De volgende ochtend renden Loena en Avalon naar het ontbijt voordat de professor, die hun begeleiden hen kon tegen houden. Ze hadden hun zinnen erop gezet om Ginny te zien. Hijgend liepen ze de Grote Zaal in.

De Swaderichs waren er al, vrolijk pratend met elkaar. De Huffelpuffs kwamen net achter Loena en Avalon binnen. Ze zagen er een beetje bezorgd uit. De Griffoendors kwamen binnen. Ze zagen er bang en verdrietig uit. Avalon begreep de angst nadat kasper degene was geweest die was aangevallen.

Loena gaf Avalon een duwtje en wees naar de andere kant van de tafel. Gelukkig zat Ginny daar. Ze zag er heel bleek en heel moe uit. Maar ze was veilig. De twee liepen naar haar toe. "Ginny!" zei Avalon terwijl ze haar snel een knuffel gaf.

"Je bent in orde. We waren zo bezorgd om je." Ginny keek op. "Waarom?" vroeg ze. "Je was in de gang waar Kasper werd aangevallen seconden voordat of nadat het gebeurde. We waren zo bezorgd." voegde Loena eraan toe. "Nee, dat was ik niet." antwoordde Ginny. "Ja, dat was je wel. We hebben je gezien," zei Avalon. "Dat kan niet. Ik was daar niet. "zei Ginny weer.

"Ginny, we hebben je gezien." Benadrukte Avalon. "Misschien was ze aan het slaapwandelen. Ze zag er echt niet uit. als of ze wist waar ze was" zei Loena. Gladianus Smalhart had zich een weg gebaand naar de Grote Zaal. Hij schraapte zijn keel. Zijn stem werd magisch versterkt. Het kostte hem 3 keer om de aandacht van de hele school te krijgen.

"Goedemorgen, leerlingen. Ik heb speciale toestemming van het schoolhoofd om vanavond om acht uur een Duelleerclub te beginnen. Voor het geval we ons ooit moeten verdedigen. Zei hij. Avalon ging naast Ginny zitten."Daar ga ik echt niet naar toe," fluisterde ze. "Oh,en trouwens, aanwezigheid is verplicht,"

voegde hij eraan toe."Geweldig, precies wat ik wilde," zei Avalon sarcastisch.Dus die avond, na het eten, waren ze allemaal terug in de Grote Zaal. De huistafels stonden allemaal bij elkaar op een lang podium. Er lag een groot blauw tapijt op, met overal sterren en lange witte lijnen."De stem van Gladianus smalhart klonk door de zaal

"Kom allemaal bij elkaar, kom allemaal bij elkaar. "Kunnen jullie me allemaal horen? Kan iedereen me zien?" vroeg hij. Het was nauwelijks hoorbaar boven het gegil van de meisjes uit. "Zoals jullie allemaal weten," zei hij, "heb ik van professor Perkamentus toestemming gekregen om deze Duelleerclub op te richten. Het is om jullie te leren jezelf te verdedigen. Opnieuw gilden de meisjes toen hij passeerde.

Smalhart trok zijn nu hemelsblauwe mantel uit en gooide hem in de verzamelde school. Er brak een grootscheep stouw trekgevecht om uit. Uiteindelijk wist een van de oudere Grifoendor leerlingen hem te pakken. Ze vouwde hem stralend op.

"Goed, deueleren moet met minstens twee, dus ik wil jullie voorstellen aan mijn lieftallige assistent. Professor Sneep." Zei hij.

"Ohja, hij is lieftallig," zei een van de Wemel tweeling. "Ongeveer net zo lieflijk als een boon met kots smaak lieflijk is," zei zijn broer. Ondanks zichzelf lachte Avalon. Niet echt oplettend hoorde ze een klap. Ze keek terug naar de tafel en zag Smalhart plat op zijn rug liggen.

"Denk je dat het goed met hem gaat? "hoorde ze iemand vragen. "Wat maakt het uit?" reageerde Ron Wemel. Smalhart zei iets over dat het duidelijk was wat Sneep ging doen, en als hij het wilde tegenhouden, het te makkelijk zou zijn.

"Dat is net zo waarschijnlijk als dat ik Minister van Toverkunst word," zei Fred. Avalon lachte weer. Een paar minuten later vroeg Smalhart om twee vrijwilligers. Hij stelde Ron en Harry als eerste voor. Sneep kwam echter tussenbeide.

"Met de eenvoudigste betovering veroorzaakt Wemel's toverstok verwoesting. Iets defensiefs en we kunnen Harry in een luciferdoosje naar het ziekenhuis sturen. "antwoordde Sneep. En toen stelde hij Draco Malfidus voor. Avalon kon niet echt zien wat er gebeurde, maar na een paar heftige spreuken kregen ze te horen dat ze alleen elkaar hoefden te ontwapenen.

"Serpentsortia," riep Malfidus. En een slang materialiseerde uit de punt van zijn toverstok. "Maak je geen zorgen Potter, ik kom er wel vanaf." zei Sneep. Maar voordat hij dat kon doen, Smalhart Raakte de slang met een spreuk. Het stuurde de slang de lucht in en vervolgens met een plof terug naar de tafels.

Hij was nu duidelijk boos. Maar wat er daarna gebeurde was niets minder dan doodeng. Harry liep naar de slang toe en begon er naar tesiss en. De slang leek hem te begrijpen. De slang draaide zich om naar Harry die er opnieuw naar siste. Daarna draaide het dier zich toen naar een Huffelpuff jongen.

Harry siste opnieuw naar de slang. De slang leek meer geagiteerd te worden. Voor de laatste keer siste Harry naar de slang. die was nu centimeters verwijderd van de Huffelpuff jongen.Plots barstte de slang in vlammen uit en toen Avalon op keek zag ze dat sneep zijn toverstok omhoog hield.

Het was duidelijk dat hij de slang had vernietigd. Ze keek terug naar Harry. Hij leek erg trots opzichzelf en straalde naar de Huffelpuff jongen. Die hem boos aan keek."Waar ben je mee bezig?" zei de jongen terwijl hij de Grote Zaal uitliep.

Harry liep snel weg en werd gevolgd door Hermelien en Ron. "Wat is er net gebeurd?" Vroeg Avalon. "hij kan sisselspraak?" Vroeg Ginny hardop. "wat blieft?" Vroeg Avalon. "wat is sisselspraak?.

Hij kan met slangen praten,"verduidelijkte Ginny. "Dat gesis? Dat was echt praten?"vroeg Avalon. "Ja. En het is slecht." De hele school leeker over te discussiëren. Een Huffelpuff meisje stapte op het podium."Hij is de erfgenaam van Swaderich. Hij heeft leerlingen aangevallen," riep ze.

Sommige van de andere leerlingen raakten in paniek. "Oh doe niet zo belachelijk." zei Fred Wemel."Harry, de erfgenaam van Swaderich? Dat geloof je toch niet echt?" voegde hij eraan toe. Het meisje keek hem aan. "Hoe verklaar je dan dat hij Joost gewoon probeerde te vermoorden?"vroeg ze.

"Nou, het leek me dat hij gezond genoeg was om weg te rennen." voegde George eraan toe. "Alleen omdat Sneep ingreep," voegde het meisje eraan toe. Nu klommen er meerleerlingen op de tafel. "Hij kan sisse spraak spreken. Dat is het kenmerk van een duistere tovenaar." zei een Aziatisch Ravenklauw meisje.

Avalon herkende haar als Cho Chang. "Ja,natuurlijk," zei Ginny sarcastish. "Hij heeft Je weet wel tegenge houden toen hij nog een baby was, en vorig jaar nog een keer,"zei ze.Haar broer steunend. "Niemand weet hoe hij het heeft gedaan." zei een andere Huffelpuff, dit keer een jongen. "En niemand weet waarom je weet wel wie hem wilde vermoorden." voegde hij eraan toe.

"Ja," zei een 7e jaars Ravenklauw leerling. "Misschien was het omdat je Weet Wie bang voor hem was. Misschien zag hij welke krachten hij zou krijgen en wilde hij niet dat een andere duistere tovenaar met hem zou concurreren," voegde hij eraan toe.

"Oh alsjeblieft Duncan." zei Fred. "Alsof Lily en James Potter ooit als slecht werden gezien. "voegde hij eraan toe. "Nee je hebt gelijk, maar weet je wel wie zijn ouders waren waarschijnlijk lieve mensen." zei Duncan.

"Hoe weet jij dat? Heb je ze ontmoet?" riep George. "Nee." snauwde Duncan. "Het is maar speculatie." Fred viel in en steunde zijn tweeling. "Presies, en ik zeg dat Harry als erfgenaam van Swaderich ongeveer even waarschijnlijk is als smalhart die bescheiden word." voegde George eraan toe.

De leerlingen bulderden van het lachen om George's opmerking en de spanning leek tijdelijk voorbij. Fred en George klommen op het podium en bogen."Bedankt." zei Fred. "We zullen hier de hele week zijn." voegde George eraan toe.

"Kijk." zei Avalon terwijl ze op het podium klom. "Laten we ons niet tegen elkaar keren." "Wie vroeg jou wat?" zei een Slytherin jongen."Jij duidelijk niet, dus hou je mond en luister." zei George, terwijl hij Avalon ondersteunde.

Stolen content warning: this content belongs on Royal Road. Report any occurrences.

"Elkaar de schuld geven is precies wat deze persoon wil. Hoe meer we met vingers wijzen, hoe minder hij of zij opvalt, hoe erger het wordt." zei Avalon, niet wetend waar ze het vandaan haalde.

"Het begon toen jullie klas de school binnenkwam." zei een Swaderich jongen terwijl hij op de tafel klom. "Dat zou ik niet doen." hoorde ze Draco zeggen. "Hou je mond Malfidus, zoals ik al zei is het begonnen toen jij en je klasgenoten de school binnenkwamen, dus het is een van jullie." Zei de jongen.

Loena en Ginny begonnen nu omhoog te klimmen. "Hou je mond Stuart Wamzel." zei Ginny tegen hem, terwijl ze haar toverstok pakte. "Oh, ik snap het al. Zij is het." zei hij terwijl hij naar Avalon wees.

"Jij bent de erfgenaam van zwaderich. Dus je valt links en rechts dingen aan? Wat ben je, deels Gorgon?" zei hij terwijl hij naar Avalon liep Stuart was een lange, iets te zware vijfdejaars met grijnzende, staalgrijze ogen.

"Misschien moeten we je voor de zekerheid maar uit de weg ruimen," zei hij terwijl hij zijn toverstok tevoorschijn haalde. "Ik wil dit al proberen sinds ik erover gelezen heb," hij hief zijn toverstok op. "Avada,"begon hij. Plotseling, zo snel als een kat, sprong Sneep tussen hen in. Zijn toverstok was nog geen centimeter van Stuarts keel verwijderd.

"Maak deze spreuk af en je hebt het geluk als je de rest van je leven door een buisje kunt ademen." zei hij. "Het is een illegale vloek. Maar maak je geen zorgen dat je in Azkaban terecht komt. Ik zal met je hebben afgerekend voordat ze je kunnen vinden als je haar ooit weer probeert pijn te doen." Zei hij

George sprong van het podium af. Hij greep snel zijn zusje en Loena. Toen ze eenmaal op de grond stonden, overhandigde Fred hem Avalon. Hij had haar net opgepakt voordat hij zelf van het podium sprong.

"Heb. ik. mezelf. duidelijk. gemaakt, Wamzel?" Vroeg Sneep. Hij sprak elk woord langzaam uit, waardoor het gevaarlijk klonk. Toen Stuart niet reageerde, drukte Sneep zijn toverstok op zijn vlees. "Ik zei. Heb ik mezelf duidelijk gemaakt?"vroeg Sneep opnieuw. Stuart kuchte even. "Ja professor," zei hij stamelend.

"mooi, en gewoon om ervoor te zorgen dat dit niet meer gebeurt, haal ik 100 punten van je af en moet je elke avond nablijven tot het einde van het semester." voegde Sneep eraan toe. "En wees blij dat ik je niet aangeef bij professor Perkamentus omdat je geprobeerd hebt een onvergeeflijke vloek uit te spreken. Ga nu terug naar jullie slaapzalen." blafte hij tegen de verzamelde school.

Ze wisten allemaal beter dan er tegen in te gaan . Dus vertrokken ze allemaal snel en stil. Avalon ging op Loena's bed zitten. "Dat was eng." zei Loena. "Ik weet het, wat was die spreuk die Stuart op me probeerde te gebruiken?"Vroeg Avalon.

"Ik weet het niet, maar het moet wel heel erg zijn voor Sneep om Azkaban te noemen," zei Loena. "Wat is dat?"Vroeg Avalon. "De tovenaarsgevangenis. Papa heeft me er ooit over verteld, het klinkt heel eng." voegde Loena eraan toe.

"Lees er niet te veel in." zei een meisje genaamd Oona Baarns terwijl ze bij hen op Loena's bed kwam zitten. Ze zei. "De hele school stond op scherp over wat er gebeurd was." Ze materialiseerde popcorn met haar toverstok. "Maar wat wilde hij op mij gebruiken?" vroeg Avalon.

"Ja, dat deel was echt eng, en je zou Perkamentus moeten vertellen dat hij de Doodvloek op je ging gebruiken. Sneep heeft net je leven gered." zei ze."Dat is niet oké." zei Oona. "Sneep heeft he tafgehandeld. Ik vertrouw hem." zei Avalon. "Je lijkt daarin de enige te zijn maar ok." zei Oona.

Ze praatten een tijdje. Proberend om dingen te begrijpen, terwijl ze wat popcorn aten. Voordat ze allemaal naar bed gingen, sloeg de klok twee uur s'nachts.

De volgende dagen voelde de school de gevolgen van de aanval. Leerlingen waren nooit alleen. Ze liepen in groepjes rond. Bijna niemand had de moed om met mensen van andere huizen te praten. Harry werd gezien als een zeer gevaarlijk persoon.

Ook Avalon werd met argwaan bekeken. Gelukkig alleen door Swaderichs, en niemand leek zich ook maar iets van hen aan te trekken. Fred en George waren hun grapjes makende zelf . Ze gingen zelfs zo ver dat ze de draak steken met het idee dat Harry de Erfgenaam van Swaderich was.

Ze zeiden dingen als "De Erfgenaam van Swaderich komt eraan, laat hem passeren hij is op weg naar de geheime Kamer om een kopje thee te drinken met het oude monster daar." Na een paar weken begonnende dingen zelfs weer normaal te voelen.

Behalve bij Huffelpuff, vooral bij Joost. hij vertrouwde Harry helemaal niet. Hij leek Avalon wel te vertrouwen. Hij vertelde haar zelfs dat hij een brief aan zijn ouders had geschreven waarin hij hen vertelde dat hij van hen hield, voor het geval dat.

Hij liet zich ook ontvallen dat hij een zusje had en dat Avalon hem aan haar deed denken. Hij vertelde haar ook dat hij hoopte dat ze niet naar Zweinstein zou komen in de staat waarin het zich op dit moment bevond.

Avalon moest wel instemmen. Voor het eerst sinds het einde van de kerstvakantie verlangde ze naar huis. tijdens de vakantie wilde ze terug naar school. Nu wilde ze naar huis met de staat waarin de school verkeerde. Het was niet meer het warme, veilige en vriendelijke kasteel waar ze de afgelopen maanden haar thuis had gemaakt.

Het leek koud door wat er was gebeurd. Vijandig en onwelkom. Maar de school leek rustiger te worden naar mate de tijd verstreek en er waren geen aanvallen meer. Ginny leek ook beter te worden. Ze werd weer haar sprankelende zelf. Avalon merkte ook op dat het zwarte boek dat Ginny bij zich had niet meer bij haar was.

Ze lachte weer. Haar gezicht was minder bleek elke keer dat ze haar zag. Het was eind februari toen de dingen weer begonnen te veranderen. Ze liepen allemaal door dezelfde gang waar Kasper en mevrouw Norks waren aangevallen. Henk, de geest van het Gryfindor huis, was bijna onthoofd, niet langer wit en half doorzichtig, maar zwart en zwevend in de ruimte. Rook hing hier en daar om hem heen.

Achter hem op de grond was een figuur. Het droeg zwarte en gele gewaden. En leek in steen gebeiteld, net als Kasper. Het was Joost .En in het midden stond Harry Potter. Het werd steeds moeilijker om zijn onschuld te zien.

Ze keek om zich heen, maar zag Ginny nergens."Loena. Waar is Ginny?" vroeg Avalon. "Ik weet het niet, ik zag haar 10 minuten voor het einde van het diner weggaan. "zei Loena. "We moeten haar vinden. De meisjes liepen snel weg. "We zullen zo in de problemen komen." zei Loena. "Ik weet het," zei Avalon, die stil bleef staan. "Maar is onze vriendin dat niet waard?" vroeg ze. Loena knikte. "Ik wilde hetzelfde zeggen, alleen een beetje anders." zei ze glimlachend.

Al snel liepen de meisjes weer verder. Al snel vonden ze het portret van de dikke dame. Het schilderij was volgens Ginny de deur naar de gemeenschappelijke ruimte. "We hebben alleen haar wachtwoordnodig." zei Loena. "Ik weet het, en we weten het niet"zei Avalon.

"Wat doen twee Ravenklauwers hier?" Hoorden zeachter zich. Ze draaiden zich snel om. Ze werden begroet door het oranje gezicht van Foppe. "Twee kleine eerstejaars Ravenklauwers. Proberen in te breken bij Gryfindor. Tus tus tus",zei hij. "Foppe, hou je mond." zei Avalon. "Ooooh ,misschien is Foppe beledigd door deze kleine feut." zei hij

."Foppe." riep ze nu. Ze hoorden voetstappen om de hoek. "Hahaha stoutertjes stoutertjes wie weet worden jullie wel gesnapt!" zei Foppe, terwijl hij door een muur vloog.

"We moeten gaan." zei Loena bang klinkend. "We hebben toch niets verkeerd gedaan?"Antwoordde Avalon haar. "Wat als het de aanvaller is?"vroeg Loena. "Dan denk ik dat het met ons is gedaan is." zei Avalon. De voetstappen stopten. "Het is gedaan met ons."zei Loena, terwijl ze haar ogen sloot.

"BOOH." Schreeuwde de stem van of Fred of George Wemel. Loena en Avalon schrokken zo erg dat ze gilden. Grijnzend sprong de tweeling om de hoek. "George ,ik denk dat ons werk hier gedaan is." zei Fred.

"Jullie twee." begon Avalon te zeggen, en gromde aan het einde van haar zin. "Ik weet het. Maar wat doen twee jonge Ravenklauwen voor onze deur?" vroeg Fred. "Het is erg verdacht," voegde George eraan toe. "We wilden weten waar Ginny was, ze is vroeg bij het eten weg gegaan." legde Avalon uit.

"Ze zei dat ze moest studeren." voegde George eraan toe. "Waarom willen jullie dat weten?" Vroeg Fred, "Ze doet raar." zei Avalon. "Ze is een Wemel, wij vinden raar normaal." grapte George, "Nee, echt raar George. "Wat bedoel je?" Vroeg George aan Avalon.

"Nou, ze was na de avondklok in de kerkers en toen we haar zagen, was ze aan het slaapwandelen. Ze was in de gang toen kasper werd aangevallen, ook aan het slaapwandelen. Ze zag er erg ziek uit. En ze is de laatste tijd erg stil," zei Avalon.

George en Fred keken bezorgd. "Dat is niets voor haar." zei Fred. "Watervogel." zei George. "Wat?" Vroeg Avalon. Het portret van de Dikke Dame zwaaide naar voren, "Het is het wachtwoord." zei Fred. Ze liepen de gemeenschappelijke ruimte van Griffoendor binnen. "Ginny?" riep Avalon. Er kwam geen antwoord. "Ginny!!!" riep Fred Avalon na. "GINNY IK ZAL HET TEGEN MAMA ZEGGEN." riep George. Ze schrokken op van de opening van het portret gat.

Enkele seconden later verscheen Ginny."Waar ben je geweest?" vroeg Fred. "Je klinkt net als mama," zei ze terwijl ze langs hen liep. "Ginny MollyWemel. Je had je broer en mij ongerust." zei George, terwijl hij zijn tweeling steunde. "Nu klink jij net als mama." zei Ginny weer.

"Ginny geef ons gewoon antwoord." zei Loena."Ik was aan het wandelen. Waarom?" zei ze geërgerd."Joost is net aangevallen." zei Fred tegen zijn zusje."Echt waar?" zei ze terwijl ze ging zitten. "Dat is vreselijk." voegde ze er geschokt aan toe.

"Dus toen je er niet was en hier daar ook niet, waren we ongerust." zei George."Ik bedoel, we hebben misschien een plagerijtje over je gehad en soms zetten we je een beetje voor schut, maar uiteindelijk ben je onze zus. voegde Fred eraan toe. "Ja, en jou in steen veranderen is echt onze taak." zei George gekscherend.

"Sukkel."zei Ginny tegen haar broer. "Ik probeer gewoon de spanning te verlichten." Ginny glimlachte. "Het gaat wel, ik slaap alleen niet goed." zei ze. Ze gingen allemaal zitten en praten een tijdje. De school was de komende weken nog erger doodsbang.

Niemand was langer in de gangen dan nodig was. Ze gingen onder begeleiding van leraren naar de les en na de les waren ze in de gemeenschappelijke ruimtes. Ontbijt en avondeten werden daar geserveerd. School werd een gevangenis voor Avalon. Het was tijdelijk verboden om een ander huis te bezoeken. De leraren leken allemaal erg bezorgd. Wat zou er nu gebeuren?