2 weken verstreken. Hij voelde zich in deze 2 weken intens gelukkig. Zo als vroeger aten ze samen. Ze werkte samen en brachten na het werk veel tijd met elkaar door. Hij hoopte dat ze voor altijd zou kunnen blijven. Ook al wist hij diep van binnen dat ze terug zo gaan naar Limburg. Maastricht was haar thuis. Niet Venetië. Hij moest toegeven dat hij ook niet zeker wist of Venetië wel zijn thuis was.

Ze zat op zijn bank en las een boek. Hij staarde even naar haar. Ze was mooier uitzicht dan heel Venetië bij elkaar. Haar telefoon ging af. Ze stond op en nam hem op. "Met Eva?" ze luisterde even. "Ja ik kom zo snel mogelijk." ze keek Wolfs aan. "Ik moet naar huis." zei ze. Hij zuchtte. Dit was waar hij bang voor was. Dat hij weer afscheid moest nemen van Eva. "je kan met me mee?" zei ze. Hij schudde zijn hoofd. Hij had 9 jaar geleden een keus gemaakt. Daar moest hij bij blijven.

Ze besloot nog 1 laatste nacht te blijven. Na het ontbijt pakte ze haar spullen. "misschien kom ik nog wel eens terug zei ze. "Ik breng je naar het vliegveld." zei hij. In de auto had ze nog geprobeerd hem over te halen mee te gaan naar Maastricht. Hoe graag hij ook met haar mee terug ging. Hij kon niet terug. Hij liep met haar mee naar het privé vliegtuig wat voor haar klaar stond. "Tot Siens Eva." zei hij en gaf haar een snelle kus op haar mond. "Doe iedereen daar de groeten van me. zei hij vechtend tegen de tranen die hij op voelden komen.

"Kom mee naar huis." Zei Eva. "Ik mis je." Hij wilde roepen dat hij haar ook miste. Dat na jaren proberen. Hij haar maar niet uit zijn hoofd en hart kreeg. Maar dat durfden hij niet. "Ik weet het niet Eef." Zei hij. "Ik wel. We zijn samen zo veel beter." Hij sloot zijn ogen om maar niet in de smekende ogen van Eva te hoeven kijken. "Ik denk niet dat ik dat kan Eva." zei hij. Ook al schreeuwde zijn hart om met haar het vliegtuig in te stappen.

Ze keek hem begrijpend aan "Ik moet gaan." Ze drukte een sleutel in zijn handen. " Mocht je, je bedenken." Ze kuste hem snel op zijn wang. "Dag Floris Wolfs." Zei ze. en liep de trap op het vliegtuig in. hij zuchtte. Dit was de beste beslissing dat wist hij zeker. Hij keek nog een keer terug. "Dag liefste, Mooie Eva." Zei hij toen ze uit zijn zicht verdween.

Met tranen in zijn ogen liep hij weg. Wat moest hij dan? Terug gaan zonder baan? Hij verdiende hier toch goed. Had hier een paar vrienden. Maar toch. Eva. Hij draaide zich om en keek naar het op stijgende vliegtuig. Haar weer zien had alle gevoelens die hij voor haar had weer terug gebracht. Nee. Dat, moest hij bevechten. Eva was een vorig leven. Hoe veel hij dat ook miste.

Ze lande op Eindhoven. Alleen. Ze had gehoopt dat hij mee zou komen.ze was toch niet gek? Hij voelde diezelfde spanning toch ook. Die spanning die altijd tussen hen was. Blijkbaar was Italië spannender. Ze nam een taxi naar huis. Op het bureau zat iedereen al op haar te wachten.

Romeo vertelde hoe blij hij was haar weer te zien. Na 20 felicitaties werd het haar te veel ze liep naar de kleedkamer. "Heb je hem nou nog gezien?" Vroeg Marion. "Wie?" Vroeg Eva. "Wie? De paus nou goed. " Zei Marion en ging naast haar zitten "Wolfs natuurlijk." Ze knikte. "Hij heeft me gered." Zei ze. "Iets zegt me dat waar hij ook is dat altijd zal doen."

Ze haalde haar schouders op. "Hij wilden niet mee." Tranen sprongen in haar ogen. "Ik hoopte dat." Begon Eva. "Dat jij bijzonder voor hem was." Ze knikte. "Blijkbaar niet genoeg." Ze veegde een traan weg die koppig was ontsnapt. "Misschien wel te bijzonder." Zei Marion haar omhelzend. "Ik breng je naar huis." Zei ze."dat zal een bende zijn." Zei Eva. "Wel nee ik heb het bij gehouden voor je." Zei Marion.

Daar stond hij dan weer. Voor datzelfde raam. Een glas whiskey in zijn hand. Was dit het dan? De rest van zijn leven. Naar zijn werk gaan. Daar zijn collega's zien en doen of alles in orde met hem is. Hier heen terug gaan en weer uren starend uit ditzelfde raam. Hij had gekozen dus kon er maar beter het beste van maken. Hij keek naast hem. Een paar weken had ze hier elke dag naast hem gestaan. Kijkend over Venetië en zijn beroemde grachten. Ze had zo genoten van dit uitzicht. Hij haalden zijn hand over zijn gezicht. "Denk nou niet aan haar sukkel." zei hij tegen zichzelf. "Je hebt gekozen om te blijven." mopperde hij hardop

Hij keek naar de tafel. Daar lag de sleutel die ze hem had gegeven. "Voor als je, je bedenkt." had ze tegen hem gezegd. Maar hij moest zich niet bedenken. Keuzes maak je om achter te staan. Had zijn vader hem geleerd. "En keuzes Floris. Maak je met je verstand. Nooit met je hart." zei hij tegen zichzelf. Dat is wat zijn vader hem geleerd had. Kiezen met je verstand. Hij schonk weer een glas in. Het tweede van de dag. En hij keek weer over Venetië. Maakte deze 'verstandige keuze hem wel gelukkig? Hij had die 2 weken dat Eva hier logeerde zich zo tevreden gevoeld.

"Stop nou Floris." mopperde hij hard op. "Zet haar nou uit je hoofd." riep hij de leegte in. hij dwong zichzelf weer het raam uit te staren. Hij zag een gondel voorbij varen. Hij liep naar de koelkast om wat fris te pakken. In de deur stond een pak chocomel. Hij pakte het uit de koelkast en schonk een glas in. Hij wilde hier eigenlijk helemaal niet meer blijven. Hij wilde naar haar. Terug naar Maastricht. Ze had gelijk gehad. Hij had hier in Venetië vervangers voor zijn vrienden gezocht. In Nino en Aida. Maar Eva. Eva had hij niet kunnen vervangen. De woorden van zijn moeder spookte in eens door zijn hoofd. "Soms hè Floris maak je ook verkeerde keuzes met je hoofd. Als je hard nou blijft roepen wat anders te kiezen. Kun je dat ook. Zo lang je maar achter je nieuwe keuze kan staan." maar zij had makkelijk praten. De meeste van zijn keuzes uit het hart waren nou niet egt lekker uit gepakt

Hij had die nacht bijna niet geslapen elke keer als hij dan weg zakte, zag hij haar weer. De volgende ochtend stond hij weer op het bureau. "Lupo!"riep Valencia ze had werkelijk verwacht dat hij met Eva mee zou zijn gegaan. Ze glimlachte. Hij had gekozen om te blijven. "We moeten verder om Mauro te vinden. "Zei hij. "Waar is eva nu?"Vroeg Nino. "Terug naar huis." beet Wolfs. "Wil het er niet over hebben ga maar gewoon aan het werk." zei hij. "Ik ben zo terug." hij liep de kantoor ruimte uit. Valencia keek hem na met een verheugde blik in haar ogen. "is dat nou hoe je hem wilt zien?" vroeg Aida. "Is dit hoe hij was?" vroeg ze. "Nee niet zo hij was vriendelijker. Maar hij is wel weer meer zichzelf." zei ze. "Ongelukkig dus. Val ik weet dat je haar niet mag. Ik weet ook waarom maar dat vrouwtje had een invloed op hem. Hij was vriendelijker gezelliger. Vrolijker." zei Aida. "Dus?" vroeg Valencia. "Dus."Aida zuchten. "Ik denk dat hij achter haar aan moet. Kijk me niet zo aan Valencia. Als jij goed diep in je hart kijkt zie jij dat ook." zei Aida. "nee." riep Valencia. "Wees eerlijk. Val. Ook tegen jezelf." zei ze. Valencia keek haar boos aan. "Ik kan hem toch ook gelukkig maken." zei ze. "Ik denk het niet Val. Of je het nou wilt of niet. Hij heeft haar nodig."

Aida liep aar de richting waar Wolfs uit het zicht was verdwenen. Ze vond hem in de kleed kamer. "hey." zei ze en ging naast hem zitten. "Wat is er? Waarom zo bits." vroeg ze. "Slecht geslapen dat is alles." zei hij, "weet je dat zeker?" hij keek haar aan. "Het gaat over een tijdje wel weer." zei hij. "Ik zie pijn in je ogen Lupo." zei ze. "Laat me maar. Ga maar aan het werk ik red me wel." zei hij en hij liep de kleed kamer weer uit. Aida zuchtte. Dit ging nog moeilijk worden.

Support the author by searching for the original publication of this novel.

De dagen die volgde, werd het alleen niet beter. Hij sliep steeds slechter werd nog prikkelbaarder. Op een middag was het zelfs zo erg dat hij het kantoor uit stormde en naar huis reed. Daar pakte hij zijn box hand schoenen en sloeg een uur lang tegen zijn box bal aan. Hij wilde het gevoel dat hij had weg slaan. Na het douchen stond hij daar weer. Dat stomme raam met uitzicht over de stad. Weer alleen. Hij wilde niet toegeven aan zijn verlangen om terug te gaan naar Nederland. Hij moest dat bevechten. Hij hoorde in eens een sleutel in het slot. Hij greep zijn geweer.

"Rustig ik ben het" riep Aida. Hij liet zijn wapen weer zakken. "Hoe kom je aan mijn sleutels?" vroeg hij. "Die had je op het bureau laten liggen wees iet bang ik heb afgesloten. Ze keek om zich heen het was een rot zooi na zijn boksbal had hij een woede aanval waardoor alle vazen in zijn huis er aan moesten geloven.

"wat is hier gebeurd?" vroeg ze. "Niks bijzonders. Rot dag." ze knikte. "Die heb jij steeds vaker Lupo." zei ze. Hij haalde zijn schouders op. "Wat is er toch." vroeg ze. "Ik krijg haar m'n kop maar niet uit." Aida keek hem aan. "Eva?" zei ze. "Ja Eva ja. Ik dacht misschien." begin hij, "als je, je huis sloopt dat ze dan wel je hoofd uit gaat?" zei Aida. "En? is dat gelukt?" hij zuchtte. "Nee dus. Misschien komt dat omdat je haar stiekem niet wilt vergeten." zei ze. "Willen nee. Nooit. Maar moeten ja." Aida glimlachte "je hart wilt wat het wilt Lupo. Daar kun je niet zo veel tegen doen." ze ze.

"Haar vergeten moet toch gewoon lukken." zei hij weer uit het raam starend. "Hoe is je dat vorige keer gelukt dan?" vroeg ze. "Niet." antwoordde hij. "In 9 jaar was je haar niet vergeten. Waarom zou dat nu in een paar dagen dan wel lukken?" vroeg ze. "Omdat het moet. Keuzes maak je met je verstand. En als je ze gemaakt hebt dan. Ja dan kun je niet meer terug dan moet je ze door zetten." zei hij. "Ook als ze je zo slopen?" hij knikte. "Ja zelfs dan." ze liep op hem af. "En als je even je verstand uitzet gewoon even niet luisteren naar je hersens. Niet naar wat je moet. Als je luistert naar wat je wilt en nodig hebt. Wat zeg je dan. "Niets."zei hij.

"Wees eerlijk tegen jezelf Lupo. Ik ga je een vraag stellen en jij gaat zonder na denken die beantwoorden goed?" hij haalde zijn schouders weer op. "wat is het dat je het aller liefste wilt." zei ze. Hij keek haar aan. "niet na denken antwoorden. Wat wil je het aller liefst." vroeg ze weer "Eva." zei hij en hij staarde weer uit het raam. "ik wil terug naar Eva en naar mijn dochter die over 3 jaar eindelijk vrij komt." zei hij. "waarom ben je dan nog hier?" vroeg ze. "omdat ik daarvoor heb gekozen." zei hij "heel leuk dat verstand. En ook wel nuttig. Maar soms wilt je hart de andere kant op." zei ze. "ja maar met je hart keuzes maken brengt je niet heel veel." zij hij. "waarom ben je werkelijk hier? Vind je het hier fijn?" hij schudde zijn hoofd. "ben je hier gelukkig?" hij Keek Aida aan. "ik denk dat je dat wel weet." ze hij. "andere vraag, wat heb je hier wie heb je hier?" hij keek uit het raam. "Nino. Valencia jou." zei hij. "wat heb je daar?" vroeg ze. "Eva, Fleur. Marion. Romeo.Eva."ze glimlachte. "ze betekent veel voor je hè?" vroeg ze. hij knikte. "ik wist de dag na dat ik hier kwam dat ik eigenlijk daar wilden zijn." zei hij zonder er bij na te denken.

"wat maakt haar zo bijzonder?" vroeg ze. "dat heb ik al vertelt. "nooit aan mij. Waarom is die Eva van jou zo bijzonder? Ik wil het weten. "ze is Bloed mooi, slim. Grappig, sterk. Stoer." zei hij ze zag hoe zijn ogen begonnen te glimmen als hij het over haar had. "en wat is dan het mooiste aan haar?" er verscheen een glimlach om zijn mond. "Die ogen. Die prachtige en indringende grijze ogen van haar. Daar kun je uren in verdrinken" ze keek hem aan. "zelfs als je over haar praat licht je op. Lupo dit gaat toch niet. Als je hier blijft zul je dood ongelukkig worden. Ga terug joh." hij keek haar aan. Ze had meer dan gelijk. Hij was hier eenzaam.

En als hij er over na dacht waren er maar 2 weken dat hij gelukkig was geweest in Venetië. De twee weken dat Eva bij hem was. ze keek de kamer weer rond op de bank zag ze iets liggen. Ze pakte het op het was een leren jas. "die is toch van Eva?" vroeg ze. Hij knikte. Hij had hem willen op sturen naar haar. Maar zo kon hij nog even net doen of ze binnen kwam lopen. "ik denk dat ze die wel terug wilt." zei ze en ze legde een hand op zijn schouder. "en dan bedoel ik niet alleen die jas. Ik hoorde haar je smeken om mee te gaan. K denk dat ze jou ook heel erg mist." hij schudde zijn hoofd. "zij komt er wel over heen." Aida keek hem aan. "zij leek jou ook niet vergeten te zijn." zei ze. Ze velde even in de jas zakken. Ze vond een envelop.

"wat is dat nou?" vroeg hij. "jouw naam staat er op." zei ze. "open hem maar." zei hij. Hij wilde haar hand schift niet zien. Hij wilde niet aan haar denken. Aida opende de brief. Ze nam even diep adem "wist je dat ik Nederlands kon?" Vroeg ze. Hij schudde zijn hoofd en keek weer naar buiten.

"Lieve Wolfs. Ik heb dit jack in je auto gelegd na dat jij besloot niet mee te gaan. Ik begrijp je en vergeef je ook. Ik ben maar een simpele gewone Limburgse. ik hoop dat je deze vind en ook leest. ik ga je zo vreselijk missen. Eigenlijk kan ik niet zo goed zonder jou. Ik zal me behelpen het is niet anders. Maar het is zo stil thuis zonder je. Ja het is p het bureau misschien harmonieuzer nu. Maar dat laat mij alleen maar meer aan je denken. Ik mis hoe we samen dingen uit puzzelde. Je eigenaardige manier van dingen oplossen. Je cowboy gedrag. Maar ook mis ik jou. Je vriendschap. De manier hoe je me aan het lachen maakt. Je vertrouwen in me. Altijd als ik het moeilijk had was jij degene die me er door heen hielp. Ik vond dat je dat moest weten.

Het ga je goed daar Lupo.

X Eva."

Aida keek op van de brief ze zag tranen over zijn wangen lopen. "denk je nog steeds dat zich wel red?" zei ze. Hij dwong zichzelf naar buiten te blijven kijken. Dit was niet eerlijk. Hij kon het over zijn hart verkrijgen om in Venetië te blijven door zichzelf voor te houden dat Eva gelukkig was. Waarom moest ze dat nou aan hem schrijven? "Ga Lupo. Zij heeft jou net zo hard nodig als jij haar. Ik zag hoe je naar haar keek. Zo veel liefde. " hij sloot zijn ogen. Ze had gelijk. Ze had volkomen gelijk. Hij keek haar weer aan. "Dank je wel." zei hij. En pakte zijn telefoon. "wat ga je doen?" vroeg Aida. "Ah meneer. Wolfs hier. Ik wil u zeggen dat u per direct voor mij een vervanger moet vinden. Warom? Omdat ik naar huis ga. Vanavond nog."

hij hing op. "ik ga naar huis."zei hij en hij pakte Eva's jas van Aida over. Hij liep naar zijn slaap kamer en pakte een koffer waar hij wat kleding in gooide. En hij liep weer naar beneden. Hij pakte de sleutels van de Ponti van de keuken tafel."wil jij hier afsluiten. Nee weet je wat ga jij hier maar huis sitten. Kom vast nog wel eens terug voor vakantie of zo. Al hoewel Eva en vakantie. Ik ga naar huis Aida. Dank je wel." hij liep de deur uit stapte zijn auto in en reed weg. Hij wilde zo snel mogelijk naar huis. Naar Maastricht. Maar voor al naar Eva."