Ze werd heel vroeg wakker op een warme augustusochtend. Haar heldergroene ogen keken nieuwsgierig om zich heen. Avalon was geen baby meer. Nee, vandaag zou ze zelfs 11 jaar worden. En nog beter, het was nog steeds zomer, wat betekende dat er geen school was.

Ze keek niet uit naar school. Ze zou naar de Sint-Benedictusschool gaan. Want de brief naar een andere school was niet aangekomen. Had haar moeder gezegd.

Avalon wist al van jongs af aan dat ze geadopteerd was. Niet alleen leek ze in niets op haar moeder. Maar er gebeurden ook vreemde dingen. Vorige week nog, bijvoorbeeld. Rich Dooi, de pestkop van de school, had Avalon buiten school gepest door haar in de modder bij het meer te duwen. Haar vuurrode haar was bruin geworden, nat en stinkend. Om nog maar te zwijgen over de gloednieuwe jurk die ze net van haar moeder had gekregen.

Ze was er zeker van dat die verpest zou zijn. Maar terwijl ze huilend naar huis rende, werd haar jurk schoner en schoner tot hij, tegen de tijd dat ze thuiskwam, eruitzag alsof hij nooit vuil was geweest.

En haar vreselijke tante Ellen probeerde haar met Kerstmis weer buiten te sluiten. Maar haar sleutels bleven krimpen. Ja, Avalon wist het zeker. Ze zou geen vrienden meer hebben op haar nieuwe school. Ze zou weer dat vreemde meisje zijn zoals ze altijd was geweest.

De deurbel ging. Ze hoorde haar moeder opendoen. "Oh hallo Ellen, wat een verrassing." Zei haar moeder. Avalon kreunde. Tante Eileen. Dit zou haar ergste verjaardag ooit worden. Ze kleedde zich snel aan en ging naar de woonkamer.

"Heeft Severus je weer gestuurd met zijn cadeau?" Vroeg haar moeder aan Ellen. Haar tante had een zoon. Severus. Ze kon zich niet herinneren dat ze hem ooit had gezien, maar hij stuurde haar altijd geweldige cadeaus.

Vorig jaar nog had hij haar een gouden ketting gestuurd die op mysterieuze wijze haar lievelingslied zong en nooit opgeladen hoefde te worden of batterijen nodig had. Toen ze een klein meisje was, ongeveer 4 jaar oud, had ze een bezem gekregen. Niet zo'n saaie die je in de kast bewaarde. Maar deze kon door de kamer zoeven met haar erop. Toen ze haar moeder ernaar vroeg, zei ze dat ze het wel zou begrijpen als ze 11 werd.

Maar haar favoriete cadeau dat ze ooit van Severus had gekregen was toen ze 9 jaar oud was. Het was een veren pen. Haar moeder had het een ganzenveer genoemd. Het was een prachtige veer vastgehouden door een massief gouden kroontje. Hij had een bijpassende gouden inktpot gestuurd met haar naam erop geschreven in kronkelende letters.

Ze zette haar meest beleefde glimlach op. "Hallo tante Ellen, wat leuk om u te zien." Zei Avalon. Ze was tenminste beleefd geweest. "Ja, ik heb niet veel tijd, hier kind Severus stuurt de groeten." Ellen knarste met haar tanden en drukte een pakje in haar hand, "Niet dat hij het ooit gevoeld heeft, stenen hart die jongen." voegde ze er fluisterend aan toe. Avalon had nooit begrepen waarom haar tante haar zoon leek te haten, maar ze leek Avalon ook te haten, maar leek haar moeder gewoon te verafschuwen.

"Elln, wil je een lekker kopje thee?" Zei haar moeder met een glimlach. "Oh God nee. Dat zou betekenen dat ik blijf." Zei ze en meteen nadat ze dat had gezegd rukte Ellen de deur open en vertrok.

"Zo is het maar net, ga maar terug naar je mooie grote huis." Mompelde haar moeder. "Niet dat papa en mama zich minder voor je zouden schamen." Voegde ze er bitter aan toe.

Avalon had altijd de verhalen gehoord over haar grootouders en hun afkeer van haar moeder. Eerstgeborene en dan een Snul. Wat dat ook mocht zijn. Ze liet het huis over aan Elly, zoals haar moeder haar zus altijd noemde. En wat waren ze trots op haar, totdat ze met haar man was getrouwd. Een Dreuzel. Jolein zei altijd dat het geen opstapje van haarzelf was, maar een afdaling. Avalon luisterde dan altijd niet meer. Ze begreep er toch maar de helft van.

Haar moeder glimlachte naar haar. "Let maar niet op mij, schatje, vandaag is jouw dag," zei ze. Ze gingen aan de kleine eettafel zitten en aten hun ontbijt. Daarna kon Avalon haar cadeautjes uitpakken. Haar moeder had gespaard en een gloednieuwe computer voor haar gekocht. Die zou ze nodig hebben voor school, had haar moeder gezegd toen ze wilde klagen over hoeveel het had gekost. Haar vriend Joey had haar een etui gestuurd voor haar nieuwe school. En tenslotte kwam ze bij Severus' cadeau. Het was prachtig ingepakt. Binnenin zat een envelop met een brief geschreven op perkament.

"Lieve Avalon.

Gefeliciteerd met je verjaardag. 11 is een heel bijzondere leeftijd, zoals je nu waarschijnlijk wel weet. Geniet van je dag en van mijn cadeau. Je zult het snel nodig hebben.

Severus."

Snel scheurde ze het cadeau open. Het zag eruit als een massief gouden etui. Haar naam stond weer op de buitenkant en het was versierd met vele edelstenen,

maar de binnenkant was anders. Er zat een groen fluwelen kussentje in met een vorm die op een stok leek. Het was prachtig en op de een of andere manier vond ze het cadeau meteen mooi. Maar waarom zou ze het nodig hebben? Ze kon er niet lang bij stilstaan. Haar moeder had geregeld dat ze naar haar favoriete museum zouden gaan, daarna zouden lunchen en een film kijken, en daarna zou haar moeder haar favoriete maaltijd koken. Daarna zou ze waarschijnlijk te moe zijn om een vinger uit te steken. Laat staan nadenken.

Het bezoek aan het museum was leuk, zoals altijd. Ze vond het prachtig om naar alle kunstwerken en antiquiteiten te kijken. Ze was zelfs dapper genoeg om op een oude heksenweegschaal te gaan staan. Vroeger, toen men nog geloofde dat heksen bestonden, dachten ze dat ze op bezems konden vliegen en daarom zo licht als een veertje moesten zijn.

De museummedewerker die haar woog, kwam tot de conclusie dat haar kilo's in verhouding stonden tot haar lichaamsbouw en dat ze geen heks was. Tegen de tijd dat ze gingen lunchen, was Avalon het bezoek van haar tante alweer vergeten.

Toen ze naar de bioscoop gingen, verliep haar dag perfect. Ze mocht kiezen uit 3 films. Eén film heette Sister Act. Het ging over een ongewoon uitziende non.

De film A Leageu of there own over de allereerste vrouwensoftbalteams en Aladdin. Een Disneyfilm over wat leek op 2 mensen en een blauwe geest. Ze koos Sister Act omdat het gewoon een leuke film leek. Haar moeder kocht een grote emmer gezouten popcorn en een grote Coca Cola voor haar.

Ondertussen was de stemming in de Schotse Hooglanden, op Zweinstein Hogeschool voor Hekserij en Tovenarij, minder feestelijk.

In het kantoor van het schoolhoofd ijsbeerde een man in een zwart gewaad met vettig zwart haar op kinlengte en donkerbruine ogen door de kamer.hoe had dit kunnen gebeuren? Hij wist het niet. Een paar minuten later komt er een man de kamer binnen.

Zijn manen van zilvergrijs haar en lange baard lieten hem er stokoud uitzien. Hij droeg een halfronde bril met een haakneus. Hij droeg een roodbruin gewaad "Severus, wat verschaft mij de eer?" zei de oude man.

"Een van de brieven aan de nieuwe leerlingen is niet aangekomen, Perkamentus, ik weet het zeker," antwoordde de donkerharige man. De lichtblauwe ogen van de oude man fonkelden achter zijn halfronde bril. "Wat kan jou dat schelen, Severus?" zei de oude man speels nieuwsgierig. Alsof hij het antwoord al wist, maar wilde dat Severus het zelf zou zeggen. "Het interesseert me niet. Het viel me gewoon op en ik vond dat je het moest weten," antwoordde hij, uitdagend en licht geïrriteerd klinkend,

de oude man glimlachte warm. "Ik weet dat juffrouw Prins haar brief nog niet heeft ontvangen. Ik was van plan Hagrid te sturen. Hij heeft vorig jaar zo goed voor Harry gezorgd," zei de oude man met een twinkeling in zijn ogen. "U kunt Hagrid niet op deze zaak zetten." zei Severus vastberaden. De oude man keek lichtjes geamuseerd. "Maar Severus, Hagrid heeft het fantastisch gedaan met Harry. Ze zijn zelfs een warme vriendschap aangegaan," antwoordde de oude man vriendelijk. "Ja," zei Severus met licht opeengeklemde tanden. "Maar in dit geval hebben we te maken met een jong meisje en ik denk dat dat vraagt om een meer discrete aanpak. Ik zou denken dat u dat zelf zou willen doen, schoolhoofd," zei Severus, alsof hij elk woord woog voordat hij het uitsprak.

Het schoolhoofd keek nu zeker geamuseerd. "Heel goed, Severus. Maar wat maakt het jou uit wie de jongedame ophaalt?" vroeg het schoolhoofd opnieuw, alsof hij het antwoord al wist. Maar het van Severus wilde horen. Hij keek diep in de ogen van de man voor hem, alsof hij zijn ziel wilde doorzoeken.

"Het kan me niet schelen, Albus. Maar ik had de indruk dat het u wel kon schelen. Meneer." zei Severus, terwijl hij het schoolhoofd aankeek. "Heel goed, bewaar je geheimen Severus. Ik zal het meisje ontfutselen. Vanavond zelfs." Zei Perkamentus met een glimlach. Severus knikte met zijn hoofd en verliet de kamer.

Terug in Londen was de avond gevallen en Avalon en haar moeder waren op weg naar huis.

Ze had gelijk gehad. De film was echt grappig geweest.

De vreemd uitziende non had in het getuigenbeschermingsprogramma gezeten en had het koor overgenomen om het geweldig te maken. Het was erg grappig. Ze vertelde het enthousiast aan haar moeder en ging op weg naar huis.

"Mam, als ik ooit bescherming nodig heb, stuur me er dan heen." zei Avalon en ging op de bank zitten. Glimlachend begon Jolein te koken. Na een uur zaten ze aan de eettafel. Ze wilden net beginnen met eten toen er op de deur werd geklopt.

"Ik vraag me af wie dat kan zijn." zei Jolein terwijl ze opstond en naar de voordeur liep. Toen ze de deur opendeed, werd ze begroet door een man met een roodbruin gewaad, een puntmuts en een halve maanbril. Hij had lang grijs haar en een langharige baard. "Kan ik u helpen, meneer?" zei ze. "Sorry dat ik u stoor, juffrouw Prince, maar ik ben hier voor dringende zaken," zei de oude man.

"Waarom komt u niet binnen?" antwoordde Jolein. "Dank u, dat is heel vriendelijk. Oh, wat een mooi huis heeft u," zei de oude man, hartelijk glimlachend. Avalon stond op en was verrast door de man. Ze had hem nog nooit eerder gezien.

"En dit moet Avalon Lilly zijn. Ja, ongetwijfeld, met je rode haar en heldere ogen," zei de oude man terwijl hij Avalon aankeek.

"Neem me niet kwalijk, meneer, maar wie bent u?" vroeg ze. "O jee, wat onbeleefd van me. Vergeef me dat ik me niet meteen heb voorgesteld, dat is vast de zwakte van een oude man," zei de man, terwijl hij zijn hand uitstak.

"Ik ben Albus Perkamentus," zei de oude man, in de hoop Avalons hand te schudden, die ze voorzichtig vastpakte om niet onbeleefd over te komen.

Haar moeder keek alsof zijn naam alles verklaarde. "Wat een eer, professor, gaat u alstublieft zitten." Zei Jolein. "Dat is heel vriendelijk van u, juffrouw Prins. Ik neem aan dat u dan weet wie ik ben?" zei hij.

"Natuurlijk," zei Jolein. Avalon was erg in de war. "Ik ben nog nooit in het huis van een Snul geweest. Vergeef me, Jolein, voor de termoligie," zei de oude man. "Vergeven, professor. Wat brengt u hier?" vroeg ze.

Avalon begreep er met de seconde minder van. Elke keer dat haar tante haar een Snul had genoemd, was ze ongenadig beledigd geweest, en deze man gebruikte het woord, en haar moeder keek niet eens beledigd. "Het lijkt erop dat de brief van Miss Avalon verloren is gegaan. Ik ben hier alleen om haar en jullie te laten weten dat ze is aangenomen op Zweinstein," zei hij.

Jolein leek trots, hoewel Avalon nog nooit had gehoord van wat hij zojuist had gezegd. "Ik vroeg me al af waarom ze niet vereerd was. Met al haar eigenaardigheden en zo." Zei Jolein. Avalons bijna perfecte dag leek net zo koud te worden als haar lievelingseten. "Pardon, ik ben er nog," zei ze geërgerd.

"maar natuurlijk. Mijn excuses. U heeft vast veel vragen. Ik eb een open oor en zal elke vraag beantwoorden zo ver mijn vermogen strekt." hij sprak zo vreemd. "laat het me makkelijker zeggen. Zei de man als of hij haar gedachten had gelezen.

"je kunt me alles vragen, ik zal andwoorden wat ik kan." zei hij. "waar ben ik aangenomen?" vroeg ze. "Jolien toch. Ik ben wat bezorgd. Zeweet niets?" zei meneer Perkamentus. "het spijt me professor. Ze leek er nooit klaar voor ze is pas 11."zei haarmoeder. "het spijt me jonge dame."zei Perkamentus en hij draaide zich weer naar haar. "u je bent geaccepteerd op mijn school. Een school voor magie. Je bent een heks." zei de man. "dat is wat gemeen denkt u niet."zei Avalon verdedigend

"dat is geen belediging Avalon. Het is een feit. Jij bent wat mijn mensen een heks noemen. Ik ben een tovenaar." zei hij. Ze keek de man in de ogen. Hij leek erg vriendelijk. "wat bedoeld u presies?" vroeg ze.

"De nukken waar je moeder het over had zijn uitingen van ongetrainde magie." legde hij uit. "op mijn school leer je die te controleren." voegde hij er aan toe"

warom zou ik dat willen?" vroeg Avalon hem. "dan wordje heel erg ziek." zei hij. Zijn licht blouwe ogen leken watpijn te veraden. "en ons ministerie vind het ook niet goed dat een jonge heks ongetraind blijft."voegde hij er aan toe. "warom zou de premier daar om geven?" vroeg ze.

De man giebelde zachtjes. "ik bedoel niet de Dreuzel premier jonge dame. Ikbedoel de minister van Magie."andwoorden hij, ik heb dat woord eerder gehoord. Dreuzel." Zei avalon. "dat is de term die we gebruiken voor mensen die niet kunnen toveren." reageerde de oude man.

This story originates from Royal Road. Ensure the author gets the support they deserve by reading it there.

"warom noemde je mijn moeder een Snul. En wat betekent het eigenlijk?"vroeg Avalon hem. "o ja dat is een term die ik niet fijn vind , maar er is helaas geen ander woord voor. Het is een persoon met ouders die kunnen toveren maar zij kunnen het zelf niet." andwoorde hij.

"ik snap het niet." zei avanlon.Ze leek erg in de war. "ik snap het wel. Het is veel informatie in 1 keer." zei hij en hij haalde een envelop uit zijn gewaad."hier is je brief." zei hij "mijn school zou het geweldig vinden als je zou komen."zei hij. "zeker onze toverdranken leraar denk ik."zei de man weer zachtjes lachend.

"warom dat dan?" vroeg avalon. "hij was erg gesteld opeen jonge vrouw ooit met rood haar en groene ogen net als jij."zij de man met een zachte grinnik. "maar dat is nu niet belangrijk. Wat wel belangrijk is is mijn volgende vraag."zei hij. "en welke is dat?" vroeg Avalon. "wil jij komen studeren op mijn school?" vroeg hij.

De man klonk vriendelijkeen beetje als een opa. Avalon keek naar haar moeder. "wat denk jij dat ik moet doen mam?" vroeg Avalon haar. "ik denk dat het een geweldige ervaring voor je zou zijn."zei ze. "ik ben er nooit geweest maar al mijn magishe vrienden vonden het er geweldig." voegde Jolein toe.

"dat doet mijn oude hart goed. Maar ik dacht dat ik altijd werd gezien als een beetje gek."zei de oude man vriendelijk lachend. "ja dat klopt ook wel."ZeiJolein lachend. "ik denk dat je moet gaan Avalon. Het is waar jet huis hoort." haar moeder keek naar haar als of het beste ooit net was gebeurd.

"maar St benedictus dan?" vroeg Avalon."dat was altijd een laatste keus. Ik verwachte al dat je aangenomen zou worden op zweinstein." Avalon snapte het niet zo goed maar ze zag dat het belangrijk was voor haar moeder, ze opende de envelop en las de brief die er in zat.

Beste Mejuffrouw Prins.

We zijn verheugd om u te melden dat u bent aan genomen op zweinstein school voor magie en hocuspockus. Het school jaar begint op 1September. Wilt u uw andwoord sturen per uil. Voor 31 Augustus. In deze brief is een lijst bij gevoegd met wat u nodig zal hebben.

Metvriendelijke groet

Professor Minerva Anderling

Vice Hoofdlerares.

Zelas de brief hardop voor. "nou ja de uil zal niet nodig zijn alsje mij vertelt of je komt." zei Perkamentus. Hij keek rond dekleine huiskamer en zag Severus zijn kado liggen. "ah je hebteen mooi staf doosje zie ik." zei Perkamentus terweil hij hetkadootje op pakte. "mooi kado hoor. Zei hij. "dus dat iswaar het voor is haar stafje."zei Jolein. "als je komt zal ik morgen terug komen om je naar de wegisweg te brengen om alles tehalen wat je nodig hebt."zei hij. "blijf je niet eten?"vroeg Jolein. "ach warom ook niet het ziet er heerlijk uit."

"ja heel lekker maar het is nu vast koud." zei avalon boos ze had zo uit gekeken naar het diner. "o jeej dat kan niet hoor." zei Perkamentus en hij pakte en stokje uit zijn gewaad hij zwaaide er mee. Een klein lichtje kwam er uit en het eten al op de borden en nog in de pan leken weer te stomen.

"aanvallen." zei hij.hij ging zitten op de lege stoel bewoog zijn stokje weer. En een nieuw bord en bestek vlogen naar de tafel en zette zich voor Perkamentus neer. "kan ik dat ook leren?" vroeg Avalon vol ontzag."o ja dat en veel meer." zei Perkamentus. "dan kom ik echt wel." zei ze. "blij dat te horen. Dan kom ik morgen weer terug."

het diner erna was geweldig Perkamentus vertelde veel verhalen over magie waar Avalon niet alles helemaal van geloofde maar het was zo leuk geweest. Ze viel in slaap zo snel als haar hoofd het kussen raakten. De volgende dag werd ze wakker met het gevoel als of ze niet geslapen had.

Maar ze keek enorm uit om samen met haar moeder en Perkamentus te gaan winkelen. Ze spring haar bed uit kleede zich aan en rende naar beneden voor het ontbijt. Ze schrokte haar eten op zonder het echt te proeven en wachte op Perkamentus.

lang hoefden ze niet te wachten. Rond tienen was er geklop op de deur. Ze opende hem snel en voor haar stond een raargekleede Perkamentus. Hij had een grijs pak aan.hij stopte snel zijnlange baard in. In zijn hand had hij een hoge hoed. "als ikdreuzel vervoer moet gebruiken kan ik er maar beter ook zo uit zien."zei hij

Avalon moest haar best doen om niet in lachen uit te barsten. Haar moeder kwam een paar minuten later de huis kamer in."wat zie jij er Charmant uit professor" zei ze. "mijn dreuzel kleren." zei hij. "daar was ik al bang voor.je bent net zo erg als mijn vader was." zei ze.

Avalon glimlachte. Haarmoeder had het bijna nooit over Avalons opa en zeker niet met zoveel warmte in haar stem. "als hij wel eens op mijn school moest komen, Wat natuurlijk een dreuzel school was, droeg hij een chaketje met een billentikker, je weet wel die pianisten dragen, een bruine rib broek en een ouderwetse brommer helm. Hij zag er belachelijk uit." riep Jolein met plezier in haar stem.

Perkamentus keek naar haar. " ik zie er toch wel beter uit."zei hij."mijn pak machet." zei hij met een speels beledigde stem. "vooruit dan. Maar mijn beste Professor. Niemand draagt pakken als ze het niet hoeven." zei Jolein lachend. "ik zie er gewoon graag hoe zeggen dreuzels dat. O ja Piekfijn uit." zei hij.

"dat is dan zeker gelukt." zei Avalon geamuseerd. "laten we maar gaan."zei Perkamentus. Zei hij wekend om hem te volgen. Niet veel later liepen ze bij de metro. Mensen staarde naar ze. "heeft niemand ze ooit geleerd dat staren onbeleefd is?" zei Jolein.

"vast wel mevrouw Prins.maar hoe vaak zien ze nou iemand zo als ik." zei Perkementus. "dat zal wel ja." voegde jolein er aan toe. "Dus, hoe werken deze dingen?" vroeg hij. "Ben je nog nooit op een metro geweest?" Vroeg Avalon met een vleugje ongeloof in haar stem.

"Nee, juffrouw, ik gebruik meestal andere vormen van vervoer," zei hij tegen Avalon terwijl hij een klein zakje uit de zak van zijn pak haalde. "Wat moet ik hier nu meedoen?" vroeg de oude man zich hardop af. Hij liet een paarmunten vallen die er heel vreemd uitzagen. Jolein glimlachte toen zeer een oppakte. "Ik heb al jaren geen galeon meer gezien," riep ze verbaasd uit. "Wat is een galeon?" vroeg Avalon."Nou, weet je, schatje, net zoals wij centen en ponden hebben, hebben zij Knoesten en Galeons. Dat is hun geld." legde Jolein uit aan haar dochter.

"Ze hebben hun eigen ministerie, hun eigengeld, het klinkt als een ander land." Zei Avalon. "Maar hetis een heel groot land. Allerlei tovenaars gebruiken dat geld. Hoewel de Amerikaanse tovenaars hun eigen regering hebben." Legde Perkamentus uit.

Een korte, vreemde reis later bevonden ze zich in het winkelgebied in het centrum van Londen. "Ik zie hier geenwinkels die dit soort dingen verkopen." Avalon keek haar lijstje door. "Schoolgewaden," voegde ze eraan toe. "Nou ,natuurlijk niet. De winkelstraat is voor Dreuzels. We hebben onze eigen winkelcentrum, bij gebrek aan een betere term." Zei Perkamentus.

Hij stuurde hen in de richting van een oud uitziend café.Het heette The Leaky Cauldron. De pub zag er een beetje Rommileg uit, maar er waren veel mensen. Allemaal in een vreemde gewaad. "Deze kant op." riep Perkamentus, terwijl hij hen naar de achterdeur leidde en een steegje in liep dat dood liep. Toen pakte hij zijn stok en tikte op 3 stenen.

Toen hij op de laatste steen tikte, opende zich een poort die nog verbazing wekkender, naar een drukke straat leidde. Toen ze binnenkwamen, veranderde de poort weer in een muur. "Ik weet zeker dat jullie hier alles zullen vinden wat jullie nodig hebben. Laten we eens kijken, ik denk dat de gewaden het langst zullen duren," zei Perkamentus terwijl hij hen naar een winkel met de naam Madam Malakins leidde

. Avalon vond het moeilijk om zich te concentreren op wat ze moest halen. "Maar meneer, hoe zit het met geld?" vroeg Avalon. "Oh, ik ben zo vrij geweest om gistermiddag wat geld in goudgrijp uit de juiste kluis te halen," antwoordde Perkamentus haar. "Gouddinges?" vroeg Avalon. De oude man lachte geamuseerd.

"Goudgrijp, juffrouw Avalon," zei hij. "Dat schatje is de tovenaarsbank. De enige in de wereld, denk ik." vulde Joleinaan Avalon knikte begrijpend. "Dus je wist dat ik ja zouzeggen?" vroeg ze. "Ik had een sterk voorgevoel. En tussenjou en mij, mijn voorgevoelens kloppen meestal," zei hij. "Enals ik nee had gezegd?" vroeg ze. "Oh, liefje, dan had ikhet geld meteen terug in de kluis gedaan." Perkamentus beantwoordde haar vragen terwijl ze Madamin Malakin binnenstapten.

Een verveeld kijkende heks zat achter een bureau. "Zwein..."begon ze voordat ze haar hoofd optilde en naar professor Perkamentus keek. "stein?" maakte hij de zin van de verveeld kijkende heks af, terwijl hij geamuseerd klonk. "Ik denk dat we daar gerust van uit kunnen gaan," voegde hij er met een glimlach aantoe.

"deze kant op we meten nu een andere leerling," zei zetegen Perkamentus.Ze gingen naar een achterkamerwaar een jong blond meisje met verbaasde grijze ogen gemeten werd door een gespannen uitziende heks. "pas op hoor daar kunnen nergels in zitten." De heks rolde met haar ogen,

"Alsjeblieft, klein meisje. Nergels bestaan niet." zei ze tegen het meisje."Dat zegt iedereen, maar alleen omdat ze hun slachtoffers het altijd laten vergeten," legde het meisje uit. "Nou, dan zullen we heel voorzichtig zijn, juffrouw Leeflang." Zei Perkamentus, die met Avalon binnenkwam.

"U moet Perkamentus zijn." zei het meisje. Hij glimlachte naar haar. "Ik geef de voorkeur aan professor Perkamentus op school, juffvouw Leeflang."zei hij, warm glimlachend. "Ik moet toegeven dat ik zelf nog nooit een nergel heb gezien. Maar ik zal heel voorzichtig zijn."voegde Perkamentus eraan toe.

"Oh ja, het zijn de kleine onruststokers die gelukkig alleen maar streken uithalen met mensen en vrijwel ongevaarlijk zijn," zei het meisje met een nuchtere stem. "Genoteerd." zei Perkamentus tegen haar. Het meisje keek op en zag Avalon voor het eerst.

"Oh, hallo, ik ben Loena Leeflang, het is me een groot genoegen u te ontmoeten," zei het meisje. "Avalon Prins." zei Avalon tegen haar. " Ben jij dat echt. Ik heb nog nooit van een tovenaars koningshuis gehoord," zei Loena terwijl ze haar hoofd boog.

Perkamentus keek erg geamuseerd terwijl hij op een kruk ging zitten. "Ik ben niet koninklijk, Prins is gewoon mijn achternaam." Zei Avalon. "Oh het spijt me vreselijk voor de vergissing." Zei Loena weer."Au"zei de meetheks. "Oh jee een nergel heeft je uiteindelijk te pakken." zei ze.

De heks rolde weer met haarogen en ging snel verder met meten. Duidelijk hopend om van de blond harige Loena af te komen. "Ik hoop dat je in Ravenklauw zit. Dat zou ik ook moeten zijn. Mijn hele familie zat erin en ik ben ook best slim." Zei Loena. "Ik zou graag vrienden maken opschool," zei ze. "Je moet toch vrienden hebben," zei Avalon.

"Oh nee, weet je, zelfs voor een heks word ik nogal raar gevonden," zei het meisje nuchter. "Dat is vreselijk."Zei Avalon. "Ja, dat is het inderdaad. Maar ik heb tenminste mijn vader, hij is mijn beste vriend," zei ze. Avalon wist niet goed wat ze van Loena moest denken, maar ze leek haar wel te mogen."

Zo jij bent wel klaar. " zei de boos kijkende heks tegen Loena. "Oh, heel erg bedankt. Ze zien er geweldig uit. Ik hoop dat ik er snel uit groei zodat ik hier weer terug kan komen,"zei Loena.

De miezerige heks zuchtte en Avalon zou zweren dat ze haar hoorde zeggen. "Ik hoop dat ik dan met pensioen ben," terwijl ze wegliep.

"Nou, ik hoop je snel weer te zien, Avalon, jij niet? Ik ga nu naar papa, ik hoop dat hij wat pudding heeft gekocht," zei ze terwijl ze snel de winkel verliet. Een uur of wat later liep Avalon naar buiten met een tas vol nieuwe school gewaden. En ze liepen naar de winkel Klieder en Vlek. Er stond een lange rij heksen voor de winkel, die elkaar verdrongen om voor te mogen gaan in de rij.

Aan de zijkant hing een bewegend bord met de tekst Gladianus smalhart mijn betovende ik. De bewegende tovenaar op het bord zag er goed uit. "Auteur signeert vandaag," stond er op een briefje onder het bord. "Ah, ik denk dat ik dit even over sla, geef de medewerker je boekenlijst en hij haalt het voor je." Zei Perkamentus.

Toen ze de winkel binnenging, riep een van de bedienden. "Dames en heren, ik presenteer u Gladianus smalhart." Alle heksen in de winkel klapte luid toen de knappe tovenaar achter een gordijn vandaan kwam. Een fors uitziende tovenaar met een fototoestel duwde haar opzij, waardoor Avalon bijna omviel, en greep ongemakkelijk een roodharig jong meisje vast en trok haar ruw aan de kant.

"Maak alsjeblieft plaats, dit is voor ochtend profeet," zei de man en er ging een flits af die Avalon bijna verblindde. De knappe tovenaar achter de toonbank glimlachte breed en keek snel om, zijn mond viel open. "Dat kan Harry Potter niet zijn," zei de man terwijl hij snel naast het roodharige meisje greep dat midden in een groep roodharige mensenstond. En hij trok een jongen die niet veel ouder was dan zij zelf naar zich toe.

Hij was misschien een jaar ouder, had donker, onverzorgd haar, en een met roet bedekt gewaad en een bliksem schichtig litteken op zijn voorhoofd. Na een korte woorden wisseling richtte de knappe man zich tot de hele winkel.

"Wat een bijzonder moment, want de jonge heer potter kwam vandaag de winkel binnen en wilde mijn nieuwe autobiografie kopen, die ik hem nu gratis zal aanbieden samen met al mijn verzamelde werken. Vanaf dit jaar zal ik lesgeven op Zweinstein," zei de man. Alle heksen in de winkel klapte luid.

Nadat de rij wat was uitgedund, was erachter in de winkel rumoer te horen. Het leek alsof er ruzie was uit gebroken tussen twee tovenaars. De ene was een lange, wit blonde man in een zwart gewaad en de andere was een iet wat kale, roodharige man in een groen gewaad. Een winkelbediende scheide hen. Avalon keek om naar de toonbank, de knappe tovenaar leek het enorm naar zijn zin te hebben. Het duurde bijna 3 uur voordat Avalon zelf bij de toonbank kwam.

Ze wendde zich tot de winkelbediende. "Pardon, kunt u mij misschien helpen? " zei Avalon. De man nam chagrijnig haar lijst met boeken aan, haalde een stok uit zijn jas en zwaaide ermee in het rond. Binnen een paar minuten lag er een hele stapel boeken voor haarneus.

Ze betaalde de man, die de boeken in een tas stopte, en duwden chagrijnig de tas in haar handen. Ze haastte zich de winkel uit. Het was nu ongeveer lunchtijd. Ze werd begroet door haar moeder en Perkamentus in een klein restaurant. Ze vertelde hen snel wat ze net te weten was gekomen. "Ah, dus je hebt Harry gezien," was alles wat Professor Perkamentus zei. Ze begreep niet waarom dat zo belangrijk was. Maar ze knikte toch. "Ja, hij is een tweede jaars student. Hij kwam vorig jaar binnen met een pijnlijk verleden,"zei Perkamentus.

Hierbij glimlachte hij naar Avalon. "Maar dat is iets wat je nog niet wilt horen," zei hij tegen haar terwijl een heks borden voor hen neerzette. "Vergeef deze oude man alsjeblieft dat hij van tevoren bestelt." zei perkamentus terwijl hij zich tegoed deed aan iets dat naar pompoen rook. Avalon had zo'n honger gekregen dat ze het prompt zelf opat. Wat hij ook voor haar had besteld, het smaakte heerlijk.

Na de lunch kochten ze een tinnen ketel en een paar andere dingen die ze nodig had. Toen de avond viel, glimlachte de professor. "Een toverstok," was alles wat hij zei. "Pardon?" vroeg Avalon. "U heefteen toverstok nodig, mijn beste juffrouw Prins. Maar ik zal je moeder je laten brengen," antwoordde hij.

Jolein en Avalon liepen naar een winkel die Olivanders heette, terwijl haar moeder haar uitlegde dat die stokdingen die iedereen leek te hebben toverstokken werden genoemd. Ze vertelde haar dat haar ouders en zus allemaal zo'n ding hadden. Ze hadden ze nodig om hun toverkrachten te bundelen.

Ze stapten de winkel binnen, die verlaten leek. Ze liep naar een bel op de toonbank, maar voordat ze die kon oppakken, ging hij de lucht in en rinkelde. Een grijsharige tovenaar verscheen snel achter een kast."

Ah ja, een nieuwe leerling," zei hij. Toen ging hij als bij toverslag met een meetlint over elke centimeter van haar lichaam." Ja, zo moet het lukken," zei hij terwijl het meetlint op de grond uit een viel. De oude man haalde snel 15 dozen uit de kasten.

"Goed, laten we beginnen," zei hij. De eerste toverstok die ze vasthield werd bijna net zo snel uit haar hand gerukt als ze hem had opgepakt. "Nee Drakenhartkoord lijkt me niet jouw soort toverstok," zei hij. Na 2 uur toverstokken vasthouden en ze uit haar hand laten grissen, kwam de oude man naar haar toe met een groenpakketje.

"Een Elm van 13 inch met een kern van eenhoorn haar,"zei hij terwijl hij de toverstok aan Avalon overhandigde. Het voelde alsof ze een oude vriend aanraakte. En ze wist meteen wat ze moest doen. Ze hief de toverstok boven haar hoofd en er vlogen gouden vonken uit. "Een match. Ik wist het, ik heb er nog nooit een verloren. Zelfs Harry Potter ging hier niet weg zonder toverstok,

"zei hij. Ze begreep niet wat er zo bijzonder was aan deze 12-jarigejongen. Hij had er niet anders uit gezien. van haar, afgezien misschien van het litteken op zijn voorhoofd. En ze had er niet genoeg om gegeven om het te vragen.

Ze betaalde de oude man en verliet snel de winkel. Ze werden begroet door een breed glimlachende Perkamentus. "Alles klaar, Neem ik aan. Goed, goed. Nog één ding. In je envelop zit je treinkaartje. Het is uniek," zei hij terwijl hij naar haar glimlachte. Hij nam haar mee terug naar de Lekke ketel . "Ik moet gaan, ik zie u snel, juffrouw Prince,"zei Perkamentus, terwijl hij zijn hoofd boog.

haar moeder slaakte een kreet . "Nou, Av, ik denk dat dat betekent dat we terug naar huis moeten," sprak haar moeder. Nu hoefde ze nog maar twee weken te wachten tot de school begon en ze moest toegeven dat ze opgewonden was.