Daar stond ze dan op de oprijlaan van het bureau, het was niet zo'n imposant gebouw als dat van Amsterdam. Maar het was waar ze geboren was. En waar haar biologische ouders dus woonden wie dat dan ook waren. Ze liep naar binnen. Achter de balie zat een vrouw van ongeveer 25 jaar. Ze kauwde op wat leek kauwgom. "Ja?" vroeg ze. "Sorry, ik ben nieuw hier." zei Sophie. "Dat is duidelijk ook niet van hier zo te zien en horen."zei de agente." ik moet naar het team van Tea Zitman?" vroeg ze. "Dat is boven. 3e verdieping." riep de vrouw.

Nou, dat beloofde wat dacht Sophie. Als iedereen zo vriendelijk was. Ze liep maar naar boven. "Dat snap jij toch niet Romeo. Jij bent nog single." hoorde ze een vrouw roepen. "Of ben je gevallen voor de charmes van mijn zusje?" vroeg dezelfde vrouwen stem. "Dat gaat jou helemaal niets aan." reageerde een man. Dat klonk niet echt gezellig. Ze liep de hoek om waar het geluid vandaan kwam.

"Eef je bent nu wel een vreselijke pestkop." zei een grijze man in een bijpassend grijs pak die met zijn rug naar de deur stond bij een bureau waar een vrouw bovenop zat. Ze had een donkerblauwe spijkerbroek aan. Ze had bruin haar, een slank postuur en ondeugend glanzende grijze ogen. "Als grote zus en Collega mag ik dat, Meneer Wolfs." zei ze in een plagerige zwoele toon. Een man met een donkere huidskleur maakte een balletje van een velletje papier en gooide dat in de richting van de vrouw. Ergens midden in de ruimte viel het op de grond. "Ik zou politieagent blijven Romeo. Basketballer zit er voor jou niet in." zei de vrouw plagerig. Misschien was het dan toch wel gezellig.

Een roodharige agente keek de kant op waar Sophie stond. "O jij moet de nieuwe Stagiaire zijn." zei ze en liep haar kant op. "Ik ben Marion Dreesen je stagebegeleider." stelde ze zichzelf voor. "Niet op hun letten hoor ze zijn wat klierig vandaag." zei ze. "Ja Marion het is zeldzaam dat we even niet veel te doen hebben. Dan mag dat toch?" Zei de vrouw op het bureau. "Ik zal je even aan de rest voorstellen." de Roodharige agente Lijde haar naar een blok bureaus. "Dit is mijn partner Hoofdagent Romeo Sanders." zei Marion de donkere man stak zijn hand uit. "Aangenaam. Radicale look hoor." Zei hij nog een beetje ginnegappend. Marion zuchtte. En draaide met haar ogen.

"Dan is dit Brigadier Sonja Zwakman." een gezette vrouw knikte. Ze zag er niet heel vriendelijk uit. "Liselotte Wagenaar, agent 2e klas." een meisje van niet heel gek veel ouder dan zij schudde haar hand. "Dan hebben we hier agent 4e klas Lucas Kroon. Recherche. Een man met karamel, krullend haar en bruine ogen knikte vriendelijk. "En dan hebben we hier ons Koningskoppel Rechercheurs Eva Van dongen. En Floris Wolfs." Zei Marion. "Ja, die moet je wel samen voor stellen, dat is een package deal." Grapte agent Romeo. "Nou Romeo wat moet dat Arme kind wel niet denken." Zei de grijzende man die blijkbaar Floris Wolfs heten. "Dat jij best wel knap bent Wolfs." riep Lieselotte grijnzend." of vind Eva dat alleen maar." hij zuchtte."en hoe heet jij meisje?" vroeg hij. "O Wolfs je hebt gelijk dat was slordig. Stel je zelf maar voor." zei Marion. "Uhm, ja. Ik ben Sophie Boon. Ik kom uit Utrecht. En ik kom stage lopen." zei ze. "Aangenaam welkom in ons midden. Het lijkt nu heel vervelend hier, maar we zijn praktisch een familie" zei Floris. "Dat neem jij wel heel letterlijk hè." riep Eva grinnikend. "Zo kan die wel weer Eef." riep Wolfs tegen haar. "Wat bedoelt ze?" vroeg Sophie nieuwsgierig. Wolfs zuchtte. "Je komt er toch wel achter. Eva is niet alleen mijn partner, ze is ook mijn vrouw." zei hij. "Dat mag toch niet?" vroeg Sophie. "Nee officieel niet. Maar wij zijn een uitzondering." zei Eva die van het bureau sprong en naar hen toe kwam. "Maar wat brengt jou helemaal naar Maastricht? Je kan toch ook stage lopen in Utrecht?" Vroeg Eva.

This story has been stolen from Royal Road. If you read it on Amazon, please report it

"Nou mevrouw van dongen, ik ben hier geboren." vertelde ze. "Zeg maar Eva hoor. Mevrouw van dongen was mijn oma." ze glimlachte naar Sophie. "Wil je wat drinken meis?" Vroeg Eva. "Je lijkt wat overdonderd." Sophie knikte. Het was ook allemaal wel veel al die mensen die elkaar vast al jaren kenden en dan kwam zij er ineens bij. "Je hoeft niet bang te zijn hoor, het is wat Floris, ik bedoel Wolfs zegt we zijn een close team. Als er iets met een van ons gebeurt, dan helpen we allemaal." Eva glimlachte. "Zelfs nieuwbakken stagiaires?" Vroeg Sophie. "Ja, zelfs die." zei Eva. "Niet te veel roddelen he dames." riep Romeo. "Is hij altijd zo?" vroeg Sophie. "Nee, maar we hebben zo waar geen zaken lopen nu. Maar het is nog vroeg." Eva liep met haar pakje chocomel terug naar de bureaus. "Zal ik je wegwijs maken?" Vroeg Marion aan Sophie. Ze knikte. De rest van de dag stond voor Sophie in het teken van ontdekken. En vragen stellen. Ze had al wel snel door dat ondanks de pesterijtjes onderling dit team inderdaad best vriendelijk was tegen elkaar.

'S Avonds keerde ze terug naar haar sombere kamer. Bij iemand in huis. Het was een jonge vrouw van ongeveer 35 jaar oud. "Bevalt het je een beetje?" vroeg ze aan Sophie aan de eettafel. "Ze lijken me wel vriendelijk." zei ze. "Wie zitten er allemaal in je team?" vroeg haar huisbaas. "Weet ze niet allemaal hoor maar iemand genaamd Romeo, en Eva ik geloof ook iemand genaamd Wolfs of zo en Dreesen de rest weet ik niet meer." zei ze. "Romeo Sanders?" Vroeg ze. "Ja, ik geloof het wel. Hoezo?" vroeg ze. "Dat is een ex van me. Maar werkt die Wolfs serieus nog voor de politie?" Sophie knikte. "Hoezo?" vroeg ze. "Hij was de vader van mijn oud huis genoot van me Fleur. Tragisch verhaal." zei ze. "Hij leek me wel gelukkig, hij is getrouwd met zijn partner." zei Sophie. "Eva?" vroeg haar huis baas. "Ja." ze lachte. "Had fleur toch gelijk." zei ze. "Wat bedoel je?" vroeg Sophie. "Volgens Fleur was dat een kwestie van tijd, hoe vaak ze hun bijna betrapte." lachte ze.

De dagen die volgde gebeurden er eigenlijk ook weinig. Ze moest wat proces-verbalen intikken, ze vond het maar saai werk maar ze wist dat het nodig was. Ze mocht vast snel de straat op. Ze vond het team best gezellig, iedereen hielp haar als ze vragen had. Ze vond het moeilijk om toe te geven, maar ze voelde zich thuis in Maastricht.

"Dames en heren even jullie aandacht" zei Mevrouw Zitman. "We hebben een ontvoeringszaak. Een baby is ontvreemd uit het ziekenhuis. Voor deze zaak zijn alle korpsen van Limburg actief, dus ook wij. Sophie, ik had je dit nog willen besparen, maar dit is een nood situatie." ze keek om zich heen. Het viel haar op dat Eva die normaal altijd van het aan pakken was wat glazig uit haar ogen keek. En ze leek niet de enige te zijn.

"Eef gaat het?" vroeg Floris. Ze reageerde eventjes niet. "Eva?" Hij legde zijn hand op haar schouder. "Eva. Ben je oké?" Eva sloot haar ogen een seconde en opende ze weer. "Ja, het gaat prima." Hij geloofde haar niet helemaal maar liet het maar even. "Wolfs, van Dongen jullie gaan zoeken. Beveiligingscamera's telefoonpaal, gegevens, kentekens, het hele circus. Boon jij ondersteund ze daarbij. Daar kun je veel van leren. Dreesen. Wagenaar Sanders, getuigen verhoren buurt onderzoek. Zwakman en kroon. Jullie helpen het afstappende team coördineren. Amber alert is al verzonden. Dit moet snel opgelost worden.

Floris omhelsde Eva even. "Wat is er meisje? Je bent uit je doen." Zei hij. Eva trok haar schouders op. "Ik red me wel." Zei ze. Glimlachend schudde hij zijn hoofd. Het had geen zin om door te vragen. "Sophie kom je er ook bij." Vroeg hij. "Wat gaan we eerst doen. Vroeg Floris. "Beveiligingscamera's of paal gegevens?" Vroeg hij een schuin oog op Eva houdend. Ze was zichzelf niet. Hij wist alleen niet waarom.

"De paal gegevens opvragen duurt een paruur met zo veel telefoons daar dat vragen we eerst. Daarna Beveiligingscamera's uren gezellig beelden kijken." Zei ze. "Waarde goedkoper moet letten Sophietje is gekke dingen dat kan heel klein zijn. Iemand die nerveus is. Iemand die kek loopt of ander verdacht gedrag vertoont. Het is een baby. Dus die kan je onder een jas of in een tas verstoppen. Dus let goed op elk klein detail." Zei Floris tegen Sophie.