De volgende ochtend had Eva het heel zwaar. Voor het eerst in 2 weken moest ze de inmiddels half jaar oude Carmen achterlaten bij haar zusje. Het viel haar zwaarder dan voor heen. Ze had nu wel haar werk maar Floris in coma en dan ook Carmen niet bij haar was bijna te veel. Op het bureau werd het niet veel beter. Ze kwam binnen en werd gelijk het kantoor in geroepen.

"Mevrouw van Dongen." Zei zit man toen ze binnen stapte. Er zat een man op een van de stoelen. "Dit is Dave Coolen je nieuwe partner." Zei Zitman. De man stond op. Hij had zwart vettig, haar droeg een bruine jas die haar deed denken aan De Cock van die oude serie Baantjer. Hij had bruine ogen, een stompe neus en had zijn dunne mond in een grijns. "Coolen maar een lekker ding als jij mag me Dave noemen." Eva rolde met haar ogen. "Moet dit?" Vroeg ze aan Zitman. "Ja, dit moet." Zei ze. "Kan ik Romeo niet krijgen?" Vroeg Eva. "Die kan ik nu even niet uit uniform missen." Zei Zitman. "Mag ik dan uniform dienst draaien?" Dave bekeek haar van top tot teen.

"Zo'n stuk in een uniformpje." Hij floot even. "Daar zou ik grof geld voor betalen." Zei hij. "Goed aan het werk." Zei Zitman. "Jullie gaan Rachel en Verona horen." Zei Zitman. "Die gijzelnemers waar die rechercheur bij is om gekomen?" Vroeg Dave "hij is niet omgekomen." Riep Eva. Ze liep snel het kantoor uit. "Dat was jouw partner toch?" Vroeg Dave. "IS. Wolfs Is mijn partner, jij valt voor hem in. Dus ik zou me gedeisd houden." Beet Eva. "Mooi, sexy en fel. Dat die nog kon functioneren met jou erbij." Zei Dave. Eva rolde met haar ogen en deed haar uiterste best om zich in te houden. Ze had belangrijke dingen te doen.

In de verhoorkamers zaten Verona en Rachel van elkaar gescheiden. "Jij neemt Rachel met Marion. Ik neem Verona." Zei eva ze had absoluut geen zin om met Dave het verhoor in te gaan. "ROMEO!" Riep ze."verhoor 2 jij en ik." Marion knikte."ga maar, ze is een bom op ontploffen jij kent haar maniertjes." Zei ze.

"Hallo Verona de Smet. "Zei eva toen ze ging zitten. "Waarom moesten jij en je vriendin zo nodig dat restaurant gijzelen?" Vroeg Eva die rustig probeerde te blijven. Ze kon niet permitteren te ontploffen, haar advocaat zou gehakt van Eva maken. "Zwijg recht." Zei Verona. "Hoe kwam je aan die wapens?" Vroeg Eva. Weer zei Verona niets. "Dit helpt niet. Als jij blijft zwijgen zal een rechter niet coulant zijn." Zei Romeo. "Waarom heb je op mijn collega geschoten?" Vroeg Eva vettend tegen haar woede. "Je man zul je bedoelen." Zei Verona. "Kijk nou ze heeft haar stem gevonden." Zei Eva

"ik moet bezwaar aantekenen." Eva keek de advocaat aan. "Binnen deze muren is meneer Wolfs mijn collega. En we hebben maar 2 rechercheurs, om er voor te zorgen dat uw cliënt niet on nodig hoeft te wachten, mag ik dit verhoor afnemen met ondersteuning van mijn collega." Zei Eva. "Weet jij trouwens hoe hij eraan toe is?" Vroeg Eva. Ze haalde even diep adem om niet in tranen uit te barsten. "Mijn collega ligt in coma. Ze weten niet eens zeker of hij nog wel wakker wordt, gisteren middag ging het bijna mis." Zei Eva die de tranen achter haar ogen voelde branden.

"Relevantie van deze informatie mevrouw?" Vroeg de advocaat. "Ik denk dat u het met me eens bent dat hij maar beter wakker kan worden, voor verschillende redenen natuurlijk. Als hij sterft." Begon Eva "kom jij dan achter me aan?" Verona keek Eva aan. "Jij bedreigde me dat als hij sterft mijn leven een hel zal zijn. Mag zij dat zomaar?" Vroeg Verona. "Ik was buiten functie. Maar om je vraag te beantwoorden, als hij sterft, is het doodslag, maar ik zal dan moord proberen te bewijzen." Zei ze.

"Dat is bedreiging, laat haar ontslaan." Riep Verona."nee jongedame, ze stelt je op de hoogte. Het is prijzenswaardig hoe kalm mijn collega blijft. Als je mijn partner Marion had geraakt was ik minder rustig en dan is de band tussen haar en mij veel malen minder." Hij keek even naar Eva die het moeilijk leek te krijgen.

This tale has been unlawfully lifted without the author's consent. Report any appearances on Amazon.

"Waarom. Hebben jij en je vriendin dat restaurant gegijzeld? "En hoe kwam je aan die wapens?" Vroeg Eva weer die elk woord leek te wegen. "Leek ons gewoon leuk. We keken die film. Hoe heet die nou. Pups. Over een jongen en een meisje van 16 die een bank gijzelen. Vonden we wel stoer." Zei Verona bijna trots. "Voor de kick?" Vroeg Eva. "Ja. Heb jij nooit iets voor de kick gedaan?" Vroeg ze.

Eva voelden haar zelf beheersing het breekpunt bereiken. "Hoe kwam je aan die wapens?" Vroeg ze vechtend tegen elke vezel van haar woede. "Dat gaat je niets aan." Romeo hield Eva goed in de gaten. Eva pakte haar telefoon en legde die op tafel. "Zie je haar?" Vroeg ze. "Dat is zijn dochter, net 2 dagen 6 maanden." Zei Eva "Eef wat doe je?" Vroeg Romeo. "Er is een kans dat ik haar straks moet vertellen dat haar papa niet meer leeft, omdat twee meisjes voor de lol op hem schoten."

Eva voelden een traan over haar wang rollen."ik zal dit niet laten mee tellen voor dit verhoor ik weet dat het niet zo mag." Zei Eva. "Maar?" Vroeg Verona. "Maar ik wilden dat je wist van wie je hem Misschien af neemt." Zei Eva. "Is het Dan geen kleine moeite om me te vertellen waar die wapens vandaan kwamen en waarom je schoot?" Eva slikte meer tranen weg. "Mag dit?" Vroeg Verona. "Ik zal bezwaar aan tekenen." Zei de advocaat. Dit is intimidatie." Zei hij.

Eva's telefoon ging. "U mag geen telefoon bij zich hebben tijdens verhoor alleen in extreme gevallen." Zei de advocaat. "En was hij niet in deze kamer alleen een collega?" Zei de advocaat. "Dit is een uitzondering meester van Lanker." Antwoordde Romeo die schuin naar eva keek. Hij zag aan het nummer op haar display dat het ziekenhuis belden. Eva leek niet te durven opnemen.

"Je moet opnemen Eva." Zei hij. Met trillende handen nam ze de telefoon op. En liep weg. "Van Dongen?" Ze luisterde even en bedankte de spreker. Ze deed een paar seconde haar ogen digit en ademde diep in. Het nieuws was niet goed geweest. Weer had Floris zijn hart het bijna op gegeven. Het lukte ze nog om het weer te starten. Maar of dat nog een keer zou lukken waren ze niet optimistisch over. Eva slikte haar verdriet en angst weer zo veel ze kon weg en ging het verhoor weer in. Maar hoeveel ze ook vroeg ze kregen geen antwoord.

Na nog 3 uur besloot Romeo dat het genoeg was geweest en staakte het verhoor. "Misschien kunnen jij en Dave met haar vader praten. Volgens Marion verklaarde Rachel dat het de sport wapens waren van Verona's vader." Zei hij tegen Eva. Toen hij op keek, zag hij eva voor zich uit staren met tranen in haar ogen. "Marion?" Marion keek op en zag wat waarom Romeo riep.

Ze liep naar eva toe en ging naast haar zitten. "Hey. Gaat het een beetje?" Vroeg ze. Eva reageerde niet. Ze leek Marion niet eens te horen. "Eef?" Eva draaide zich van hen af. "Ik weet dat jullie Wolfs goed kennen hoor maar is haar reactie niet wat overdreven?" Vroeg Dave."ach man wat weet jij er nou van." Beet Marion toe. "Eva dat telefoontje, hij is toch niet?" Vroeg Marion. "Nog niet nee." Maar 2 hart stilstanden in 2 dagen. Ik ben zo bang Marion." Zei Eva. "Ga naar huis Eva. Dit is niet goed voor je."zei Marion.

"Waar is ze nou helemaal bang voor?" Dat die het lootje legt? Luister wijfie, het is het risico van het vak. Er gaan per jaar 100e agenten dood." Zei Dave. Het werd Eva nu even te veel, ze stond op en wilde Dave iets doen. Tranen stromend over haar wangen wist ze weg te lopen. "Heb jij dan geen greintje fatsoen man?" Riep Marion die achter Eva aan rende naar de kleedkamer. "Til er nou niet zo zwaar aan mens." Riep Dave.

"Jij hebt geen idee hè?" Zei Romeo die zich ook beschermend opstelde. "Geen enkel idee." Dave keek Romeo aan. "Werd zij net zo heet van hem of zo? Ik bedoel. Heb je dat wijfie gezien? Elke man zou daar wel wat mee willen." Romeo keek zijn nieuwe collega woedend aan. "Ik stel voor dat je niet zo iets tegen haar zegt." Zei Romeo.

Marion keek Eva aan die in de hoek van de kleedkamer zat met haar hoofd op haar knieën. "Kwel jezelf nou niet zo joh." Zei Marion toen ze bij haar ging zitten. "Dave snapt het niet. Ik denk niet eens dat hij van jullie weet." Marion nam Eva even tegen zich aan. "Ga naar huis Eef. Morgen een frisse start." Eva knikte.

De avond was bijna net zo erg als de dag geweest was. Ze had bij haar zusje Carmen op gehaald en was weer in het ziekenhuis. Ze wilde per se bij hem zijn. Als hij haar dan achterliet wilde ze erbij zijn. Ze had inmiddels alle hoop wel zo'n beetje verloren dat hij nog bij haar terug zou komen.