Zo snel als hij was verdwenen verscheen hij in een klein huis in Londen. De vrouw die in de stoel bij de televisie zat, maakte een sprongetje. " Jeetje Severus. Je liet me goed schrikken." riep ze uit terwijl ze hem voor het eerst goed bekeek.

"Severus wat is er?" Hij schudde zijn hoofd en overhandigde haar snel Avalon gebundeld in dekens en de tas die hij snel had ingepakt. "Sev?" Vroeg ze terwijl ze diep in zijn donkere ogen keek. "Ik kan het niet uitleggen tante Jolein, ik heb geen tijd. Haar naam is Avalon Lily. Respecteer die naam alsjeblieft. En hou hem." Zei hij terwijl hij nog eens omkeek naar het kleine meisje. Het contrast was ontluisterend.

Waar de baby groene ogen en rood haar had, een lichte huid met wat sproeten. Zijn tante Jolein had zijn donkere ogen een rozige huid en gitzwart haar.

Unauthorized tale usage: if you spot this story on Amazon, report the violation.

Zij was een snul. Een stapje hoger dan het totaal niet magische Dreuzelvolk. Hoewel zijn vroegere meester het daar niet mee eens zou zijn. Snullen bezaten geen magie en waren daarom niet rechtmatig levend. Een van de redenen waarom hij zijn tante geheim hield.

"Hou haar veilig tante Jolein. Alsjeblieft." Zei hij smekend. Ze glimlachte warm naar hem. "De wanhoop in je stem laat me zien dat ze belangrijk voor je is." Ze glimlachte breder. "Ik kan mijn favoriete neefje niet weigeren. Ze zal hier veilig zijn. Dat beloof ik." Zei Jolein terwijl ze de baby neerlegde.

"Zijn er dingen die ik moet weten? Zoals haar ouders." zei Jolein. "Het zal jou en haar alleen maar in gevaar brengen." Zei hij. " gewoon." Hij aarzelde. "Nee laat maar." Jolein glimlachte. "Ze is van haar hè," Severus knikte met zijn hoofd terwijl de tranen hem weer verblindden. "Ik begrijp het Severus, je hoeft het niet hardop te zeggen." Antwoordde ze. Hij gaf een heel klein glimlachje en verdween weer.