Er waren 4 maanden verstreken. Mechels had zijn overplaatsing afgekeurd. "Ik wil mijn koningskoppel niet verliezen." was haar argument en gaf hem speciaal verlof. Hij had ondertussen zijn onderzoek naar de mol niet gestaakt. Als hij Eva dan kwijt was, wilde hij dat haar verliezen in ieder geval zin had gehad. Hij miste haar. Hij had naar haar geluisterd. Zij had hem niet meer gezien. Hij had haar wel even gezien. Hij had haar toevallig op straat zien lopen naar een Pd, vermoede hij. Ze zag er niet goed uit. Haar ogen waren weer zo dof. Ze leek gelukkig in ieder geval weer te eten.

Hij had haar beschadigd. Misschien had hij inderdaad beter vertrokken. Haar om zijn verlies laten rouwen. Dan was ze er nu wel overheen geweest. Hij wist niet wat erger was. Haar nooit meer zien omdat hij 'dood' was of haar tegen het lijf kunnen lopen en haar dan met haat in haar ogen naar hem terug te zien kijken.

Eva had het blijkbaar niemand verteld. Af en toe kwam hij Frank tegen. En vroeg hem dan hoe het met haar ging. "Ze lijkt een beetje beter", zei hij de laatste keer. Dat deed hem goed. In ieder geval leek ze op de weg terug naar de Eva waar hij verliefd op was. Niet de Eva die hij haar had gemaakt. "Je moet eens langskomen, dan kun je haar zelf zien," zei Frank dan. Hij sloeg dat altijd maar af met een reeks aan smoezen. Hoe vreselijk hij haar ook miste.

Zijn onderzoek zat ook muurvast. Hij was wel iemand op het spoor geweest. Ene Robert Westerveld. Maar hij bleek geen mol te zijn. Hij lekte informatie naar Charles Bakker in opdracht van zijn korpschef om hem zo voor alle misdaden die hij had gepleegd te kunnen pakken, om zo het 'team' om Notendop heen zo veel mogelijk te verkleinen. Zijn vriendin Johanna had dat bijna met de dood moeten bekopen. Gelukkig werd ze net op tijd gevonden en lag ze nu op een bewaakte vleugel in het ziekenhuis. Hoe Notendop aan de informatie kwam, wist hij wel. Die mol. Maar wie het was kon hij steeds zijn vinger niet leggen. Hij had hier Eva voor nodig. Zij was zo veel slimmer dan hij. Zij keek anders naar dingen. En regelmatig zei ze iets waardoor hij het ineens zag, of wist hij haar net dat juiste flintertje bewijs te wijzen om een zaak op te lossen.

Gefrustreerd klikte hij zijn laptop weer dicht. En keek om zich heen, het was een prachtige zonnige dag dus hij had besloten om op een terras te gaan werken. "Hoi Erwin", hoorde hij de stem van Maurice zeggen. Hij draaide zich om en zag het lachende gezicht van Eva's broer. "Hey", zei hij en zette een stoel opzij. "Ga zitten, wil je wat drinken?" vroeg hij. "Ja, een biertje," zei Maurice. "Het is 11 uur Maus.Ik denk niet dat Eva dat goed vindt," zei hij. Maurice had een drankprobleem. Hij dronk het liefst de hele dag bier. Sinds hij bij Eva en Frank woonde in de ponti ging dat, omdat Eva op hem lette, best goed. Maar soms probeerde hij bij vrienden nog wel een biertje eruit te slaan. "Ja, misschien heb je wel gelijk.Colaatje dan." zei Maurice. Wolfs glimlachte en bestelde.

"Hoe gaat het thuis?" vroeg hij maar voorzichtig. "Ja, dat gaat wel eigenlijk. Eva wil proberen of ik wat kan gaan doen voor een boer in de Geul. Frank krijgt het steeds drukker. Hij zat eraan te denken ook Floris zijn kamer te verhuren, maar daar wilde Eva niets van weten.Daar werd ze heel erg boos om", zei hij nonchalant. Dit vond Wolfs vreemd. Als ze hem echt zo haatte, waarom zou ze dan nog steeds vasthouden aan zijn kamer? "En met Eva?" vroeg hij.

"Ja, ze eet weer. Niet zo vaak wat Frank kookt. "Hij vindt het vervelend, joh," zei Maurice lachend. "Maar ja, hij maakt vaak vis." Wolfs glimlachte. "Ja Eva, haat vis," zei hij. "Hoe weet jij dat nou?" Toen jij bij ons woonde, at ze niks," zei Maus. "Nou ja, het zal wel, maar in ieder geval ze haalt vaak iets," zei hij, "laat me raden. Babi pangang met nazi in plaats van rijst.Of met Bami en een loempia met daarbij gestoken kroepoek," zei Wolfs. Hij kende het lievelings eten van Eva, ook al vond hij dat zelf bijna niet te eten. Maus keek hem weer vreemd aan. "Jij weet veel te veel van haar. Je bent geen stalker of zo, hè?" vroeg hij. "Want dan moet ik je toch echt in elkaar slaan", zei Maurice. Hij was nog beschermender over zijn mooie stoere zusje dan Wolfs zelf was. "Ik heb het haar tegen Marion horen zeggen", loog hij. Maurice leek dit te geloven.

"Maus, het is 11 uur. Wat doe je op een terras?" hoorde hij Eva roepen. Zijn hart ging 10 keer harder tekeer dan normaal. "Met Erwin een colaatje drinken. Toch Erwin. Ja, ik vroeg wel om een biertje, maar dat vond Erwin ook te vroeg," verklaarde Maurice aan zijn zusje. "Moet jij niet werken dan Eva?" vroeg hij. Wolfs probeerde zich zo veel mogelijk te verstoppen. "Lukte even niet Maus. "Voel me niet zo lekker", zei ze. "Wat is er dan Eva? Je bent toch niet ziek, hè? Nee, want dan moet je gelijk naar de dokter hoor. Of naar het ziekenhuis. Want eva die toegeeft dat ze ziek is, hè Erwin, dan moet je haar eigenlijk al in een ziekenhuisbed leggen," zei Maurice bezorgd klinken.

"Nou Maus, niet zo overdrijven hoor. "Ik had hoofdpijn en kon me niet concentreren, dus heeft Mechels me naar huis gestuurd." Heel even kruisten hun blikken elkaar. Hij zag geen haat in haar ogen, maar kon ook niet plaatsen wat hij dan wel zag. "Maus, mag ik even alleen met Erwin praten?" vroeg ze. "Waarom?Jij wilt het nooit over hem hebben thuis." zei hij. Maurice zijn autisme maakte hem goudeerlijk. Maar daardoor begreep hij dingen ook niet. "Alsjeblieft Maus?" zei eva in haar bekende licht kinderlijke stem. "20 minuutjes. Dan mag je van mij een biertje met hem drinken, oké?" zei ze. "Beloofd?" vroeg hij. "Beloofd", zei Eva streng kijkend. Maurice stond gelijk op en liep weg.

"Weet je dit zeker, Eef?" vroeg hij. "Ja.En dan heb ik het niet over het biertje", ze ging bij hem aan tafel zitten. "Hoe gaat het?" vroeg ze. "O, ik haat dit, ik begin zo cliché." Hij glimlachte naar haar. Niet zeker wat hij moest of kon doen. "Wil je dat ik cliché reageer of met de waarheid?" Vroeg hij. "De waarheid, jij hebt al genoeg leugens verteld," zei ze, maar het klonk niet beschuldigend. Wel lichtgewond. "Een woord. Rot. Hoeveel ik je ook respecteer Eef ik mis je. Ze glimlachte heel licht en keek naar de grond. "Dat zal best ja", het klonk in zijn oren alsof ze gewoon wat gezegd wilde hebben om tijd te creëren om na te denken. "Hoe is het met jou?" vroeg hij op zijn beurt. "Kut", flapte ze eruit. Dit deed hem pijn. "Het spijt me, Eva. Ik had het anders willen zien."

Ze haalde haar schouders op. "Mechels vertelde me dat die officier van Justitie flink boos op je was, omdat je hier weer terug wilde komen," zei ze. "Zeg maar gerust, net zo woest als jij was.Alleen had hij minder reden." zei hij. Eva glimlachte even. "Ik was woedend op je, maar ook op mezelf dat ik het niet eerder zag. Opgelucht omdat je niet bent verdronken.En," zei ze haar zin afbrekend. "En wat?" vroeg hij.

Ze praatte met hem. Hij wilde niet dat dat stopte. Ze klonk zelfs vriendelijk. Zelfs bijna begrijpend. "Weet ik niet. Ik probeer die 'En' al 4 maanden in te vullen, maar dat lukt niet," zei ze, en keek even naar hem. "Hoe is het op het werk?" vroeg hij om de situatie weer vlot te trekken. "Nog erger. 3 moorden en 1 poging tot moord die we kunnen linken aan Notendop. We zijn er wel zeker van dat hij het is. Zijn favoriete huurling zit achter de tralies", zei Eva. "Maar?" vroeg hij. "Maar hem of die snert mol van hem vinden lukt niet", zei ze, hij keek haar ongelovend aan. "Jij zoekt die mol? Eef, dat is gevaarlijk." Riep hij uit. "Voor jou niet dan?" vroeg ze geërgerd. "Sorry.Maar waarom?" ze lachte even. "Je denkt toch niet dat ik jou met de eer laat strijken, hè? Ik wil hem eerder vinden." ze klonk speels.

The author's content has been appropriated; report any instances of this story on Amazon.

"Wat nu?" vroeg hij. "Wat bedoel je?" vroeg ze. "Zie ik je hier na nooit meer?" zei hij. "Dat wordt wat moeilijk als jij hier koppig blijft rondhangen", zei ze. Maar het klonk niet als een verwijt. Het klonk niet eens boos. "Wil je me nog wel zien dan? Na alles wat ik naar je heb geroepen op dat kerkhof?" zei ze. En keek naar de grond. "Dat had ik allemaal verdiend. Ik had je moeten vertrouwen. Ik heb je pijn gedaan. Je beschadigt. Dat", hij maakte zijn zin niet af. "Dat moest jij doen." Vulde Eva aan. "Ik heb lang nagedacht. Misschien wel te lang", zei ze oog rollend. Hij glimlachte. Hij vond haar zo prachtig als ze zichzelf mild op haar kop gaf. "En?" vroeg hij voorzichtig. "En ik snap je. Erg hè?" zijn hart voelde iets lichter. "Jij wilde mij en Fleur beschermen. Door 'dood' te zijn zouden ze niets hebben om je mee te laten lijden. 'Erwin' had alleen jou. Verder niemand", hij knikte. "Moet ik het echt? Zeggen Wolfs?" ze keek hem aan. "Ik denk dat als je zegt wat je op je hart hebt, het wel oplucht," zei hij hopend dat het positief was.

Ze stond op. "Eef alsjeblieft. Als je me nooit meer wilt zien, zeg het me dan. Dan ga ik wel terug naar Amsterdam of zo. Zij hij opstaand en haar arm zachtjes pakkend. Haar aanraken stuurde een tinteling door zijn lichaam. Ze draaide zich om en kuste hem. Een paar seconden was hij van de schok even verdoofd. Maar kuste haar daarna terug. "Is dat antwoord genoeg?" vroeg ze. Hij was even van slag. Hij wist even niet hoe hij moest reageren "goed dan. Als je het zo graag wilt. Ik vergeef het je," zei ze. In zijn hoofd gingen honderden vuurpijlen af. Hij was haar niet kwijt. "Kom weer naar huis. Het is zo dom stil zonder jou. En iemand moet frank vertellen dat vis geen lekker eten is." zei ze. Het licht in haar mooie zilvergrijzen ogen was weer aan. Dat maakte haar zo veel mooier. "Maar ik lust ook vis Eef. " Zei hij. "Ja, dat weet ik ook wel.Maar jij maakt ten minste ook nog eetbare dingen," hij lachte.

"Wat is er zo grappig?" Vroeg ze. "Dat ik blijkbaar eetbaardere dingen maak." Hij omhelsde haar. Het was het beste gevoel dat hij ooit had. Haar weer in zijn armen te kunnen voelen. "Hoe moet dat nu met ons verder? "Vroeg hij. "Jij komt mee naar huis, en komt weer gewoon werken. Nog wel undercover. Maar gewoon weer werken." Zei ze "gaan we dwingen?" Zij hij plagend. "Als jij mij dat mocht aandoen en ik je kan vergeven, mag ik dwingen." Zei ze hem aan kijkend." Hij kuste haar voorhoofd. "Je hebt gelijk. "Dat waren 25 minuten, Eva." Hoorde hij Maus zeggen. Eva glimlachte even en maakte zich van hem los. Voor het eerst in maanden was het weer een oprechte glimlach.

"Als je nog even geduld kan opbrengen, Maus, krijg je dat biertje thuis." Zei ze. "Dat is niet eerlijk, Eva, ik zou hem van Erwin krijgen." Ze keek van Maus naar Wolfs. "Krijg je ook. Maar thuis." Zei ze. "Maar dat wil hij niet." Riep Maurice boos. "Jawel. Eva is niet meer boos op me, dus kan ik weer naar jullie toe komen." Zei hij. "Kom je dan ook weer gewoon bij ons logeren?" Vroeg hij. "Nou, Maus, als jij Erwin nou een helpt met zijn spullen in de auto zetten." Zei ze. "Ja, maar dan wil ik wel 2 biertjes hoor." Zei Maurice. "Vooruit dan eentje als we thuis komen en eentje bij het eten oké?" Zei Eva. Maurice knikte enthousiast en ging razendsnel Wolfs helpen met zijn spullen.

Die avond had Frank zijn hand over zijn culinaire hart gestreken en had hij ingestemd met Chinees. En keek verheerlijkt naar Eva die het enthousiast naar binnen schoof. "Na de eerste hap nemend uit haar loempia keek ze Wolfs aan. "Dat is nou het lekkerste, hè, met zo'n plak kroepoek ertegenaan." Hij lachte even. Hoe vaak hij het haar ook zo had zien eten, ze moest het hem altijd even vertellen. Frank leek wat jaloers, maar zei verder niets. "Smaakt het?" Vroeg Wolfs plagend. Schrokkend knikte ze. Dit was weer zijn Eva. De Eva die hem stapelgek maakte met de kleinste blik. De Eva waar hij smoorverliefd op was.

Die nacht lag hij voor het eerst sinds de operatie was begonnen in zijn eigen bed. Hij had het gemist. Zijn eigen matras. Zijn eigen dekens. Zijn eigen bekende muren. Frank had het raar gevonden dat Eva instemde om 'Erwin'. Zijn kamer te geven, maar hij wist beter dan er tegenin te gaan. Hij viel bijna in slaap toen hij zijn deur open hoorde gaan. "Eef?" Vroeg hij fluisterend. "Wie anders? Timo?" Grapte ze en kroop bij hem in bed. "Ik voelde me alleen." Beantwoorden ze zijn niet gestelde vraag. "Dat kunnen we niet hebben." Zei hij haar in zijn armen nemend. Ze zoende hem en deed haar topje uit. "Weet je dit zeker, Eef?" Zei hij haar arm strelend. Ze knikte en zoende hem weer. "Ik heb zin in je." Zei ze. En zoende hem.

Hij werd wakker van zijn iPhone, Eva lag er nog. Hij glimlachte en drukte zijn telefoon uit. Hij wilde haar niet wekken. Hij hoopte haar te kunnen overtuigen nog een dagje te spijbelen. Hij kuste haar zachtjes op haar slaap. Ze protesteerde slapend. Ze was op haar mooist zo. Rustig in een tevreden diepe slaap. Na een paar seconden deed ze haar ogen open. "We moeten opstaan." Zei ze. "Je mag ook nog wel blijven liggen hoor." Zei hij haar zachtjes strelend. "Hoe bedoel je?" Vroeg ze. "Nou, ik heb onbepaalde tijd verlof. En jij bent ziek naar huis gestuurd. "Dagje langer uitzieken kan toch geen kwaad." Zei hij haar op haar arm kussend. "Hm." Zei Eva bedenkelijk en ging boven op hem zitten. "Jij wilt dus spijbelen?" Zei ze. Hij knikte. "Oké, maar dat kost je wel zwijggeld." Zei ze plagend. "En dat is?" Vroeg hij. Eva lachte en zoende hem. "Ik denk dat je dat wel kan bedenken." Zei ze uitdagend en zoende hem weer.

Ze stond op en kleedt zich in zijn blauwe overhemd. En liep naar de deur. "Wat ga je doen?" Zei hij ook opstaand. "Lunchen." Zei ze. En deed de deur open. In twee stappen stond hij bij haar en kuste haar in haar nek. "Daar heb ik dus nog geen zin in." Zei hij. "Niet?" Vroeg ze. Plagend. Hij duwde haar zachtjes de kamer weer in. "Nee. Is het nog te vroeg voor." Hij duwde haar terug op bed. Eva gaf een verraste gil. " God, wat ben jij verslavend, mevrouw Van Dongen." zei hij en kuste haar. "Ben jij verslaafd dan?" Zei ze pestend. "Vreselijk, jij zou op de verboden middelenlijst moeten staan." Zij hij grinnikend terwijl hij een paar knoppen van haar overhemd los maakte.

"BLIJF MET JE POTEN VAN HAAR AF." Schreeuwden Maurice en trok Wolfs bij Eva weg. "Jij vuile smeerlap." Brulde hij en gaf hem een stomp in zijn maag. "Maurice." Riep Eva en stond weer op. "Jij moet met je poten van mijn zusje afblijven." Maurice gaf hem weer een stomp. "MAUS OPHOUDEN." Riep Eva, maar hij leek haar niet te horen. Hij pakte de honkbalknuppel die naast zijn slaapkamerdeur stond. Eva dook tussen hem en Wolfs in. "MAURICE VAN DONGEN, LEG DIE KNUPPEL NEER EN LUISTER NAAR ME." Riep Eva. "Aan de kant, Eva. Hij moet leren van je af te blijven." Riep Maurice.

"Leg dat wapen neer, Maus. Hij doet niets dat ik niet wil." Ze had haar hand waarschuwend uitgestoken en keek hem indringend aan. "Hoor je me?" Riep ze. Hij liet de knuppel zakken. "Hij zat aan je." Riep Maurice. "Ja. Maar dat was niet ongewenst, Maus." Zei Eva. "Zet je knuppel terug." Hij keek verward. "Nu Maus!" Zei Eva. Maurice zette zijn knuppel terug bij de deur. " Rustig maar Maus. Ik weet het, je wilt me beschermen, maar dat is niet nodig." Ze draaide zich om. "Heeft hij je erg pijn gedaan?" Vroeg ze. Wolfs schudde zijn hoofd. "Gaat wel." Zei hij. "Toch maar gaan lunchen dan?" Vroeg Eva. "Dat lijkt me veiliger, ja." Zei hij:" Ik ga even douchen. "Dan zie ik je zo." Zei Eva en vertrok naar haar eigen kamer.