Dagen verstreken en nog geen spoor van Eva of wie haar had ontvoerd. Het niks mogen doen maakte Wolfs krankzinnig elk klein detail dat hij mocht onderzoeken ploos hij tot de bodem uit. Elke avond als hij naar huis ging hoopte hij dat ze in de keuken zou staan. Hij had vrijwillig de standaard 10 kilometer rond om de laatst bekende plek helpen uitkwamen. Maar tot nu toe hadden ze alleen haar zender gevonden.

FO onderzoek in Jasper zijn auto had een flink bloed spoor opgeleverd. Het bloed op de bijrijders stoel. Wat een flinke hoeveelheid was. Bleek het bloed van Eva te zijn. Een gevallen boeren zakdoek bevat ook DNA van Eva. Samen met sporen van chloroform. Wie haar ook had ontvoerd had haar bedwelmd.

Wat volgens een expert een goed teken was. Het betekende dat ze haar levend wilde hebben. Ook was het niet de modus operandi van mensen die bij de club hoorden. Dat waren meer de types die moorden pleegden en vervolgens het lichaam in de Maas gooiden verzwaard met stenen.

Jasper ontpopte zich als een geweldig politie man en nog een betere collega. Elke kleine aanleiding ging hij achterna. Helaas hadden ze nog niets opgeleverd. Wolfs wist dat er 3 redenen konden zijn dat ze ontvoerd was. Ze wilden haar doden of hadden dat al gedaan. Die gedachte liet hij alleen niet toe. Wie haar ook had wilde losgeld. Maar na een week was dat niet logisch. Of degene die haar gevangen hield wilde iets van haar.

Dat scenario was het gunstigst. Als haar ontvoerder iets wilde hield die haar in leven. Hij hoopte met heel zijn hard dat ze haar lang genoeg in leven hielden zo dat hij haar kon vinden. Want ook al mocht hij officieel niet helpen zoeken deed hij dat buiten dienst uren wel.

Hij had nu al dagen niet geslapen omdat hij nachten lang door Maastricht en omgelegen dorpen met haar foto bars kroegen en nacht clubs was afgegaan in de hoop dat iemand haar had gezien.

Het begon Marion op te vallen. "Zeg slaap je wel?" Vroeg ze de 2e maandag na Eva's verdwijning. "Ja soms." Had hij haar geantwoord. "Je moet wel voor jezelf blijven zorgen hoor." Zei Marion. "Ik moet Eva vinden." Zei hij. "Elke dag dat ze vermist is, zijn er 2 teveel." Voegde hij toe. "Als jij in stort kun je haar vinden helemaal vergeten." Hij schudde zijn hoofd. "Ik heb pas rust als ze veilig bij me thuis is. En geen seconde eerder.

Hij legde zijn hoofd in zijn handen. Marion ging achter hem staan en legde haar hand op zijn schouder. "Ik weet dat haar mist en dat je bang bent. Maar we vinden haar wel. Jij krijgt je partner terug." Wolfs gaf een klopje op haar hand. "Dank je Marion maar je weet net zo goed als ik dat je dat niet kan beloven." Wel dat we er alles aan zullen doen." Zei ze.

"Mensen luister. Ik denk dat we de media moeten gaan opzoeken. Ik denk dat,dat de laatste kans is om mevrouw van Dongen levend terug te vinden." Zei mevrouw Zitman. "Brigadier Wolfs. Omdat jij haar het beste kent, mag jij het opsporing bericht voor de tv radio en posters opstellen." Zei ze."dat hadden we gelijk al moeten doen." Zei Wolfs. 9 dagen is ze al vermist. We hadden op dag 1 de pers er al bij moeten halen." Zei hij.

"De experts adviseerde anders omdat ze een politie vrouw is die undercover was." Zei Zitman. "Ze was haar cover kwijt. Ze wisten dat ze en zender droeg. In Mechels zijn auto zijn 2 kogels gevonden een in haar stoel met haar bloed. En een in zijn stoel. Het lijkt op een gewelddadige ontvoering." Zei Wolfs. "Het ergste is nog wel dat ik jullie heb gewaarschuwd toen jullie haar inzette als 1 van de meisjes en haar een microfoon gaven." Zei hij. "Het O.M. Garandeerde haar veiligheid." Zei Zitman.

"Ja een hele opluchting. Dat ze dat deden. Maar mag ik u dan vragen waarom ze dan niet hier veilig bij ons zit. Maar ergens daar buiten is God weet waar. Bij mogelijk de onderwereld of nog erger een gevaarlijke gek die iets van haar wilt. En als hij dat gekregen heeft haar vermoord of ze is al dood." Zei Wolfs. "Pas op meneer Wolfs ik heb begrip voor uw situatie maar u kunt te ver gaan."

"Gaat u aan uw opdracht meneer Wolfs." Hij blies agressief door zijn neus maar durfden niks meer te zeggen. Als hij werd geschorst of ontslagen kon hij Helemaal niet meer helpen haar te vinden. "

Die avond keek hij tv. Hij had een magnetron maaltijd gekocht. Het was niet te eten. Maar de lust om te koken was hem even vergaan.

"Dit is een extra politie bericht.

De politie vraagt uw aandacht voor het volgende.

Op de 10 van deze maand is de Maastrichtse politie agent Eva Van Dongen vermoedelijk ontvoerd door onbekende dader of daders. Ze heeft een blanke huidskleur een slank postuur. Lang bruin haar dat tot ver op haar rug valt dat ze doorgaans in een paarden staart draagt en opvallend grijze ogen. Op de dag van haar vermissing droeg ze waarscheijnlijk een korte grijze leren jas. Een donkerblauwe spijkerbroek en zwarte gym schoenen. Als u informatie heeft kunt u contact opnemen met het landelijke nummer van de politie. Het korps Limburg zuid of meld misdaad anoniem. Einde van dit opsporing bericht."

De mooiste foto van Eva die hij kon vinden had hij bij het bericht geplaatst en werd na de informatie uitgebreid getoond. " Ik mis je Eef." Zei hij tegen de foto op het scherm een paar tranen ontsnapte uit zijn ogen.

Hij onderdrukte weer de angst die af en toe bezit van hem nam. De angst dat hij de liefde van zijn leven. Zijn Eva nooit meer zou zien.

De media aandacht leek te werken. Veel mensen belde die dachten haar gezien te hebben. Jasper ging achter elke melding aan maar elke keer was het loos alarm. Dagen en weken verstreken. Ze was nu al een hele maand vermist.

"Kunnen ze haar naar het buitenland hebben gekregen?" Vroeg Romeo hardop in de kantoorruimte. Op de muur die ze als white board gebruikte hingen kaarten en foto's die met rode wol gekoppeld waren met lijnen.

"Na een maand? Ja dat kan." Zei Marion. "Opsporing bericht naar de buitenlandse collega's sturen dan maar?" Vroeg Romeo zo verslagen als Wolfs zich voelden. "Dat is een goed idee Romeo doe dat maar ik vraag de toestemming." zei Marion.

"Zeg is Jasper ziek?"Vroeg Lucas kroon. "Dat weet ik niet hoezo?" antwoordde Romeo. "Hij is er nog niet en ik probeerde hem te bellen maar zijn telefoon staat uit." Antwoorde Jasper. "misschien is hij ook wel mee genomen." zei Wolfs verslagen. "Dat is niet grappig." zei Marion die uit de kamer van Zitman kwam. "Ik probeer ook niet grappig te zijn." zei Wolfs.

Lucas zijn telefoon ging. "Jas waar ben je nou man?" vroeg Lucas aan zijn telefoon. Hij luisterde een minuutje. "o. Ok ja ik zie je zo." zei hij en hing de telefoon op. "De mafkees had zich verslapen." verklaarde Lucas. "Toch is het raar." zei Wolfs. "Wat is raar?" Wolfs draaide zijn stoel om zo dat hij beter de ruimte in kon kijken. "Ons word gezegd in dit soort situaties je telefoon te allen tijde aan te houden. Zo ben je vind en bereikbaar. Maar zijn telefoon staat uit. Gebeurd dat vaker Lucas?"

Vroeg hij. "Wat insinueer je?" vroeg Lucas hem. "Nog helemaal niks ik vind het alleen vreemd." zei Wolfs. Lucas keek hem weer vriendelijker aan. "Ja de laatste tijd wel. Sinds we hier zitten eigenlijk. Hij staat elke nacht uit. En smorgens word hij pas weer aan gezet." vertelde Lucas. "Kun je ook zien waar dat allemaal is?" vroeg Romeo.

"Dat weet jij beter dan ik Romeo." zei Lucas weer. "wat wil je zeggen Romeo?"Vroeg Wolfs. "Nou als het zo vaak gebeurd dan heeft hij daar een reden voor of woont ineen gebied zonder bereik." Wolfs knikte. "En kun je zien van pak hem beet de laatste 4 maanden waar hij allemaal is geweest?"

Unauthorized usage: this narrative is on Amazon without the author's consent. Report any sightings.

"misschien nog wel verder als het is gebeurd sinds ze uit Heerlen kwamen." zei Romeo. Hij typte fronsend op zijn toetsenbord. Een paar minuten later wees hij naar het grote scherm in het midden van de kantoorruimte. "Ik heb alleen de plekken genomen waar zijn telefoon is uit gezet in het laatste half jaar. Kijk het begint bij zijn huis 6 maanden geleden. Maar dan word het gek. 2 weken na dat ze hier kwamen is zijn telefoon regel matig op die mast uit gezet." wees Romeo naar een specifieke mast. "kun je kijken wat daar in de buurt zit?'

Romeo zoomde in op het gebied.aan een kant een paar café,s aan de andere kant een woon wijk en." Romeo stopte met praten. Wolfs herkende de straat ook. "De Ponti. Zei hij. "Dat kan toeval zijn." Zei Romeo. "Ik geloof niet in toeval." Zei Wolfs. "De afgelopen 3 maanden is hij vaak aan de andere kant van de stad geweest." Zei Romeo. "Dat is niet gek met Eva,s undercover operatie." Antwoord Lucas."dat is het wel." Zei Wolfs. "Hoezo?" Vroeg Lucas. "Als runner van een operatie mag je een telefoon nooit uitzetten. Je moet dag en nacht bereikbaar zijn voor het geval dat je je undercover Collega met spoed binnen moet halen." Verklaarde Wolfs. "Ja niet aan gedacht." Wolfs klopte op zijn schouder. "Dat geeft niet puppy. Je bent nog aan het leren.

"De afgelopen maand zet hij zijn telefoon verdaagt vaak uit in Schin op geul." Zei Romeo."dat kan ik wel uitleggen." Zei Lucas."Doe dat is?" Vroeg Wolfs."ik ben hem een keer gevolgd. Hij doet raar ik wilde weten waarom. Ik kan dat blijkbaar nog niet zo goed dus had hij. Me door bij de afrit daar. Maar toen ik hem vroeg wat hij daar moest, legde hij me uit dat hij daar regel matig naar Eva zoekt buiten zijn dienst omdat zijn telefoon daar geweest is op de dag dat ze verdween" zei Lucas. " Ik heb hem daar nooit gezien." Zei Wolfs."hoe zo?" Vroegen Romeo en Lucas in koor. Marion gaf een lachje. " Dat kunnen jullie zelf toch wel bedenken " zei ze. " jij zoekt haar ook buiten dienst uren?" Vroeg Lucas.

"Natuurlijk doet hij dat. Ze is belangrijk voor hem.warom denk je dat hij nauwelijks slaapt." Zei Marion glimlachend. Wolfs liep even weg iets mompelend van koffie halen. " waarom zou hij haar nachts gaan zoeken. Ze is maar een collega." Zei Lucas. "Ze is veel meer voor hem. Huis genoot goede vriendin. En als het aan hem licht." Zei Marion. " Is hij verliefd op haar?" Vroeg Lucas een en een bij elkaar optellend. Marion lachte zachtjes. "Al van af het moment dat hij haar zag." Zei ze. " Dat mag toch niet? " Vroeg Lucas. "Verliefd zijn? Ja hoor. Voor zover wij weten is er niets meer tussen hun. Behalve een hele hoop spanning. Dat moet jij ook gezien hebben." Zei Marion. Lucas knikte.

"Hij is stapel en stapel gek op haar." Zei Romeo. "En ze is alles waar hij nog om geeft." Zei hij erbij. "Hoe bedoel je?" Vroeg Lucas. "Dat weet je inderdaad niet. Wolfs had een dochter Fleur. Die is vermoord." vertelde Romeo. "Hij is toen een jaar weg geweest, volgens mij is de enige reden dat hij terug kwam zijn liefde voor Eva. Die zelf ook niet veel meer had."

"Dus?" Vroeg Lucas. "Dus doet hij alles voor haar. Egt alles. Hij is een keer achter een stel vrouwen handelaars aangegaan in het holst van de nacht omdat ze haar hadden mee genomen, hij belde mij er nog voor mijn bed uit." Vertelde Romeo. "Hij kan niet zonder haar." Eindigde hij zijn verhaal.

"Maar ze voelt niks voor hem dan?" Vroeg Lucas. Marion gaf een bulderende lach. "O jongetje toch. Ze is net zo gek op hem." Zei Marion lachend. " Dat daar nog niks is gebeurd mag een wonder heten." Riep ze geamuseerd.

Het opsporingsbericht wat nu over heel Europa was verspreid leek niet verder te helpen. Er kwamen geen tips meer binnen. Voor ze het wisten verstreek er weer een maand. "Ik wil iedereen even bij elkaar." Riep Tea Zitman."het is nu april. Dat wilt zeggen dat Mevrouw van Dongen nu 2 maanden vermist is." Zei ze. "Dus?" Vroeg Floris. "Dus. Word het nu een cold case." Zei ze. "Dat kunt u niet maken." Riep Wolfs.

"Het komt van hoger hand meneer Wolfs." Zei Zitman. "Dit gaat om Eva. Het is niet zomaar een vermissing." Riep hij. Zijn woede opborrelend. "Waarom zou mevrouw Van Dongen meer aandacht verdienen dan een ander slachtoffer? " Vroeg Zitman. "Omdat we haar dat verschuldigd zijn." Riep hij. "Omdat elk toekomstig slachtoffer beter af is als we haar hebben gevonden."

"De beslissing is al genomen." Zei Zitman. "En u vond het niet nodig om dat aan te vechten." Hij stond op. "Eva is niet zo maar iemand." Riep hij."dat zei u al. Maar ik denk niet dat het argument 'ze is niet zomaar iemand' veel mensen zal overtuigen." Zei Zitman. Dit maakte hem woedend. "U wilt het niet proberen. Ik waarschuw u. Als ze nooit meer gevonden word of erger dood. Dan." Begon Floris. "Wolfs! Pas op." Riep Marion. "Denk aan je baan. " Riep ze. "Wat doet mijn baan er toe?" Vroeg hij. "Zonder deze baan kun je haar helemaal niet meer proberen te vinden." Riep Marion. "Ga naar huis Wolfs." Zei Marion. Hij snoof woedend. "Goed dan." Riep hij en hij vertrok.

Hij reed bij het bureau weg, Floris had geen idee waar hij Precies heen ging maar hij wist dat hij haar weer wilde gaan zoeken. Hij had heel Maastricht plat gelopen. Zelfs Heerlen en Valkenburg had hij doorzocht. Ook al waren daar geen aanwijzingen. Hij wilde nu wel eens zien waar Jasper heen ging en heel het dorp van Schin op geul nog eens onder de loep nemen.

Hij pakte zijn magneet lijstje waar een foto van Eva in zat weer mee uit zijn auto en begon met zijn onderzoek. Hij klopte op elke deur. Omdat het rond etenstijd tijd was waren de meeste mensen thuis.

Na 3 uur kwam hij bij een oud heren huis dat op een heuvel stond. Hij belde aan hopend dat de bewoners er nog waren.na 3 minuten deed een meisje van ongeveer 12 jaar open. "Goede avond." Zei Wolfs terwijl hij zijn politie pasje pakte. "Ik ben opzoek naar deze vrouw. Heb je haar gezien?" Vroeg hij de foto van Eva tonend. Het meisje keek een paar seconde. "Nee meneer het spijt me." Zei het meisje. Hij deed zijn best om te glimlachen. "Dank je wel." Zei hij zijn moed hem in de schoenen zakkend.

Een kleine 10 minuten zocht hij nog door. Toen hij bij een oude boerderij kwam en niemand open deed. Hij keek de omgeving af. Naast de oude boerderij liep een pad. Hij liep het pad op het was een mooi bebost pad. Het slingerde een heuvel op. Op de top van de heuvel werd hij niet begroet door meer huizen al had hij dat wel verwacht. Maar een prachtig uitzicht voor hem stonden twee bomen die vol hingen met paarse bloesems tussen de bomen stond een bankje. Hij ging op het bankje zitten en keek voor zich uit het uitzicht strekte zich uit over zon overgoten velden zo ver als hij kon zien.

De zon begon onder te gaan. Hij keek op zijn horloge. Het was 8 uur. Zijn oog viel op de datum.11 april. Hij zuchten. 11 april. Het was Eva's verjaardag. Hij stond op en liep iets verder. Starend over de velden. "Fijne verjaardag Eva." Zei hij. Hij keek even naar de foto die hij nog steeds in zijn hand hield. Tranen ontsnapte uit zijn ogen. "Ik zal je blijven zoeken. "Zei hij. "Al kost het me de rest van mijn leven. Ik zal nooit opgeven."