De pagina was moeilijk te lezen, ze kon sommige woorden maar net ontcijferen, Eva moet hevig hebben gehuild toen ze het schreef. Maar wat haar nog meer opviel waren de datums. En de naam van haar overleden dochter. 23 september 2008. En ze hete Sophie.

Dat was haar naam en haar geboortedatum, hoe kon dat nou? Wat betekende dit nou? Was zij Sophie van Dongen? Of was het allemaal toeval? Was de moeder waar ze naar zocht Eva? En de vader Floris? Die niet eens wist van het bestaan van het kind waar Eva over schreef. Of nu inmiddels wel en had hij haar dat vergeven, ze waren ten slotte getrouwd en hadden 3 kinderen.

Haar hoofd tolde met gedachten, ze moest even weg om na te denken om haar gedachte te ordenen. Maar waar kon ze heen? Ze besloot het eerst uit te zoeken. En het beste kon ze dat met wat materiaal van een van de kinderen. Ze pakte wat ze nodig had en reed naar forensisch waar ze het onder een vals case nummer liet analyseren. De laborante genaamd Chantal leek het niet geheel te vertrouwen, maar liet het toe. "Een verwantschapstest is niet een gewoonte hier."zei ze. "Ja, maar het gaat om een oude cold case een ontvoering. En ze hebben mij gevraagd dit te onderzoeken"zei ze. "En wie? Wie heeft jou dat gevraagd?" Sophie keek even naar de grond. Ze wist niet helemaal wat z nu moest zeggen. "Wolfs."was het eerste wat er ij haar op kwam. Chantal keek haar aan. "Ja, dat is wel iets dat hij zou doen, ja. Nou voor uit ik schuif het er wel even tussen."

Een paar uur later zaten ze met zijn allen in de ponti. Ze hadden een gezellig diner gehad. "Ik ga douchen." Zei Floris en hij liep naar Eva. "Ga je mee?" vroeg hij ze glimlachte naar hem. "Nee, ik moet dit PV nog even af maken."zei ze. Hij glimlachte naar haar en vertrok. Na 2 minuutjes ging zijn telefoon. Eva keek op het schermpje. "Chantal? Die is toch vast al vrij. Nou ja zal wel belangrijk zijn."ze nam de telefoon op. "Hoi Chantal wat is er?" vroeg ze. "Eva. Hey, ik heb wat geks ontdekt over jullie cold case." zei ze. "Welke cold case?" vroeg eva. "Die met nummer 1246H." Eva fronste. "Wat is dat gekke dan? En wat heb je geanalyseerd?" zei ze, ze ging ervan uit dat Floris weer wat wilde weten. "Jullie stagere bracht DNA-materiaal om het te vergelijken voor verwantschap." vertelde Chantal. "Ja, dat kan best." ze keek naar Sophie. "Wat heb je ontdekt? " vroeg Eva. "nou het verwant schap is 100% wat wil zeggen dat de twee donoren dezelfde ouders hebben. Nu ben ik net Timo en ga ik door met spitten. Ik wilde kijken of het ouder DNA bekend was bij ons en dat is het." Eva ging rechter op zitten "ja?" zei ze ze wist dat Chantal meer wilde vertellen. "Het komt over een met dat van jou en Meneer Wolfs. Het binnen gebrachte DNA is ook bekend als dat van Sophie boon en jouw dochter Carmen."

Eva liet de telefoonvallen. Ze kon nauwelijks ademen. "Gaat het? "vroeg Sophie." Eva schudde haar hoofd. En keek Sophie aan. Haar dochter. "Ik vermoed dat jij het al weet." Zei ze. "De uitslag van Chantal. Het is een mach." zei ze, ze wist niet hoe ze zich moest voelen. "Dus dat wil zeggen?" Vroeg Sophie. "Dat jij mijn."voegde ze toe. Ze zag tranen in Eva's ogen staan. "Ik kan het je nu allemaal niet uitleggen. Het enige dat ik wil dat je weet is dat ik altijd heb gedacht dat jij niet meer leefden." Zei ze. "Ik weet het." zei Sophie. "Hoe dan?" eva sloot, haar ogen. "Jij hebt ze gelezen. Ik dacht al hoe komen mijn dagboeken verplaatst." ze keek naar de grond. "Het is al goed mam, Eva. Jij kon er niets aan doen." ze keek Sophie aan. "Vast wel ik had het je vader moeten vertellen."ze zuchtte. "Dat moet ik nu als nog. Ik ben vijf jaar gelukkig geweest. Ik had het kunnen weten." zei ze terwijl er een traan over haar wang liep. "Gaat het." vroeg Sophie. "Sophie, ik heb altijd van je gehouden. Oké, ik wil dat je dat weet." Zei eva en ze liep naar boven.

Gedachte maalde door haar hoofd. Ze moest het Floris nu vertellen dat was ze hem verplicht. Hoe zou hij reageren? Waarom nu? Ze zuchtte en deed de deur open. Je bent net te laat."zei hij plagend. "Is er iets?" zei hij. Tuurlijk zag hij dat ze emotioneel was. "Ik wil even beneden met je praten." zei ze. "Wat is er?" vroeg hij. "Kom maar gewoon even naar beneden."

Toen ze weer beneden kwam was Sophie weg, ze had een briefje op de tafel gelegd. "Even rennen dan kunnen jullie rustig praten." stond er. Ze zuchtte. Rustig zou het niet worden. "Eva wat is er?" vroeg hij toen hij beneden kwam. Ze zuchtte nog een keer. Alles of niets dan maar dacht ze.

If you encounter this narrative on Amazon, note that it's taken without the author's consent. Report it.

"Floris ik." Zei Eva tranen brandend achter haar ogen. "Wat er ook gebeurd nu en wat jij ook van mij gaat denken. Ik houd van je." Zei ze. "Dat weet ik. Ik toch ook van jou gek." Zei hij. "Ik hoop straks ook nog." Hij keek haar vragend aan. Niets kon zijn liefde uitwissen niets. "Ik." Begon Eva weer en slikte. Dit geheim blootgeven was moeilijker dan ze dacht. Ze was bang dat hij haar na al die jaren toch zou gaan haten.

"18 jaar geleden toen wij voor het eerst. Na dat Lei mij gevangen had." Begon ze, ze keek hem aan. Ook al wist ze zeker dat de liefde die hij in zijn ogen had, zou verdwijnen." Daarna bleek ik zwanger." ze slikte. Ze durfde niet in zijn ogen te kijken. "Ze is 2 maanden te vroeg geboren. Toen ik je alles wilde vertellen was ze ontvoerd. En ik heb altijd gedacht dat ze was overleden, ze was nog te klein. Maar ze leeft nog. Het is Sophie" ze keek in zijn ogen. Hij leek woedend. "Dit heb je altijd voor me verzwegen?" vroeg hij. "Het spijt me." zei ze. Floris liep de keuken uit de trap op. Na een minuut of 10 kwam hij weer beneden met een weekend tas. ", ga nou niet." smeekte ze. Hij keek haar even aan. Hij had nog nooit zo naar haar gekeken. "Floris alsjeblieft." smeekte ze. "Ik kan dit niet Eva. Het spijt me." Hij liep de deur uit.

Uren reed hij rond Maastricht. Hij wist niet wat hij wilden, hij wist ook niet waar hij heen ging. Hij wist alleen dat hij weg moest om niet iets te zeggen waar hij spijt van kreeg. Hij zag heus wel dat ze spijt had. En ook dat het haar verdriet had gedaan. Maar zo iets voor hem verzwijgen. Was wel veel om te verwerken. Hij vond zichzelf bij pathologie. Hij wist bij God niet wat hij daar deed. "Wolfs, ik wilde net gaan." Zei Timo. "Wat doe je hier?" Hij schudde zijn hoofd. "Ga zitten dan praten we er over." Zei hij. "Al die tijd en ze zei nooit iets. Ik dacht dat ze anders was." Zei hij. "Vrouwen zijn altijd hetzelfde, Over wie hebben we het?" Zei Timo. "Eva." Zei hij. "Ho, nee Eva is niet zomaar iemand Wolfs." Hij schudde zijn hoofd. "18 jaar, ze heeft het 18 jaar verzwegen." Zei hij. "Jij hebt een borrel nodig kom mee." Zei Timo. En hij nam hem mee naar een café in de buurt.

Het was het café genaamd zondag. Waar Ilja een oude vriend van Frank de eigenaar van was. "Wat heeft ze je nou nooit verteld?" Zei Timo. "Wie heeft wat nooit verteld?" Vroeg Ilja. "Wat weet ik niet, wie? Zijn vrouw." Zei hij. "Eva?." Floris knikte. "Toen zij nog met Frank was hebben we. Ja, moet ik er een tekening bij maken?" Vroeg hij. "Dat mag." Zei Timo plagend. "Ze was zwanger. Van mij." Zei hij. "En heeft dat weg gehaald?" Vroeg Timo. "Nee dat zou Eva nooit doen." Zei Ilja en hij zette een dubbele whiskey neer. "Ze zei dat ze na 7 maanden al beviel." Zei hij. Zijn boosheid weer aanwakkerend. "Ze zei dat ze ontvoerd was. En waarschijnlijk dood. Maar het is Sophie. En als ze dit verzweeg hoe weet ik dat ze niet liegt?" Zei hij. "Omdat zodat tegen jou niet doet." Zei Ilja die naast hem ging zitten. "Jij weet nagenoeg alles. Ik denk dat ze dacht het juiste te doen. Ze moet kapot zijn geweest, eerst Frank, daarna jouw kind. " Zei Ilja. "Dan denkt niemand meer helder. "Ze had het me moeten vertellen." Zei hij.

"Ja. Misschien wel, ja. Maar misschien kon ze dat niet. En werd het daarna te moeilijk. Luister Wolfs. Als ze iemand geen pijn wilde doen ben jij het." Zei Timo. "Maar nu doet ze dat wel." Floris nam een slok van zijn drinken. "Ze zei dat ze bang was dat ik niet meer van haar zou houden." Zei hij. "Heeft ze gelijk.?" Vroeg Ilja. "Ik zal altijd iets van haar houden." Zei hij.", maar niet genoeg?" Hij keek Ilja aan. Hij zag pijn en verdriet in de ogen van Floris. Geen haat. "Nog wel genoeg." Zei Ilja "Wat het meest pijn doet, hè. Is dat zij al die tijd dat verdriet en schuld gevoelens alleen heeft moeten doorstaan." Ilja glimlachte. "Dat deed ze voor jou, niet om jou hè." Zei hij. "Wat bedoel je?" Vroeg hij.

"Simpel. Om jou te sparen, nam ze het verdriet in zich op en hield het geheim." Zei Ilja."ze vertelt het nu. Omdat ze niet anders meer kon." Hij schudde zijn hoofd. "Omdat mijn dochter leeft. Omdat Sophie mijn dochter is." Zei hij. "Dus niet anders kon. Ik zeg niet wat je moet doen, als je bij haar weg wilt moet je dat doen. Maar ik wil dat je beseft dat ze het voor je verborgen hield omdat ze zoveel van je houd. Ze moet werkelijk gedacht hebben dat ze er niet meer was. Eva beschermt waar ze van houdt. Soms iets te veel. En dan maakt ze fouten. Wat jij jezelf moet afvragen is. Was dit een te grote fout of kun je vergeven dat ze je pijn wilden besparen." Hij zuchtte. Hij hield van haar. Nu ook nog. En het was best logisch wat Ilja zei. Dat ze het voor zich hield om hem te beschermen. Hij wist het even niet meer

Floris had zich ziek gemeld bij Zitman en was in een hotel getrokken. Hij had het meest van zijn kleding opgehaald terwijl Eva aan het werk was. Hij kon haar niet onder ogen komen. Hij wilde helder kunnen denken. En als Eva en Sophie in de buurt waren kon hij dat niet. Wilde hij het door zetten? De scheidingspapieren aanvragen en weer wegrennen? Hij hield nog steeds van Eva. Dat wist hij wel zeker. Maar was het nog genoeg?