"Zag je niet hoe hij naar haar keek Nino?" Vroeg Valencia. "Ja dat zag iedereen. Ik wist niet dat hij zo veel. Ja hoe zou ik het moeten noemen. Gevoel had?" Zei Nino. Het was nu een week geleden dat ze Chiara hadden gevonden en gered. Valencia kon er maar niet over op houden ze leek wel jaloers op de mysterieuze Chiara of Eva zo als Lupo haar noemde. Vandaag zou ze naar het bureau worden gebracht voor verhoor.

"Ik hoop dat ze iets gedaan heeft. Dat zal hem leren." Riep Valencia. Nino lachte. Hij wist dat zijn collega verliefd was op Lupo. Dat was ze al van af het begin. Ze had ook jaloers geweest op Sofia en op Lucretia Maar deze vreemde vrouw. Leek helemaal haar jaloezie te hebben aangewakkerd. Ja het was een mooie vrouw. Ze zou hier niet misstaan. En Lupo leek inderdaad een stapje harder voor haar te lopen. Maar dat was vast omdat ze zijn partner was geweest.

"Eef wat ben ik ongelofelijk blij jou te zien." Riep hij toen ze binnen liep. "Vind je het goed als Valencia en ik je verklaring afnemen?" Vroeg hij. Ze knikte. "Oh Wolfs." Zei ze. Hij keek haar aan. De spanning tussen hun was te snijden. "Ik vergeef je." Zijn glimlach werd breder en hij omhelsde haar kort. Valencia leek met de seconde jaloerser te worden op deze 'indringer'

"Goed verhoor van Chiara Ricci. Ook wel bekend als Eva van Dongen politie Maastricht Nederland.ze is geen verdachte, ze is hier als getuigen." Hij keek haar aan. Valencia zag sterretjes in zijn ogen verschijnen. "Hoe wil je dat ik je aanspreek?" Vroeg hij. "Zo als je altijd deed." Zei ze. "Voor het archief. Mevrouw van Dongen is mijn ex-politie partner." Zei hij tegen de band recorder. "Goed Eef. Wat kun je ons vertellen?" Eva lachte. Ze verklaarde hoe ze als infiltrant informatie moest in winnen voor een internationaal team dat de handel en wandel van Mauro Rikatoni onderzochten. Hoe ze als zijn vriendin te werk ging. "Ik heb een dagboek bij gehouden. Met alles wat ik heb gezien en gevonden." Zei ze. En ze bloosde.

"Ik toon bewijs stuk 12 aan de getuigen." Zei hij. "Dit dagboek." Vroeg hij "ja dat." hun ogen vonden elkaar even. Valencia zag het met argusogen aan. Elke keer als hun ogen elkaar ontmoetten was er een on uitgesproken Passie te zien in die van Lupo.

"Heb je hem gelezen?" Vroeg Eva. "Wolfs." Zei de vrouw voor haar. Lupo haten het om bij zijn Nederlandse naam genoemd te worden. "Ik pauzeer het verhoor." Zei hij. "Voor wie waren die brieven?" Vroeg hij. Eva glimlachte. "Ik denk dat je dat wel weet." Antwoorden ze. En ze bloosde.

Hij starte het verhoor weer op. Na 2 uur waren ze klaar. "Einde verhoor van Eva van Dongen." Hij klikte de recorder uit. "Wanneer ga je terug Eef?" Vroeg. Hij. "Zo gouw ik word gesommeerd." Zei ze. "Hoe is het daar?" Vroeg hij. "Anders. Romeo is mijn partner nu. Hij is best ok.maar hij is jou niet."

Zei ze glimlachend. "Marion ach ja sommige dingen veranderen nooit. Mechels is dood." Zei ze. "Wat zeg je nou is Mechels dood?" Vroeg hij verbaasd. "Ja hart stilstand. Kun je dat geloven?" Zei Eva. "Een tijdje Kamphuis als chef gehad. Die is met pensioen gegaan. Nog bijna een rel geweest." Zei Eva. Hij ging naast haar zitten. "Een rel regeltjes Kamphuis." Ze knikte. "Daarna een maand of zo Donna Martina gehad maar die kreeg een raar ongeluk. Ik mocht het niet onderzoeken. Nu is mijn chef tea Zitman. Goed mens. Ik mis je wel hoor." Zei ze.

Zijn hart maakte een sprongetje. "Elke dag hoop ik dat je beneden in de keuken staat. Fleur zei me dat je eens in het jaar bij haar komt. Ik hoopte altijd datje dan bij mij zou logeren." Zei ze.

" Ze zei ook dat je een vriendin had." Zei Eva, ze klonk er wat droevig over. "Had ja." Zei hij. Hij wist zich te stoppen voor dat hij wilden zeggen 'ze was jou niet.' "Al lang uit?" Vroeg Eva. "2 of 3 jaar." Zei hij. "En jij?"vroeg hij haar "Een tijdje wat gehad met Jens Bols." Hij lachte "jij?" Vroeg hij. "Ja vlaag van verstandsverbijstering geloof ik. Dat duurde een week of zo tot ik er achter kwam dat hij getrouwd was." Zei ze. "Nu alweer jaren alleen.

Valencia keek op een afstandje naar hen. Hij was zo warm tegen haar. Ze had hem nog nooit zo gezien. Hij was altijd nors. En kouder tegen getuigen of verdachte. Maar deze vrouw keek hij met zo veel warmte aan. Ze zou het bijna liefde noemen. Ze verstond geen woord van wat ze zeiden ze spraken Nederlands geloofde ze. Af en toe raakte hij haar aan. Het was om misselijk van te worden. Hij zou van haar worden. Dit was niet eerlijk. Zij hield van Lupo. Niet deze Nederlandse tuthola. Waarom keek hij dan zo naar haar. Als of. Ja als of hij verliefd op haar was.

"Lupo." Riep ze.hij zuchtte en keek haar aan." Wat is er?" Vroeg hij. "Lupo?" Vroeg die tuthola. "Dat is Italiaans voor wolf." Legde hij uit weer in die warme stem. "Ok dan Lupo.vanavond wat drinken?" Vroeg ze. 'Egt niet kreng.' Dagt Valencia. 'Hij is van mij. Jij komt hier in eens binnen en pikt hem in.' Dagt ze. "Ja, laat me raden. Chocomelletje?" Ze knikte. Glimlachend. "Tot vanavond dan." Hij omhelsde haar zijn ogen even sluitend als of hij ervan genoot.

"Waar slaap jij vannacht?" vroeg hij aan eva "tot ik naar Nederland terug moet blijf ik wel in dat appartementje." zei ze. "Nee dat doe je niet. Jij logeert bij mij." zei hij ze hadden Mauro nog niet opgepakt hij vond het te gevaarlijk om Eva nu zonder beveiliging in dat appartement te laten. "Gaan we eisen Wolfs?" riep Eva. "Het mag 9 jaar geleden zijn maar ik laat me nog steeds niet dwingen" beet ze hem toe. Hij nam even diep adem. "Ik wil je niet dwingen Eva. Ik wil gewoon dat je veilig bent. En bij mij kan ik je veiligheid garanderen." zei hij haar smekend in de ogen kijkend

Ze zuchtte. Hij had ook wel gelijk. En als hij haar dan zo aan keek, wist ze weer alle redenen waarom ze ook al weer verliefd op hem was geworden al die jaren geleden. "Goed. Je hebt misschien ok wel een beetje gelijk." zei ze. "Moeten we dan in een bed?" vroeg ze plagend. "Nee. Nee natuurlijk niet ik heb een logeer kamer." Eva lachte zachtjes. Ze vond het altijd zo grappig als hij over zijn eigen woorden struikelde. "Kom Eef dan gaan we je spullen ophalen. Zei hij.

Voor het eerst in jaren voelde hij zich die avond niet meer ellendig in zijn woning. "Wat een ruimte zeg." riep eva die rond liep door zijn 6 kamer eengezins woning. "Ach het is niet de Ponti." zei hij. "Nee maar dat is op gezet om pension te zijn."riep ze. Ze liep naar het raam waar hij vaak uren naar buiten starend bij door bracht. "Je kunt gewoon bijna heel Venetië zien van af hier." zei ze terwijl ze uit het raam keek. Hij kwam naast haar staan. "Ik heb hier uren door gebracht. "Zei hij een arm om haar heen slaand. Hij zei er maar niet bij dat het nooit zijn beste uren waren. Maar de uren waar zij vaak in zijn gedachte was en hij zich dus enorm eenzaam voelde. Hij keek naar haar. Ze leek te genieten van het uitzicht over Venetië. Hij glimlachte en trok haar dichter tegen zich aan. Voor het eerst sinds hij hier woonde genoot hij ook van het uitzicht over werelds meest romantische stad.

Valencia drukte op de bel. Ze ging er van uit dat die Eva wel terug was gegaan naar Nederland. Wat had ze hier nou nog te zoeken? Na 2 minuten werd er nog niet open gedaan dus belde ze maar weer aan. Haar geduld begon licht op te raken toen de deur open ging. "Goede morgen heb je." begon ze maar toen ze het persoon in de deur opening zag. stopte ze. Het was die vreselijke Eva. Maar nog erger ze had zijn over hemd aan. Waarschijnlijk alleen maar zijn overhemd. "Goede morgen. Valencia was het toch?" zei eva. Ze knikte geërgerd. "Waar is Lupo?" vroeg ze. "Lupo? O ja je bedoeld Wolfs. Die staat onder de douche." zei Eva glimlachend. Hoe durfde deze tuthola Lupo bij zijn Nederlandse naam te noemen dat vond hij vreselijk.

"Wie is dat Eef?" vroeg hij. "Valencia. Heet ze geloof ik." Riep Eva. "Kom toch binnen." zei eva en stapte weg bij de deur. "Wat doe jij hier?" Vroeg Valencia. Ze vond het niets dat Eva er was. "Ik logeer hier. Daar stond Wolfs op." Zei Eva. "In de logeer kamer hoop ik." riep Valencia voor ze er erg in had. "Dat was wel de bedoeling ja." zei Eva blozend tot aan haar kruin. Voor dat Valencia kon reageren kwam Wolfs de bad kamer uit. "Ah goede morgen meisjes." zei hij. 'Nou laat dat goeie maar weg' dacht Valencia. Hoe durfde dat Nederlandse kreng? Eerst doet hij er alles aan om haar te vinden en nu! Ze hoefde niet eens te raden wat ze bedoelde met dat het de bedoeling was geweest dat ze in de logeer kamer zou slapen. Dat Nederlandse rot kind pikte gewoon haar Lupo in.

If you discover this tale on Amazon, be aware that it has been stolen. Please report the violation.

Ze keek naar haar geliefde Lupo. Hij zag er anders uit. Ze kon het niet helemaal uitleggen. De eindeloze droefheid was uit zijn ogen, waardoor die nog mooier waren. De donkere kringen waren ook bij zijn ogen verdwenen alsof hij een keer goed had geslapen. En die jongensachtige glimlach die hij om zijn mond had als hij naar die tuthola keek! "Willen de meisjes wat eten?" vroeg hij. Valencia knikte. Zo kon ze misschien hem wel voor haar winnen. "Lekker. Maar Wolfs!" zei Eva. Hij keek haar aan met die misselijk makende blik. "Zeg het is Van Dongen?" zei hij in een plagerige toon. "Geen broodje ingewikkeld hoor." zei ze. Waar haalde ze het lef vandaan?

"Goed, een Broodje Reden tot zelf moord, komt er aan." zei hij terwijl hij haar een kus in haar haren gaf. "Hij houd er niet van Wolfs genoemd te worden." beet Valencia haar toe. Eva keek het vrouwtje aan. Ze leek woedend. Nee, het was niet alleen woede. Het was iets anders. Was Valencia nou gewoon jaloers? Ja dat moest het zijn. Ze was jaloers. "Wil je wat Drinken Valencia?" vroeg Eva zo vriendelijk mogelijk. "Die wilt Cappuccino. Eef. Dat is practies haar Chocomel." riep hij van uit de keuken. Ze stond op en liep de keuken in. "Ik maak het zo wel." zei hij. "Nee joh. Ga jij nou maar aan je broodje ingewikkeld. Ik maak de koffie wel. Zei ze. Ze liep even naar hem toe. "Volgens mij hè, is Valencia een beetje verliefd op jou." zei eva Grijnzend. "Hoezo?" vroeg hij. "Een gevoel Wolfs." zei ze en legde haar hand op zijn arm. Wolfs pakte haar hand en kneep er zachtjes in.

Dit maakte Valencia nog bozer. Zij had er voor hem geweest al die jaren. Na Sofia. Die hem alleen maar gebruikte na Lucretia die hem gewoon liet zitten en nu deze Nederlandse del. Die zo maar even hun leven in kwam om dat te gaan ontwrichten. Hoe durfde ze. Wie dacht dat wicht wel niet dat ze was? En wat was ze van plan? Zij moest uit eindelijk toch weer gewoon naar Nederland? "Hier je Capuchinno." zei Eva en zette een mooi opgemaakt kopje voor Valencia neer. Valencia snoof. "Gaat het wel?" vroeg ze. "Ja." beet ze Eva toe. "ok. Ik ga wel daar zitten."zei Eva en ze nam plaats voor het raam wat uitkeek over de stad.

Na het ontbijt reden ze naar het bureau. Lupo had er op gestaan dat Eva ook mee kwam. Daar was ze absoluut niet blij mee. "Zo met zijn drietjes. Waar komt zij in eens vandaan?" Vroeg Nino. "Gaat je niets aan." Beet Valencia hem toe. "Ik zal e aan iedereen voor stellen." zei hij. En hij leiden Eva naar de kantoor ruimte. "Dit is Nino. Jong talent. Beetje te veel van de regeltjes af en toe maar je kan op hem rekenen." zei hij.

Eva schudde zijn hand en keek hem veel betekend aan. "jij bet dus Eva?" vroeg hij. Ze knikte. "Dit is Aida ze is wat nieuw hier. Maar slim. Luistert goed en is nooit te beroerd om je een handje te helpen." Eva glimlachte er begon haar iets op te vallen. "Valencia heb je al ontmoet. Zij is de intiligentse hier. En ook niet op haar mondje gevallen. Eva schudde lachend haar hoofd. "Wat?" vroeg hij.

Eva lachte even alleen maar. "Wat? Eef wat is er zo grappig?" Ze keek hem aan. "Zie je dat nou egt niet Wolfs?" vroeg ze. "Wat moet ik zien dan?" vroeg hij. "Jong talent iets te veel van de regeltjes? Aan wie doet je dat denken?" vroeg ze. "Dat zeg ik net Nino." rep hij "moet ik het voor zeggen of kom je er zelf op?" zei Eva lachend. "Wat?" vroeg hij weer.

"Oh Wolfs je hebt ons korps na gemaakt. Nino is Romero. Jong houd van de regeltjes maar je kan op hem rekenen. Aida daar is Marion. Slim luisterend oor en behulpzaam." zei ze. "Ja en Valencia." riep hij."kun je dat zelf niet bedenken? Kom op Wolfs Intelligent. Gebekt. Slank bruin haar Grijze ogen?" hij schudde zijn hoofd. "Ik geloof dat zij mij had moeten zijn?" zei ze. "Natuurlijk niet Eva."zei hij. Hij bloosde even. "Niemand komt ook maar bij jou in de buurt." Eva lachte weer eventjes.

"Ja ja. Zeg mag ik een foto maken van je team stuur ik die naar Marion met karakter beschrijving moet jij is zien wat zij er van zegt." Zei eva lachend. Valencia wist niet waar ze het over had. Wie waren Marion en Romeo. En wat hadden zij met hun team te maken? "Kunnen we aan het werk gaan?" vroeg ze geërgerd. "Ja natuurlijk sorry." ze eva die haar lachen probeerde in te houden.

"We moeten nu nog op zoek naar Mauro en Giovanni die vreselijke rat. "Hoe bedoel je?" vroeg Eva. "Giovanni was mijn tweede man. De enige in dit team die ik niet zelf heb uitgezocht. "Die Sadist die mij heeft verraden? Die Giovanni?" vroeg Eva. "Hij heeft jou verraden?" vroeg Wolfs die zijn haat voor Giovanni nog heviger voelde worden. "Ik vroeg me al af hoe hij mijn naam kende." zei ze. "Van mij natuurlijk." zei Wolfs. Ze legde haar hand op zijn arm. "Dat geeft niet hè dat kon jij niet weten." zei ze. "Kunnen we door?" beet Valencia. "Natuurlijk, Eva wat kun je over hem vertellen?" vroeg Wolfs.

"Mauro is stinkend rijk," begon Eva."ja dat wisten we al hoor." Beet Valencia Eva toe. "Doe even normaal zeg zij weet toch niet wat wij weten. Laat haar is uit praten." Zei Wolfs. Eva Glimlachte even naar hem. "Ik zal voor uit scrollen dan maar. Mauro heeft een paar zwakke punten. Zijn liefde voor mooie vrouwen is er een. Maar voor al ook zijn ijdelheid. Hij wilt dat mensen weten hoe rijk hij is en ok hoe hij er aan komt. In het begin moest ik nog in breken in zijn kantoor om te weten waar de drugs geleverd zou worden. Maar na een jaar vertelde hij me wat en waar er geleverd werd, ook door wie want hij wilde laten zien hoe slim en goed hij was en voor al dat hij het kon onder de ogen van de politie." zei Eva.

"En jij was 1 van die Mooie vrouwen zeker?" vroeg Valencia. Eva keek haar even aan, ze had wel medelijden met dit meisje. Ze was overduidelijk verliefd op Wolfs of hij dat nou wel of niet zag. Terwijl Wolfs zijn gevoelens voor haar nooit verdwenen leken te zijn. Niet dat Eva haar gevoelens dat wel waren. "Ja dat snap ik zelf ook niet." zei Eva. "Hoe kunnen we zijn zwakheden gebruiken. Ik ga niemand hier als infiltrant in zetten. Jouw identiteit kent hij nu Eef. Valencia is daar niet op getraind en Aida is zijn typ geloof ik niet helemaal. " Zei Wolfs. "Ik kan zeggen dat ik van kant ben gewisseld om dat ik hem zo mis." Zei Eva. "Ben jij helemaal gek geworden? Ik ga je niet weer in gevaar brengen." riep Wolfs. "Waarom niet?" Vroeg Valencia.

"Omdat ik haar dan kwijt ben!" riep Wolfs voor hij er erg in had. "Ik bedoel omdat we dan haar veiligheid niet kunnen garanderen." Eva Glimlachte even. Ze was even vergeten hoe beschermend hij was over haar. "Het is al Goed Floris. Ik ga niet terug." zei ze. Hij kalmeerde. Valencia keek met open mond naar Lupo. Noemde ze hem nou zelfs bij zijn voor naam? Niemand mocht dat. "Goed dan. Wat gaan we dan doen?" vroeg hij. " Hij zal zich nu even verbergen. Hij weet dat ik veel van hem weet. Maar vroeg of laat komt hij wel weer boven water. Zijn ijdelheid zal hem daar toe dwingen. Tot dan is het afwachten denk ik."Zei Eva. "En jij kent niet zijn schuil plaatsen?" Vroeg Valencia. "Nee die weet ik niet. In ieder geval niet allemaal. En hij zal niet naar een schuilplaats gaan die hij mij heeft verteld. Zo dom is hij nou ook weer net niet."

"Goed dan wachten we af. Eef zo lang jij nog hier bent wil jij in ons team werken?" vroeg hij. Valencia keek woedend naar hem. Die del in hun team? Wat dacht hij wel niet zeg. Ze schudde haar hoofd. Hij dacht waarschijnlijk met zijn lust in plaats van zijn verstand. "Wat zou dat helpen?" flapte ze er uit. "Eva is de beste rechercheur van Limburg. Misschien wel van Nederland. " Zei hij. "Is ze egt zo goed?" vroeg Nino. Wolfs keek haar even aan. "Ze is veel beter dan goed Nino. Wat zeg je er van Eva?" zei hij. "Moet ik dan voor jou werken?" vroeg ze. "Natuurlijk niet. Je werkt met mij." zei hij. Ze knikte. Ze had met hem samen werken vreselijk gemist.