pakken als of het hun laatste zoen was."

Marion juichten luid. "Nou hèhè. Dat werd eens tijd." Riep Marion uit. Eva lachte. "Ja kom op zeg dit zag ik al aan komen van af het eerste moment Eva." zei ze. "Wat bedoel je?" vroeg Eva. "Kom op zeg, je was al verliefd op hem van af het moment dat je hem 'die Hollander' noemde." zei Marion lachend."dacht je dat we blind waren?"

"We moeten nu egt gaan. Zei de ambulance medewerker en duwde haar voorzichtig begeleidend de Ambulance in. "Ik wil mijn vriend mee." Zei Eva. "Nee sorry mevrouw er mag nu even niemand mee. "Ik kom zo snel mogelijk naar je toe." Zei Floris. De verpleger deed de deur dicht en de ambulance reed weg.

Marion liep naar Wolfs toe en sloeg een arm om hem heen. "Jullie geheim is veilig." zei Marion. "Romeo en Lucas zwijgen ook. Dat beloof ik." voegde ze toe. "Dank je." Marion lachte naar hem. "Na al die jaren moeten jullie wel de kans krijgen hè. en om je nou naar Texel te laten overplaatsen is dan zo oneerlijk." ze gaf Floris speels een duwtje.

"Heb je die ring nog altijd?" vroeg Marion. Hij keek haar aan. "Wat? Hoe? Hoe weetjij daar van?" Marion glimlachte weer. "Ook ik ben agent.brigadier Wolfs Misschien straks een mooi moment om hem te gebruiken." zei Marion met een knipoog. "Schiet op Ga achter je vriendin aan joh." riep ze er achter aan. "Ze heeft je nodig." Floris glimlachte naar Marion hij wilde iets zeggen maar ze keek hem aan. "Ik weet het. Het is al goed."

Hij ging zo snel hij kon naar zijn auto en reed bijna net zo snel naar het zieken huis. "Eva Van Dongen!" riep hij naar de balie medewerkster. "Pardon?" vroeg ze. Floris deed zijn ogen dicht en nam een paar keer diep adem. "Waar is Eva Van Dongen?" vroeg hij vriendelijker.

De vrouw achter de balie typte op haar computer en glimlachte naar hem. "Ze ligt in kamer 5 maar ze zijn nog een paar testjes aan het doen." zei de vrouw vriendelijk. "U mag voor haar kamer wachten." Hij knikte en bedankte haar daarna ging snel naar de kamer waar eva lag. Na wat uren leek te duren kwam er een verpleegster de kamer uit.

"O hallo. U bent?" vroeg ze vriendelijk. Floris stelde zich voor. "Ah haar vriend. Ja ze vroeg al om u. ga maar naar binnen." zei ze. "Hoe is het met haar." vroeg hij bezorgd. "Ze is in orde. Wat kneuzingen en lichte uitdroging verschijnselen. Maar ze komt er wel boven op." zei de verpleegster.

Floris bedankte haar en liep snel naar binnen. Eva lag in het bed bij het raam. Ze leek in slaap gevallen te zijn. Weer sloeg zijn hart een slag over. Hij liep naar haar toe pakte zo stil mogelijk een stoel, ging naast haar zitten. En pakte haar hand.

Hij had haar zo gemist. En was zo bang geweest dat hij haar nooit meer zou zien. Natuurlijk had hij hoop gehouden. Dat moest wel anders had hij het niet uitgehouden. Maar de angst werd met de dag erger. Zo erg dat de laatste maand hij altijd nachtmerries had.

In zijn nacht merries had hij haar al 100 keer begraven. Elke nacht in zijn dromen lag ze in een kist. Even bloedmooi als altijd. Hij rilde bij de herinnering aan die nacht merries hoe levens echt het had gevoeld.

Hij keek naast hem. Daar lag ze net als in zijn nacht merries maar het verschil was dat ze zachtjes ademhaalde. Hij haalde nu pas egt opgelucht adem. Ze was weer bij hem. Ze leefde nog Hij streelde Eva's haar.wat nog steeds stug en vies aan voelde. Maar dat kon hem niet schelen."Ik houd van je meisje. Ik houd zo veel van je Fluisterde hij naar Eva.

Van alle keren dat hij bijna was kwijtgeraakt was dit de engste. Door Zitman mocht hij niet officieel naar haar zoeken. En hij werd zelfs geschorst. Niet dat hij niet naar haar had gezocht. Avonden en nachten lang zocht hij naar aanwijzingen. De pogingen van zijn Collega's frustreerde hem elke keer alleen maar. En toen Zitman na 2 maanden de zoektocht naar haar staakte ontstak hij bijna in woede. Als Marion hem niet had gestopt was hij vast zijn baan kwijt geraakt.

Maar voor al de angst elke dag dat haar vermissing had voort geduurd was het ergste. Als politie man was hij zich elke eindeloze dag bewust dat de kans op haar levend vinden steeds minder werd. Hij was de tel kwijt van de vermissingszaken. Waarbij hij de na bestaande moest vertellen dat hun geliefde was gevonden. Maar dat ze die nooit meer levend zouden zien.

Hij voelde altijd mee. Maar de angst zelf kende hij nooit volledig. Elke keer als zijn geliefde Eva hem bijna werd ontnomen had hij kunnen mee helpen haar weer veilig terug te brengen.

Maar deze keer. Hij wist nu hoe al die mensen zich moesten voelen. Elke keer als de telefoon ging vrezen voor de woorden. 'We hebben haar gevonden. Het spijt me.' Maar tegelijkertijd ook hopend dat ze haar toch gevonden hadden en nog leefden.

Bijna niks was vreselijker geweest dan te leren dat Jasper Mechels een heel ander mens was dan de man waar hij bijna een jaar mee had samen gewerkt, de mee voelende behulpzame collega die achter elke aanwijzing aan ging als of hij Eva Persoonlijk aan hem terug wilde brengen. Hem op de hoogte hield. Die in werkelijkheid Joris Bols heette.

Dat hij de zoon was van de man die Fleur had vermoord en herhaaldelijk zijn Eva ook probeerde bij hem weg te houden. De man was net zo verliefd geweest op haar als hij zelf was. Dat begreep hij wel. Ze was ook zo mooi. En zo ontzettend lief.

En dan nu zijn zoon. Die net als zijn vader verliefd op haar was geworden. Dus in plaats van haar terug willen brengen. Haar had ontvoerd en verkracht. Haar bijna van het leven had beroofd. Als hij niet in een koelcel beneden had gelegen had hij hem er graag persoonlijk heen gebracht.

Het aller ergste van deze periode waren die laatste 5 minuten geweest. Die 5 minuten waar het lichaam van Joris Bols in die witte zak werd weg gedragen en hij even dacht dat het Eva was die het niet had overleefd. Dat wilden hij nooit meer meemaken.

Hij keek weer even naar haar. Ze lag in een diepe slaap. Een infuuslijn kwam uit haar arm. De zak die eraan hing bevatte een doorzichtige vloeistof. Haar gezicht zat onder de blauwe plekken, ze hadden hier en daar een wond verzorgd en af gedekt met een pleister. Maar nog steeds vond hij haar de mooiste vrouw in de wereld.

Zachtjes kuste hij haar op haar wang. Daardoor werd Eva wakker. "Eefje." Floris kuste haar hand. Ze glimlachte naar hem. Zijn hart vertraagde en versnelde tegelijkertijd.

"Ik was zo bang dat ik je nooit meer zou zien." zei hij Terwel hij bij haar kroop. "Ik wist dat je niet zou opgeven tot je me vond." zei Eva. Hij nam haar in zijn armen. "Nooit. Al was het. Het laatste wat ik deed."hij kuste haar kruin.

Een arts kwam binnen lopen. "O pardon.goede morgen dit had ik niet helemaal verwacht." de arts liep naar Eva's bed. "Goede morgen samen. Ik ben dokter de Vries." De arts glimlachte. "Hoe voelt u zich vandaag mevrouw?"

Eva knikte. "Ja het gaat eigenlijk wel redelijk. Beetje hoofdpijn. En als ik snel op sta ben ik duizelig." Vertelde ze. "Ja dat was te verwachten, het goede nieuws is dat u eigenlijk buiten gekneusde ribben door de reanimatie en wat kwetsuren bij uw

intieme zones. Niets mankeert.

Uw lichte uitdroging hebben we weten te verhelpen." Zei de arts "En dan nu het slechte nieuws?" Vroeg Floris. Die weer opstond" er is geen slecht nieuws meneer?" Zei de arts. "Wolfs." Antwoorde Floris. "Meneer Wolfs, we waren even bang dat de uitdroging nadelig was geweest voor de baby maar daar is geen spraken van."