Ze had zich even laten meeslepen door de emoties. Maar nu was het dan wel gewoon gaan zo als altijd. Dat kind moest gevonden worden. Uit het amber alert leerde ze dat de baby een meisje was geweest met de naam Elise van welk. Er waren nu al 24 uur voorbij gegaan. Eva beet zich stuk op de camera beelden. "Ik kan verdomme niets vinden." riep ze uit. Floris glimlachte even. Hij kende haar. Ze vond het vreselijk dat ze niets kon vinden.

"Dan gaan we kijken op wat er niet opvalt. Dan valt er vanzelf iets op."zei hij."dat was typisch Floris. Altijd wist hij het juiste te zeggen. Nou ja, altijd, hij zei regelmatig ook wel het verkeerde. Maar als het er op aan kwam, zei hij altijd precies wat ze moest horen. Hij keek over haar schouder mee. "Kijk daar." zei hij. "Die verpleegster." zei hij. "Wat is daar mee? " Ze draagt laarzen. Ik weet niet veel van de kleding voorschriften van verplegend personeel, maar zwarte laarzen lijken mij een no-go. Daar kun je geen verontreiniging op zien." zei hij. "Daar heb je gelijk in. " Zei ze naar hem kijken. "Je bent niet volkomen waardeloos." plaagde ze. "En bedankt." zei hij terug plagend. "Kunnen we haar volgen?" Eva knikte. "We hebben alleen nergens een duidelijk shot van haar gezicht"

Floris knikte."dan volgen we haar tot ze een auto instapt." Zei hij. "Als ze dat niet doet?" Vroeg Eva. "Dan gaan we zelf zoeken." Antwoorden hij. "Een verpleegster door de straten van Maastricht dat valt wel op." Sophie liep naar Romeo. "Snap jij hier wat van?" Vroeg ze. "Nee, maar onderschat ze niet. Die kunnen aan een blik genoeg hebben." Zei hij.

"Die tas." Riep Floris wijzend naar het beeld."ik zie het. Zou dat passen?" Vroeg Eva. "Dat denk ik wel. Je weet zelf hoe klein Carmen was. Laat staan Floor of Frieda." Eva knikte. "Elise is nu 72 uur oud en al 30 uur vermist. Die is nog zo piepklein die zou bijna in een hand tas passen. Niet dat een kind in een tas vervoeren veilig is." Zei ze. "Precies Darom let niemand er ook op, dus kun je ongezien zo een kind weg smokkelen."

"Ze kan 3 kanten op dat ziekenhuis uit. 4 zelfs. Lopend 3 en met de auto. " Zei Eva. "Goed punt. Maar we hebben agenten tot onze beschikking." Antwoordde hij. "Dat is waar." Sophie zag het met verwondering aan. Ze zeiden elkaar halve antwoorden, maar zekeren elkaar 100 procent te begrijpen.

"Romeo, kun jij de beelden van af het ziekenhuis naar het westen bekijken. Sophie die naar het oosten. Wolfs jij neemt de parkeergarage ik neem het zuiden. We moeten dat meisje vinden."zei Eva vast besloten. "Deze moet ik wel kunne redden." Fluisterde ze. Floris Hoorde haar maar deed of hij dat niet had.

Dagen gingen voorbij. De kans dat ze het meisje zouden vinden werd steeds kleiner. "Wat wel gunstig is. We hebben geen lijk." Zei Floris toen hij Eva zich weer zag stukbijten op de beelden. "Hoe is dat gunstig?" Vroeg ze. "Dat er een grote kans is dat de ontvoerder Elise wil opvoeden als hun eigen kind." Zei hij. Ze was anders. Gestrest. Prikkelbaarder dan normaal. Thuis leek ze afgeleid. Deze zaak had iets los gemaakt. Hij wist niet wat. Maar hij maakte zich zorgen.

Sophie kwam bedrukt kijkend de kantoorruimte in."wat is er?" Vroeg hij. Hij kon er zijn vinger niet opleggen. Maar hij had het gevoel haar een beetje te moeten beschermen. Hij had haar in de 3 maanden stage leren kennen. Ze had pit. Ze was best slim. Beetje een apart gevoel voor humor. Hij snapte niet Hoe haar ouders het konden aanzien dat ze zo wit de straat op ging. Maar dat was haar eigen keuze. Maar het bijzonderste aan haar waren haar staal grijze ogen. Hij kende weinig mensen met die kleur ogen. Ze deed hem een beetje denken aan zijn geliefde Eva toen hij haar voor het eerst zag. Pittig slim en knap. Dat had deze jonge vrouw ook wel. Al kwam niemand in de buurt van Eva's schoonheid.

Stolen content alert: this content belongs on Royal Road. Report any occurrences.

Eva was ook een unieke vrouw. Beeldschoon maar zag dat zelf niet. Sterk, stoer, lief en Zach aardig. Als ze je toe liet in haar hart dan liep ze door de hel voor je. Het mooiste aan Eva als je dat hem vroeg, waren haar zilveren ogen. Die waren, echt uniek. Alleen zijn dochter Carmen had diezelfde zilveren kleur. Daarom kwam ze ook met bijna alles weg.

"Mijn huisbaas gaat verhuizen. Ik moet mijn kamer uit. Ik sta niet ingeschreven, ze geeft me 3 maanden. Ik heb nu echt een probleem." Antwoorden Sophie waardoor Floris uit zijn gedachte werden getrokken. "Dat is verschrikkelijk. "Eef. Kunnen wij niets betekenen? Eva knikte. "Als ze over 2 maanden niets vind kan ze een kamer bij ons huren." Zei Eva voor ze zich weer vast beet in de zaak. "Dat kan ik niet aannemen." Zei Sophie. "We hebben ruimte zat joh, mijn mooie lieftallige vrouwtje is eigenaar van een voormalig pension. We hebben 12 kamers, we gebruiken er zelf 4 mijn schoon zus 1 dus nog 7 over." Zei hij. "Precies, en Floris ik ben niet je vrouwtje." Hij glimlachte even. Dit was het vuur in haar waar hij zo van hield. "Sorry Eef. " Ze glimlachte even terug, maar zo als de laatste tijd bedijkte haar lag haar mooie zilveren ogen niet.

Hij besloot er niet op te reageren, ook al was hij bezorgd. Eva keerde haar aandacht weer naar haar computerscherm. Ze moest iets vinden. "Ik denk dat we naar het ziekenhuis moeten Eef om mensen te vragen. Heli's dagen geleden, maar personeel en familie van patiënten die er al langer liggen en die patiënten ondervragen. We moeten iets forceren." Zei Floris. Eva zuchten. Hij had gelijk. Ze hadden nog 3 dagen, dan zou het team verkleind worden. "Ga je mee Sophie?" Vroeg Floris. "Mag dat?" Vroeg ze."je wilt toch een volledige politie-ervaring? Dan hoort dit er ook bij. Een buurt onderzoek." Zei hij. "het is een ziekenhuis." Zei ze."dus meer mogelijke getuigen."

De hele dag kamde ze het ziekenhuis. Iedereen waar dat bij kon, werd ondervraagd. Maar niemand herkende de verpleegster met de vreemde schoenen en tas. Ze namen met zijn 3e even pauze in het restaurant van het ziekenhuis. "Laten we even goed nadenken." zei Eva. "Die tas zit me niet lekker."zei ze. "Wat bedoel je?" vroeg Sophie. "Dat weet ik zelf ook niet." zei Eva. "Je hebt wel gelijk. Er is wat met die tas. Hij is ongewoon." zei Floris. Sophie wist beter dan nu vragen te stellen ze had het keer op keer gezien hoe ze samen op oplossingen kwamen "nu zijn wij beide geen experts in tassen. Zei hij. Maar hij leek uniek." zei hij. "Heb jij verstand van tassen?" vroeg hij aan Sophie. "Niet alle." zei ze. Zij was meer van de tassen met pentagrammen of het drie manen symbool. "Ik denk dat we moeten uitvinden wat voor een tas dat is." Zei Eva.

Ze was gedreven als altijd. Maar er leek iets bij te zitten vond hij. "Eva ik wil met je praten. "zei hij die avond in de Ponti. "Ik luister." zei ze. Ze wist dat als hij het zo zei het vast niets goeds was. "Ik maak me zorgen om je." sprak hij eindelijk uit. "Dat hoeft niet hoor." zei ze. "Eva je lijkt bezeten door deze zaak. En niet alleen dat je lijkt bedroefd bijna ongelukkig." zei hij naar haar toe lopend. "Wat is er?" vroeg hij haar voor de zoveelste keer. "Gewoon gefrustreerd." loog ze. Er zat haar wel degelijk iets dwars. Een geheim wat ze dacht weggestopt te hebben. "Ik geloof je niet Eva. Je bent nukkig. Slaapt slecht. Je lacht niet meer. En als je dat wel doet, is het oppervlakkig. Jij had altijd een lach die je ogen bereiken en ze nog meer liet schitteren. Eef de glans zijn jouw ogen uit. En dat maakt me bang." zei hij haar hand pakkend.

"Komt wel weer goed." zei ze zachtjes. "Is het mijn schuld Eva?" vroeg hij zijn laatste en diepste angst bijna uit sprekend. "Het heeft niets met jou te maken." loog ze weer. Indirect had dat het wel. Maar ze moest dit voor zich houden. Ze kon niet riskeren hem te verliezen. Als ze haar geheim prijs gaf, zou dat het zeker doen. Ze moest zich focussen op de ontvoering van baby Elise. En haar veilig terugbrengen naar haar ongetwijfeld gebroken moeder.