Na het rennen kwam ze weer thuis. Nou ja, thuis. Ze liep de keuken in. "Hoe was het met Floris?" Vroeg hij. "Hij is dood Frank, wat denk je zelf?" Beet ze haar beste vriend toe. "Sorry Eefke." Zei hij, ze zuchtte boos. Zo heet ik niet." Beet ze weer. "Ik hoor het al, je hebt honger." Zei hij plagend en zette haar een bord voor. "Nee, ik heb geen trek." Zei ze.

Zo ging het al maanden. Na de dood van Wolfs eigenlijk. Frank kookte altijd meer dan nodig was voor het nu succesvolle pension. Hij had zelfs kamers bij moeten bouwen. De privékamers van hem, Maurice Wolfs, en die van haar, waren nu op zolder. Het restaurant liep nog beter dan de kamers deden. Eva keek naar het bord pasta. "Eva, je moet wat eten." Je bent aan het afvallen en je bent al zo mager. Zei Frank. Ze glimlachte gespeeld en nam twee happen. "Zo gegeten." Ik ga douchen." Zei ze en ze vertrok naar boven.

Ze douchte kort, anders kreeg ze te veel tijd om na te denken. Ze pakte haar computer, en ging maar weer verslagen lezen. Kijken of ze Marion of Romeo kon helpen. Maar ook daar geen geluk. Ze hield zich nog een paar uur bezig met een retrospelletje genaamd Populous the beginning. Je bouwde er een stam, geleid door een shaman. En je vocht je weg door planeetjes. Daarna probeerde ze te slapen.

Toen dat ook niet lukte, sloop ze zo als zo vaak naar zijn kamer. Toen hij nog leefden, was ze er ook vaak. Tot grote teleurstelling van Frank was de relatie tussen haar en Frank nooit echt van de grond gekomen. Ze waren beste vrienden. Ze zag hem als de gezonde broer. Hij was nog steeds verliefd op haar, maar hield dat maar voor zich. Haar hart was voor Wolfs. Ook al had ze hem dat nooit verteld. Je kent het wel nooit het beste moment gevonden. Hoebe zei het ook al na zijn pensioen.

"Het probleem met het beste moment is dat er altijd een beter moment bedacht kan worden." Zei hij dan. "Vertel het hem nou, Eva, dan kan hij dealen met wat hij voor jou voelt." Wat bijna niemand wist, zelfs Frank niet, is dat ze regelmatig met elkaar vrijden. Maar ze wist niet of dat voor hem nou was omdat hij ook vandaar hield. Of gewoon lust. Ze trok een van zijn overhemden aan en kroop in het bed. Zo te ruiken had Frank het weer net laten verschonen. De lakens roken fris. Het kostte haar daardoor even, maar ze viel uiteindelijk in slaap.

Daar stond ze met een getrokken wapen, tussen haar en Wolfs stond een man. Gekleed in een zware hoody, zwarte joggingbroek. Bivakmuts en een zonnebril. Hij had ook zijn wapen getrokken en gericht op haar. Dit was waarschijnlijk Mark Notendop. Verdacht van 4 moorden op agenten. "Laat dat wapen vallen." Riep ze. "Wapen neer", riep Wolfs er gelijk achteraan. Lachend draaide de man zich van Eva weg en hij schoot . Ze ziet nog net hoe Wolfs van de kade de Maas in viel. En hoe de verdachte wegrende. Sirenes achter haar vertelde dat de collega's kwamen. Ze rende naar de oever. Maar zag niets. Ze wachtte nog een minuutje en wilde de Maas in duiken. Ze werd tegengehouden. Ze keek naast zich. Daar stond Marion. "Laat me gaan." Riep ze in paniek."Ik moet hem redden." Riep ze zich los, proberend te vechten. "Hij heeft zijn vest aan, Eef dan trekt hij je mee onder water." Riep Marion. "Het kan me niet schelen." Zei ze vechtend om los te komen. "Hij is verdronken, Eef." Na wat uren leek te duren kwamen er duikers. Ze vonden na tijdenlang duiken alleen zijn pistool. Volgens hen was er een sterke stroming. Zijn lichaam kon inmiddels kilometers ver zijn.

Ze schrok wakker van de wekker op haar iPhone. Weer diezelfde nachtmerrie. Ze had steevast dezelfde. Elke keer zag ze die vreselijke dag weer voor zich. De dag dat ze haar partner, beste vriend, maar vooral grote liefde verloor. Ze zag het als ze wakker was en zichzelf toe liet na te denken. En ze zag het in haar dromen. De herinneringen lieten haar maar niet los. Ze kleedt zich aan. En liep naar de keuken. "Goedemorgen, je lunch en ontbijt staan al klaar." Zei Frank, Eva glimlachte. "Ik hoorde je schreeuwen vannacht." Zei hij. Eva haalde haar schouders op "Het wordt niet beter, hè?" Zei hij haar over haar rug wrijvend. "Gaat wel weer over." Zei Eva. Ze nam een paar happen van haar crusly pakte haar lunch en vertrok naar het bureau.

Unauthorized tale usage: if you spot this story on Amazon, report the violation.

"Eva!" "Wat fijn je weer te zien hoe is het met je?" Vroeg Marion haar omhelzend. "Ja, goed." Loog Eva. Of Marion erdoorheen zag of niet, wist ze niet, maar ze leek het maar te laten. Ze liep het kantoor van Mechels in, die er nog niet leek te zijn. Ze keek om zich heen. Ja, het was fijn om weer aan het werk te kunnen. Maar er lagen hier ook veel herinneringen. De ruzies, de flauwe grappen over en weer, de stiekeme gestolen knuffels als niemand keek. Ze deed haar ogen dicht om het allemaal even niet te zien. Maar daar kwamen die beelden weer. Van Wolfs die in de Maas verdween. Dus deed ze haar ogen, maar weer open.

Ze moest hier doorheen, ze moest weer gewoon van het werk. Dat was het beste voor haar. "Eva!" Hoorde ze de stem van Mechels achter zich. "Ik ben blij je te zien." "Gaat het weer?" Ze werd gek van die vraag. Iedereen vroeg de hele dag of het met haar ging. "Ja, het gaat weer." Zei ze dan maar weer. Ook al loog ze, het ging eigenlijk helemaal niet.

"Dat is fijn." Ik heb een nieuwe partner voor je, Finn Michiels. Hij is al op een pd, een jong meisje. "Ga maar gouw." Zei Mechels en gaf haar een briefje met het adres voordat ze haar zachtjes in haar schouder kneep. "Als het niet gaat, vertel je mij dat hè?" Zei Mechels. Eva knikte maar wist dat ze dat niet zou gaan doen.

Ze reed naar het pd, daar zag ze een jonge knul met kort bruin haar. "Jij bent Finn zeker?" Zei Eva. "De enige echte." En jij bent Eva. Mechels sterspeler." Eva glimlachte even. "Ik denk het." Zei ze. Ze was niet heel erg goed met complimenten. "Ik heb het gehoord over je partner.Kut joh." Zei Finn meelevend. " Ik snap dat je niet op een nieuwe partner zit te wachten." "Dus zal ik er dan van maken dat we elkaar voorlopig een handje helpen?" zei hij. Eva vond dit idee wel fijn. Ze was inderdaad nog lang niet klaar voor een nieuwe partner. Ze knikte. "Wat hebben we?" Vroeg ze. Rechercheur modus was het beste. Dan hoefde ze niet diep na te denken.

" Karlijn de Zwart." 19 jaar, door mes steken om het leven gebracht. Volgens dokter Rozenveld zo'n 5 tot 6 uur geleden." Zei Finn, ze keek naar waar het lichaam van een jong meisje lag. "Hey Timo." Zei ze gespeeld opgewekt. "Mevrouw Van Dongen." Ik ben blij je weer te zien. Hoor je dat jonge dame, je hebt de beste rechercheur van de stad gekregen. Het komt wel goed nu." Zei hij. Eva kon een klein lachje niet onderdrukken. "Na de autopsie weet ik meer." Zei Timo en hij stond op. "Echt fijn je weer te zien, als je wilt praten. Ik ben er voor je." Zei hij en hij liep weg. Ze zuchtte opgelucht, eindelijk iemand die niet gelijk vroeg hoe het met haar ging.

"Karlijn de zwart." Dochter van Nadine en Jochem de zwart. Heeft een jonger zusje, Karien. Studeerde aan de universiteit in Maastricht. Ze studeerde biologie." Las eva op vanaf haar beeldscherm. "Romeo en Esmee buurtonderzoek?" Romeo knikte en hij en Esmee stonden op. "Finn, vind je het erg als ik Marion meeneem voor dit slechtnieuwsgesprek?" Vroeg Eva. "Zal ik het overnemen?" Vroeg Finn. Eva dacht even na en besloot toen te knikken. Ze kon rouwende ouders misschien nog niet aan.

Die middag na het werk reed ze naar het kerkhof. "Hey Wolfs." Zei ze en ging bij het graf zitten. "Ik heb een nieuwe partner, Finn." Lijkt me wel oké. Maar jij Bent hem niet, hè. We hebben ook een zaak. Een meisje van 19 is door messteken om het leven gebracht. Finn was zo vriendelijk om met Marion het haar ouders te gaan vertellen. Dat lukt me nog niet zo goed." Zei ze. "Ik mis je, joh." Alles ging makkelijker met jou. Misschien kom ik de zaak wel met je doornemen." Zei ze. "Ik dacht al dat ik je hier kon vinden." Hoorde ze achter zich. Ze schrok en keek om. "Fleur! Sorry, ik ga wel weer." Zei Eva en ze stond op. Net als de dag ervoor liep ze langs zijn steen, kuste haar hand en legde die even op de bovenkant van de steen. "Tot de volgende keer hè?" Toen ze verder liep, zag ze onder een boom weer de man met de capuchon op. Het beviel haar niet. Gisteren was het toeval geweest, maar nu begon het te lijken of hij haar volgde.