De weken dat ze moest wachten vlogen voorbij. Ze had zich ingelezen in haar schoolboeken en thuis stiekem een paar spreuken uit geprobeerd.Nu was het eindelijk 1 september. Eindelijk had ze ontdekt wat er zo speciaal was aan die jongen van Potter. Hij had gevochten tegen de grootste duistere tovenaar aller tijden, en niemand wist hoe. Zijn ouders waren vermoord. Ze had een prachtige hutkoffer gekregen voorhaar schoolspullen. Ze stopte er alles in. Een briefje van Perkamentus dat een rugzak met schoolgewaden erin handig zou zijn.

Dus om 8 uur stond ze gespannen te wachten. Hoewel Avalon een beetje verdrietig was om haar moeder zo lang achter te laten, had Jolein haar gerust gesteld dat Zweinstein was waar ze thuishoorde en dat ze een geweldige tijd zou hebben.

En Kerstmis was toch net om de hoek. Ze stonden om negen uur op het station bij haar in de buurt om naar Kings Cross te gaan, vanwaar ze de trein naar Zweinstein zou pakken. Tenminste, als het haar zou lukken om op het perron te komen.

Op haarkaartje stond perron 9 3/4, waar dat ook was. Haar moeder vertelde haar dat ze nooit op het perron kwam omdat ze nooit naar Zweinstein ging. Het was allemaal een beetje overweldigend toen ze voet zette in Kings Cross. was het een drukte van belang. Met onregelmatige tussenpozen riep een spreker: "Dames en heren, de trein naar Wessex heeft 10 minuten vertraging, dank u voor uw geduld,"

ze liep met haar moeder naar het punt waar perron 9 en 10 elkaar ontmoetten. Maar wat moest ze nu doen? Er stonden nummers aan beide kanten van de muur, een 9 aan de ene kant en een 10 aan de andere.

"Dus het perron ligt er ergens tussenin? Toen het 10 voor 11 was en ze op het punt stond het op te geven, hoorde ze een bekende, zangerige stem achter zich. "Ben je in de war lieverd, hebben Nergels je te pakken gekregen?"

Ze keek om en zag het lachende gezicht van Loena. "Oh, jij bent het. Avalon was het toch? Ik ben zo blij je weer te zien." Zei Loena glimlachend "Oh hallo Loena." Sprak Avalon. "Hebben de nergels je te pakken gekregen? Het lijkt erop dat je in de war bent?" Vroeg Loena weer.

"Ik weet het niet zeker, ik heb nog nooit een nergel ontmoet of ik kan het me niet herinneren." Antwoordde Avalon, terwijl ze zich de dingen herinnerde die Loena de wegisweg had gezegd. "Maar ik weet gewoon niet hoe ik bij het perron moe tkomen en we hebben niet veel tijd meer." voegde Avalon eraantoe.

"Nou, zo ingewikkeld is het niet. Je loopt gewoon tegen de muur daar die perron 9 en 10 scheidt." zei Loena nonchalant." Precies. En wat houdt me tegen om mezelf tegen deze muur te pletten?" vroeg Avalon. "Magie, natuurlijk." Antwoorde Loena. Nog steeds onzeker of ze het wel moest durven, keek ze Loena aan.

"Weet je het zeker?" Vroeg Avalon. "Ik kan het je laten zien als je bang bent, het is heel simpel." Avalon glimlachte, Loena steeds leuker vindend. "Dat zou ik leuk vinden." zei ze, "Volg mij dan maar." Zei Loena en liep snel naar de muur en toen Avalon zeker wist dat Loena de muur zou raken, deed ze dat niet en verdween ze gewoon in de muur. Jolein en Avalon staarden even naar de muur.

"Nou, ik denk dat je dan maar moet gaan. Vader zei altijd dat ik nergens kwam omdat ik een Snul ben," zei Jolein. "Weet je zeker dat het goed komt, mam?" vroeg Avalon haar. "Natuurlijk .Ik heb nu tijd om mijnoude vriendin Arabella Vaals te bezoeken. Haar grootvader was een leraar op Zweinstein. Hij heeft zelfs ooit de hele school en misschien zelfs de tovenaarswereld gered, daar heeft ze het altijd over, nog meer dan over haar katten." zei Jolein met een glimlach.

"Je zou eens rond moeten vragen op Zweinstein of dat wel waar is. Arabella pocht graag een beetje." Zei Jolein. "Ga voordat je de trein mist." voegde ze eraan toe. Avalon draaide zich weer om naar de muur en liep er recht op af. Net als Loena leek ze gewoon in de muur te smelten.

Een seconde later bevond ze zich net als iedereen op een perron. Ze liep naar links, op zoek naar een deur om door naar binnen te gaan, toen er 4 jongens razend snel door de muur kwamen. Ze hadden allemaal vuurrood haar en 2 van hen waren duidelijk een tweeling. Een paar seconden later kwam er een meisje met hetzelfde rode haar en wat haar ouders leken te zijn door de muur.

"Juist Ginny, laten we een stoel voor je zoeken," zei de moeder van het meisje. Avalon volgde hen snel naar een deur. "Waar zijn die jongens in hemelsnaam!" zei de moeder van het meisje weer. "HARRY, RON," schreeuwde ze nu. Ze was duidelijk erg bezorgd. "Arthur, kun jij buiten de barrière naar de jongens zoeken?" vroeg ze bezorgd. "Ja, Molly, lieverd."antwoordde haar man, terwijl hij zich weer naar de muur draaide, maar toen hij probeerde er doorheen te duwen, kwam hij er niet doorheen.

"Dat is vreemd," zei de man tegen zichzelf. Zijn vrouw begeleidde hun zonen en dochter de trein in. Avalon volgde snel, bang om de trein te missen. "Maak je geen zorgen, Ginny," zei ze, "Ron en Harry kunnen elk moment opduiken. Ik weet zeker dat ze onder deinvloed van Fred en George zijn," voegde ze eraan toe.

"Wat hebben we gedaan?" zei de tweeling tegelijkertijd. "Ik weet zeker dat jullie iets gedaan hebben. Je hebt ze verteld dat je ging wachten tot je nog 2 minuten over had en je hebt ze gedwongen het ook te doen of zo," zei ze lichtelijk geïrriteerd.

"Mam, zouden we dat je lievelingskind aandoen?" vroeg een van de tweelingen. "Ik weet niet wat jullie bedoelen met lievelingskind," snauwde ze hen toe. "Harry!" zei de tweeling eenstemmig en lachte hardop.

"Oh jullie twee,"begon ze, toen er een fluitje klonk. "O jee, ze gaan echt te laat komen. Stap in, mijn schatjes, en heb een goed jaar, ik weet zeker dat we ze zullen vinden," zei ze met een bezorgde blik.

Een paar seconden later kwam de trein in beweging. Avalon liep doorde trein op zoek naar een coupé. Alle coupés zaten vol, op één na. De enige die daar zat was Loena. Ze keek er niet van op en zat gewoon een tijdschrift te lezen.

"Pardon, mag ik erbij komen zitten?" vroeg Avalon. "Natuurlijk mag dat. Wat leuk om een reisgenoot te hebben." zei ze met een glimlach. Avalon ging zitten. "Is Zweinstein ver weg?" vroeg ze. "Nou, dat weet ik niet, ik ben er nooit geweest, maar papa vertelde me altijd dat hij om 11 uur vertrok en dat hij Zweinstein bereikte toen het al donker was, dus ik denk het wel." antwoordde Loena.

"Wat ben je aan het lezen? Vroeg Avalon aan haar nieuwbakken metgezel. "De Kibbelaar, mijn vader is de uitgever, wil je een exemplaar, ik heb er nog een." Loena glimlachte. "Ik wil er graag een," zei Avalon, die niet eens wist wat de Kibbelaar was. Loena overhandigde haar een exemplaar en verdween weer achter haar eigen.

Het was een vreemd tijdschrift met vreemd klinkende woorden en interviews over dingen die onmogelijk konden gebeuren. Maar het vermaakte haar zeker een uur. Niet lang nadat beide meisjes de tijdschriften hadden opgeborgen, ging de deur weer open en stond het roodharige meisje inde deuropening.

"Mag ik erbij komen zitten, ik word gek van mijn broers," zei ze. "Ja, natuurlijk," antwoordde Avalon.Het meisje glimlachte en ging zitten. "Ik ben trouwens Ginny, Ginny Wemel. Het enige meisje in de Wemelclan," stelde ze zich voor

"Avalon Prins." Avalon deed hetzelfde. "En jij bent?" vroeg Ginny aan Loena. "Loena Leeflang. Ben je echt een Wemel? Mijn vader vertelde me dat je niet ver weg woont," antwoordde Loena.

"Ja, dat ben ik." zei Ginny. " ik blij je te ontmoeten Giny Wemel." Antwoordde Loena. "He tis Ginny maar." zei ze en begon uit het raam te kijken. Ongeveer een uur lang keken de meisjes in stilte naar buiten. "Ik hoorde je moeder buiten, hebben ze je broers aan het nog gevonden?" vroeg Avalon.

"Mijn broers? " vroeg ze, verward kijkend. "Oh je bedoelt Ron en Harry? Ze zijn niet allebei mijn broers, alleen Ron is er één. " antwoordde ze. "Maar nee, zij niet. Ik maak me een beetje zorgen." voegde ze eraan toe.

"Dat hoeft niet." Onderbrak Loena plotseling. "Als je positief denkt, komt alles goed, je zult zien," voegde ze er met haar dromerige stem aan toe. "Dank je wel Loena." antwoordde Ginny en glimlachte een beetje.

"Dus je hebt vier broers?" Vroeg Avalon aan Ginny. "Oh nee ik heb er 6." antwoordde Ginny."6!?" Vroeg Avalon verbaasd. "Ja, 6, Bill en Charlie zijn al afgestudeerd en Percy zit in het 6e jaar. De tweeling zit in het 4e en mijn idiote broer Ron, die vermist is, zit in het 2e en hij is Harry Potters beste vriend."

Ginny bloosde een beetje bij het noemen van Harry's naam. "Wow." was alles wat Avalon wist te zeggen. "Weet ik." antwoordde Ginny alsof ze eigenlijk precies wist wat Avalon bedoelde. "Heb je broers of zussen?"Vroeg Ginny aan Avalon. "Nee, alleen ik en mijn moeder. Ze heeft me geadopteerd toen ik een baby was. En omdat ze een alleenstaande moeder is, heb ik geen broers of zussen." antwoordde Avalon.

"En jij Loena?" Loena glimlachte. "Oh nee. Papa en mama wilden wel, maar mama wilde wachten tot ik een broertje of zusje kon waarderen en toen ze dachten dat ik er klaar voor was, stierf mijn moeder." antwoordde Loena. Ginny en Avalon keken elkaar een beetje schaapachtig aan.

"Dat is vreselijk Loena," wist Ginny uiteindelijk te zeggen. "Ja, dat was het ook. Maar ik heb papa tenminste nog." Loena wendde zich tot Ginny. Gelukkig werd de spanning snel verbroken door het gerammel van een ijzeren karretje en een grijs uitziende oudere heks opende de deur. "Iets van de kar, lieverds?" vroeg ze.

Ginny voelde zich op dat moment een beetje opgelaten en mompelde iets dat Avalon niet kon verstaan. Loena kocht een paar dingen van de kar. Avalon herinnerde zich snel dat haarmoeder haar wat geld voor de lunch in tovenaats-geld had gegeven en stond op. "Eh, hoeveel kan ik hiervoor krijgen?" vroeg ze terwijl ze de heks van het winkelwagentje haar geld liet zien.

"Lieverd, je kunt 10 pompoen gebakjes krijgen of 2 drop stafjes 3gebakjes." en ze ging verder met beschrijven wat Avalon kon kopen. Uiteindelijk koos ze voor 10 gebakjes. Ze ging zitten en glimlachte naar Ginny. "Je kunt niet de enige zijn die het mist." zei ze, terwijl ze haar hand uitstak met twee pompoen gebakjes. "Toe maar, neem ze maar," voegde ze eraan toe. Aarzelend nam Ginny de twee taartjes aan.

"Dank je," zei ze blozend. De volgende uren vertelden ze elkaar over hun leven en hun verwachtingen voor school. "Waar denk je dat je gesorteerd zult worden?" vroeg Ginny plotseling. "Gesorteerd?"

Avalon wist niet wat dat betekende. "Ja, de schoolhuizen. Je hebt Griffoendor, Huffelpuf, Ravenklauw en zwadderich. Professor Anderling zal je het meeste uitleggen, maar het is als het ware je schoolfamilie. En het bepaalt ook of je de huisbeker wint of niet. Als je het goed doet, krijg je punten, maar als je bent zoals mijn broers en Harry Potter en graag regels overtreedt, verlies je punten." legde ze uit.

"Hoe weet je naar welk huis je gaat?" vroeg Avalon. "Dat weet ik niet. Mijn broers willen het me niet vertellen. George zei dat je een van de onvergeeflijke vervloekingen moet ondergaan terwijl je vragen beantwoordt. Zei Ginny

"Ah, mijn reputatie gaat me voor, hoor ik," klonk er uit de coupédeur toen die verder open gleed om de roodharige tweeling teo nthullen. "Niet stoppen, namens mij Ginny," zei een van hen. Ze maakte een grommend geluid dat een beetje klonk als "Uhhh."

"Mijn hemel, Ginerva, is dat nu de manier waarop je je beste broers aanspreekt?" zei een van de tweeling, zijn stem klonk hoog, bijna als een vrouw. "Fred, kun je je vijf minuten gedragen?" sprak Ginny geërgerd. "Nou, dat zouden we kunnen doen, Ginny," begon een van de tweeling. "Maar dan zou onze reputatie aan flarden gaan," voegde de ander eraan toe."En dat kunnen we nu niet hebben, toch?" besloot de eerste tweeling.

Ginny blies lucht uit haar neus. "Dat zijn Fred en George." Zei Ginny. "Dat is een braaf meisje, Ginerva." zei een van de tweeling, terwijl hij Ginny op het hoofd klopte. "Ja Ginny, mama zou willen dat je extra beleefd was." zei de ander ."Je bent tenslotte mama's kleine meisje en zo." Ginny werd net zo rood als haar haren en keek haar broers boos aan.

"Kunnen jullie het laten?" vroeg ze, bijna boos. "Dat zouden we kunnen, maar waarom zouden we?" zeiden de broers een stemmig. Toen verlieten ze snel de coupé en duwden de deur dicht. Ginny maakte weer het UHH-geluid en hief haar armen.

"Ik snap niet waarom iedereen zoveel van ze houdt." zei ze, lichtelijk geïrriteerd. "Hoe bedoel je?" vroeg Avalon. "Ze zijn altijd zo onhebbelijk, maar de hele school ziet ze als een soort komishe helden." Legde Ginny uit.

"Ze waren niet echt grappig."voegde Loena er onverwachts aan toe. "Dat kunnen ze soms zijn." antwoordde Ginny, licht beschermend klinkend over haar tweelingbroers. "Zoals vorig jaar, toen ik verdrietig was dat al mijn broers weggingen en ik achter moest blijven, vrolijkte ze me op door te zeggen dat ze me een wc-bril zouden sturen."Loena barstte heel hard in lachen uit. De deur schoof weer open, maar dit keer was het niet een van de roodharige tweelingen.

Het was een klein, dik, blank meisje met een dreigend uiterlijk dat haarkorte, krullende, goudblonde haar in staartjes droeg, kleine, donkerbruine ogen, een gespleten kin en een smal gezicht. "Kun je stil zijn?" beet het meisje haar toe. Ginny stond op en maakte zich groot.

"We waren gewoon aan het lachen." zei ze, uitdagend klinkend. "Ja, dat heeft de hele trein gehoord,"antwoordde het meisje onbeleefd. "Mijn vrienden en ik hadden gewoon een beetje lol. Als je er niet tegen kunt, moet je misschien een ander deel van de trein opzoeken." antwoordde Ginny het meisje.

"Ik bedoel, wie denk je wel dat je bent?" voegde ze eraan toe. "Ik ben toevallig Briget Ravenwoud, mogt je weten," zei het meisje, terwijl ze haar neus in de lucht stak alsof haar naam alles verklaarde. "Gefeliciteerd." zei Ginny, zonder een spier te vertrekken.

"Mijn vader is toevallig bevriend met veel ambtenaren van het Ministerie. En Lucius Malfiedus." Zei Briget, terwijl ze hartelijk klonk. "Alsof dat iets is om trots op te zijn." mompelde Ginny.

"Pardon?" beet Briget uit. "Je denkt toch niet dat vrienden zijn met de Malfiedusjes je de moeite waard maakt om te kennen?" beet Ginny terug. "Ze zijn ze erg gerespecteerd, niet zoals de Wemels, bloedveraders en zo. Ik bedoel,hun jongste zoon is zelfs bevriend met een modderbloedje."

Ginny pakte toen haar toverstok. Hij zag er een beetje gehavend uit, alsof hij tweedehands was. "Zeg zoiets nog eens, Ravenwoud, en ik vervloek je." zei Ginny, terwijl ze gevaarlijk klonk.

"Jemag niet toveren buiten school." Zei Briget, nog steeds proberend superieur te klinken, maar een vleugje angst weerklonk inhaar stem.

"ik heb je gewaarschuwd, Ravenwoud. We zijn nog niet op school." voegde Ginny eraan toe, nog gevaarlijker kijkend en klinkend. "Ik ben niet bang voor jou." Beet Briget naar Ginny en liep weg met haar neus omhoog alsof ze superieur was aan iedereen.

Ginny gromde boos en liet zich weer in haar stoel vallen. "Zie je ons nu echt al als vrienden?" vroeg Loena. "Is dat alles wat je gehoord hebt?" Ginny klonk nog steeds een beetje boos. "Het spijt me."voegde Ginny eraan toe, haar vraag iets vriendelijker herhalend. "Nee, natuurlijk niet."antwoordde Loena. "Ik heb elk woord gehoord, ik wilde me alleen focussen op het positieve." Ginny keek Loena even aan met een mengeling van overgebleven woede en verbazing voordat ze alle drie in lachen uitbarstten.

"Je hebt me echter nooit antwoord gegeven."Zei Loena. "Jawel Loena, het antwoord is ja, ik beschouw jullie als mijn vrienden." Antwoordde Ginny nog steeds lachend. Een paar minuten later werden ze uit hun grappige moment gerukt toen er een Ford Angelina langs het raam vloog.

"Was dat een auto? Vliegend?" vroeg Avalon, terwijl ze haar gezicht naar het raam hield. Ginny gromde weer, "Geweldig, dat zijn mijn broer en Harry die zich uitsloven," zei ze boos. De auto verdween en verscheen seconden later weer. "Ze zijn nog erger dan Fred en George." voegde Ginny eraan toe.

This story originates from Royal Road. Ensure the author gets the support they deserve by reading it there.

Een paar seconden later leek de deur van de auto open te gaan en viel er bijna een jongen uit. "Oh mijn God, Harry! "gilde Ginny en staarde naar het raam. Harry leek zich vast te houden aan de deurklink van de auto. De andere jongen in de auto probeerde hem naar binnen te trekken, maar Harry leek uit te glijden en terug te vallen.

Ginny hield haar adem in en keek heel bang. Een minuut of drie probeerde de roodharige jongen Harry terug in de auto te trekken. Uiteindelijk lukte het hem, wat net op tijd leek, Harry leek namelijk bijna te vallen. Ginny blies haar in gehouden adem uit.

"Dat had Ron moeten zijn die er bijna uitviel," zei ze en ging weer zitten, erg opgelucht klinkend. Een paar seconden later was de tweeling terug in de coupé. "Zag je dat, Ginny?" vroeg Fred. "Ik bedoel hun brutaliteit." voegde George eraan toe. "Ze hadden ons moeten vertellen dat ze dat gingen doen. " Fred kwam meteen tussenbeide. "We hadden bij ze in de auto moeten zitten." maakten de twee jongens hun opmerkingen af, terwijl ze zowel onder de indruk als geïrriteerd klonken.

Terwijl ze gingen zitten. Even later gleed de deur weer openen stond er een oudere roodharige jongen in de deuropening, al in zijn schoolgewaden, die verschilden van die van Avalon doordat ze rode accenten hadden en een gouden speld met een P erop op zijn borst.

"Hebben jullie dat allemaal gezien? "vroeg de jongen met een licht arrogante ondertoon. "Ja, we hebben het zeker gezien," zei een van de tweeling. "Wat zijn ze brutaal. Ik bedoel, ze gaan zoveel problemen krijgen. Het zal een slechtein druk maken op Griffoendor, om nog maar te zwijgen van de familie. Niemand van jullie heeft ze aangemoedigd, toch?" vroeg de jongen.

"Percy, mijn man ik ben net zo geschokt als jij. ZeiGeorge, terwijl hij opstond en een arm om zijn broer heen sloeg. "Ja Perce, wij zijn net zo geschokt als jij, eerlijk waar." Voegde Fred eraan toe. "We zeiden net tegen deze lieftallige dames en Ginny hoe vreselijk het was." voegde George eraan toe, nog steeds zijn arm om zijn broer heen slaand. "Natuurlijk hebben we ze niet aangemoedigd, Percy, waar zie je ons voor aan?" zei Fred, terwijl hij gekwetst klonk.

"Nee, want als we dat weldeden, perce." Voegde George er met dezelfde gekwetste stem aan toe. "Dan waren we daarboven bij hen geweest," zei de tweeling tegelijkertijd. "En wij dachten dat icckle Ronniekin scool zou zijn en ons alles zou vertellen," zei George geamuseerd. Percy leek bozer te worden bij elk woord dat zijn tweelingbroers zeiden.

"Leuk rolmodel voor je kleine zusje,"zei hij boos. "Ik dacht dat dat jouw taak was, meneer de Klassenoudste," zei Fred. "Bovendien laten we Ginny zien dat je af en toe best stout mag zijn, zolang je het maar niet overdrijft."Zei George, toen het zijn beurt was. "Ik bedoel, we moedigen haar toch niet aan om in papa's auto te vliegen en Harry er bijna uit te schoppen?" Onderbrak Fred, zijn broer steunend. Percy gromde en draaide zich om voordat de deur dichtsloeg, de vijf konden hem horen schreeuwen

De tweeling ging grijnzend weer zitten. "Het spijt me, lieve dames, dat jullie dat moesten zien." zei Fred verontschuldigend. "Ja, Percy is een eikel. Vergeet hem," voegde George eraan toe.

Avalon had de indruk dat de tweeling zelden iets apart deed en elkaar altijd leeken te steunen. "We moeten maar eens bij onze maat Lee gaan kijken." zei Fred terwijl de tweeling opstond en snel de coupé verliet.

Het was snel donker buiten. "We moeten onze gewaden aantrekken. Ik denk dat we ersnel zullen zijn." zei Ginny. Ze kleedden zich in stilte aan."Waarom draagt je broer een gewaad met rood erin?" Vroeg Avalon.

"Omdat hij al gesorteerd is in Grifoendor." Legde Ginny uit. "Zodra je gesorteerd bent, veranderen je gewaden op magische wijze in je huiskleuren. Rood is voor Grifoendor. Geel is voor Huffelpuf, blauw voor Ravenklauw en groen voor zwaderich."Opnieuw merkte Avalon dat Ginny het laatste huis uitsprak alsof het zoiets was als een hondendrol onder haar schoen.

Een paar minutenlater vertraagde de trein en stopte uiteindelijk. Een luidspreker klikte aan."Hogsmeade Station. Laat jullie bagage achter in de trein, het wordt later naar school gebracht, ik wens jullie een goedjaar." zei de duidelijke vrouwenstem op de intercom.

De meisjes stapten uit de trein. Toen hoorden ze een luide mannenstem. "Ze keken om en zagen in de verte een licht dat als een kurk boven de menigte leerlingen wiebelde. Niet lang daarna kwam er een lang figuur uit de damp tevoorschijn. Hij leek te lang om een echt mens te zijn.

Zijn bruine manen en baard verborgen 80% van zijn gezicht, maar wat nog zichtbaar was, zag er heel vriendelijk uit. "Dat is Hagrid," zei Ginny. "De jachtopziener van de school. "voegde ze eraan toe. Ze liepen naar hen toe en kregen al snel gezelschap van andere leerlingen. Onder hen was Briget Ravenwoud.

"Oh,ze laten ons toch niet nog steeds door die sukkel over het meervaren," klaagde ze. Als Hagrid haar gehoord had, koos hij ervoor haar te negeren. "Goed, eerstejaars, verzamelen!" zei hij."Welkom op Zweinstein, allemaal. Ik zal jullie in groepjes van drie verdelen en jullie zullen in een boot stappen. Ik zal jullie allemaal naar het kasteel leiden," zei hij met een warme stem.

Ginny, Loena en Avalon stapten snel achter Hagrid in een van de eerste boten. Al snel voeren ze langzaam over het glazige meer. In een mum van tijd stopten ze bij een ondergrondse haven. Hagrid leidde hen 7 lange wenteltrappen op. Uitgeput en buiten adem bereikte de groep eerstejaars de top. "Heeft iedereen zijn adem terug?"vroeg Hagrid. Na een paar minuten knikte iedereen. Hij opende de deur, die een lage marmeren trap bevatte.

Ze beklommen deze en werden begroet door een streng uitziende heks in een smaragdgroen gewaad."Goedenavond, mag ik me voorstellen, ik ben professor Anderling. Over een paar minuten worden jullie naar de Grote Zaal gebracht om gesorteerd te worden voor het beginfeest. Ik kom zo terug om jullie allemaal binnen te roepen."

Ze verliet de gang. De kinderen keken elkaar aan. Ze zagen bleek van nervositeit. 5 minuten later kwam de professor terug. "We zijn klaar," zei ze. "Ga alsjeblieft in de rij staan, twee aan twee," voegde de professor er aan toe. Loena ging snel in de rij staan, gevolgd door Ginny.Avalon zat vlak achter een donker meisje.

Zenuwachtig volgden ze allemaal professor Anderling, die hen naar een grote kamer leidde. Er stonden vier tafels, elk met een andere versiering. De tafel helemaa lrechts was rood versierd, de tafel ernaast was blauw versierd, links daarvan stond een gele tafel en de laatste tafel helemaal links was groen versierd.

Aan de andere kant van de kamer stond een podium meteen grote tafel tafel met 12 mooie stoelen eraan en een grote, troonachtige stoel in het midden. Professor Perkamentus zat erop. 2 stoelen waren leeg. De ene was duidelijk van professor anderling, maar van wie was de andere stoel? smalhart zat links van Perkamentus.

Avalon wist niet zeker of ze hem wel mocht, hij zag er zo zelf voldaan uit. Maar alle andere meisjes leken verliefd op hem te zijn. Ze bogen allemaal hun nek om hem goed te kunnen zien. Helemaal rechts zat Hagird naast een heel klein mannetje. Helemaal links zat een zwartharige heks. Naast haar zat een heks met krullend grijs haar, in bruine gewaden met hier en daar wat aarde vlekken.

Naast haar zat een heks met grijs haar, ook met krullen, maar zij droeg een ouderwets verpleegsters uniform.De laatste heks aan tafel was een kortegrijsharige vrouw met vreemde katachtige ogen, in zwarte gewaden.

Ze liepen in een rij van twee naar de voorkant van de zaal. Op het podium, dat eruitzag als een oude lessenaar, stond een kruk met een heel oude, gerafelde en heel vieze hoed. Professor anderling stond ernaast. "Als ik je naam roep, zet je de sorteerhoed op je hoofd om gesorteerd te worden in je huis," legde ze uit.

Ze liep even weg en de nieuwe leerlingen keken allemaal om zich heen, niet wetend wat ze moesten doen. De andere leerlingen leken vol Verwachting naar de hoed te kijken.

"Ik ga George zo vermoorden." zei Ginny fluisterend."Ik zet gewoon een hoed op," voegde ze er fluisterend aan toe. Plotseling ging er een scheur in de rand van dehoed open als een mond en begon hij te zingen.

Ikkan omgaan met het leven als een leraar,Ik ben een slimmemuts.Ik hou van golfen en voetbal kijken.Ik denk graag naover waar je thuishoort.Want het is gewoon triest in jeeentje.Dus zet me op en ik zal je precies dat vertellen.Jebent zo dapper in Griffyndor.maar roekeloosheid is een zwaktediedappere oude Griffoendors zullen door de deuren van het gevaarlopen.Wijze oude Ravenklauw is waar je scherpe geest,lerenen grote wijsheid er zal zijn verzekerd.Maar delen is veelzorgen, dus heldere geesten werken als éénnu huffelpuffprijsd loyaliteit en vriendschap boven allesze houden hunvrienden heel dichtbijgroene vingers is wat hen onderscheidtdus planten komen tevoorschijn om te spelen.zwaderich,sambitie is wat ze hebben.Sluw volk is wat ze zijnen het kantwee kanten op gaan.Dus kruis ze niet, dat is alles wat ik zeggenzou.als dat een beetje veel voor je is,maar maak je geenzorgen mijn vriend,ik zal het nu voor je beslissendus zet me op je hoofd.

De grote zaal barstte uit in applaus. Zodra de hoed ophield met zingen,kwam professor Anderling terug met een rol in haar hand. Ze rolde het uit en begon namen af te roepen. "Aristo, Nicole," was de eerste naam die ze afriep. Een bleek, dun, bruinharig meisje stapte uit de rij en ging op het krukje zitten waar de hoed net op had gelegen. anderling plaatste de hoed op haar hoofd, dat over haar neus viel.

Na een minuut of twee riep ze: "Huffelpuff." een voor een riep ze de namen af. "Krouwel Kasper." riep ze toen ze bij de C aankwam, de hoed raakte nauwelijks zijn hoofd toen hij"Grifoendor" riep Avalon merkte dat de tafels waar de leerlingen werden gesorteerd in gejuich uitbarstten als iemand daar werd geplaatst.

Als in een flits riep Anderling "Leeflang Loena". Loena huppelde vrolijk naar het podium en ging zitten.De hoed viel net boven haar mond. En ze leek er een gesprek mee te voeren. Na een minuut viel ze stil. En weer een minuut later riep de hoed: "Ravenclaw." De Ravenklauwtafel barstte uit in gejuich en applaus toen Loena naar hun tafel huppelde en ging zitten.

Er waren nog maar een handjevol leerlingen over. Oggle Jimmy werd een Huffelpuff. "Prins Avalon." riep Anderling. Met knikkende knieën stapte Avalon naar het podium en ging zitten. Het laatste wat ze zag was de Grote Zaal in afwachting van haar oordeel.

"Ahh, een geest die bekend voorkomt," hoorde ze plotseling in haar oren. "Ja, moeilijk. Er is Moed. Een avontuurlijke geest. Loyaliteit, zeker loyaliteit, maar er is meer. Een leergierigheid. En veel wiesheid, ja ik weet het. "Ravenclaw," riep de hoed naar de overvolle Grote Zaal.

De Blauwe Tafel barstte weer uit in gejuich, en Loena leek heel blij dat Avalon zich bij de Ravenklauwen voegde. Avalon stapte naar beneden en voegde zich bij hen ze ging naast Loena zitten. "Misschien kunnen we nu echte vrienden worden," zei ze. Sallow Alan was de eerste nieuwe zwaderich. Valour Robbie. Was een nieuwe Griffoendor. "Wemel Ginerva."Zei Mcgonagall. Ginny ging zenuwachtig op de kruk zitten. de hoed viel over haar oren. Maar waar bij de anderen de hoed zijn resonantie alleen zei tegen de persoon die hem droeg, sprak hij bij Ginny hardop.

"Oh, maar er is er nog een. " zei de hoed. "Ik neem aan dat je weet wat ik nu ga zeggen, hè?" voegde hij eraan toe. "Griffoendor!" sprak de hoed luid. De rode tafel juichte en de tweeling leek het gelukkigst van allemaal. Ze scandeerden haar naam. Loena leek een beetje teleurgesteld dat haar 2e vriendin niet aan haar tafel zou aanschuiven.

Zink Narsissa was de laatste, ze werd een Ravenklauw en zat tegenover Avalon. Perkamentus stond op van zijn stoel en liep naar de Sprekerstafel. "Welkom op Zweinstein. Tegen onze oudere leerlingen zeg ik welkom terug. Er is mij gevraagd een paar woorden te zeggen, dus hier zijn ze. Trui, Wafel en Nickebocker.

Net nadat Perkamentus had gesproken, vloog de blauwe Ford Angelina langs de ramen en leek neer te storten bij enkele bomen. De hele Grote Zaal fluisterde tegen elkaar. Perkamentus stond weer op. En de Grote Zaal viel stil." Maak je geen zorgen over de vliegende auto, we lossen het wel op. Eet alstublieft, "zei hij en zij en Perkamentus verdwenen snel van tafel.

iedereen in de Grote Zaal was luid aan het praten. Toen Avalon zich omdraaide naar de tafel, waren de borden in het midden van de tafel gevuld met de heerlijkste gerechten. Ze schepte alles op haar eigen bord en aten dronk tot ze bijna barstte.

Toen het hoofdgerecht op was, verdampte het eten en werd meteen vervangen door heerlijke desserts. Loena juichte luid. "PUDDING!" riep ze, terwijl ze zo veel mogelijk op haar bord propte. Avalon wist niet wat ze als toetje wilde, dus nam ze van alles een klein beetje.

Nadat de borden waren afgeruimd en iedereen er nogal slaperig uitzag, stond Perkamentus, die blijkbaar weer was teruggekeerd naar het feestmaal, weer op."Meneer Filder, onze conciërge wil u eraan herinneren dat de lijst met verboden voorwerpen in zijn kantoor ter inzage ligt,"zei Perkamentus.

Avalon zag een lange, donkerharige man in een zwartgewaad op de laatste vrije stoel gaan zitten. "Eerstejaars, het Verboden Bos op het terrein is, zoals de naam al zegt, Verboden. Het zou verstandig zijn als sommige oudere leerlingen zich dit ook realiseren." voegde Perkamentus aan zijn toespraak toe, terwij lhij naar de Griffoendor-tafel keek. De tweeling grijnsde breed.

"En dan nu de veranderingen op onze faculteit. Ik ben blij te kunnen aan kondigen dat de positie van Verweer tegen de Zwarte Kunsten is ingevuld door niemand minder dan Gladianus smalhart." barstte de grote zaal uit in applaus en meisjesgegil.

"Ik wil jullie ook allemaal informeren dat de jongeheer Ronald Wemel en de jonge heer Harry Potter geschokt maar ongedeerd de school zijn binnen gekomen."ging perkamentus verder. "En nu ik naar jullie gezichten kijk,zie ik dat jullie allemaal erg moe zijn, en ik weet zeker dat jullie allemaal uitgerust willen zijn als de lessen morgen beginnen, dus naar bed allemaal. Slaap lekker." perkamentus beëindigde zijn toespraak.

Een oorverdovend geluid van schrapende banken weerklonk door de Grote Zaal en een lang blond meisje riep. "Eerste jaars,kom alsjeblieft met mij mee." De groep van 15 eerstejaars volgde haar. "Ze leidde hen de Grote Zaal uit naar de ingang van de school, waar ze rechtdoor liepen tot aan een grote toren met een wenteltrap.

Deze was prachtig versierd met honderden schilderijen die tot aan de nok leken te reiken. Maar de trap was zo hoog dat ze de bovenkant niet konden zien. Toen ze langs de schilderijen liepen, merkte Avalon dat er mensen in de schilderijen bewogen. Sommigen groetten zelfs de nieuwe leerlingen.

Julie bracht hen hoger en hoger. Het leek alsof ze recht naar de top gingen, maar 2 verdiepingen verder stopten ze op een overloop en leidde ze hen door dubbele deuren een gang in. Van daaruit gingen ze nog een wenteltrap op tot helemaal bovenaan.

Daar stonden ze op een houten overloop, voor hen een korte rechte trap en daarboven een houten deur met een adelaar met uit gestrekte vleugels. Julie stapte naar de deur en gebruikte de ring in de poten van de adelaar als klopper.

Een heldere vrouwenstem sprak hen toe. "Wat doe je in een emmer om hem lichter te maken?" vroeg ze. Julie glimlachte. "Een gat, vrouwe."

"Scherpzinnig," zei ze. "De adelaar sloot zijn vleugels en de deur ging open. "Als jullie in onze gemeenschappelijke ruimte willen komen, moeten jullie een raadsel oplossen, als je fout antwoordt, moeten jullie buiten wachten op een huisgenoot die het raadsel goed oplost, zo leer je, snap je?" legde de prefect uit.

Ze stapten door de deur en die ging open naar een stenen kamer met een prachtige raaf in steen gekerfd en nog meer trappen. Een van de leerlingen kreunde. "Ik weet dat het veel klimmen lijkt, maar het went wel." zei Julie.

Boven aan de wentel trap stond een enorm standbeeld. Julie legde hen uit dat het een standbeeld was van Rowena Ravenklauw, een van de oprichters van de school. Vanaf het standbeeld was er een gezellig uitziende, ronde kamer met barokke banken in de kleuren wit en blauw,

een enorm, rond tapijt met blauwe en gele accenten, waarop kleine en grote witte sterren in cirkels te zien waren. Een ronde tafel aan de linker kant van de kamer met 5 blauwe en witte stoelen er omheen. Bij een stenen boog, die eruitzag als een kleine gang, stonden 2 grote boekenkasten waaruit boeken op magische wijze tevoorschijn kwamen als iemand ze nodig had.

Staande lampen en een grote kroonluchter zorgden voor een warm, gezellig licht. Door de boog liep een kleine houten gang, met aan weers zijden een trap naar boven en beneden. Daarachter was nog een ronde kamer met dezelfde barokke banken in dezelfde blauw-witte kleur. Maar ook hier stonden identiek uitziende stoelen,

in het midden van de kamer, een prachtige ronde open haard met een warm vuur op het rooster. Op de muur erachter was nog een stenen adelaar. het plafond was hier lager dan in de vorige kamer en er waren blauwe en goudkleurige Sterrenbeelden op geschilderd,

de ramen waren prachtig doorzichtig glas in lood . "juist, eerste jaars. Dit is de gemeenschappelijke ruimte van Ravenklauw. Jullie zijn van harte welkom. Jullie slaapzalen zijn aan de linkerkant en helemaal naar beneden voor de jongens en de meisjes aan de rechterkant en helemaal naar beneden.

Ik laat jullie nu alleen om je te installeren. Als je me nodig hebt, want ik slaap in de 5e jaars slaapzalen, die aan de rechterkant en een trap naar beneden zijn. Aarzel niet om me iets te vragen," zei ze met een warme glimlach en ging toen zelf de rechtertrap af.

Loena Avalon en 4 andere meisjes daalden de trap af naar hun slaapzaal. Aan de linkerkant van de gang vonden ze een witte deur met het opschrift "eerste jaars".Ze liepen er een beetje zenuwachtig doorheen.

Aan de andere kant vonden ze een gezellig uitziende kamer met drie grote stapelbedden in de muren, allemaal naast een van die doorzichtige glazen ramen. Er lag een blauw rond tapijt op de vloer en naast het vijfde raam stonden kleine kastjes met bruine barokke fauteuils.

Links van de stapelbedden waren houten kasten waar Avalon haar kleren kon bewaren. Het onderste stapelbed had 4 lades met wat leek op naambordjes erop, die nu nog blanco waren.

Aan de rechter muur stond een klein bureau dat gebruikt kon worden om te studeren. En een paar planken met verschillende boeken erop. Het zag er allemaal heel gezellig uit.

"Kom Avalon,wij nemen de bedden tegen de muur, jij neemt het bovenste bed."zei Loena en ging op het onderste bed zitten. Loena's naam verscheen meteen in gouden letters op twee van de naambordjes op de lades.

Avalon klom het laddertje naast het bed op en ging op het bovenste bed zitten. Het voelde verrassend comfortabel. "Kom, neem je kussen mee en hou me hier beneden gezelschap." Zei Loena.

Loena had haar schoenen uitgetrokken en zat met gekruiste benen op haar bed, haar rug leunend tegen haar kussen aan het hoofdeinde. Avalon leunde met haar kussen tegen de muur en deed het zelfde.

"Zo kunnen we uren praten." flapte Loena er enthousiast uit. "Het is alleen jammer dat Ginny er niet is," voegde ze eraan toe .

Naast elk bed hingen blauwe gordijnen die voor privacy zorgden. Ze werden opgeschrikt door een zacht gebonk op het raam naast hen toen de heldere glas bruin werd. Avalon besefte al snel dat het luiken waren die dicht gingen om te voorkomen dat de zon hen abrupt wakker zou maken.

Volgens Avalons horloge was het nu 11 uur 's avonds. Ze gaapte, zich realiserend hoe moe ze was geweest van de reis naars chool. "Het spijt me Loena, ik zou graag uren praten, maar ik ben gewoon te moe vandaag." zei Avalon en gaapte.

Loena knikteen gaapte ook. "We zullen wel een permanent plakbezwering plaatsen tot het kan dan." Zei Loena glimlachend. Avalon giechelde, ze hield van die uitdrukking van de tovenaars.

"Dat zullen we doen," antwoordde ze, terwijl ze van het bed afstapte en op haar eigen bed klom. Ze ging op haar comfortabele bed liggen, zich afvragend wat ze zou leren als de lessen de volgende dag begonnen, en viel toen snel in slaap.