"Goede morgen Eva. goed geslapen?" Vroeg hij de volgende ochtend. "Gaat je niets aan." Zei ze bits. "Ontbijten? Ik heb een broodje kaas voor je neergelegd. Eet die maar op." Zei hij. Op het aanrecht stond een bord met een boterham kaas en een chocomel. Ze ging er van uit dat dit een goedbedoelde hint van Frank of Maus was geweest. Ze glimlachte even en at de boterham op. Nam wat slokjes van haar drinken en ging aan tafel zitten. "Wil je samen naar het werk of rijd je alleen?" Vroeg Erwin. " ik ga alleen, kan ik beter na denken." Loog ze. Ze wilde niet met hem in 1 auto als dat kon. Hij deed haar te veel aan hem denken. Zijn lieve gezicht. Zijn grappen. Zijn warmte. Maar vooral zijn dood. En hoe het haar schuld was geweest. Als ze die eikel had neer geschoten was Floris er gewoon nog.

Ze draaide haar hoofd om niet haar tranen te laten zien. Huilen mocht ze niet. Ze verdiende zijn medelevende blik niet. Die hij deelde met Floris. Zijn broer was dood door haar. Hij moest haar haten. Haar uitschelden voor moordenaar. Of dood door schuld. Maar nee hij keek haar aan met de zelfde blik als Floris deed. De zelfde ogen. Ze hoopte dat hij in karakter anders was. Ze hoopte dat ze hen dan in haar hoofd en hart kon onderscheiden. "Gaat het wel?" Vroeg hij. "Prima ik ga naar het werk. Wee je gebeente als je te laat bent." Zei ze en ze liep de trap op.

Hij glimlachte. Ja hij vond het moeilijk dat ze zo bits tegen hem deed. Maar dat was Eva ten voeten uit. Ze moest je vertrouwen. Zo als Marion hem de aller eerste keer had verteld. "Ze heeft een beetje een gebruiksaanwezig maar ze is oké ." Ze was in zijn ogen alleen meer dan oké. Hij ruimde op en vertrok toen ook naar het bureau.

"Wolfs mijn kantoor." Riep Mechels. Hij zocht Eva maar vond haar niet. "1 minuut Wolfs." Riep Mechels. Hij zuchte. Hij kon Eva nu niet gaan zoeken. Hij liep het kantoortje binnen. "Ik ben op de hoogte." Zei ze. "De OVJ heeft het me verteld. Hij was woest dat je weer hier begon je zou in Valkenburg gaan werken." Zei ze. "Ik moest je vragen waarom en het kan maar beter praktisch het andwoord zijn wat ik al naar boven heb gebracht." Zei ze. "Ik kon het niet. Ik wilde afscheid nemen en opnieuw beginnen." Hij slikte. "Ze was zo gebroken. Ze wilden zelfs stoppen." Hij keek zijn baas aan hopend op begrip. "Wat weet ze van mijn vermeende dood?" Vroeg hij. "Ze weet dat je nooit bent gevonden dat dat graf een symbolische plek is. Is ze er vaak?" Vroeg Mechels. " bijna elke dag, ik ben haar gevolgd om te zien hoe het met haar ging."

Hij keek naar de grond. "Ik denk alleen dat ze weet dat ik haar volg. Niet dat ik dat ben maar wel iemand. Ze is altijd al te slim." Zei hij. "Dus om je andwoord samen te vatten, je kon je partner niet aan haar lot over laten." Zei Mechels. Hij knikte. "Had ik dat toch goed. Luister Floris als je deze deur uitloopt weet ik van niks meer. Beginnende dementie denk ik." Ze glimlachte naar hem. "Wees niet te veel jezelf, dat heeft ze door. Ze is zo als je zei veel te slim." Hij knikte. "Ik hoop dat je snel de mol vind en je gewoon weer jezelf mag zijn. Dit sloopt je lieve partner." Zei Mechels. "Waar is ze?" Vroeg hij. "Kleed kamer denk ik." Hij knikte en liep de deur uit.

"Ik heb geen mogelijkheid gehad me voor te stellen." Zei de jonge Esmee. "Kan dat straks ik moet Eva even vinden." Zei hij zo vriendelijk mogelijk. "Ja natuurlijk." Zei Esmee. Hij liep de kleed kamer in. Hij zag haar gelijk. Ze zat op de grond met haar knieën opgetrokken en haar hoofd er in verborgen. Zijn hart brak. Hij had haar nog nooit zo gezien. Hij ging op het bankje naast haar zitten. En legde zijn hand op haar knie. "Ga weg." Beet ze. "Praat is met me." Zei hij. Ze schudde haar hoofd. "dat begrijp jij toch niet." zei ze. "probeer me is uit." zei hij haar hand over haar hoofd strelend. "niet doen." zei ze. "sorry. Ik wilde je troosten." zei hij zijn hand terug trekkend. Ze keek op met betraande ogen. Zijn hart brak nog meer. "dat weet ik wel, maar dat deed hij ook. Presies zo. Zal wel komen omdat jullie tweeling zijn." zei ze. "maar wat begrijp ik dan niet?" zei hij. "je moet niet zo lief tegen me zijn." zei ze. Hij begreep dit inderdaad niet. "het is mijn schuld." hij ging naast haar op de grond zitten. "wat is jouw schuld?" ergens wist hij het andwoord al. "Floris." zei ze weg kijkend. "natuurlijk niet. Kijk me is aan." ze schudde haar hoofd weer. "dat maakt het nog moelijker." zei ze snikkend. "Eva luister is. De enige die schuld heeft is de gene die schoot." zei hij haar. "ik had mark moeten neer schietten." zei ze. "dat mag je alleen in extreme gevallen."

The tale has been stolen; if detected on Amazon, report the violation.

ze keek hem weer aan. "dat was dit niet?" vroeg ze. Hoe kon hij duidelijk maken dat het absoluut niet haar schuld was zonder haar te vertellen wie hij werkelijk was? "wat ik van Mechels hoorde heb je correct gehandeld." zei hij. Snikte weer. Hij wilde haar zo graag vast pakken en troosten. Maar dat zou hun band niet ten goede komen, ze had geen idee wie hij was. Hij legde dus maar zijn hand op haar schouder. "neem het je zelf nou niet kwalijk Eva. Dat zou hij ook niet willen." zei hij hopend dat dat haar zou troosten. "hoe weet jij dat nou?" beet ze."je hebt hem al 14 jaar niet gezien." voegde ze toe. En legde haar hoofd weer in haar knieen. "de laatste keer dat ik hem zag was op de verjaardag van mijn tante. Dat was na dat hij hier kwam." jokte hij. "hij had het alleen maar over jou en fleur. En fleur kon ik nog wel snappen dat was zijn kind. Maar die ilustere Eva waar hij het constant over had. Hij beschreef hoe mooi je bent hoe grappig maar vooral hoe sterk. En bijzonder je bent." zei hij. Hopend haar te kalmeren.

"hij had geen idee dus." zei ze. "wat bedoel je?" vroeg hij. "ik dacht dat hij me kende. Ik ben helemaal niet bijzonder." zei ze. Hij glimlachte. Hij wist wel dat ze dat vond. Dat was zo mooi aan haar. Bloed mooi. Lief. Stoer en heel bijzonder. Ze wist het alleen zelf niet. "geloof me Eva. Daar in verschillen we niet in mening, jij bent een bijzonder mens." ze keek hem weer aan. "je kent me niet eens." beet ze toe. Hij zuchtte even. Dat was het probleem. Zij wist niet hoe goed hij haar kende. "ik ga weer aan het werk ok. Kom maar waneer je er klaar voor bent."

Hij stond op en liep weg. Ze wilde zijn gezelschap niet. Dat moest hij respecteren als hij die band weer met haar wilde opbouwen. Hij ging achter zijn computer zitten. "je moet haar even tijd gunnen." zei Marion. "ze had altijd al een gebruiksaanweizing. Maar sinds jij op je broer lijkt is die erger." zei ze. "ze is de moeite waard." voegde ze toe. Hij knikte. Naar haar. "dank je wel. " zei hij "ik ben Marion trouwens."zei ze. "Erwin Aangenaam." hij schudde haar de hand. Waren ze de eerste keer allemaal zo koel tegen hem? hij liep naar Esmee. "sorry van net." ze glimlachte en stond op. "je partner eerst, dat begrijp ik wel." ze stak haar hand uit. "Esmee van Rooij." hij schudde haar hand. "Erwin Wolfs." hij had zijn undercover naam er zo goed in dat hij hem standaard wist te gebruiken.

Na een half uur kwam Eva eindelijk de kleed kamer uit. Marion ontfermde zich acuut over haar. En leek beter te zijn in tot haar door dringen dan hij was. Hij ging maar even alleen op pad. Hij kon het niet aan zien hoe hij zijn geliefde Eva had gebroken. Maar hij moest wel. Hij wist dat als hij de mol die voor Mark Notedop werkte zou ontmaskeren dat de gene waar hij het meest van hield gevaar zouden lopen. Hij wilde niet dat door hem Eva en Fleur wat zou over komen dat zou hij zichzelf nooit vergeven. En Mark was gevaarlijk hij pleegde zelf moorden. Of liet het doen. Zo als Karlijn de Zwart. Zij was vast iemand die dierbaar was voor iemand die een bedrijging voor hem vormden.

De Ovj had hem hier op attent gemaakt. Toen hij hem benaarden voor de operatie. Dat zijn dierbaren in gevaar zouden zijn. Dat is warom hij zijn dood in scene ging zetten. wist hij veel dat Eva hem volgden en hem probeerde te redden. Ja hij had beter moeten weten. Ze was altijd al te intiligent en vast beraden. Het was ook niet afgesproken dat hij haar onderschot zou nemen. Maar gelukkig was alles uit eindelijk wel bijna volgens plan gelukt, hij kreeg van een duiker die ter plaatsen was een zuurstof tankje en zwom toen weg. Verborgen in de bosjes zag hij hoe Eva hem achter na wilde gaan. God zij dank had Marion haar kunnen stoppen.

In gedachte reed hij terug naar de Ponti. Hij liep de keuken in waar frank en zijn groep koks zwijgend aan het werk waren. Dat was nooit zo ze hadden altijd het hoogste woord. Frank legde zijn vinger op zijn mond en wees naar de bank die verder op stond. Hij zag dat Eva daar inslaap was gevallen. "emotioneel geloof ik een beetje uitgeput." fluisterde frank. "zal ik haar naar bed brengen?" vroeg hij. Frank lachte even. "je bent net je broer met haar. Ik vraag het Maurice wel. Die is bijzonder zacht en zorgzaam als het om zijn zusje gaat."zei Frank. Wolfs knikte en liep naar zijn tijdelijke kamer. Hij was pas 2 dagen zijn zo genaamde tweeling broer maar hij was er nu eigenlijk al klaar mee.

Zijn vrienden deden anders. Zijn collega,s waren koel tegen hem maar voor al Eva deed anders. Ze was bot tegen hem. Soms zelfs wat gemeen. Zo was ze niet. Hij wist dat ze verdried had en dat het zijn schuld was. Hij zou haar zo graag vertellen dat hij het was. En dat hij geen keuze had gehad om het zo te spelen. Maar hij moest door zetten. Hij hoopte dat hij snel de mol kon vinden. Hij wilde weer bij Eva kunnen zijn zo als voor heen. Tenminste als ze hem zou vergeven.