Na 2 weken lag hij nog steeds in coma, Eva werd met de dag banger. Ze had haar vakantie dagen opgenomen zo dat ze bij Floris kon blijven. Het ziekenhuis had haar een campingbedje uitgeleend voor Carmen. Geloven in een goede afloop viel haar zwaar. Ze zat in de vensterbank en staarde naar buiten. Carmen lag te slapen in het campingbedje. Ze was best een beetje jaloers op haar dochter. Eva had al dagen niet geslapen, elke kleine piep op de apparatuur kende ze. Elke keer als die niet kwam wanneer ze die verwachte voelde ze angst. Eva zuchtte en stond op om te gaan ijsberen. Dat deed ze vaak, dan kon ze beter nadenken. "Morgen moet ik weer aan het werk." Zei ze hardop."wel moeilijk hoor zonder jou." Ze glimlachte even. "Nooit gedacht dat ik naar het werk gaan niet leuk zou vinden." Ze ging naast Floris zitten. "Ik zal wel een 'tijdelijke' nieuwe partner krijgen. Je moet wakker worden hoor je."

Ze keek naar hem en aarzelde even. "Ik heb je nodig. Ik mis je." Zei ze "volgens Marion houden ze Rachel en Verona nog in voor arrest, ze willen niets zeggen, de rechter heeft bepaald dat het nog met 90 dagen wordt, verlengt. Kun je me horen?" Tranen sprongen in haar ogen. "Ik hoop het wel, Sander V zit inmiddels ergens anders, ik denk dat ze ervan uitgaan dat die meiden het voor hem deden. Ik hoop dat ik het verhoor mag doen."

De deur van de kamer ging open. Eva schrok. "O, sorry mevrouw, dat was niet mijn bedoeling, ik kom medicijnen vervangen." Zei de verpleegkundige die in de deur opening stond. "Ik hoorde u praten." Zei ze. "Ik kan niet veel meer." Zei Eva "ze zeggen dat coma patiënten het kunnen horen. Dus wie weet helpt uw stem hem vechten." Zei de jonge vrouw. "Ik hoop het." Zei Eva mistroostig. De wanhoop begon bij haar toe te slaan.

"Hoe lang bent u nu getrouwd?" Vroeg ze. "9 maanden. Een nieuw record." Zei Eva en ze brak in tranen uit die ze snel weg veegden en even diep inademde. Ze moest niet zwak zijn. En als ze dat wel was moest ze het zeker niet laten zien. "Sorry." Zei ze. "Dat geeft niet. Ik zou ook huilen als het mijn man was." Zei het meisje. "Huilen is voor watjes." Zei Eva. "Ik moet gewoon sterk zijn."

De verpleegster glimlachte naar Eva. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar op dat moment ging er ineen een alarm af. "Wat is dat?" vroeg Eva. Het meisje gaf geen antwoord en rende naar een telefoon in de kamer en trok die van de haak af terwijl er nog meer alarmen af gingen. "Crash Car Nu!" riep ze.

Carmen werd wakker van het geluid en begon te huilen. Eva pakte haar snel op en hield haar tegen zich aan. Ze keek weer even de kant van de zuster op die nu bij Floris stond en hem plat legde. Ze zag nog net De hartmonitor een platte lijn gaf. Voor dat er meer verpleegkundige en artsen binnen renden. Het jonge verpleegstertje kwam naar haar toe.

This story is posted elsewhere by the author. Help them out by reading the authentic version.

"U moet de gang op mevrouw." zei ze. En ze duwde een gepanikeerde Eva behoedzaam de gang op. Verslagen ging ze op een bankje zitten naast de deur. Ze bleef de alarmen maar horen. Ze knuffelde een huilende Carmen tegen zich aan. "Stil maar meisje." zei ze on natuurlijk hoog klinkend. Ze pakte haar telefoon uit haar broek zak. Ze had iemand nodig. Met 1 hand zocht ze het telefoonnummer op van Marion. "Eva wat is er?" kwam er uit de speaker. Huilend wist ze met moeite uit te brengen wat er gebeurden. "Ik kom er aan Eef." zei Marion.

In de ziekenhuiskamer waren artsen druk bezig Floris te reanimeren. Plotseling zag hij een enorm fel licht. "Waar ben ik?" Vroeg hij hardop. Hij zag een zwarte gedaante op hem afkomen. "Waar ben ik?" Vroeg hij weer "Ergens waar jij nog helemaal niet hoort." Hoorde hij een bekende stem zeggen. "Maurice?" Vroeg hij ongelovig. "Jij hoort hier niet." Hij keek in het gezicht van de man die hij had doodgeschoten, hij schoot toen om zichzelf, maar vooral Eva te redden. Hij wist niet dat hij de broer van zijn geliefde neerschoot. Hij heeft hem nog proberen te redden, maar het was te laat.

"Zeg luister jij wel?" Vroeg Maurice. " Ja, ik luister. Waarom hoor ik hier niet?" Vroeg hij. "Omdat jij mijn zusje moet beschermen. Niemand anders kan dat meer. Dus donder op." Hij keek Maus zo als Eva hem noemde aan. "Jij beschermde haar ook niet Maus. Je had haar kunnen raken." Zei Floris. "Zeg dat is water onder de brug hoor ik ben dood. Maar jij niet donder ff op en ga terug sukkel." Riep hij. "Waarom moet ik terug?" Vroeg Floris "ik dacht dat je slim was, je moet terug voor mijn zusje leeghoofd. Mijn zusje houdt van jou, God weet waarom. Maar zij en mijn nichtje hebben je nodig. Laat ik het zo stellen mafkees, als jij nu niet teruggaat, schiet ik je nog eens neer." Zei Maurice, maar hij klonk verder weg. "Ales los." Hoorde Floris zeggen. "Zorg voor mijn zusje, anders krijg je met mij te maken." Hoorde hij Maurice in de verte zeggen.

De arts liep de gang op. "Eva was Carmen aan het wiegen terwijl ze ijsberend rond liep. "Mevrouw Wolfs?" Vroeg de arts. "Van Dongen." Zei Eva uit gewoonte." Haar hart klopte sneller. Zou hij haar dan komen vertellen dat ze weer weduwe was? "Uw man is een vechter, we hebben hem er door gekregen. Meer goed nieuws is er niet, hij ligt nog steeds in coma. En nog steeds is de kans aanwezig dat hij niet meer wakker wordt."

Ze bedankte de arts en ging weer licht opgelucht zitten. Hij leefde nog. Marion kwam de hal in rennen. "Ik ben zo snel mogelijk gekomen Eva." Zei ze buiten adem. "Is hij?" Vroeg ze. Eva schudde haar hoofd. "Ze hebben hem weten terug te brengen, maar verder geen verandering." Zei Eva nog licht snikkend. "Kom je moet hier even weg, jij Carmen en ik gaan wat drinken." Ze nam Carmen van haar over. "Ga jij mama overhalen om met tante Marion mee te gaan?" Vroeg ze aan het kleine meisje. Eva glimlachte zwak en knikte. "Ik kom er aan." Zei ze.

Marion liep met Carmen op haar arm weg. Eva liep Floris zijn kamer weer in. Ze ging even naast hem zitten en pakte zijn hand. "Niet weggaan, hè. Blijf bij me." Zei ze. Ze kuste zijn hand. Daarna pakte ze haar jas en ging achter Marion aan.