Eva bracht de kinderen naar bed. Hard proberend niet te huilen. Iets wat ze de afgelopen weken vaak deed "mama. Waar is papa nou?" Vroeg Carmen. Hij was nu al 3 weken zo genaamd ziek en ze had hem dus ook niet gezien. "Dat weet mama niet schat. Misschien komt hij wel niet meer thuis." Zei ze. "Ga maar slapen moppie." Zei ze en gaf haar een nacht kus. Ze ging de keuken in en pakte uit een kastje een sleutel. Ze had van Franks nalatenschap een klein huisje gekocht na de geboorte van Carmen, om die haar te geven als ze volwassen was. Ze pakte pen en papier uit een ander kastje en schreef een briefje. Ze wist dat als hij voor de laatste dingen zou komen zij aan het werk zou zijn Eva keek even naar haar hand. Huilend deed ze haar trouwring af en plakte die op het briefje schreef er nog wat bij en liep daarna naar haar oude slaapkamer. Ze was hier sinds Carmen was geboren niet meer geweest. Er lag overal een laagje stof op. Hevig huilend stortte ze op het bed. De stofwolken vlogen om haar heen. Ze was hem nu ook kwijt. Ze wist het zeker. Na een uur hevig huilen viel ze in slaap.

Hij reed de vertrouwde parkeerplaats op. Het had hem 3 weken gekost om zijn besluit te maken, maar hij was eruit. Floris parkeerde zijn auto. Ilja had gelijk. Hij kon hier overheen komen. Ze had het alleen verzwegen om hem te beschermen, omdat ze echt dacht dat hun dochter het niet gehaald had. Hij had haar zelfs al vergeven. Omdat hij haar wel begreep. Hij liep de keuken in. Er was niemand. "Eva?" Riep hij. Op de keukentafel lag een brief. Hij opende de enveloppe.

"Mijn lieve Floris Mocht je terug zijn voor je spullen.

Het spijt me zo. Ik dacht dat dit het beste was. Maar ik had het moeten vertellen. Ik wist dat je dit zou kiezen. Ik weet dat je me nu haat. Daar heb je recht op en gelijk in. Maar weet dit Floris. Ik zal altijd van je houden, wees niet bang. Dit is geen zelfmoord brief. Hier is de sleutel van een appartement in de stad wat ik gekocht heb voor Carmen, het is nu van jou, neem de kinderen maar mee. Ik ben hen en jou niet waard. Dag, mijn liefste Floris. Geef deze maar aan iemand die hem verdiend. Ik zal morgen ook ontslag nemen op staande voet. Dan hoef je me nooit meer te zien.

Nog 1 keer het spijt me

Eva."

Op de brief zat haar trouwring geplakt. Hij schudde zijn hoofd, dit was typisch zijn Eva. Hij haalde de plakband van haar ring en deed hem in zijn broekzak. Daarna gooide hij haar brief weg "gekke meid toch." Zei hij in zichzelf, hij controleerde even of de kleintjes sliepen. Die lagen allemaal in een rustige diepe slaap. Hij deed de deur van hun slaapkamer open Maar vond er geen Eva. In een lichte staat van angst liep hij de kamers langs. Tot hij de oude kamer van haar en Frank op een kier zag staan. Glimlachend schudde hij zijn hoofd. Ze lag op een oncomfortabele manier op het bed. Haar wangen nog nat. Ze moest vreselijk gehuild hebben dacht hij. Hij pakte een washandje onderuit de stapel, in de al jaren ongebruikte badkamer maakte die nat en voorzichtig maakte hij haar gezicht schoon. Waar ze vreemd genoeg niet wakker van werd. Ze ademde nog, dus ging hij er van uit dat ze zich in een diepe slaap had gehuild.

Did you know this story is from Royal Road? Read the official version for free and support the author.

"Mijn meisje toch." Fluisterde hij. "Ik kan toch nooit boos op jou blijven." Behoedzaam tilde hij haar van het stoffige bed en bracht haar naar hun slaap kamer. Waar hij haar weer in bed neerlegde. "Ik houd toch teveel van jouw gekkie." Zei hij. Hij kleedt zich om. Voor hij naast haar ging liggen schoof hij haar trouwring weer om. "Jij bent de enige voor wie die is mijn Eva." Fluisterde hij en ging naast haar liggen. Hij nam haar in zijn armen en viel ook in slaap. De emoties van de laatste weken hadden hem ook uitgeput.

Hij schrok wakker van een enorme gil. Eva lag woelend in bed. "Eva! Wakker worden." Riep hij, ze had duidelijk een slechte droom. "NEE IK SMEEK JE LAAT ZE GAAN." Brulde ze in haar slaap. "Eef wakker worden kom op." Zei hij tranen rolde over haar wangen. "Ik smeek je papa. Dood mij. Niet mijn gezin. Pap Alsjeblieft. Ze hebben niets gedaan. " Riep ze. "EVA." Riep hij luid. Hevig ademhalend werd ze wakker. "Waar ben ik? Wie ben jij. Hoe kom ik hier?" Vuurden ze af. "Eef rustig nou." Zei hij haar in zijn omhelzing nemend. "Het is al goed." Zei hij haar over de haren strelend. "Ik ben bij je, je bent veilig" zei hij sussend. "Jij bent zo toch weg als ik wakker word. " Snikte ze. "Je bent wakker mijn meisje." Zei hij. "Niet zo overstuur schat. Word is kalm." zei hij haar strelend. Haar ademhaling werd eindelijk rustiger. "Ben je er weer?"vroeg hij. De laatste tijd vroeg hij dat wel vaker aan haar. Hij had al langer gezien dat het niet zo goed ging met zijn Eva. Ze knikte naar hem.

De stilte was bijna ondragelijk voor haar. Ze wist ergens zeker dat hij haar elk moment zou vertellen dat er niets meer was tussen hen. In haar hoofd was er een spel tikkertje. De ene kant wilde ze niet op staan en de hele nacht in zijn aren blijven. Dat werd af gewisseld met het gevoel hem niet tot last te willen zijn. Ze stond toch maar op omdat haar verstand het toch altijd won van haar gevoel. "Ik zal je niet ophouden." zei ze. "Eef." begon hij. Eva schudde haar hoofd. "Niet zeggen. Ik weet het wel." ze liep de kamer uit. Hij liep achter haar aan de keuken in, hij glimlachte even. Het was altijd die keuken. "Eva. Luister is naar me." ze schudde haar hoofd. "Als je wilt vertellen dat je weggaat, hoeft dat niet."zei ze. "Dan is het maar goed dat ik dat niet doe."zei hij. "Waarom zou je dat niet doen?" vroeg ze. "Misschien omdat ik van je houd. Luister Eef ik snap je." zei hij en hij omhelsde haar."ik vergeef het je." voegde hij toe. "We komen hier samen uit." zei hij haar dicht tegen zich aan houdend. "Gaat het weer?" vroeg hij haar aan kijkend. Eva knikte zwakjes.

"Kom maak ik en warme choco voor je beneden." hij pakte haar hand en Lijde haar naar de keuken. "Weet je wat ik nou het ergste vind?" Vroeg hij. "Dat ik het verzweeg?" vroeg Eva. "Nee, dat begrijp ik. Je wilde me sparen. Het ergste vind ik dat je dit verdriet alleen droeg en ooit kon denken dat ik je zou haten." zei hij een mok warme chocolade melk voor haar zettend. "Ik kan jou toch nooit haten mijn meisje." zei hij haar hand pakkend. "Waar is Sophie?" vroeg hij. "Boven in haar kamer." zei Eva nog na snikkend. "Ik praat morgen wel even met haar." hij kuste Eva. "Was dit nou wat je dwars zat?" Eva knikte. "Die ontvoering van Elise bracht zo veel pijnlijke herinneringen met zich mee. En ik kon ze niet delen omdat ik bang was dat je me voor altijd zou gaan haten." zei ze. "Zo lang je niet nog 6 kinderen oor me achterhoudt." zei hij glimlachend. "Nee het zijn er maar 5." Zei Eva plagerig. Hij schudde lachend zijn hoofd. Dit was eva weer zoals hij haar kende.