Ze was in slaapgevallen op de bank in Floris zijn kamer. Het was de eerste keer in weken dat ze egt weer had geslapen. Haar Telefoon piepte. Ze keek er op en gromde. Het was Dave die een spraak bericht had gestuurd. "Hey lekker ding waar ben je? We moeten gaan." Zei hij in het bericht.

Eva zuchten. Ze kon die man niet uit staan. Hoe kregen ze toch altijd voor elkaar dat elke nieuwe partner van haar een onuitstaanbare rotzak was. Het begon met die Ferry die alleen maar achter de vrouwen aan zat. Die vreselijk ijdele Peter Mooy die dacht dat Eva een makkelijke prooi zou zijn. En nu deze rotzak die maar op een ding uit leek te zijn.

Weer stuurde hij een spraak bericht." je was blijkbaar niet thuis. Dat meisje wat bij je thuis was zei dat je bij je partner in het zieken huis bent dus pik ik je daar op." zei het bericht. Fantastisch hij wist dus waar ze was. Ze wilde perse niet dat Carmen mee kwam naar het werk. Haar grote liefde lag al praktisch op sterven ze kon niet ook nog haar kleine meisje verliezen. Ze pakte haar telefoon en belde Marion. "Hoi eva wat is er?" vroeg Marion. "Kun je Carmen komen op pikken? Die smeerlap staat er op dat we gelijk aan het werk gaan." zei Eva. "Kom er aan."

Eva hing net de telefoon op als Dave de kamer binnen komt. "Dus dat is je ex-partner?" vroeg hij. "Nee.Dat IS mijn partner niks ex aan." zei Eva geërgerd. "En wie is dat kind?" vroeg Dave het woord kind uit sprekend als of het een enge ziekte was. "jij moet nu even heel goed op passen wat je gaat zeggen." zei Eva. "Van jou dus?" vroeg hij "ja dat is mijn dochter." Eva keek hem waarschuwend aan.

"Alleen staande moeder?" hij bekeek eva van top tot teen met een hongerige blik. "Geil." zei Dave. "Als jij niks weet. Ga ik je niks voor Kouwen." beet Eva toe. "We moeten gaan. Pak dat kind in." eva moest bijna tot 100 tellen om niet in woede uit te barsten. "Ik wacht op Marion, die komt haar halen." Zei eva. "We moeten aan het werk Eef." zei hij. Dat pikte ze niet. Eef was voor intimi en dat was hij zeker niet. "Ik heet Eva of Mevrouw van Dongen. Geen Eef." riep ze. "Dat heb ik die rooie je wel eens horen noemen." zei hij. "Dat is een Vriendin." riep ze. "En hij? Mocht hij het ook zeggen?" vroeg Dave. "Dat gaat je niets aan." Marion liep de kamer in.

"Goede morgen." zei Marion. "Hoe is het met hem?" vroeg ze. "Geen verbetering, maar het gaat ook niet slechter." zei Eva. Die haar bezorgdheid voelde terug komen. "Heb je geslapen Meis?" vroeg Marion. Eva knikte. "Ben hier op de bank in slaap gevallen." zei eva. "Hele nachten in het zieken huis voor je partner? Mij niet gezien, hoor. Al hoewel als jij het bent." Eva keek hem woedend aan wat Marion ook opviel. "Ach man wat weet je er nou van?" riep Marion. "Ze zijn veel meer dan alleen partners." flapte Marion er uit.

"Hoe bedoel je dat?" vroeg Dave. "Dat gaat je niets aan." riep Eva. "Weet je ik ga wel even naar de wc." riep Dave en hij liep de hoek om waar hij bleef staan. "Ik zei toch al dat hij van jullie niets af weet." Zei Marion die Carmen uit haar wiegje Tilden. "Ik heb met Zitman af gesproken dat ze mee mag naar het Bureau. Kan ze vast zien waar ze straks gaat werken." Grapte Marion. Ze keek even naar Floris. "Het is ook zo zuur hè." zei Marion. "Zijn jullie eindelijk gelukkig getrouwd ligt hij binnen een jaar in coma." Dave liep snel terug. "Dat meen je niet?" vroeg hij. "Ze is met hem getrouwd?"

Hij keek van Eva naar Marion. "Wat ziet ze in zo'n ouwe vent. Is ie rijk?" vroeg Dave. Marion hield haar tegen. "Kalm Eva." zei ze. " Wat je gaat me niet zeggen dat je van hem houd." riep Dave. "Zo'n lekker ding als jij kan toch zeker veel beter krijgen." Marion keek hem vol ongeloof aan. "Zo als jij zeker?" vroeg ze. "Ja. Ik ben een gift van de God aan vrouwen." zei Dave met zijn borst voor uit. "En jij vast aan de mannen." zei hij haar terwijl hij dichter bij eva ging staan. "Blijf uit mijn buurt." Zei Eva. "Hij kan je niet tegen houden meisje." zei hij. "Je hoorde haar Dave laat haar met rust." riep Marion.

Dave knip oogde naar Eva. "Ik snap het al hoor lekker ding." zei hij."ik wacht wel tot je Weduwe bent. Dan kom je wel naar mij. Dan zal ik je is laten zien wat een echte minnaar is." zei hij. Eva duwde Dave tegen de muur. "Dat neem je terug rotzak." riep ze. "Eva Rustig nou." Zei Marion die Carmen even snel terug zetten in haar bedje. "Ik laat hem Floris niet zo beledigen!" riep Eva. "Laat hem los Eef hij is het niet waard." riep Marion. Eva keek Dave nog even woedend aan maar liet hem los. "Je hebt gelijk Marion. "

Dave keek haar na. "Wat een vuur zeg. Je hebt zeker te lang al geen beurt gehad." Eva draaide zich woedend om en gaf Dave een knietje. "jij nu ook niet rotzak" Eva draaide zich om en liep naar het wiegje. "Kom Carmen. Ga maar met Tante Marion mee. Mama komt zo snel mogelijk." zei Eva die haar dochter even op tilde en knuffelden.

Een gespannen auto rit later stonden ze aan de deur bij de ouders van Verona. Na een kort gesprek met deze mensen was Eva ervan overtuigd dat het bij Verona egt geen kwaad opzet was. Haar vader vertelde dat hij was vergeten de Kogel uit de loop te halen en ze geen idee had hoe een pistool werkte. Het was een wat emotionele bevinding van Eva. Ze wist eventjes niet wat erger was. Dat het kwaad opzet had geweest of een ongeluk.

Op de rit terug naar het bureau staarde eva uit het raam. "Wat heeft hij nou dat ik niet heb?" vroeg Dave. Eva was zo klaar met hem dat ze probeerde niet te reageren. "Zitman zie dat jullie samen het beste team van Maastricht waren." zei hij. "Zijn. We zijn het beste team." zei eva nog steeds uit haar raam starend. "Wat is er nou zo bijzonder aan hem?" vroeg Dave. "Hij heeft een goed hart." zei Eva die eigenlijk niets meer wilde zeggen. "Ik heb meer te bieden dan een goed hart hoor."zei Dave. Voor dat eva kon reageren ging haar telefoon. Ze keek op het scherm. Het was het zieken huis. Ze aarzelde even. Durfde ze wel op te nemen? "Met Eva Van Dongen?" zei ze. "Ah Mevrouw van dongen. Fijn dat ik u tref. Ik ben bang dat u het beste kan komen. Het gaat achter uit met uw man." zei de vrouw aan de lijn.

Eva hing haar telefoon weer op. hier was ze al een paar dagen bang voor geweest. En nu zou het dan toch gebeuren. Ze zou Floris verliezen. "Zijn we er al bijna?" vroeg ze aan Dave. "We kunnen nog wat gaan drinken als je het wilt uit stellen." zei hij. "Nee."zei Eva ze had geen fut meer om iets anders te reageren.

Ze liep snel het kantoor van Zitman in die stiekem aan het spelen was met Carmen. "Mevrouw Zitman het spijt me maar."Eva slikte. Ze probeerde uit alle macht haar tranen te bedwingen. "Wat is er van Dongen?" vroeg Zitman. "Ik moet weg." Zei Eva. "Waar moet je heen dan? Ik moet kunnen verantwoorden dat je zo maar weg gaat." zei ze. Eva voelde de tranen in haar ogen komen. Ze draaide zich snel van Zitman af en tilde Carmen op. "Wat is er Eva?" zei ze. Eva draaide zich terug naar Zitman. " Ik ben gebeld door het ziekenhuis." ze kon haar tranen niet langer bedwingen. "Hij gaat achter uit." zei ze. Zitman legde een arm om eva heen. "Ga maar."

Eva liep het kantoor uit zich vast klampend aan haar dochtertje. "Eef?" vroeg Marion. Eva liep snel naar buiten. "Eva?" riep Marion achter haar aan. Zitman kwam haar kantoor uit. "Mag ik even iedereens aandacht." zei ze. "O jee stront aan de knikker." zei Romeo. "Houd op Romeo. Heb je gezien hoe Eva weg liep, en nu roept Zitman ons bij elkaar. Dit is niet goed."zei Marion. "Dames en heren ik heb net van Mevrouw van Dongen te horen gekregen dat het slechter gaat met Wolfs. Ik ben bang dat we ons op het ergste moeten voor bereiden." verklaarde Zitman.

Hij deed zijn ogen open. En keek om zich heen. Het voelde vreemd. Er was geen pijn. Ook al was hij neer geschoten. Hij stond op van het ziekenhuis bed. Draaide zich om en zag in eens zich zelf liggen. "Wat de?" Vroeg hij hard op. "Ja dat is raar hè " Hoorde hij zeggen. Hij herkende de stem. "Frank?" Floris draaide zich naar waar de stem vandaan kwam. Op de stoel in de hoek van de kamer zat hij dan. Frank zijn oude vriend en Eva's eerste man. "Dag Floris." Zei hij "wat is dit?" Vroeg Floris.

"Dit is wat ze noemen een O.B.E. Out of body experience." Zei Frank die naast de reis box was gaan staan. "Dat heeft ze me nooit kunnen geven." Frank lachte. "Ze is prachtig die dochter van jullie." Zei Frank. "ze lijkt op Eva natuurlijk is ze prachtig" Floris knielde naast de box neer. "Ben ik dood?" Vroeg Floris. "Nog niet maar je bent er dicht bij." Legde Frank uit. "Ik dacht dat Fleur de eerste was die ik zou zien." Zei Floris.

If you come across this story on Amazon, it's taken without permission from the author. Report it.

"Fleur wacht op je tot het zo ver is." Zei Frank "ik wilde je bedanken Floris". Hij keek zijn oude vriend aan. Dit was onwerkelijk Frank was al jaren dood. "Waarvoor?" Vroeg hij. "Het zorgen voor Eva. Je hebt haar nooit in de steek gelaten" zei Frank. "Dat kon ik niet." hij stond op en keek Frank aan.

"Ik hield al van haar van af het moment dat ik haar voor het eerst zag." Zei hij. "Dat weet ik. en begrijp ik ook. Ze is mooi, stoer, grappig maar zeker ook lief." Zei Frank. Met net zo veel liefde in zijn stem als toen hij nog leefden."wat doe je hier?" Vroeg hij. "Je begeleiden." Floris keek zijn vriend aan. Daarna keek hij weer naar Carmen. Hij wist wat Frank bedoelde. Maar hij wilde niet gaan.

"Uw man word zwak mevrouw van Dongen, ik weet niet of hij het gaat redden." Hoorde hij achter zich. "Eva." Hij draaide zich weer om. Bij de deur opening stond ze te praten met een arts. De tranen stonden in haar ogen. Hij wilde haar zo graag kunnen troosten. "Dank u dokter." Hoorde hij haar zeggen. Ze kwam de kamer in en ging naast hem zitten. Floris keek naar haar. "Ze liet mijn hart ook altijd 100 keer sneller kloppen." Zei Frank.

"Ze huilt." Zei Floris "ik ben bang dat ze dat nog vaak zal gaan doen." Zei Frank. "Eva huilt nooit." Zei Floris. "Je weet wel beter. Ze huilt alleen als haar verdriet haar verstikt." Zei Frank. "Ik weet dat je dat niet verdraagt, misschien kunnen we dus maar beter gaan." Floris knikte. Hij keek nog en keer terug naar zijn vrouw en kind. Eigenlijk wilde hij niet gaan. Hij hield zo veel van hen. Maar als hij geen keuze had "ik houd van jullie." tranen sprongen in zijn ogen. "Het spijt me." zei hij.

"Laat me nou niet in de steek." Hoorde hij haar zeggen. "Alsjeblieft Floris." Zei ze. "Wacht." zei Floris en hij liep naar haar toe. "Eefje." Zei hij en knielde naast haar neer. "Ze kan je niet zien." Zei Frank. Floris zag hoe de tranen over haar gezicht stroomde. "Huil nou niet Eva alsjeblieft." Zei hij. "Laat mij nou niet de reden zijn van jouw verdriet. Dat verdien ik niet." Zei hij haar.

"Ik kan dit niet aan zonder je." Zei ze terwijl ze zijn hand pakte. "Blijf bij me Floris ik smeek je." Ze huilde nog harder. "Hoe kon je dit verdragen Frank?" hij wide dat ze wist dat hij bij haar was. En dat hij bij haar wilde blijven "Ze moet jou ook zo gesmeekt hebben." Zei hij. "Ja," frank keek naar de grond. "Dat was het moeilijkste, haar achter laten." hij keek Floris diep in zijn ogen aan. "Maar ik wist dat je voor haar zou zorgen. Je moet er op vertrouwen dat iemand voor haar zorgt. " Zei Frank. "Dat wil ik niet." Zei hij. "Wat niet? Vertrouwen hebben?" Vroeg frank.

"Kun je me horen waar je bent?" Vroeg Eva. "Altijd mijn meisje. "Antwoordde hij. "Ze hoort je ook niet Floris." Zei Frank "Als je dat kan. Kom dan bij me terug. Ik kan niet zonder je.ik smeek je." Hij stak zijn hand uit. "Je kunt haar niet aan raken." hij sloeg zijn arm om hem heen."ik weet het, dit breekt je hart." Frank zuchten. "Ik wilde wat jij nu wilt. Haar vast houden, troosten. Maar dat kan niet meer, Marion en Romeo vangen haar wel op." Zei Frank

"Maar die kunnen er niet altijd voor haar zijn." Riep hij. "Haar zusje dan?" Floris schudden zijn hoofd. Alles in zijn hart schreeuwden om terug te gaan naar zijn lichaam om bij zijn gezin te blijven. Maar had hij die keus? Of moest hij toekijken in zijn laatste minuten hoe zijn grote liefde kapot ging aan verdriet. Hij dacht dat dood gaan zelf het ergste was. Maar haar zo gebroken zien en haar niet kunnen troosten was 1000 keer erger.

"Ik kan dit niet. Ik kan haar niet achterlaten. En Carmen. Ik wil haar zien opgroeien. Frank ik kan niet weg." Frank keek hem aan. "Dat weet ik. Je kon haar nooit weigeren." Zei hij. Eva keek naar de monitoren naast zijn lichaam. Zijn hart slag werd steeds trager. "Mevrouw?" vroeg de arts. Eva keek hem aan. "Zo lang we hem aangesloten houden." begon hij. "U wilt de stekker er uit trekken." zei ze hem af brekend. "Is er dan egt geen hoop?" vroeg ze. "Het is niet compleet uitgesloten maar ik ben bang van niet." Zei de arts. "Kom Floris dit wil je niet horen. "frank legde zijn hand op zijn schouder. "Ik moet weten dat ze in orde is Frank." zei hij.

"Het wil niet zeggen dat hij sterft. Al ben ik bang dat het niet lang zal duren. Maar hij word in ieder geval niet meer artificieel in leven gehouden. Het is aan u mevrouw." hij ging weer naast haar zitten. "Ik ben er Eef. Ook al weet je dat niet, ik ben bij je." zei hij. Eva knikte huilend. "Doe maar." zei ze. De arts drukte op een knop. De beademingsballon stopte gelijk. Ze haalde bijna alle apparatuur weg. "Sterkte mevrouw." zei de arts en hij liep weg. "Je hebt beloofd dat het goed zou komen Floris." Zei Eva. Ze legde haar hoofd op zijn borstkas en haalde schokkerig adem terwijl ze steeds harder huilden.

"Kan ik naar haar terug? Frank alsjeblieft." hij keek naar Eva. "Dit kunnen we haar niet nog een keer aan doen." hij keek frank aan "ze verdiend zo veel meer dan jou en zeker mij. Maar ze heeft ons haar hart gegeven" zei Floris. "Ik weet het." Frank aarzelde. "En jouw hart is van haar, nog heftiger dan het mijne dat was." Frank keek Floris aan. "Ik moet naar haar terug Frank." Frank lachte. "Ik hoopte al dat je dat zou zeggen." hij gaf Floris een schouder klopje. "Ik weet het goed gemaakt. Je belooft mij nog lang goed voor Eva te zorgen. Dan let ik op jouw Fleur." Floris knikte. "Ga dan maar." Zei frank. "Ga maar naar je gezin." Het werd een seconde zwart voor zijn ogen.

In eens voelde hij pijn waar de kogel van Verona's geweer hem had geraakt. Hij knipperde met zijn ogen. Hij lag weer in het ziekenhuis bed. Hij voelde Eva's hand op de zijnde liggen. Hij voelde haar schokkerige ademhaling op zijn borst. Hij leefde weer. Of nog hij wist niet welke maar dat kon hem ook niet schelen. Hij wist ook niet of wat hij net gezien had echt was. Maar hij was er nog.

Hij had haar niet in de steek gelaten. Hij hoorde nu pas hoe hard ze huilden. Uit gewoonte legde hij zijn vrije hand op Eva's haar. Ze schrok op. "Floris?" Zei ze. Met betraande ogen keek ze hem aan. Ze wist duidelijk niet wat ze moest zeggen. Hij streelde haar over haar haren. "Je bent wakker? God zei dank je bent wakker." Zei ze tranen nog steeds over haar wangen stromend. "Ik hoorde je. Ik was zo dicht bij de dood maar ik hoorde je." Zei Floris. "Ik kon je niet alleen laten." Hij probeerde recht op te zitten. "Blijf liggen." Zei Eva die zijn hand steviger beet pakte. "Ik ben zo blij je stem weer te horen." Hij glimlachte naar haar en maakte ruimte. "Wat doe je?" Vroeg Eva. Hij voelden zich nog zwak maar hij wilde maar één ding. Zijn geliefde Eva dicht tegen zich aan voelen.

Hij klopte op zijn bed. "Plaats genoeg." Eva lachte door haar tranen heen En ging naast hem liggen. "Ik heb je gemist. Meneer Wolfs." Hij lachte en streelde haar over haar wang. "Ik houd van je Eef." Zei Floris terwijl hij haar stevig tegen zich aan hield. Eva ging rechter op zitten en kuste hem. Een lange diepe kus. Ze was zo bang geweest ook hem te verliezen. "En ik maar denken dat ik je moest troosten." zei Marion. "Oogjes dicht Carmen." voegde Marion er grijnzend aan toe.

"Ook hallo Marion." Zei Eva als ze van het bed klom. "Hoe lang stond je daar al?" vroeg ze. "Lang genoeg. Zei ze grijnzend. "Blij te zien dat je er nog bent Wolfs." Zei Marion. "Ik kon haar niet achter laten." zei hij. "Ik wilde zeggen, dan ga je nog liever dood maar dat is niet heel gepast nu geloof ik." Zei Marion. Niet veel later kwam er een arts binnen lopen. "U bent wakker?" vroeg de arts. "Daar lijkt het wel op." Zei Floris. "We hadden u al bijna op gegeven." Floris knikte. "Dan hebben jullie haar smeekbede onderschat." Zei hij en streelde Eva door haar haren. "We moeten wat test doen om te zien of u wat over houd aan uw verwondingen en de coma." zei de arts. "Kom Eef we gaan even wat eten." Zei Marion.

Voor het eerst in weken had Eva weer eetlust. "Wat bedoelde hij nou met jouw smeekbedes?" Vroeg Marion. "Ik weet het niet. Natuurlijk op het moeilijkste moment heb ik hem gesmeekt bij te komen. Hij zei ook dat hij me had gehoord." Zei ze. " Maar om eerlijk te zijn kan het me niet heel veel schelen." Zei Eva "dat kan ik me voorstellen ja, al was het de duivel die hem terug stuurde." Zei Marion. "Precies." Eva glimlachte.

Na een uur liepen Marion en Eva terug naar de kamer. "Wat zei de dokter?" Vroeg Eva. "Enige waar ik last van blijf houden is chronische verliefdheid. Maar dat is meer jouw schuld." Zei hij grinnikend. " Ik mag als alles goed gaat volgende week naar huis." Eva lachte en ging bij hem liggen.binnen een minuut viel Eva in slaap. "Laat me raden Slegt geslapen." Zei Floris Eva zacht strelend. "Probeer bijna niet geslapen." Zei Marion.

Een week later mocht Floris het ziekenhuis verlaten. Hij had Eva niet verteld dat hij thuis op haar zou wachten. Hij liep de trap af zijn vertrouwde woon keuken in. "Floris." riep Liselotte en omhelsde hem. "Zo blij dat je thuis bent." zei ze. "Is Eva thuis?" vroeg hij. "Nee nog niet." hij tilde Carmen uit haar box. "hey meisje. Ik heb, jou bijna net zo veel gemist." zei hij. "je groeit veel te hart." hij zette haar in een stoeltje. "Zeg is Carmen, heb je goed op mama gepast toen papa in het ziekenhuis lag?" hij hoorde de voor deur open gaan. "shh meisje niet verklappen hè." zei hij.

Eva liep de keuken in. "Ze heeft eindelijk bekend Lotte." riep ze terwijl hij haar de trap af hoorde lopen. "Ze word morgen voor geleid." voegde ze toe. "En nog beter nieuws. Omdat Floris terug komt ben ik van die Vreselijke Dave af. Niet voor dat ik hem even heb late voelen dat er met mij niet te spotten valt als ik me goed voel." zei ze de keuken in lopend.

"Je bent inderdaad geen katje om zonder hand schoentjes aan te pakken." zei Floris. "Je bent thuis." zei ze glimlachend. "Ik kon jou niet langer laten koken. Dan had ik een vergiftiging moeten gaan onderzoeken." plaagde Floris "kom hier jij." zei hij en hield haar zo dicht tegen hem aan als hij kon. "Ik zei toch dat het goed kwam." zei hij. Hij kuste haar. Hij had nooit gedacht dat het mogelijk was na de dood van fleur maar hij was eindelijk compleet gelukkig.