"Goed Chiara Ricci wat weten we?" Vroeg Wolfs. "Niet veel. Ze heeft een mode zaak in rio Barati op de Fondamenta dei Ceceri. Maar jij zegt haar te kennen. Vertel is meer?" Vroeg Valencia. "Ok Chiara Ricci's echte identiteit is Eva van Dongen. Een verdomd goede rechercheur uit Maastricht. Ze is slim. Gehaaid op een goede manier. en niet voor één gat te vangen. Waarschijnlijk is ze mede Darom ook in gezet als infiltrante bij Mauro Rikatone. Drugs baron op het hoogste niveau."

Hij ijsbeerde dan kon hij beter nadenken. "Stinkend rijk. Maar gevaarlijk.99% van de informanten eindigen niet zo fijn. Als ze al zijn gevonden. We hebben wat tijd al wordt dat wel krap. Hij 'ondervraagd ' de informanten eerst. " Hij keek even naar haar foto. Hij was bezorgd. Ze was al 3 weken weg. En wat hij de informanten aan deed. Nee, hij moet er niet over nadenken. Dan kon hij niet helder genoeg zoeken.

"Wat heeft die Eva dat een Italiaanse niet heeft?" Vroeg Valencia "stijl. Klasse, humor." Zei Wolfs die een glazige blik kreeg. "Ze is gebekt. Zeker geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. En ze is Mooi." Valencia voelde zich bedreigd. Hoe hij haar beschreef zo beeldend en liefdevol. Het maakte hem knapper. De droefheid verdween even uit zijn blauwe ogen. Maar het leek ook als of deze zekere Eva meer voor hem betekende dan hij liet lijken. Dat beviel Valencia niet.

Ze vond Lupo zo als ze hem noemde leuk. Nee, het was meer dan leuk. Zijn knappe gezicht liet haar hart tekeer gaan. Als hij dan lachte, smolt ze. Zijn melancholische blauwe ogen kon ze uren in verdrinken. Ja, ze was verliefd.

"Zo, zo Lupo. Voel ik daar een wat stomend verleden?" Vroeg Giovanni. Dat was een typische Italiaan. Glad geschoren. Kort donker haar strak in de gel. Bruine ogen. Gladde praatjes en altijd achter de meiden aan "ik snap het wel hoor Lupo. Zo'n mooi ding." Grinnikte Giovanni. "Wat weet jij er nou van." Zei Wolfs. "Niets, alleen dat ik zo'n Bella niet zou laten lopen." Zei hij." kunnen we ons focussen op haar terugvinden. Levend als dat kan."

"Wat kun je verder over haar vertellen Lupo?" Vroeg Valencia. "Ze is stoer. Sterk, vinding rijk. Als iemand 3 weken in leven kan blijven is zij het wel. Maar de tijd is wel aan het dringen. Vindingrijk zijn is, maar beperkt effectief. We moeten haar snel vinden. "Zei hij. Hij keek op de klok. 10 voor 9 's avonds. "Ik weet dat het laat is. Maar we moeten haar vinden." Zei hij weer. "Nee ga maar naar huis ik blijf wel." Zei hij. "Ik blijf ook wel. Zei Valencia. "Dank je wel." Hij glimlachte naar haar.

"Wil je wat drinken?" Vroeg hij. "Ja een cappuccino." Zei ze. Dat was typisch voor Valencia, zij dronk meer cappuccino's dan een machine kon zetten. Ze leek hem leuk te vinden dat merkte hij wel. Hij voelde niets voor haar. Ze was aantrekkelijk. Haar grijze ogen konden best mooi glimmen, haar bruine haar droeg ze altijd opgestoken. Ja, ze was ook wel slim. En had wat stoers over zich. Maar ze was niet spannend, ze was zo. Standaard. Zo gewoon.

Valencia keek naar de foto op het white board. Hij had zo warm en liefdevol over deze vrouw gesproken. Maar wat was er zo speciaal aan haar? Ze zag overeenkomsten met zichzelf. Zelfde kleur ogen ook wel redelijk dezelfde vorm. Zelfde kleur haar. Ja, zij droeg het in een staart en had een duidelijke pony. Valencia droeg het hare in een knot en had maar een korte pony. Haar kaak lijn was wat scherper. Haar neus iets minder puntig. Wat maakte haar nou zo bijzonder?

A case of content theft: this narrative is not rightfully on Amazon; if you spot it, report the violation.

"Kende je haar goed?" Vroeg ze. "We hebben 9 jaar samen gewerkt. Ik woonde in haar pension. "Hadden jullie iets?" Vroeg Valencia bang voor het antwoord. "Nee. Nee, dat mocht ik willen. Een meisje als Eva." Begon hij. "Een meisje als Eva wat?" Vroeg ze. "Een meisje als Eva is te goed voor mensen als ik." Zei hij. "Ik vind jouw best een goed, mens hoor Lupo." Zei Valencia. "Jij kent mij niet." Zei hij. "Ik wil je wel leren kennen." Valencia keek hem aan. Ze wilde zo graag zo veel meer. "Waar hebben we nog niet gezocht." Vroeg hij kijkend naar de kaart op het white board. "Alle plekken in haar dagboek." Zei ze. "Ja, maar hij weet dat ze infiltranten was. Dus brengt hij haar niet naar een plek die zij kent. Hij gaat ervan uit dat zij dat heeft door verteld. Dus waar kan hij haar dan brengen?"

Valencia zuchtte. "Ik weet het niet Lupo." Zei ze. "Wie zou dat wel weten?" Vroeg hij, "Giovanni?" Die volgt hem al maanden." Hij knikte "Dan had hij ons dat toch verteld?" Zei hij."jij hebt het niet gevraagd." Zei Valencia. "Onzin. In ons vak Weet je dat alles van belang kan zijn." Beet hij. "Sorry." Valencia lachte. "Waarom wil je haar nou kosten wat het kost vinden? Om Mauro te pakken? Of voor haar? Je ging pas meer druk zetten na dat je zag wie ze was." Zei Valencia. "Ik zal niet ontkennen dat ik voor haar altijd harder liep." Zei hij. "Maar?" Vroeg ze. "Niets. Ja, haar veiligheid is mijn drijfveer. Maar dat is bij ieder slachtoffer." Zei hij. "Nee. Nee, Lupo je bent jezelf niet." Zei ze. "In tegendeel ik ben meer mezelf dan ik in tijden ben geweest." Zei hij. "We kunnen hier nu niets doen. Ga naar huis Lupo, rust uit. Kijken we morgen wat Giovanni ons kan vertellen." Hij knikte. "Je hebt gelijk."

Thuis stond hij weer bij datzelfde raam. "Waar in Gods naam ben je? En wat deed je hier?" Vroeg hij hard op aan de leegte. "Was je hier om mij te vinden Eef? Zijn die pagina's aan mij gericht?" Vroeg hij weer. "Leef je nog?" Hij wilde die vraag eigenlijk niet uit spreken. Maar als hij dat niet deed, maakte die vraag hem gek. "Wat zou ik je dat allemaal graag zelf willen vragen." Zei hij. "Verdomme

,waarom Eef? Het ging goed hier. Eindelijk. Waarom nu? Waarom als ik eindelijk je iets lijk te vergeten kom je weer in mijn leven. En waarom zo." Zei hij. "Ik zal je vinden. Dat beloof ik je."

Hij had nauwelijks geslapen toen hij de volgende ochtend op het bureau kwam. "Moge Lupo." Riep Nino. "Laat geworden?" Wolfs knikte. "Gio." Riep hij. "Ja?" Wolfs keek hem aan. "Wat zijn nog meer plekken waar hij haar verstopt kan hebben?" Giovanni tilde zijn schouders op? "Geen idee "flikker een eind op man. Jij volgt hem al maanden op de voet. Je moet iets weten." Hij schudde zijn hoofd. "Dat kan niet Gio." Mauro heeft een plek waar hij haar vasthoudt. Jij volgt hem bijna dag en nacht." Riep hij. "De tijd dringt Giovanni. Als jij wat achterhoud en haar overkomt wat. Dan." Ze hij.

"Relax Lupo." Zei Giovanni. "Goed dan. Die basis waar Chiara over schreef lijkt op zijn oude huis. Daar zou je eens moeten kijken." Zei hij. Wolfs vertrouwde het niet. Er moest meer zijn dat Giovanni niet vertelde. De zoektocht in het oude huis van Mauro leverden ook niets op. Alleen frustratie en meer vragen. Giovanni was corrupt, hij wisten nu zeker.