Ze sloeg met de deur en stormde de trap af. "Ik wist niet dat Storm Eva vandaag werd verwacht." Zei Frank. "Je bent de leukste thuis." Riep ze. "Erwin vroeg me deze te geven. En erbij te zeggen deze echt even te lezen. En dat het zijn laatste verzoek was." Zei hij. Ze nam het papier aan. "Eef." Stond erop. Ze wilden het doorscheuren, maar kon het niet. Ze vouwde het open.

"Mijn mooie, liefste Eva.

Ik weet dat je woest op me bent. Ik kan je geen ongelijk geven. Ik wil het uitleggen voordat ik je voorgoed verlies.

Ik ben undercover. Er is ergens in Limburg een politieagent die lekt naar Notendop. O.V.J. John De Groot benaderde mij een maand eerder. Hij wilde dat ik die mol vond. Ik vond dat dat undercover moest. Omdat als die mol me op het spoor was, zouden Fleur en jij in gevaar zijn. En zoals ik je al vertelde, pakt Mark waar een dreigende het meest van houdt.

Dat zijn bij mij Fleur en jij. Dus bedachten de O.VJ. En ik dat ik dan moest 'verdwijnen', jij had daar niet moeten zijn, Eef. Nee, ik geef je niet de schuld. Ik had je beter moeten inschatten. Veel te slim om mij niet te volgen. Veel te trouw om mij niet te willen beschermen. Veel te lief om me niet te willen redden. Het is mijn eigen schuld.

Het was ook niet de bedoeling dat ik terug zou komen in Maastricht, maar dat ik in Valkenburg zou gaan werken. Nieuwe plek, verse start, maar ik wilde weten of jij en Fleur oké waren. Toen ik je vond op het kerkhof en zag hoe ik je had gebroken, kon ik niet meer vertrekken en je achterlaten. Ik weet dat je het nu wel snapt. Ja Eef, ik was die creep met die capuchon op. Ik wilde je helpen genezen lieverd. Je niet nog meer pijn doen. Het spijt me.

Ik weet dat je me haat nu. Je hebt gelijk. Ik vraag morgen overplaatsing. Ik zal je wens gehoor geven. Mij zul je nooit meer zien. Ik weet dat je dit niet meer wilt horen, Eva. Maar je vroeg me op je zwakst of ik van je hield. Dat antwoord is ja natuurlijk. Ik houd van je Eef. Altijd al.

Vaarwel, liefste lieve Eva, vergeet mij, maar snel, het ga je goed.

Floris."

Op de achterkant van de brief stond het adres van het hotel en dat hij daar een maand zou blijven. Mocht ze nog met hem willen praten. Tranen van woede, verdriet maar ook blijdschap. Rolde over haar wangen. Haar emoties deden tikkertje. Undercover veranderde wel het een en ander. Maar veranderde dat genoeg? Ze hield van hem. Dat kon ze niet uitwissen. En de wetenschap door die brief dat hij dat ook voelde, maakte het niet eenvoudiger. Ze wist niet eens zeker of ze meende wat ze zei. Dat ze hem nooit meer wilden zien. Misschien tijdens haar woede-uitbarsting wel even. Maar ze had al spijt van die woorden op de rit naar huis.

If you discover this tale on Amazon, be aware that it has been stolen. Please report the violation.

En nu ze erover nadacht. Hij had niet teruggeschreeuwd. Hij had haar laten schreeuwen en op hem in laten slaan zonder zelf boos te worden. Hij wilde het uitleggen. Maar ze was te woedend om naar hem te luisteren. Maar ja. Hij had wel gelogen. En niet over iets kleins. Hij had haar maanden verdriet gedaan. Dat deed je iemand waar je van houdt toch niet aan? En iemand die je werkelijk vertrouwd vertelde je toch over zo'n plan?

Het emotionele spelletje pingpong maakte haar duizelig. Ze moest haar gedachten ordenen. Ze had tijd nodig. Zonder ook nog maar iets te zeggen liep ze naar boven. Naar zijn oude kamer. Er misten spullen. Zijn motor, Jacks zijn helm. Een paar schilderijen en een stel foto's, een van hem en Fleur. Een van het korps en zijn lievelingsfoto van haar. Ze haalde haar neus even op. Op zijn bed lag nog altijd dat stomme overhemd. Dat blauwe ding. Het was zijn favoriet. Ze sliep er regelmatig in. Er lag een papiertje op. "Voor jou, Eva, voor als je me ooit vergeeft." Had hij erop geschreven. Ze veegde een traan weg. En hing het behoedzaam op een hangertje in zijn nu verder lege kast. Wat moest ze nou? Hij was weer zo begrijpend naar haar.

En zoals altijd sloot hij zijn eigen gevoel weer op om haar gevoel en wensen te respecteren. Haar hart bonsde. En haar gedachte speelde tikkertje. 'Hij loog tegen me' was er een. 'Maar het spijt hem en hij kon er niet veel aan doen' was een tweede. 'Vergeef hem nou' was ook een gedachte in het tikspel. 'Vergeven?' Hij had je moeten vertrouwen.' Was de laatste gedachte. Ze rende wild rondjes in haar hoofd en hart. Ze ging naar haar eigen kamer en ging liggen. Ze moest helder nadenken. Maar kon ze dat nog wel?

En als ze hem na een maand niet kon vergeven. Maar bij voorbeeld over 2 maanden wel. Was ze hem dan alsnog voor altijd kwijt? Maar ze zei zelf hem nooit meer te willen zien. Meende ze dat? Of was het een eerste reactie? Uitgeput van al de vragen en emoties die tikkertje spelen viel ze in een onrustige slaap