Joris deed de deur open. "Goede avond mijn liefste." Zei hij. "Het spijt me dat ik laat ben, maar je ex bedreigde me." Hij liep naar Eva en zette een bord voor haar neer. "Hij wil niet accepteren dat het over is. Zei hij.

"Ik denk dat we hem dat, maar is duidelijk maken Eva." Zei Joris. "Wat wil je Jasper?" Vroeg Eva. "Je beschermen. Kijk nou waar hij je heen stuurde. Zo'n prachtig meesterwerk als jij mag toch niet in een club als dat werken." Zei hij.

"Hij streelde haar. "Blijf met je poten van me af." Riep Eva. "Je bent in de war Eva, je denkt dat hij van je houdt." Zei hij. "Hij is je alweer vergeten." Hij grijnsde naar haar. "Hij had alweer een Date." Hij streelde haar weer. "Blijf van me af zei ik." Eva probeerde bij hem weg te komen.

"Stil maar Eva. Misschien had je. Je hart gelijk aan mij moeten geven. Ja, ik heb ook fouten gemaakt. Ik wilde eerst wraak op je nemen mijn liefste." Zei hij. "Ik dacht dat jij schuldig was aan de dood van mijn vader." Hij glimlachte. Hij had het namelijk altijd over jou als ik op bezoek kwam. Maar ik zie nu dat hij gelijk had." Zei hij "jij bent de meest bijzondere vrouw ooit." Hij keek haar aan "heeft Wolfs je dat ooit gezegd? Nee, hè. Wat maakt hem dan waardig voor jouw hart?"

Eva keek om haar heen. De laatste 2 maanden had deze kelder haar onderdak geweest. Al had ze geen flauw idee waar ze was. "Ik vroeg je wat Eva." Zei Joris. "Waarom verdient hij jouw hart?" Vroeg hij weer. "Wie is jouw vader?" Vroeg Eva. "Dat is voor latere zorg. Eerst moet ik je genezen Eva." Zei hij. "Dus nog een keer. Waarom verdient Wolfs jouw hart?"

"Hij zal me vinden." Zei Eva. "Mijn liefste Eva. Hij is je vergeten. Hij zoekt je niet eens." Zei hij. "Je liegt, hij komt voor me." Zei Eva. Joris Schudde zijn hoofd "Dit wordt nog moeilijk liefste." Zei hij "Ik heb jullie samen gezien." hij ademde even diep in. "Hoe hij deed of hij van je hield. Hoe jullie vrijden." Eva keek van hem weg. "Maar ook hoe hij je in gevaar bracht, elke keer weer." ze keek hem weer aan, ze besefte dat hij het was die ze in de schaduwen zag. "Hij houdt meer van mij dan wie dan ook." Zei Eva.

"Arme Eva." Zei hij. "Je zei dat hij je bedreigden, hij wilde vast uit je slaan waar ik ben. Of niet soms." Zei Eva. "Nee. Mijn liefste. Hij was boos omdat ik een betere agent ben." Zei hij." wat best grappig is, ik heb geen dag politie school gedaan." Zei hij. "Wie ben jij?" Vroeg ze. "Dat vertel ik je als je daar klaar voor bent mijn Eva." Zei Joris.

"Ik weet dat je liegt." riep Eva. "Floris weet dat jij me hebt ontvoerd, hij zal niet rusten voor dat hij me vindt." Zei ze. "Hij is ontslagen liefste." Zei Joris. Eva lachte. "Dat zal Floris niet stoppen, Jasper. Het is voor jou zelfs het slechtste wat je kan overkomen." Zei Eva. "Dat denk ik niet." Zei Joris lachend. "O, jawel, als hij zijn baan kwijt is, heeft hij niemand meer die hem tegen houdt. En aangezien jij mij hebt, ben je nu in levens gevaar. Hij komt voor me."

"Jij moet hopen van niet mijn lief." zei Joris. "want dan moet ik een van jullie doden."hij zuchte droevig. "mijn voorkeur ligt bij hem, maar als ik jou moet doden om hem bij jouw weg te houden. Dan zei het zo." Zei Joris. "Als jij hem iets aandoet Jasper. Maak ik je hoogst persoonlijk kapot." Zei Eva woedend. "Ik zweer het Jasper, het kan me niet schelen hoeveel wij om je moeder gaven. Als Floris wat overkomt. Slacht ik je af."

Joris zuchtte. "Je snapt het niet Eva." Zei hij "je bent van mij." Hij kuste haar. Eva probeerde zich los te vechten. Dit wilde ze niet. Niet nog een keer. Maar hij was steker en drong zich aan haar op.

"Hoe kon jouw geweldige moeder een monster voortbrengen." Riep Eva." jij hebt geen idee Eva. Ik ben niet het monster. Jouw geliefde ex-vriend is het monster." Zei Jasper. " Jij hebt geen idee lief. Mijn moeder was er nooit voor me." Zei hij. "Je liegt. Frieda heeft me verteld dat ze voor jou en de andere 2 altijd liefdevol zorgden."

"Dat is mijn moeder niet." Zei Joris. "Wie dan wel?" Vroeg Eva. Ze wist dat als ze hem aan de praat hield hij van haar af bleef" je kent haar niet. En helaas zal je haar ook nooit leren kennen." Zei hij. " En je vader?" Vroeg ze. Maar door de blik in zijn ogen wist ze dat het een vergissing was om daar naar te vragen.

Joris stond woedend op. "PRAAT NIET OVER MIJN VADER." Schreeuwde hij en hij sloeg Eva hard in haar gezicht. "Mijn vader gaat je niets aan." Hij sloeg haar weer, deze keer raakte Eva bewusteloos.

Ze werd veel pijn over haar hele lichaam wakker. Ze wist niet hoe lang ze buiten bewustzijn was geweest. Ze had geen idee van tijd. Er zat geen raam in de ruimte waar ze werd vastgehouden. Ze keek naar haar handen en voeten, deze waren eindelijk niet meer vast gebonden. Ze stond eindelijk na 2 maanden weer op. Ze had de dagen bij gehouden door krassen te maken op de muur naast haar. Haar horloge vertelde haar hoe laat het was.

Help support creative writers by finding and reading their stories on the original site.

Als Joris er niet was werd ze in de gaten gehouden door zijn handlanger. Hij zweeg meestal. Ze had geen idee hoe hij er uit zag. Hij droeg altijd een bivak muts. Het enige dat ze van hem wist was dat hij grijze ogen had die haar aan iemand deed denken. Al kon ze haar vinger er niet opleggen wie dat dan was.

Ze kreeg de rillingen van deze man. Alles wat hij deed was eindeloos naar haar staren. "Hoe heet je?" vroeg Eva zo als ze al vaak had gedaan. Maar de man zei niks. Hij bleef maar staren. "Toe nou ik ben Eva. Wie ben jij?" nog staarde de man alleen. "Zeg dan iets. Alsjeblieft. Wat is je naam?" vroeg Eva weer. Even leek het of de man wat wilde zeggen. Maar voor hij dat kon doen. Ging de deur open en liep Joris Binnen.

"Wat doe je Max?" vroeg hij. Oké, dus de man die haar in de gaten hield, heten Max. Daar kon ze wel wat mee. Op de manier dat hij gehoorzaamde vermoede eva ook dat deze man geestelijk minder gesteld was. Hij deed haar denken aan Maurice. "Sorry Joris. Ik." stamelde Max. "Ik wilde niets doen, hoor." zei hij. Hij klonk inderdaad als Maurice.

Wat eva nu ook leerde, is dat de man die zij als Jasper hield Joris heette. Dat waren dingen waar ze iets mee kon. Joris liep naar Max toe. "Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ze niet mag weten hoe ik heet idioot. Zei Joris en hij sloeg Max hard in zijn gezicht.

"HEY!." zei eva die op stond. "Hij doet toch niks!" riep ze. Terwijl ze voor Max kwam staan. "Bemoei je er niet mee. Dit is tussen hem en mij. Riep Joris. En hij sloeg eva ook in haar gezicht waarna hij woedend de ruimte weer verliet. Ze hoorde nog net de deur dicht slaan.

"Gaat het?' Vroeg ze terwijl ze Max om hoog hielp. "Doe dat masker is af." zei Eva. Ze kon zien dat Max een bloed neus had. "Dat mag ik niet van Joris." zei hij. "Maar dan kan ik je niet helpen met je neus schoonmaken." zei eva. "Dan doe je het stiekem. Ik zal niks verklappen." Max glimlachte en deed zijn bivak muts omhoog. Hij had een vriendelijk gezicht. Ze snapte niet waarom hij Joris hielp. Deze man leek er niet koud genoeg voor. Eva pakte een fles water en een was hand van de tafel. En maakte het gezicht van Max schoon.

"Waarom doe je nu wat hij zegt? Hij is helemaal niet aardig voor je." zei Eva hopend op antwoorden. "Ik moet wel. Joris is mijn grote broer. En je moet altijd doen wat je grote broer zegt." zei hij. "Je grote broer? Hoe heet hij dan van zijn achternaam?" vroeg Eva. "Dat mag ik niet zeggen. Ik mag zijn naam nooit noemen." zei max.

"Nee je hebt gelijk sorry. Maar wat is de jouwe dan?" vroeg Eva. "Jij mag je naam toch wel zeggen?" vroeg ze hopend dat hij niet slim genoeg was. "Ik heet Max Bols." zei hij. Eva schrok maar wist het voor zich te houden. "Dat is een stoere naam." zei ze. "Moet ik je masker even schoonmaken?" vroeg ze. Max schudde zijn hoofd en trok de bivakmuts weer over zijn gezicht. "Dank je wel Eva" zei hij glimlachend naar haar.

Eva liep weer naar haar matras om te gaan zitten, veel meer kon ze niet doen. Toen ze naast de tafel stond en de waterfles weg zette, voelde ze iets hards onder haar voet. Toen ze op de grond keek, zag ze Joris zijn telefoon op de grond liggen.

Het voelden als of haar beste vriend er weer was. Zo on opvallend mogelijk pakte ze de telefoon en verborg hem. Ze wist dat voorzichtig moest zijn. Voor al nu hij vaker bij haar was. Voorzichtig deed ze hem aan. Het display kwam tot leven. 19 mei stond er op het scherm

Ze wist door de grimmigheid in Joris dat elke dag haar laatste kon zijn. Ze keek naar het batterijtje. Deze was geel, 20% stond erop. Ze wist dat ze afscheid moest gaan nemen. Ze wist ook wiens stem ze nog 1 keer wilde horen.

Snel typte ze een telefoonnummer in. Na een seconde ging de telefoon over. Nog een paar seconde later werd er opgenomen. "Wat moet je smerige onderkruiper." Riep Wolfs. Tranen rolde al over haar wangen. "Floris." Zei ze huilend.

"Eva! God zij dank waar ben je?" Tranen bleven, maar over haar wangen rollen. "Eef?" Ze snikte." ik heb niet lang. Ik weet niet waar ik ben." Zei ze. "Ik ga je vinden meisje." Zei hij. "Dat zal te laat zijn. Hij gaat me niet lang meer laten leven. Hij wordt met de dag kwader." Zei ze. "Vol houden schatje. Alsjeblieft." Smeekte Floris.

"Ik wilde je gewoon nog een keer horen." Zei ze. "Niet doen Eva." Zei hij. "Ik zal van je houden tot mijn laatste adem." Zei Eva die harder huilden "Eva niet doen. Ik smeek je. Geen afscheid nemen." Ze hoorde de tranen in zijn stem. "Vergeet me lieve Floris." Ze hoorde het bekende geluid dat haar batterij bijna op was." dat wil ik niet Eef. Neem nou geen afscheid." Zei hij. Ze hoorde dat ook hij huilden. "Dag Floris" zei ze. Voor ze op hing, hoorde ze hem nog haar naam schreeuwen. Huilend drukte ze het gesprek uit.