Onweer rolde door de donkere lucht. Het klonk als bommen die afgingen. Floris keek om zich heen. Hij had geen idee waar hij was. Na nog een klap onweer staan er ineens mensen om hem heen. Hij herkende Marion die afkeurend naar hem keek. "Marion?" riep hij. "Het is allemaal jouw schuld!" hoorde hij Romeo ineens roepen. "Waar heb je het over." Vroeg hij.
"Heb je nu je zin?" hoorde hij Zitman vragen die voor hem op dook met een zwarte roos in haar hand. Hij zag plotseling waar hij was. Hij was op een kerkhof. Een stukje verder lag een enorme berg zand bij een grafsteen. Naast de berg zand stond een kist. Hij liep naar de kist toe. Een enorme flits verlichte de grafsteen 'Eva Van Dongen. Te vroeg van ons weggerukt.' stond er op de steen. Hij kon de jaartallen niet lezen. "Leuk geprobeerd jongens." Zei Floris. Hij liep naar de kist die nog open stond. "Jouw schuld." Zei Romeo weer.
Hij keek in de kist. Zijn hart stopte met kloppen. Daar in de kist lijk bleek in haar vaste leren jas donker blauwe spijkerbroek en zwarte gymschoenen lag Eva. "Nee Eva." schreeuwde hij. "Eva!" schreeuwde hij weer. Waarna er weer een oorverdovende klap onweer door de lucht klonk.
"EVA!" Badend in het zweet werd hij wakker. Zijn droom had zo echt geleken. Hij keek naast hem. Paniek greep hem weer. Het bed was leeg. Eva lag er niet. In paniek liep hij naar de keuken.
Eva zat aan de keuken tafel. Hij ademde opgelucht uit. Hij liep haar kant op. "Moest je me weer laten schrikken?" vroeg hij. Ze reageerde niet. Ze staarde voor zich uit met een kopje in haar handen en haar benen opgetrokken. "Eef?" zei hij. Ze bleef, maar voor zich uit staren. "Eva, ben je in orde?" vroeg hij haar. Een traan ontsnapte uit haar oog hoek.
This text was taken from Royal Road. Help the author by reading the original version there.
"Wat als het nou echt van hem is?" vroeg ze. "Ik heb je al verteld dat zo lang jij de moeder bent ik er van zal houden." zei hij terwijl hij bij haar ging zitten. "Dat zeg je nu." ze nam een slok uit haar kopje. "Ik meen het ook." zei Floris haar arm strelend.
"Nu ja, omdat we het niet weten." zei ze. "Als ik eerder bereid was een kind met je groot te brengen wat van een ander was waar jij kort een relatie mee had, zal ik een kind wat in je gedwongen is toch ook samen met jou groot brengen." zei hij sussend.
"Dat zeg je maar." zei Eva snikkend. "Eef ik houd van je, dat heb ik altijd al gedaan. Dat zal ik altijd blijven doen." ze keek hem aan. "Dat weet je niet. Dit kind zal alles veranderen. Voor al als het van hem is."
"Ja, misschien wel ja, maar vast niet wat ik voor jou voel." zei hij geruststellend "vast wel." Je zal mij erdoor gaan haten." snikte ze. "Nee Eva. Na alles wat we hebben doorgemaakt is mijn liefde voor jou nooit minder geworden, dan kunnen we dit zeker aan." Eva glimlachte.
"Misschien heb je wel gelijk." zei ze. "Ik weet niet wat er gebeuren gaat, Eva, dat weet jij ook niet. Wat ik wel weet is dat ik nu zielsveel van jou houd. En dat ik van plan ben als jij dat toe laat dat heel lang te blijven doen."
Eva glimlachte. "Je blijft te lief." Zei ze. "Dat valt toch wel mee?" Vroeg hij. "Nee dat valt niet mee." Zei Eva "dat zal dan wel door jou komen." Zei Floris "ja pest maar weer." Zei ze terwijl ze hem een duwtje gaf. "Kom gaan we weer slapen." Zei hij haar hand pakkend.