Daar stond ze dan. Voor de tweede keer in haar leven in een trouwjurk. Ze vond het deze keer nog enger dan toen ze zou trouwen met frank. Duizenden gedachten gingen door haar hoofd. kon ze het wel trouwen met haar partner? Dat antwoord wist ze wel. Ja, dat kon ze, ze wilden zelfs niets liever. Zou het dit keer wel goed gaan? Haar vorige huwelijk eindigde op de dag dat het gesloten werd omdat een groep witwassers wraak op Frank namen.
Ze legde haar hand op haar buik. De baby schopte. Ze was inmiddels bijna 6 maanden zwanger. Ze wist inmiddels dat het een meisje zou worden. "Ik weet het meisje." zei ze zachtjes. Marion kwam de kamer in. "Je ziet er prachtig uit." zei Marion. "Ik ben doods bang." zei Eva. Marion glimlachte begrijpend. "Niemand gaat op jullie schieten deze keer." zei Marion die haar omhelsde. Marion wist bijna altijd wat ze voelden.
"Het is gewoon."zei Eva, ze kon niet helemaal verwoorden wat ze allemaal dacht of voelden. "Ik weet het niet." zei Eva. "Dat is heel normaal Eva." zei Marion. "Iedereen die trouwt, heeft dit moment. En voor jou is het nog eens dubbel van wegen de vorige keer." zei Marion "maar dit komt goed." zei ze. "kom op Eva. Het is tijd."
Timo, de patholoog, deed de deur open en klopte tegelijkertijd. "Ben je er klaar voor Eva?"vroeg hij. Ze was blij dat hij toegestemd had in haar weg geven. Ze wist dat het voor hem gemixte gevoelens gaf. Hij was zelf nogal gesteld op Floris. "Ik denk het wel." zei Eva. "Nerveus?" vroeg Timo. "Is het zo overduidelijk?" vroeg Eva. "Je bent bijna net zo wit als je jurk." Zei Timo. "Ik ben stink jaloers op je kind." zei Timo. Eva lachte. "Dat zal wel ja." het voelde goed om te lachen, het kalmeerde haar. "Maar Eva. Als ik niet met hem kan trouwen ben ik blij dat jij het doet."
Reading on this site? This novel is published elsewhere. Support the author by seeking out the original.
Hij bood haar zijn arm. "Kom op meisje. Tijd om al mijn dromen in duigen te laten vallen." zei Timo plagend. Hij leiden haar de kamer uit en door het gangpad van het oude klooster waar beide Eva en Floris ooit tijd hadden doorgebracht. Vader Chiels, de priester die haar had geholpen, stond bij het altaar. Samen met Romeo en Floris. Timo bracht haar naar voren. "Nu wel gelukkig worden he, anders pik ik hem van je af." Eva glimlachte naar hem. Ze begreep dat hij haar op haar gemak wilde stellen. bij het altaar pakte Timo Eva's hand en bood die aan Floris.
"Welkom vrienden en Collega's wij zijn getuigen van de viering van liefde." zei Vader Chiels. "Eva en Floris hebben besloten om niet religieus te trouwen. Dus zal ik de ceremonie iets verkorten." zei hij. "Eva en Floris zijn jullie hier uit vrije wil?" vroeg de priester. "Ja, dat zijn we."zeiden ze tegelijk. "Floris zou jij eva's linkerhand in de jouwe willen nemen."
Floris deed wat hem gevraagd werd. "Neemt u Floris Wolfs. Eva Magdalena van Dongen tot uw Wettige echtgenote en beloofd u plechtig alle plichten te zullen voldoen tot de dood u scheidt?" vroeg de priester. "Ja met heel mijn hart." antwoordde Floris. "Wat een enthousiasme."zei vader Chiels. "En neemt u Eva Magdalena van Dongen, Floris Wolfs tot uw Wettige echtgenoot en beloofd u plechtig alle plichten te zullen voldoen tot de dood u scheidt?" Eva lachte breed "ja dat beloof ik." zei Eva
"Dan met de macht die mij is gegeven door de gemeente Maastricht en toch ook wel God. Verklaar ik jullie nu tot man en vrouw. Je mag je bruid kussen." zei vader Chiels. Onder luid gejuich kuste Floris en Eva elkaar. Eva voelde alle bezorgdheid van zich af vallen. De bruiloft was goed gegaan. Ze was eindelijk getrouwd.